Piz Buin

Om de een of andere reden moest ik laatst denken aan een voorval wat me overkwam aan in de herfst van 2001.
De wereld stond gevoelsmatig aan de vooravond van wat misschien wel de Derde Wereldoorlog zou kunnen worden. Dagelijks berichtten de media nog over de plek die inmiddels Ground Zero was gaan heten en het was duidelijk dat Amerika zich opmaakte voor wraak.
Over een half jaar zouden Willem-Alexander en Máxima gaan trouwen in mijn stad, en ik woonde nog ruim samen met N. die haar baan als verkoopster net had opgezegd om een carrière te beginnen als tandartsassistente. Onze eigen tandarts, C. had haar gevraagd om voor haar te komen werken. Het leek ons beiden een super plan. Vorige maand belde N. mij op om me mede te delen dat zij en C. -inmiddels heeft ze mij verlaten voor onze tandarts- gaan trouwen. Het leven kan raar lopen. Uiteraard wist ik toen nog niet dat zij en die lul verliefd zouden worden op elkaar en dat die trut bij me weg zou gaan voor die midlifecrisislul met zijn Volvo stationcar, dus alles leek redelijk zijn gangetje gegaan. Net dertig geworden, leuke baan, leuk wijf, wat wil een man nog meer?

Tot ik een keer, het was tijdens het werk, in het urinoir stond te pissen en ik zag dat mijn pis bruin was. Niet donkergeel, nee, echt bruin. Thee. Sterke nog wel. Ik had geen pijn, voelde me niet beroerder dan normaal, en mijn pis was donkerbruin.
Als peuter ben ik geopereerd aan nierstenen, in de jaren zeventig had iedereen thuis een letterbak aan de muur hangen, die muur was dan ofwel oranje, ofwel geel of olijfgroen of iets dergelijks. Mensen hadden toen een nog slechtere smaak dan tegenwoordig, en ik vraag me af of er iemand is van onder de -pak hem beet- vijfendertig die weet wat een letterbak is. Ik weet dat wel, want in onze letterbak stond allerhande prullaria, waaronder ook mijn niersteen in een klein glazen flesje. Het zag er een beetje uit als een stukje wit koraal. Of een brokje kalksteen, wat het in feite natuurlijk ook was.

Toen ik voor mijn militaire dienst gekeurd moest worden, probeerde ik uit alle macht de keuringsartsen te laten geloven dat ik nog altijd vaak last had van terugkerende nierstenen, iets wat zeker niet ongebruikelijk is. Samen met mijn oom, die huisarts is in een klein kustplaatsje in een andere provincie, heb ik hemel en aarde bijelkaar gelogen om niet in het leger te hoeven.
Toen ik meer dan tien jaar later ineens donkerbruin stond te pissen, wist ik dat de natuur, mother earth, God, Jah, Allah of hoe je het ook wil noemen, wraak had genomen op mijn leugens van vroeger. Ik bedoel: je hoeft niet medisch geschoold te zijn om te begrijpen dat bruine pis betekent dat je nieren iets niet helemaal goed doen.

Droogkloot als ik ben, besloot ik het even aan te kijken, ik had immers geen enkele pijn of iets dergelijks. Ik voelde me best prima, hetzelfde als altijd, maar dan met bruine pis. Ik hoopte dat het vanzelf over zou gaan, net als een puist zonder ingreep van jezelf ook weer altijd verwordt van een esthetisch drama tot een gevoel van 'waar maakte ik me toch druk over, eikel'.
Alleen het werd niet minder. Eerder erger. Het is moeilijk te zeggen, want je raakt gewend aan het ongewone, waardoor je kiespijn in de loop van een week niet erger lijkt geworden, terwijl je jezelf gewoon voor de gek houdt en je weet dat de dag komt dat je huilend voor de deur van je tandarts staat, hem smekend om hem er uit te trekken. Dat hij er later met je wijf met dikke tieten vandoor zal gaan, daar heb je nog geen weet van. Maar goed ook, anders waren er vast meer tanden gesneuveld dan medisch noodzakelijk waren. Doch dit terzijde.

Toen ik een paar weken later met N. bij mijn ouders was, vertelde ik het mijn moeder tussen twee happen aardappel met bloemkool en een braadworstje door. Mam, pijn pis is de laatste tijd bruin. Ter demonstratie liet ik het haar na het eten zelf zien. Je moet weten dat het mens zelf verpleegkundig is onderlegd, en ik er niet aan ontkwam om nog vóór het toetje in een oude jampot (waarom bewaren oude mensen altijd zoveel jampotten?) te pissen.
Ik slofte van de wc naar de keuken, met in mijn hand een voor een kwart gevulde pot van het type Bonne Maman van de Albert Heijn. Het leek of er iemand dode cola in had geschonken, zo donker was het. Toen ik het zo aanschouwde, buiten de normale plek van de witte pispot zeg maar, zeker toen ik het smoel van mijn lieve moeder wit zag wegtrekken, realiseerde ik me pas ten volle dat dit echt niet goed was.

