Haai there!

Het is een algemeen bekend verschijnsel dat de beste boeken worden geschreven onder invloed van drank. De beste bluesnummers onder invloed van pijn en liefdesverdriet en zielige films zijn net even zieliger als je zelf kut in je vel zit.
Kortom: voorspoed en geluk zijn boring as hell.
Mensen die niets te klagen hebben zijn niet interessant voor de meeste anderen; niets is lekkerder dan het gekanker van andere mensen aan te horen, althans het gekanker zoals ik dat breng: met een scheut humor, zelfspot en cynisme die alles tezamen de boel nog net draaglijk maken.

De reden dat mijn blog de laatste weken zowat op zijn bek ligt, ligt dan ook voor de hand: Het gaat fucking goed met me. Ik schrik er zelf van, ik had het niet geplanned of zo, maar volgens mij ben ik perongeluk een beetje gelukkig aan het lijken. Ik weet niet zeker of dat het juiste woord is, omdat ik weinig ervaring heb met tot nu toe vage termen als "tevredenheid" en "geluk". Dat klinkt natuurlijk overdreven, en dat is het waarschijnlijk ook, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik momenteel echt niets te zeiken heb.

Mijn welgemeende excuses daarvoor. Natuurlijk wind ik me nog vrijwel dagelijks op, in het verkeer of op kantoor, ik verbaas me nog regelmatig om de algemene stupiditeit van Het Klootjesvolk in supermarkt, op tv en bij mij in de straat.

Zo woon ik midden in het gebied wat de laatste weken letterlijk en figuurlijk in brand stond. Neergestoken scholier aan de ene kant, doodgeschoten gestoorde Marokaaan aan de andere, en links en rechts vlogen auto's in de brand. Vanuit mijn keuken kan ik het politiebureau aan het Allebeplein zien, en als ik 's avonds laat thuiskom van mijn liefje, zie ik in vijf minuten meer politie op straat dan ik normaliter in een half jaar zie. Letterlijk. Ik kijk niet meer verbaasd als ik in het korte ritje van Afslag Osdorp tot mijn voordeur vier of vijf politieauto's zie en meerdere groepjes surveillanten te voet. Meer blauw op straat kan bijna niet hierzo.

Ask me if I care.
Nee, serieus... ask me... geen ene reet. Echt waar. Ze doen maar.
Kantoortechnisch verhuis ik binnenkort naar Heerhugo-fucking-waard. Ask me if I care.
Echt waar, het zal me aan mijn strakke kont roesten, ik heb wel wat andere dingen aan mijn hoofd.

Ik heb haar aan en in mijn hoofd en in mijn hart.
En zij heeft mij in haar hart. Ik kan het godverdomme niet bevatten.
Ik zal jullie niet lastig vallen met allerlei cliche's over vlinders en puzzelstukjes en dat soort bullshit, want jullie zijn te dom om me te begrijpen. Bezie haar met mijn ogen en je kan een vaag idee krijgen van wat ik bedoel. Een andere manier om haar te apprecieren is er niet, dus ik kan daaromtrend beter mijn smoel houden.

We zijn twee witte haaien in een wereld vol pathetische guppies.

Uiteraard hou ik ook nog steeds van jullie, lezers, dat staat als een paal boven water. Maar neem me niet kwalijk als ik nog even rondzwem in dat water, samen met mevrouw Haai. Dat we nog lang mogen spartelen.

En nu oogjes dicht en snaveltjes toe.