Never say Goodbye van Bon Jovi is, het spijt me echt, na twintig jaar nog steeds een supermooi kippenvel-liedje. Fuck het idee dat het een stel opgedofte poedels is en dat ze neppig zijn. Fuck it. Ze hebben echt een paar juweeltjes tussen hun bagger en ear candy zitten, waar dit er één van is. Zo. Ik heb gezegd.
Ondertussen zit ik weer thuis in de ghetto na een halve week in The Duck Cage te hebben gelogeerd bij de grote prinses en de kleine prinses. Ik zeg: Ay fucking Caramba en hou verder jullie smoel, want ik en ik alleen weet wat goed voor me is.
Onderweg van The Cage naar huis zoeften U2 en ik met zijn vijven door het polderlandschap de ondergaande zon tegemoet. Godver, wat de hel gebeurt er met me?
Na zevenendertig jaar kom ik erachter dat ik nog steeds niet zo cynisch ben als ik dacht dat ik was. Of als ik wilde dat ik was. Of zo. Weet ik veel. Het is niet dat ik me ooit heb voorgenomen om niet meer strontverliefd te worden, maar toch dacht ik niet dat het me zou gebeuren. Zoveel om iemand geven en van iemand houden in zo'n korte tijd kan toch helemaal niet? Zeker niet met mijn ervaring en mijn aangeboren voorzichtigheid? Pfff.. boy, was I wrong. Het lag aldoor niet aan mij, maar aan de rest van de wereld! Komt zij ineens op mijn pad, en blijk ik godverdomme gewoon nog steeds negentien te zijn, ik wist het! Ik wist het al die tijd heus wel, maar ik durfde het niet hardop te zeggen. Nu wel. Nu durf ik hardop te zeggen dat ik weiger ooit een jaar ouder te worden dan de magische leeftijd van negentien.
Maar ik had het over de ondergaande zon met U2 samen. Thuisgekomen leerde ik een paar dingen: Amsterdam is echt zo kut als ik aldoor zeg dat het is, ik woon in een stad vol aso's, en dan in de ergste teringbuurt die er in die kankerstad is, omgeven door assholes die niet snappen dat een "Nee / Nee sticker" betekent dat je godvergloeiende godverdomme GEEN RECLAME DRUKWERK in je brievenbus wil. Echt... ik snap dat de Nederlandse taal niet de makkelijkste is als je roots in de Sahara liggen, maar alsjeblieft, stelletje kamelenneukers dat jullie zijn... het woordje NEE kennen jullie toch wel? Dat is wat je moeder zegt als je vraagt of ze haar snor nou eens een keertje wil afscheren. Nee betekent in dit geval dat je je teringbende niet in mijn stinkbrievenbus moet stoppen.
Ik flikkerde het stapeltje reclame maar weer eens op de grond (ik weiger het in een prullenbak te gooien, want het is mijn rommel niet) en ik opende een aan mijn adres gerichte envelop. Aha. Betaald parkeren gaat in, zelfs in deze kutbuurt. Je zou godverdomme geld toe moeten krijgen als je het lef hebt in Slotervaart je auto te durven parkeren, maar ik moet er, zo lees ik, honderd Euro per jaar voor gaan betalen om dagelijks het risico te mogen lopen mijn karretje als verbrand schroot aan te treffen als je naar je werk wil gaan. Fan-fucking-tastisch.
Ik heb mijn CV maar eens op Monsterboard gezet. Wie niet weg is, is gezien. Oprotten met je stinkstad. Bah. In de stad van mijn liefje kan je de halve middag in een parkeergarage staan in het Centrum, voor minder dan het bedrag wat je hier in een uur betaalt! Hoe dom kan je zijn om nog langer dan nodig in dit hellengat te blijven plakken?
Bah.
En nu smoelen dicht, want ik mis haar als de tering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten