Het was een heftige kerst, dit jaar. Wat het hele weekend misschien het best samenvat, was dat we kerstavond met mama, Sas en Cor en een deel van de kids aan tafel zaten en -ik weet niet eens meer waarom- we helemaal dubbel lagen van het lachen met ons allen. Gewoon, zoals we zijn. Gordon en Joling-humor, elkaar lopen dollen en geiten als een stel pubers. We hadden lol.
Ineens moest mama huilen en binnen een paar tellen de rest ook. Zomaar, binnen één minuut van collectief de slappe lach naar collectief ontzettend hard huilen en elkaar troosten. Eigenlijk ging het het hele weekend op die manier.
Daarstraks brachten twee van de kids en ik mama thuis, we liepen nog mee naar boven om te helpen met de tassen en haar even in d'r huisje te laten settelen. Toen gingen we gelijk weer weg, ik moest Bart nog op de tram zetten naar De Jordaan en Fleurtje naar huis en de wekker gaat om half zeven gewoon weer morgen. Doei mam, stevige knuffel. Doei oma, nog een knuffel. Doei oma, nog een knuffel van tweede jongeling. Doeg. Slaap lekker, doe rustig aan. Ja jij ook mam, ik bel je morgenavond even. Ja is goed jongen. We liepen de galerij af met ons drieën, Bart, Fleur en ik. Grote monden, vol bluf. Op de trap liepen we alle drie te huilen en hadden we onze armen om elkaar heen. Kutzooi hè jongens. Ja. Kutzooi. Het was goed dat we dit weekend samen waren. Ja dat was het zeker. Kutzooi. Ja. In de zwaarste van de zwaarste tijden is eenzaamheid je grootste vijand en intiemste vriend tegelijk. 'De mensen hebben geen idee' zegt mama vaak en dat is wat het is. De mensen hebben geen idee. Alleen onze inner circle weet het. Mama, Sas, Cor en hun kids en aanhang. De rest heeft geen fucking idee en God bless them for it. Dat ze het maar nooit hoeven te begrijpen.
Op de terugweg stond, geheel in ons Amsterdamse blufkarakter een cd van Bløf op. Ze zongen het goed: De mooiste verliezers, dat zijn wij.Morgen gaat de wekker weer gewoon, of er niets aan de hand is.
Ineens moest mama huilen en binnen een paar tellen de rest ook. Zomaar, binnen één minuut van collectief de slappe lach naar collectief ontzettend hard huilen en elkaar troosten. Eigenlijk ging het het hele weekend op die manier.
Daarstraks brachten twee van de kids en ik mama thuis, we liepen nog mee naar boven om te helpen met de tassen en haar even in d'r huisje te laten settelen. Toen gingen we gelijk weer weg, ik moest Bart nog op de tram zetten naar De Jordaan en Fleurtje naar huis en de wekker gaat om half zeven gewoon weer morgen. Doei mam, stevige knuffel. Doei oma, nog een knuffel. Doei oma, nog een knuffel van tweede jongeling. Doeg. Slaap lekker, doe rustig aan. Ja jij ook mam, ik bel je morgenavond even. Ja is goed jongen. We liepen de galerij af met ons drieën, Bart, Fleur en ik. Grote monden, vol bluf. Op de trap liepen we alle drie te huilen en hadden we onze armen om elkaar heen. Kutzooi hè jongens. Ja. Kutzooi. Het was goed dat we dit weekend samen waren. Ja dat was het zeker. Kutzooi. Ja. In de zwaarste van de zwaarste tijden is eenzaamheid je grootste vijand en intiemste vriend tegelijk. 'De mensen hebben geen idee' zegt mama vaak en dat is wat het is. De mensen hebben geen idee. Alleen onze inner circle weet het. Mama, Sas, Cor en hun kids en aanhang. De rest heeft geen fucking idee en God bless them for it. Dat ze het maar nooit hoeven te begrijpen.
Op de terugweg stond, geheel in ons Amsterdamse blufkarakter een cd van Bløf op. Ze zongen het goed: De mooiste verliezers, dat zijn wij.Morgen gaat de wekker weer gewoon, of er niets aan de hand is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten