Slagerij van Kampen

Ik ben al zo lang als ik me kan herinneren een groot van van Kuifje.
Ik kan een lang verhaal gaan afsteken over de klare lijn, oftewel de revolutionaire tekenstijl die Herge introduceerde, of over Herge zelf en zijn eigen prive-beslommeringen die hij reflecteerde in zijn albums, of over de politieke en maatschappelijke actualiteit die -zeker in de latere boeken- duidelijk aanwezig waren, maar dat is even bezijden het punt.

Waar het om gaat, is het zogenaamde Slagerij van Kampen-effect. Dezelfde slagerij waar die duffe drumtrutten van een jaar of tien geleden hun naam aan hadden ontleend, ja. Kapitein Haddock wordt als een soort running gag continue gebeld door Jan en Alleman die denken het nummer van deze slagerij te hebben gedraaid. Hij wordt er tureluurs van (mooi ouderwets woord he! zelf zou ik schijtziek gebruiken, maar blogtaal is toch anders dan spreektaal, dus vandaar enzo.) Of is het trouwens tuureluurs met vier u's? Volgens mij niet, maar soms heb je ineens van die twijfelmomenten, of anders desnoods van die momenten waarop je te lui bent om een trema op de e te zetten waardoor je Herge schrijft in plaats van Hergé.)

Ter zake: ik beleef de laatste dagen om de een of andere reden ook steeds zulke momenten. Minstens een keer per dag (ook hier zouden twee trema's op de twee e's niet misstaan, maar wederom ben ik te lui om ze erop te zetten. Het schrijven van deze bijzinnen alleen al neemt tien keer zoveel tijd in als het plaatsen van die krengen, maar ook ik heb mijn principes. Wederom dus vandaar enzo.) word ik gebeld door voor mij totaal onbekenden. Altijd mannen, nu ik er zo over nadenk.
Ik neem met mijn netste telefoonstem op: "Met Arrrrrrjen", met een soort misplaatste Gooische rrrrrr, en dan hoor ik een vertwijfelde stem vragen: "Met Huisman?"
Nee godverdomme! Niet met Huisman, met Arjen! Je hoort toch wat ik zeg, verdomme?

Ik ga dan echt niet zeggen wie ik dan wel ben, en wat mijn nummer is en dat soort shit. Ik bedoel: jij belt mij toch godverdomme! Ik ben niet degene die je hoopte te spreken, en daar moet je het maar mee doen. Wie ik dan wel ben, is jou zaak niet. Ik ken je immers niet! Immers. Daarentegen.

Wat ze dan ook altijd doen, is het opratelen van het nummer wat ze zojuist gebeld hebben. Dan hoor ik een reeks cijfers, wat dan meestal niet mijn nummer is.
Ook dan zeg ik alleen maar "dat is niet mijn nummer". Wat mijn nummer dan wel is, ook dat zeg ik niet. Wat is dat verdomme voor iets? Als ik met mijn lompe worstenklauwen een verkeerd nummer intoets en een wildvreemde aan de lijn krijg, ga ik toch ook niet vragen van "maar wie ben je dan wel, en wat is je nummer en wat doe je eigenlijk voor werk en waar woon je en hoe vaak masturbeer je per week en hou je ook zo van stamppot van raapstelen?" Laat me godverdomme toch met rust!

Het irritante is nu alleen, dat ik de mobiel van mijn werk heb doorgeschakeld naar mijn prive-mobiel (jaja, trema. Stik er maar in.) want ik weiger met twee van die kutdingen rond te lopen. Wat het nummer van mijn werkfoon is, dat weet ik echt niet. Het is alleszins nul-zes-nogwat, maar daar houdt mijn kennis voor wat betreft mijn werkfoon-nummer toch wel op. Waarom zou ik dat nummer uit mijn hoofd moeten kennen? Ik ga mezelf toch niet opbellen, of wel soms? En als ik dat al zou doen, dan zou ik mezelf toch zeker wel prive (trema) bellen en niet zakelijk? Pfff wat een gezeik allemaal. Dus dan ratelt die lul aan de andere kant een of ander nummer op, en vraagt: "Is dat uw nummer?", en dan antwoord ik in alle oprechtheid dat ik werkelijk geen idee heb.
Dat vergroot hoorbaar het toch al aanwezige vraagteken boven het pummel-hoofd, en soms kost het me echt meer dan twee minuten om zo'n kneus op te laten hangen.

Allicht is mijn werknummer ooit het nummer geweest van die Huisman uit Lelystad.
Bij deze wil ik dan ook voor eens en voor altijd duidelijk maken dat ik niet meneer Huisman ben uit Lelystad, maar godverdomme meneer Arrrrjen uit Amsterdam! Allicht in de toekomst meneer Arrrrjen uit Almere, maar ik ben er redelijk zeker van dat ik nooit meneer Huisman uit welke stad dan ook zal worden.

Kortom: laat me met rust. Huisman woont hier niet.