Mijn hemel, wat heb ik lang geen update meer gegeven.
Redenen hiervoor zijn een godverdomde drukke paar weken op mijn werk, veel andere lopende zaken, de daarbij behorende moeheid en mijn aangeboren luiheid.
Desalniettemin vind ik het godverdomme eens tijd om een teken van leven te geven: welnu en alhier zodoende.
Waar zal ik nu weer eens mee beginnen? Welja, dat de Dropkick Murphys wel degelijk een alleraardigst Iers punkbandje zijn en ze CCR's Fortunate Son hebben weten te coveren zonder het origineel al te veel geweld aan te doen. Je moet het maar kunnen, zeg ik altijd maar.
Verder is het clipje wat Moby ooit heeft laten zetten onder zijn wonderschone In this world misschien wel het allerzieligste stukje MTV-proza.
Gummmbah is grappig, Herman Brusselmans mijn fijnste literaire vriend, U2 en Marillion en Clapton mijn fijne muzikale companen en mijn twee katten verharen dat het een lieve lust is. Het roken ben ik wederom eens zoveel mogelijk aan het negeren, maar Lady Nicotine zit elk moment van de dag met me te flirten, de gore hoer. Alle momenten die we samen hebben gehad, je zou er bijkans van in janken uitbarsten, ware het niet dat Junkyard's Hollywood elke traan zou doen drogen en elke snik zou verstommen onder haar gitaargebrul. Welaan en vanwege zulks, de kop vooruit en de schouders naar achteren, de lul naar links in mijn Nudie spijkerbroek en de kraag van mijn Pall Mall-jas omhoog en rechtop in de wind. Pall Mall-jas en Paljas. Mijn leven samengevat. Het is allemaal vrij eenvoudig als je er niet al te lang bij stilstaat.
Is het heel eng als ik Kelly Clarckson en Hillary Duff twee bloedlekkere wijven vind, terwijl ik dit jaar alweer zesendertig word? Ben ik onderweg een vieze oude man te worden, of ben ik nog steeds een puber van negentien? Trouwens, hoeveel verschil zit daar eigenlijk nou helemaal tussen? Nog steeds de lul naar links in de spijkerbroek, en dat is een niet te onderschatten constante in het leven van willekeurig elke kerel; dat je je lul blindelings weet te localiseren, bijvoorbeeld bij het pissen tijdens een vergadering waarbij je niet te lang moet wegblijven en aldus het beste zo weinig mogelijk tijd kan verspillen met een zoektocht naar de brandspuit. Blindelings graaien, raak het porcelein vol overgave, en frommel het geheel weer terug naar waar het vandaankwam. Ik bedoel; het leven is op de meeste momenten vrij eenvoudig te beheersen.
De oplettende lezer is het allicht opgevallen dat ik ondertussen al een flink aantal letters zonder enige betekenis aan het scherm heb toevertrouwd, alweer ogenschijnlijk zonder mezelf teveel prijs te geven. De nog oplettender lezer, echter, kan door deze stulp van totale onzin heenkijken en ziet iemand met een Nudie en een Pall Mall, met ondertussen Lois Lane op en een kop Senseo en een gele badjas en een Ralph Lauren-bril op zijn ongeschoren smoel. Ik bedoel maar te zeggen dat het zo zoetjes aan eens tijd is om de badkamer op te zoeken en mijn door de afgelopen werkweek gemangelde lijf een grondige verzorging te geven, waarbij ik niet zal nalaten tevens mijn okselhaar te verwijderen, want ik ben tenslotte geen Duitse hoer.
Mannen met okselhaar, ze mogen wat mij betreft tegen de muur gezet worden als de revolutie eenmaal daar is.
Vrouwen met okselhaar mogen overigens direkt al tegen eerdergenoemde muur wat mij betreft: waarom wachten op die revolutie om vast te beginnen met het opruimen van het tuig van deze tijd? Niks Marokkanen, niks Holleeder en niks vogelgriep! Vrouwen met okselhaar zijn de grootste bedreiging van een stabiel Europa!
Oh ja, carnaval is begonnen.
Er zijn weinig maatschappelijke fenomenen waarmee ik zo weinig affiniteit heb als met dat godverdomde carnaval. Nu heb ik niets tegen Brabo's en Limbo's, afgezien van hun door merg een been gaande accenten en vreemde wijzen van groeten (Houdoe en Haje), maar dat ze evengoed mijn kloten kussen. Trouwens, wat zit ik te zeiken hier, ik vind mannen met een Brabo-accent dan wel bijna net zo debiel klinken als een peuter die probeert mee te zingen met Kabouter Plop, voor vrouwen met een zachte 'g'mag je me midden in de nacht wakker maken. Godverdomme, ik heb ooit eens een jaar ofzo dagelijks met een griet uit Maastricht aan de telefoon gezeten voor het werk. Ze had volgens de rest van mijn collega's een accent om op te kakken en ze waren er van overtuigd dat het een huisvrouw in een bloemetjesjurk was met een kop als een varken. Op een onverwacht moment stond ze daar ineens in ons kantoor met haar Maastrichtse collega's voor een nadere kennismaking met haar Amsterdamse collega's. Godverdomme, wat was dat een lekker wijf. Een nog geilere kop dan ik in mijn dromen fantaseerde en een stel tetten om eens goed aan te sabbelen. Zwart haar en zwarte ogen en dan dat zwoele Maastrichtse accent, kortom: Arrie deed eens flink zijn best om vooral maar grappig te zijn.
Ze heeft me welgeteld een keer aangekeken die dag, de gore teef. Sindsdien heb ik me voorgenomen om minstens eens per week mijn oksels te scheren, dat zal ze leren, godverdomme
Geen opmerkingen:
Een reactie posten