Een avondje Amsterdam....

Als je ziet dat je muziekhelden iedere keer grijzer en ouder worden, is dat een veeg teken dat je zelf ook oud aan het worden bent.
Mijn maatje Ri merkte dat gisteravond op, toen we tussen een slordige vijftigduizend mede-U2 fans stonden. Frappant is dat we allebei nog ongeveer precies dezelfde kleren droegen als toen we elkaar ontmoetten in een vorig leven in 1989: spijkerbroek, All-Stars en een T-shirt. Ook onze helden zijn in veel opzichten eigenlijk nauwelijks veranderd. Ik ben blij dat ze hun foutjes van Pop en Zooropa lang achter zich hebben gelaten en weer gewoon U2 zijn zoals ze waren toen ik verliefd op ze werd in 1984. Eenentwintig jaar geleden had mijn vader voor mijn zus de elpee(!) Under a Blood Red Sky meegenomen uit Londen. De liefde is nooit meer overgegaan nadat ik die vrijdagmiddag terugkwam van een werkweek met school en voor het eerst de klanken van Electric Co. en Gloria hoorde bleren door de huiskamer van mijn ouders.

Ik had duizend-en-een redenen om niet naar de ArenA te gaan: Ik grossier in paniekaanvallen, ik was doodmoe van een week on-call zijn en elke nacht uit bed gebeld te worden, ik was strontverkouden, had al de hele dag een knallende koppijn en tot overmaat van ramp kwam er een golf bloed uit mijn lijf, precies uit het gat waar je nooit maar dan ook nooit bloed uit wil zien komen.

Geen seconde heb ik spijt gehad dat ik er toch bij was.
De setlist:

Vertigo
Out Of Control
The Electric Co.
Elevation
New Year's Day
Beautiful Day
I Still Haven't Found What I'm Looking For
City Of Blinding Lights
Miracle Drug
Sometimes You Can't Make It On Your Own
Love And Peace Or Else
Sunday Bloody Sunday
Bullet The Blue Sky
Running To Stand Still
Pride (In The Name Of Love)
Where The Streets Have No Name
One

Zoo Station
The Fly
With Or Without You
All Because Of You
Yahweh
Vertigo

Tot twee keer toe heb ik tranen in mijn ogen gehad van emotie (ja van wat anders, eikel) en moest op mijn lip bijten om niet in janken uit te barsten.
De eerste keer was tijdens Running to stand still, waarbij ik zag dat Bono ook tranen in zijn ogen had. De tweede keer was tijdens het kippenvelnummer One. Het mooiste moment van de avond wat mij betreft.

Ze zijn een dagje ouder geworden, maar net als ikzelf zijn ze eigenlijk nog precies zo als dat ze twintig jaar geleden waren: eeuwig jong.
Mijn helden.