And I think my spaceship knows which way to go

1985

Voor degenen die een foto van salade willen, of lentebloemen of een beest in de dierentuin: kijk even ergens anders. 

Voor degenen die willen weten hoe het met me gaat, hoe het is om je papa vijf maanden geleden kwijt te zijn geraakt, hier het antwoord.

Het gaat. 
Niet meer dan dat. 
Het is dubbel, elke dag weer.
Het is zoeken naar balans, elke dag weer.

Het is overleven, je best doen en proberen door te gaan, elke fucking dag weer.

Rond oud en nieuw waren er mensen die dingen zeiden als 'de bladzijde omslaan' en 'vorig jaar was klote voor je, dit jaar wordt hoop ik beter'.
Helaas, zo werkt het niet. Een ander getalletje op een denkbeeldig stuk papier, omdat honderden jaren geleden iemand heeft bedacht de tijd op te delen in gelijke brokken, heeft geen enkel effect op je gemoedstoestand. Echt niet.

Wat ook geen enkel effect heeft, is het idee dat het vijf maanden geleden is gebeurd. Het is anders dan een gebroken hart, het is anders dan liefdesverdriet. Papa zal nooit vervangen kunnen worden. Ook een volwassen man van zesenveertig heeft een vader nodig. 
Papa was niet alleen mijn vader in de opvoedkundige zin, hij was ook een van m'n beste en leukste vrienden. Mensen verbazen zich wel eens over mijn rare humor, woordgrappen, gevatheid en in moeilijke tijden optimistisch blijven. Allemaal van papa geërfd. Het zorgzame? Papa. De lompheid? Papa. Grappen maken op ongepaste momenten? Papa. 
Mijn stem, ogen, handen, benen, nagels, auto, horloge, smaak voor muziek, films en boeken? Papa. Met wie ging ik naar musea, maakte ik wandelingen in de duinen, bezocht ik Rush in Ahoy? Met papa. Wie was er elke dag voor me toen ik twintig jaar geleden depressief was, wie haalde me steeds op met z'n auto om me van hot naar haar te slepen om me weer met man en macht op de rails proberen te krijgen? Papa. Met wie heb ik op drie dagen na zesenveertig jaar geschiedenis opgebouwd, fotoboeken vol pret, kasten vol aan anekdotes en herinneringen? Met papa.

Dat is allemaal in een paar weken gereduceerd tot 'hij is weg en hij komt nooit meer terug'. In juli ging hij met pijn in z'n benen en rare vingernagels naar de dokter. Dokter, kunt u eens kijken wat het kan zijn? Drie maanden later was hij dood. Voorgoed weggerukt uit mijn, uit ons leven. Zomaar. Zonder waarschuwing, zonder herkansing, zonder genade. Weg. Nooit meer terug. Nooit meer praten over politiek, nooit meer meligheid om Monty Python, Jiskefet of Waardenberg en De Jong. Nooit meer elkaars zinnen afmaken. Hoe heet de fret? Anton. Wil je daar een eitje bij? Maakt niet uit joh. Heeft gewoon weer een wijf aan gezeten! Een lesbie, met een opgeschoren kapsel. De een maakte de ene zin, de ander maakte de tweede. Meestal begreep de rest niet waar we het over hadden. Wij hadden pret. Pap, mag ik je boormachine lenen? Ar, kun jij me helpen met m'n pc? Nooit meer. Nooit fucking meer.

Vrijdag was ik met m'n lieve vrienden in de kroeg. God, wat deed dat me goed. Gelachen, oprecht en met trots. Kijk pap, goed hè? Ik kan het nog. Toen ik even naar binnen ging, naar de wc, hoorde ik Space Oddity van Bowie. Ik glimlachte. Mooi, pap. Bij het naar huis gaan knuffels en zoenen. Mooi, echt mooi.
Zaterdag bij m'n lieve nichtje en haar lieve vriend even in het nieuwe huis geweest. Jezus, wat ziet het er gaaf uit, schat. Wow. Wat zou opa trots op je zijn geweest. Samen huilen op de vroege zaterdag op wat een jaar geleden alleen maar een geweldige dag geweest zou zijn. De sluier van verdriet is overal.

Gisteren met m'n beste vriend zeventien kilometer in de duinen gewandeld. Gepraat, melig geweest, dieren gezien. Was super fijn en heel erg nodig. De derde dag op rij dat het eigenlijk best heel erg goed ging. Lachen, zon, natuur en mensen die er voor je zijn. Tuurlijk, onderweg naar De Zilk, we waren nog maar net onderweg, al weer tranen toen ik vertelde wat When The Tigers Broke Free van Pink Floyd met me deed, donderdagavond. Hoe ik van binnen kapot werd gescheurd door dat nummer, om meerdere redenen.

In de avond bij m'n lieve zus en zwager gegeten, samen met mama. Biefstuk met patat en sla. Gelachen als een stel idioten, de idioten die we altijd zijn geweest. Boer zoekt Vrouw gekeken en elke minuut commentaar leveren, onder het genot van koffie en donuts. Daarna mama thuis gebracht. Het lijkt soms bijna normaal, als je heel snel en van een afstandje zou kijken. Voor iemand die langsloopt en door het raam kijkt. Ze zien misschien een groep lachende mensen en denken dat het wel gaat.

Het gaat niet. Maar we hebben geen keus. 'Het is wat het is', zou papa zeggen. Het is onomkeerbaar en we zullen er op de een of andere manier mee moeten leren omgaan. Ooit. Dat zal vast wel gebeuren, daar ben ik echt wel van overtuigd. Maar dat is nog heel ver weg. Donderdagavond vertelde ik mama huilend dat als ik een witte was heb gedraaid en ik de volgende dag een schoon wit t-shirt aantrek, ik als eerste het shirt van papa draag. Omdat dat zo fijn voelt. En dat ik zo trots ben dat ik zijn horloge draag, terwijl ik nooit een horlogemens ben geweest. Dat ik me naakt voel zonder pa's klokkie. Daarnet vroeg een van de liefste en dierbaarste mensen die ik ken over de app hoe mijn dag was. Ik weet het niet. Terwijl ik haar antwoordde hoe ik dacht dat het ging, begonnen de dagelijkse tranen te rollen. Van die dikke, vette, grote warme druppels die je niet kunt tegenhouden als je het al zou willen.

On The Turning Away van Floyd stond op dat moment op. Buiten schijnt de zon en bloeien de narcissen of het allemaal maar normaal is. Maar het is niet normaal. Het is godverdomme allesbehalve normaal. Ze moesten eens weten.