Grrrr

Soms zijn er mensen die tegen mij zeggen dat ze denken dat ik perfectionistisch ben.

Ze zeggen dat dan meestal op een toon, die doet klinken of het iets is waar je medelijden mee zou moeten hebben. Ar...je bent perfectionistisch he....alsof die persoon net zo goed had kunnen zeggen: Ar...je hebt een ernstige leverziekte he...?

Maargoed. Niet alleen denk ik dat perfectionisme juist een postitief iets is, maar tevens denk ik helemaal niet eens dat ik een perfectionist ben!
Ik wil alleen graag -nee, ik verlang het- dat mensen hun werk naar behoren doen. Dat is geen perfectionisme, dat is adequationisme!

Natuurlijk: waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Realisme is ook een deugd, en je kan en mag niet verwachten dat iedereen alles altijd foutloos doet. Zoals een perfectionist dat zou verwachten dus. Maar ik vind wel dat als je -om maar eens iets te noemen- maandelijks zorg draagt voor een correcte uitbetaling van je personeel, dat die bedragen gewoon moeten kloppen. Niet 'ongeveer' of 'afgerond', maar tot op de cent. Daar is niets irreeëls aan.

Echter, bij het bedrijf waar ik werk, schijnt dat iets te zijn waar je slechts op ken hopen, en niets meer.
Al sinds de eerste maand van dit jaar worden er elke maand fouten gemaakt. De ene keer krijg ik mijn consignatievergoeding (on-call geld) voor de helft uitbetaald, dan krijg ik mijn kilometervergoeding niet of te laat, en vorige maand heeft het mij maarliefst vijf telefoontjes en minstens zoveel e-mails gekost om de mensen van Human Resources eindelijk te overtuigen dat ik echt te weinig geld had ontvangen. Niet een paar tientjes, nee, uiteindelijk bleek het om ruim tweehonderd Euro in mijn nadeel te gaan.

Ieder ander had al dagen eerder opgegeven, en ik moet zeggen: ik was er erg dichtbij. Boekhouden is iets wat zo abstract is als magie voor mij, maar ik nam simpelweg geen genoegen met de gegeven uitleg. Niet omdat mijn berekening anders uitwees (ik zou niet weten hoe ik mijn netto maandsalaris moet uitrekenen), maar omdat ik in ieder geval wist dat de logica van de heer in Groningen kant noch wal raakte. De aanhouder won ook dit keer.

Is dat perfectionisme?

Vandaag kreeg opende ik de post op mijn werk, en daar zat mijn kilometervergoedings-formulier over afgelopen maand terug. Retour gestuurd vanuit Groningen, met een begeleidend formulier erbij, waaruit bleek dat ik "enkele reis woon-werk" verkeerd had ingevuld. Er stond een zes, en dat was met rode pen doorgestreept. In de plaats van de zes stond een drie. "Graag opnieuw indienen" stond eronder.

Ik zuchtte diep, nam een cappuccino en belde mijn goede vrienden in Groningen.

-Goedemogen, u spreekt met Arrrrjen uit Amsterdam. Even een kort vraagje. Klinkt misschien gek, zo op de vroege ochtend, maar misschien kunt u mij helpen. Is er in de afgelopen vier weken misschien een aardverschuiving geweest in dit deel van Nederland? Heb ik een tectonische deviatie gemist, wellicht?
-Pardon?
-Nou, kijk, het volgende. Volgens jullie woon ik ineens drie kilometer dichterbij mijn werk, en ik ben niet verhuisd, dus misschien is er iets anders gebeurd?

Na enig aandringen keek mijn vriend in Het Systeem, om te kijken wat ik fout deed. Want bij HR in Groningen gaat alles namelijk per definitie goed. Daar heb je die perfectionist uit Amsterdam weer aan de lijn. Help me.

-Ja, klopt, ik heb mei zelf gecorrigeerd, evenals de maanden februari, maart en april van dit jaar. Vandaar.
-Inderdaad vandaar. Vandaar dat ik over de vorige maanden geld tekort kwam, weet je nog? Maar vertel eens. Op basis waarvan denk jij dat ik ineens korter moet reizen?
-Nou, ik zie dat je verhuisd bent in februari van dit jaar.
-Oh ja joh? Gaaf! Waarheen dan precies?
-Evennnnn kijkennnn....tik tik tik.. ja hier staat het. Eerst woonde je in de M.B. straat te Amsterdam, en je bent gemuteerd naar...tik tik tik... ja.. de M.B. straat te Amsterd...heeej, dat is raar....
-Ja.
-Je bent niet verhuisd?
-Nope.
-Ook niet in 2005?
-Nope.
-Is er iets anders veranderd de laatste jaren in je woon-werk situatie?
-You tell me, jij werkt op HR, ik niet. Maar ik kan je vast verklappen dat ik sinds 1999 in de M.B. straat woon, en ik sinds april 2000 hier werk, toen jij denk ik nog op school zat.
-Ja, ik zie het al, in Het Systeem staat dat je drie kilometer van de G. weg woont, waar je werkt, dus vandaar.
-Apart. Het is namelijk zes kilometer. Always has been. Al zeven jaar.
-Ja, maar ik moet mij strikt houden aan....
-Ho. Even één ding duidelijk, voor we verder gaan. Wat er in welk systeem staat, vind ik echt niet relevant. De realiteit, dat is waarin ik leef, is dat ik, luister goed, zes kilometer van mijn werk woon. Dat rijd ik elke dag heen en terug. Twaalf kilometer per dag. Zes heen. Zes terug. In het echt. Dat is dus wat jullie mij moeten vergoeden. Punt. Systeem of geen systeem. En ik wil dat je alle maanden van het afgelopen jaar gaat herberekenen, dat ga ik ook doen, en dat je me elke cent die het van elkaar verschilt, komende maand gaat betalen. Het is namelijk mijn geld. Ik word er een beetje moe van dat ik letterlijk iedere maand met jullie moet bellen om correcties te laten aanbrengen op mijn salaris. Wat ik overigens ook frappant vind, is dat fouten altijd in ons nadeel worden gemaakt.
Dus hier is mijn plan: we hangen nu op, jij gaat het uitzoeken, en je belt me vandaag nog teurg om te zeggen dat ik gelijk heb, en volgende maand krijg ik het verschil erbij.

Een uur later belde de jongen mij op.
Komende maand krijg ik er een smak geld bij.
Dank u.
Is dat teveel gevraagd?

Moe van.
Heel erg moe van.

Waar ik werk?
Bij een Turkse slagerij wellicht? Een eenmanszaak in groente en fruit? Een startende ondernemer die het ook allemaal nog niet snapt?
Neuh. Ik werk bij een hele, hele, hele grote telecomtoko die vorig jaar nog is verkocht voor een kleine tweeëneenhalf miljard Euro. Jawel. Eind dit jaar zijn wij de allergrootste internetprovider van Nederland. Er werken een paar duizend mensen, verspreid over tientallen lokaties.

Is het perfectionistisch dat ik ergens stiekem verlang dat ik gewoon een kloppend bedrag op mijn girorekening krijg gestort?

Nee toch?

IJs eten met Stuntman Jack

Als je met de auto naar het weeshuis rijdt, en je adopteert daar een kindje... moet je dan tijdens het wegrijden met je nieuwe kindje, al toeterend en zwaaiend naar de achtergebleven kindjes, een weesgegroetje zeggen?

Als je aan je Verkade-chocoladereep loopt te knabbelen op een zebrapad, en je laat hem op de grond vallen... op zich al erg genoeg... en er gaat dan iemand met zijn lompe voeten bovenop je choco staan, kun je dan zeggen "Hé daar, je staat op de valreep" ?

En als die persoon dat ziet, dat hij op dat zebrapad op jouw valreep staat... kan je dan niet eigenlijk ook zeggen dat die lompe gast op zijn strepen staat?
Nee, dat kan natuurlijk alleen maar als dat iemand is die voor de kost straatbelijningen aanlegt. En de kans dat zo iemand precies met zijn lompe poten op een net gevallen reep chocola staat, is statistisch nihil.

Never mind.

