Ik ken mensen die een kick krijgen van ingewikkelde sommen, je ziet ze vol glunderend enthousiasme op een whiteboard uitleggen waarom iets is zoals het is, maar mij zijn ze bij de eerste vereenvoudigde breuk al helemaal kwijt. Ik heb het allemaal geleerd op school, maar het boeit me geen reet.
Soms vraag ik me af of andere mensen dat zelfde gevoel hebben bij mijn taalgezeur, als ik weer eens iemand verbeter die zegt 'Er zijn een aantal zaken...' (Het is EEN aantal dus het IS een aantal zaken, snauw ik als het braafste jongetje van de klas)
Ik vind het geweldig hoe mijn nicht Iris vroeger ooit in Artis zij over de tijger: 'is geen reiger he?'. Alleen een kind kan die link leggen. Net zoals mijn Australische maat Jason zo moest lachen om de plaatsnaam Helmond. Helmond? Is that what you have in the morning, hellmouth? Je brein moet een kronkel hebben om zoiets te bedenken, je moet als het ware als buitenstaander naar taal kijken: zoals een kind of iemand die de taal niet goed machtig is.
Paulien Cornelisse heeft een leuk boekje over dit onderwerp geschreven: Taal is zeg maar echt mijn ding heet het. In mijn hoofd bedenk ik dan al gelijk dat ik óók een boek wil schrijven, met de titel Faal is zeg maar echt mijn ding Ik snap Paulien zo goed als ze zich verbaast over mensen die Paprika uitspreken als Paaaaprika. Heerlijk irritant.
Ik had volgens mij een punt toen ik daarnet begon te schrijven. Wat was het?
Oh ja! Ja, ik weet het weer: er is een term die de laatste tijd te pas en te onpas opduikt in de media, en die volgens mij gewoon gebruikt wordt als iemand iets doet wat anders, bijzonder of gewoon vreemd is: een verward persoon.
Iemand die in het Concertgebouw onveracht dicht bij de koningin kan komen en een preek houdt over de Islam, dat is een verward persoon. Dat kan niet anders. Iemand die ze allemaal op een rijtje heeft, bedenkt zoiets toch niet? Het valt me sowieso op dat de term verward persoon meestal wordt gebruikt bij mannen (het zijn nooit vrouwen) die iets potentieel gevaarlijks doen: een verwarde man gooit iets naar de Gouden Koets, een verwarde man loopt amok te maken op schiphol, een verward persoon loopt in Alphen aan den Rijn met een paar pistolen.
Nooit hoor je over een verwarde man die op een kinderboerderij heel lief de jonge geitjes melk uit een flesje aan het voeren was.
Hoe vaker ik zoiets lees, hoe harder ik me realiseer dat volgens mij alle mannen altijd verward zijn. Dat is wat ons man maakt: de totale verwarring over het leven zelf! Het is het über-pleonasme!
Terwijl ik dit schrijf, moet ik ineens terugdenken aan een paar jaar geleden toen mijn inmiddels ex-stiefdochtertje D. net naar de kleuterschool ging. Na een paar maanden wijsneuzerij kreeg ze een nieuwe juf wegens de een of andere omstandigheid. Tijdens het ontbijt en onderweg naar haar school herhaalde ik de opmerking die zij (ik moest al lachen bij het idee alleen) haar nieuwe juf moest mededelen: Juf, je mag nóóit een pleonasme met een tautologie verwarren hoor!!
Zelden heb ik een vrouw verwarder zien kijken als toen. Ik gaf D. ongemerkt een knipoog, keek de juf aan met een blik die zei 'ik heb geen idee waar ze zulke shit vandaan haalt'.
Totale verwarring. I love it.
