....met het klassieke album 'Live at Budokan' op, leek het net of de hysterisch gillende Japanse tienermeisjes voor *hem* klapten. Even fantaseerde hij dat het schelle gejuich vanuit de woonkamer bevestigde wat hij zoëven voelde: dit is een drol om trots op te zijn. Het gegil zwol nog heel even aan tot een haast extatische kakafonie van meisjeshormonen, toen de band 'Come on, come on' inzette. Op dat moment was het of Arjen uit zijn droom wakker werd gedrumd. Zijn teleurstelling van de realiteit verbijtend, duwde hij op de doortrek-knop van de achter de witte tegelmuur weggewerkte stortbak.
Ain't that a shame, dacht hij vast vier nummers vooruit.
Teleurgesteld nam hij weer plaats op de rode bank en zapte doelloos van praatprogramma naar talentenshow.
Het wordt een lang weekend, Jim, zei hij en deed zijn best niet in snikken uit te barsten.
Ok, als toch iedereen aan het bekennen is, in navolging van Lance Armstrong en het mysterie van de paardenlasagna: Dames en heren, ik beken dat ik al die tijd geen gewone lul ben geweest, maar een paardenlul.Het spijt me. Maar in een wereld waar elke lul die wil meedraaien in de top van de lullen, *moet* je je wel als een paardenlul gedragen.
Ik ben echt niet de enige. Ik ken mensen die bij hoog en laag beweren gewoon een lul te zijn, maar ook *zij* zijn paardenlullen. Je kan simpelweg niet anders. Als gewone lul doe je simpekweg niet mee.
Maar nogmaals: het spijt me. Ik vind het vooral erg voor al die mensen die me in vertrouwen hebben genomen en echt heilig overtuigd waren van mijn lulschap.
Arjen de Lul, zo werd ik wel genoemd. Zei je lul, dan zei je Arjen en andersom: nejra ej iez nad lul ej eiz. Dat zegt toch wel veel. Ik hoop dat na mijn bekentenis het geroddel eindelijk eens ophoudt. En dat mogelijk meer lullen uit de kast durven te komen. Dat we eindelijk eens schoon schip kunnen maken. Met elkaar. Met het verleden. Mij lucht het in ieder geval op.
Ik ben Arjen.
Ik ben een paardenlul.