Afgelopen zaterdag was ik met Jason naar Death Proof geweest.
Fuck. Heerlijke film. Heel erg Tarantino weer. Bizarre en soms langdradige dialogen over eigenlijk niets, afgewisseld met scenes van extreem geweld. En hele grappige details zoals je van Quentin kan verwachten. Vanaf de eerste scène weet je zeker dat het verhaal zich afspeelt ergens halverwege de jaren '70: de auto's, de kleding, de haardracht, de muziek, de kleuren, alles wijst tot in het kleinste detail op die periode. Prachtig gedaan. Tot op een bepaald moment, ergens 30 minuten in het verhaal, een van de hoofdrolspeelsters haar cellphone pakt en een smsje stuurt naar haar lover. Heel bizar. Of dat er een referentie wordt gemaakt naar de hamburgertent "Big Kahuna Burger", een naam uit Pulp Fiction. Het allerleukste grapje vond ik zelf dat in het tweede deel van de film, er een andere cellphone overging, met als ringtone het melodietje van Kill Bill. Echt heel gaaf, kortom.

Minder gaaf was dat Jay en ik het aan de stok kregen met de twee meest opgefokte negerinnen die ik in jaren ben tegengekomen. Al tijdens de trailers zaten ze keihard te praten metelkaar, en in hun telefoons. De zaal was voor maar een kwart gevuld, dus iedereen zat dicht opelkaargepakt gezellig op de achterste paar rijen. De twee negerinnen op de allerachterste, en iedereen had duidelijk merkbaar last van ze.

Toen de film al een tijdje bezig was en hun lawaai niet minder werd, vroeg Jay in zijn beste Nederlands: "Kunnen jullie alsjeblieft je mond houden!!"
Kennelijk was zijn vette Engelse accent (Australisch eigenlijk) reden voor de twee om hem totaal niet serieus te nemen, ondanks zijn 1.90 meter lengte, kale kop, piercings en tattoos. Hij voelde zich -ik ken hem- overduidelijk gefrustreerd toen de twee in mitrailleurtempo allerlei scheldwoorden naar zijn kop smeten. Zo goed is zijn Nederlands nou ook weer niet. Deels uit medelijden, deels uit woede, zei ik de twee meiden dat hij evengoed gelijk had, en of ze hun gezamenlijke smoelen per direct wilden houden.

Je kent me: binnen no time was het een ordinaire scheldpartij. De bijdehandste van het stel zei "kom hem dichtdoen dan, kom hem dichtdoen dan", over haar smoel. Ik zei dat ik uit een ouderwets pricipe geen vrouwen sla, nooit, en dat dat hun geluk was. Affijn, tjoerie hier, pang pang daar, waarop ik iets zei over haar moeder en kanker en de dierentuin, en ik vroeg ze waarom ze toch zo hun best deden om koste wat kost alle vooroordelen die er bestaan over Surinamers hier ter plekke te gaan bevestigen.
Wederom zei die ene dat ik haar bek maar moest komen dichtdoen als ik er last van had. Ik stond op, liep haar richting op en zag heel even doodsangst in haar ogen. (ik ben heel lief schijnt het, maar het schijnt net zo goed dat als ik eenmaal echt geïrriteerd of kwaad ben, ik dan een haast psychopatische blik in mijn ogen krijg die beton doet krimpen). Ik liep echter niet naar haar (ik sla godverdomme geen vrouwen), maar naar de bewakingsmensen. Ik legde hen heel kort uit dat iedereen last had van twee super-asociale dames achterin en dat als het twee heren waren geweest, ik hun hulp zeker niet nodig had gehad. Kort verhaal lang: ze hielden hun smoel nadat ze mee naar buiten waren genomen.

Onderweg naar IJmuiden konden we redelijk gniffelen om het akkefietje, en bij Jay's huis aangekomen aten we met zijn allen ijs met slagroom. De negerin met de grote bek moest het hardst lachen van allemaal, de bewaker stikte haast in een stukje chocola, en toen Kurt Russell een keiharde scheet liet, kwam de aftiteling in beeld.

Daarna reed ik naar huis en viel in een diepe, diepe slaap.