Brave

Het maakt niet zo veel uit hoe ik me voel, somber, vrolijk, verdrietig, mak, zombie-achtig, opgewonden, geil of gewoon normaal en saai, maar er zijn van die stukjes muziek die altijd en overal hetzelfde gevoel in je oproepen, ongeacht de cerebrale toestand van je brein even daarvoor.

Zo (daar heb je hem weer) zorgt de gitaarsolo van Marillion's Born to Run me altijd een brok in mijn keel en moet ik me telkens weer fysiek inspannen om niet te gaan huilen. Ik heb geen herinnering aan dat lied, geen gebroken hart of een speciale periode of iets dergelijks. Geen label aan een verloren emotie van weleer. Nee, het zijn puur de geluidsgolven die dat doen. Ik vind dat als je dat kan, als je in staat bent mensen te roeren met je kunst, of het nou muziek is of schilderkunst of iets anders, maar als je dat kunt doen, dat je per definitie een held bent. Ik heb het dus niet over "dit was een hit toen mijn vriendinnetje het uitmaakte en dus voel ik me kut als ik het hoor", want dat doe je gewoon zelf. Nee, ik heb het over lachen om Hans Teeuwen als tafelheer van Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door, ik heb het over het schilderij boven mijn bank van die symbool staat voor iets, en ik heb het over die vetklep van Marillion die mijn botten beroert. Helden en heldinnen en ik hou van ze.

Soms vraag ik me wel eens af wat ik nou eigenlijk leuk vind om te doen.
Dat zouden meer mensen zich vaker moeten afvragen, maar dat terzijde.
Ik vind het onder andere leuk om gitaar te spelen, om in de zomer door de bollenstreek te rijden, ik vind het leuk om in Bloemendaal te zijn met Spikey, ik vind het leuk om een DVD te huren met Zazz, ik vind het leuk om met de kinderen van die andere Sas te praten over kinderdingen, ik vind het leuk om met mijn katten op de bank te liggen, ik vind het leuk om door de zaterdagstad te rijden met mijn raampje open en stiekem te kijken naar die stomme rotstad waar ik nog steeds stiekum van hou, ik vind het leuk om te sjansen met dat Italiaanse meisje wat ik twee keer per jaar zie, ik vind het leuk om mezelf te zijn (maar even zo vaak haat ik het om mezelf te zijn), en ik vind het leuk om te weten dat ik zo vrij kan zijn als ik zelf zou willen.

Maar het allerleukst vind ik het eigenlijk als ik mensen laat lachen. Kan me niet schelen hoe. Of ik bedoel: kan me niet schelen op welke manier. Hoe, is wel degelijk belangrijk. Een glimlach is niet genoeg. Echt niet. Een grijns of grinnik is ondermaats. Nee, het allerleukst vind ik het als ik meerdere mensen tegelijk echt hardop kan laten lachen, schuddebuiken of huilen van de pret. Dan krijg ik het op mijn heupen. Dan schud ik de ene ter plekke verzonnen grap na de andere uit mijn mouw, en ben ik minstens zo grappig als een professionele stand-upper, ik zweer het.
Meestal gebeurt dit onder werktijd, buiten, waar anderen een sigaretje roken en ik niet meer. Dan zie ik ze denken "wat is die Ar toch grappig en ad-rem".
Als ik dan later naar huis ga, zie je ze bij wijze van spreken denken "Hoera, morgen is hij er weer. Kunnen we weer lachen. Wat een fijne vent is dat toch, een waarlijk puike kerel die de ene scherts na de andere grol weet te produceren ter aller vermaak" of zoiets.

's Avonds thuis, luister ik dan naar Marillion's Brave album en hoor Runaway, Goodbye to all that en The Great Escape en dan ben ik helemaal niet zo grappig en ad-rem. De lente houdt me in haar armen en ik leg mijn hoofd in haar schoot. Terwijl ze met haar handen zachtjes door mijn haar kroelt, worden mijn oogleden zwaarder en zwaarder en ten slotte val ik in slaap, de laatste akkoorden van Made Again faden weg in de schemerwereld tussen wakker zijn en slapen.

Morgen overdag moet ik weer grappig zijn, want stel dat ze me leren kennen.