IJs eten met Stuntman Jack

Als je met de auto naar het weeshuis rijdt, en je adopteert daar een kindje... moet je dan tijdens het wegrijden met je nieuwe kindje, al toeterend en zwaaiend naar de achtergebleven kindjes, een weesgegroetje zeggen?

Als je aan je Verkade-chocoladereep loopt te knabbelen op een zebrapad, en je laat hem op de grond vallen... op zich al erg genoeg... en er gaat dan iemand met zijn lompe voeten bovenop je choco staan, kun je dan zeggen "Hé daar, je staat op de valreep" ?

En als die persoon dat ziet, dat hij op dat zebrapad op jouw valreep staat... kan je dan niet eigenlijk ook zeggen dat die lompe gast op zijn strepen staat?
Nee, dat kan natuurlijk alleen maar als dat iemand is die voor de kost straatbelijningen aanlegt. En de kans dat zo iemand precies met zijn lompe poten op een net gevallen reep chocola staat, is statistisch nihil.

Never mind.

Afgelopen zaterdag was ik met Jason naar Death Proof geweest.
Fuck. Heerlijke film. Heel erg Tarantino weer. Bizarre en soms langdradige dialogen over eigenlijk niets, afgewisseld met scenes van extreem geweld. En hele grappige details zoals je van Quentin kan verwachten. Vanaf de eerste scène weet je zeker dat het verhaal zich afspeelt ergens halverwege de jaren '70: de auto's, de kleding, de haardracht, de muziek, de kleuren, alles wijst tot in het kleinste detail op die periode. Prachtig gedaan. Tot op een bepaald moment, ergens 30 minuten in het verhaal, een van de hoofdrolspeelsters haar cellphone pakt en een smsje stuurt naar haar lover. Heel bizar. Of dat er een referentie wordt gemaakt naar de hamburgertent "Big Kahuna Burger", een naam uit Pulp Fiction. Het allerleukste grapje vond ik zelf dat in het tweede deel van de film, er een andere cellphone overging, met als ringtone het melodietje van Kill Bill. Echt heel gaaf, kortom.

Minder gaaf was dat Jay en ik het aan de stok kregen met de twee meest opgefokte negerinnen die ik in jaren ben tegengekomen. Al tijdens de trailers zaten ze keihard te praten metelkaar, en in hun telefoons. De zaal was voor maar een kwart gevuld, dus iedereen zat dicht opelkaargepakt gezellig op de achterste paar rijen. De twee negerinnen op de allerachterste, en iedereen had duidelijk merkbaar last van ze.

Toen de film al een tijdje bezig was en hun lawaai niet minder werd, vroeg Jay in zijn beste Nederlands: "Kunnen jullie alsjeblieft je mond houden!!"
Kennelijk was zijn vette Engelse accent (Australisch eigenlijk) reden voor de twee om hem totaal niet serieus te nemen, ondanks zijn 1.90 meter lengte, kale kop, piercings en tattoos. Hij voelde zich -ik ken hem- overduidelijk gefrustreerd toen de twee in mitrailleurtempo allerlei scheldwoorden naar zijn kop smeten. Zo goed is zijn Nederlands nou ook weer niet. Deels uit medelijden, deels uit woede, zei ik de twee meiden dat hij evengoed gelijk had, en of ze hun gezamenlijke smoelen per direct wilden houden.

Je kent me: binnen no time was het een ordinaire scheldpartij. De bijdehandste van het stel zei "kom hem dichtdoen dan, kom hem dichtdoen dan", over haar smoel. Ik zei dat ik uit een ouderwets pricipe geen vrouwen sla, nooit, en dat dat hun geluk was. Affijn, tjoerie hier, pang pang daar, waarop ik iets zei over haar moeder en kanker en de dierentuin, en ik vroeg ze waarom ze toch zo hun best deden om koste wat kost alle vooroordelen die er bestaan over Surinamers hier ter plekke te gaan bevestigen.
Wederom zei die ene dat ik haar bek maar moest komen dichtdoen als ik er last van had. Ik stond op, liep haar richting op en zag heel even doodsangst in haar ogen. (ik ben heel lief schijnt het, maar het schijnt net zo goed dat als ik eenmaal echt geïrriteerd of kwaad ben, ik dan een haast psychopatische blik in mijn ogen krijg die beton doet krimpen). Ik liep echter niet naar haar (ik sla godverdomme geen vrouwen), maar naar de bewakingsmensen. Ik legde hen heel kort uit dat iedereen last had van twee super-asociale dames achterin en dat als het twee heren waren geweest, ik hun hulp zeker niet nodig had gehad. Kort verhaal lang: ze hielden hun smoel nadat ze mee naar buiten waren genomen.

Onderweg naar IJmuiden konden we redelijk gniffelen om het akkefietje, en bij Jay's huis aangekomen aten we met zijn allen ijs met slagroom. De negerin met de grote bek moest het hardst lachen van allemaal, de bewaker stikte haast in een stukje chocola, en toen Kurt Russell een keiharde scheet liet, kwam de aftiteling in beeld.

Daarna reed ik naar huis en viel in een diepe, diepe slaap.