Didn't I see you crying?

....met het klassieke album 'Live at Budokan' op, leek het net of de hysterisch gillende Japanse tienermeisjes voor *hem* klapten. Even fantaseerde hij dat het schelle gejuich vanuit de woonkamer bevestigde wat hij zoëven voelde: dit is een drol om trots op te zijn. 
Het gegil zwol nog heel even aan tot een haast extatische kakafonie van meisjeshormonen, toen de band 'Come on, come on' inzette. 
Op dat moment was het of Arjen uit zijn droom wakker werd gedrumd. Zijn teleurstelling van de realiteit verbijtend, duwde hij op de doortrek-knop van de achter de witte tegelmuur weggewerkte stortbak. 
Ain't that a shame, dacht hij vast vier nummers vooruit. 
Teleurgesteld nam hij weer plaats op de rode bank en zapte doelloos van praatprogramma naar talentenshow.

Het wordt een lang weekend, Jim, zei hij en deed zijn best niet in snikken uit te barsten.