Het is niet de eerste keer en het zal ook vast niet de laatste keer zijn.
Nou weten de meeste mensen die mij kennen ondertussen wel dat onder dat milimeterdunne laagje van hardheid en gespeelde nuchterheid een wirwar van ongeorganiseerde troep schuilgaat, een soort gemarmerde toverbal van spiritualiteit, onzekerheid, angsten, twijfel en woede.
Voorbeeld.
Ik heb sinds gisteravond oogontsteking. Aan mijn rechteroog.
In mijn veertigjarige leven heb ik twee keer eerder oogontsteking gehad, beide keren aan mijn rechteroog.
Beide keren werd kort na die ontsteking mijn hart gebroken, of brak ik het zelf, dat hang er vanaf aan wie je het vraagt.
Ook heb ik weer dezelfde dromen die me eens in de zoveel jaar op de hielen zitten: die ene droom waarbij ik kan vliegen, of beter: door de lucht lopen. Alles lijkt super, het is allerminst een nachtmerrie, tot het moment dat ik op de grond (stel je voor dat ik zo hoog in de lucht loop als... als.... als een wolkenkrabber of een hele hoge kerktoren, dat niveau zeg maar) zie waar ik wezen moet. Meestal is dat mijn huis, ook al ziet dat huis er in je droom altijd anders uit dan in het echt.
Ik zie mijn huis in de verte, en ik probeer vaart te minderen en te dalen, zodat ik goed uitkom daar waar ik wezen moet. Alleen ik ga te snel en ik zit te hoog. Ik vlieg mijn huis voorbij en ik moet omkeren. Wat ik ook doe, ik weet het nooit goed uit te kienen, en ik word badend in het zweet wakker. Meestal is het dan een uur of vijf in de ochtend.
Een andere droom die ik weer voor mijn kiezen krijg, is die droom waar ik weer terug op de middelbare school zit omdat ik mijn diploma ineens toch niet meer heb. Die droom doet pijn in elke vezel van mijn ziel. Het is niet zo leuk als vroeger, ik ben niet populair zoals ik dat was en de school is altijd leeg en donker en verlaten. Ik voel me ellendig in die droom, en dat gevoel is er nog steeds als ik al lang weer wakker ben en de dag is begonnen.
Dan zijn er nog mijn dagdromen, die jullie geen moer aangaan.
Ja, ik heb godverdomme dagdromen alsof ik een puber ben, ik ben er niet trots op.
Ik heb dagdromen, ik vlieg te hoog, ik vlieg te hard en ik moet terug naar school omdat ik het verkeerd doe. Ik snap het.
Ik snap het en ik voel dat het de verkeerde kant op gaat en ik weet niet zo goed wat ik moet doen.
Alles gaat lekker; ik heb een nieuwe baan, een nieuwe auto, de wind lijkt me eindelijk een duw onder mijn lamme vleugels te geven, en ik voel me de laatste dagen niet zo vrolijk als ik misschien zou moeten, en dat voelt niet goed.....
Wellicht stel ik me aan en is het slechts een klein stukje vals plat, Plet, waar ik tegenop moet fietsen. Misschien is het uitzicht bovenop de berg wel fantastisch en schijnt de zon daar volop en besluit ik voor altijd dáár te blijven waar ik mijn geluk heb gevonden: bovenop de berg, tussen het groen, in de zon.
Misschien haak ik halverwege af, omdat ik een slappeling ben en ik de top nou eenmaal binnen bereik wil hebben, omdat ik wil zien waar ik naartoe fiets, en ik niet het risico wil lopen me een hartverzakking te fietsen voor een top die je nooit kan halen.
Misschien flikker ik onderweg wel in een ravijn, vlieg ik uit de bocht in mijn haast en breek ik al mijn botten en en passant mijn hart wel op een rotsblok.
Misschien ben ik een slappeling en had ik nooit aan deze tocht moeten beginnen... het leek me gewoon een leuk tochtje, ik zag die berg in de verte en wilde zien hoe het aan de andere kant was.
Misschien had ik thuis moeten blijven en nooit moeten gaan vliegen.