Mijn moeder drong er, gesteund door mijn vader en N., die eigenlijk ook nooit goed naar mijn pis had gekeken, op aan om als de sodemieter, vandaag nog, naar een arts te gaan. Of ik godverdomme helemaal gek geworden was om hier mee rond te lopen, wat ik in vredesnaam dacht, en hoe ik zo stom kon zijn om niet al veel eerder in paniek te geraken. Het leek ze ernst. Nog steeds voelde ik geen pijn, dus ik vond het allemaal wat overdreven. Kom op zeg, iedereen heeft toch wel eens donkerbruine, wat zeg ik, zwarte pis? Het Zwarte Pisfestival in de Achterhoek kennen we allemaal. Wat een gedoe om niks zeg, mijn pis is zwart. So what. Ik heb geen pijn dus het is niks.
Dat ik nog geen maand later kermend van de pijn over de badkamervloer zou liggen te rollen, smekend om hulp, dat wist ik natuurlijk niet. De dokter zou met zijn autootje naar me toe komen rijden om me een dosis morfine in de kont te spuiten. Hij bleef een kwartier, en toen hij zag dat ik nog steeds de lakens van mijn bed aan repen trok, gaf hij me een tweede dosis in dezelfde kont. Toen hij weg was, en ik in een roes van een dubbele dosis morfine kennis maakte met Elvis, Marilyn Monroe en Djengis Kahn, voelde ik dat de pijn net te verdragen was. En dat ik nog geen maand daar weer na, met spoed zou worden opgenomen, om mijn lijf vol met slangen te douwen, dat was helemáál vergezocht op dat moment. Dat zou allemaal later komen, daarover vertel ik misschien nog wel eens onder het genot van een borrel en een stijve lul.

Terug naar de avond twee maanden eerder, bij papa en mama met de jampot met zwarte pis. Nu. Dokter. Ik heb gebeld, papa brengt je wel met de auto, N. en ik blijven hier. Nee, koffie komt straks wel, ik wil dat je NU naar de dokter gaat. Hier is het adres, ze weet dat jullie eraan komen. Vergeet je shawl niet, doe je jas goed dicht en rij voorzichtig papa. Tot straks!
Hoewel de twee oudjes een hele la vol hebben staan met jampotten van allerlei formaat, leek er voor de Bonne Mamanpot geen passende deksel te zijn. In de halve paniek had kennelijk niemand de tegenwoordigheid van geest om de pis dan maar in een andere pot over te gieten, waar wel een deksel voor was. Nee, wij vieren, debielen dat we waren, dachten dat de deksel die het minst niet past, wel goed genoeg zou zijn. Kwestie van rechthouden en alles sal goed kom.

Ken je Murphy? Van Murphy's Law?
Ik inmiddels wel.
Al bij de eerste bocht die papa nam in zijn hoekige Japanner, klotste het eerste golfje lauwe pis over mijn ene hand heen. De volgende bocht, dit keer naar links, zorgde voor een nieuwe golf over mijn broekspijp. Ondanks mijn gesmeek om alsjeblieft rustiger en vooral stabieler te rijden, was de hoeveelheid pis in de pot ruim gehalveerd toen we bij de waarnemend arts arriveerden. Mijn benen waren nat en warm en mijn humeur kon niet stuk. Klootzakken. Jullie allemaal.
Kijk dan, stelletje idioten: sta ik godverdomme op een koude herfstavond in de godvergeten Marcantilaan in het grootste stuk riool van Amsterdam met een pot lauwe, zwarte pis in mijn poten naast mijn vader die denkt dat hij alles onder controle heeft, maar ondertussen van voren niet lijkt te weten dat zijn reet van achter leeft. Ik had thuis kunnen zijn, zittend op de bank met Frenk op mijn schoot en een stuk hazelnootchocola in mijn muil. This better be good, besloot ik, en we liepen de wachtkamer binnen.

De dienstdoende arts bleek een vrouw te zijn van achterin de veertig, met haar zoals Anne Frank dat had in haar minder goede periode. "Kom binnen, jij bent Arrrrjen denk ik, geef mij die pot met urine maar, dan gaan we eens kijken wat er loos is" stelde ze vooral mijn vader gerust. Nog vóórdat ik haar had willen waarschuwen dat de deksel los zat, rukte ze enthousiast de pot met pis uit mijn hand, en ik zweer je dat ze er mee schudde alsof het een lieve lust was. Als in slow-motion zag ik de witte deksel langs haar linker oor vliegen, achternagezeten door een golf van zwartbruine pis. De pis raakte haar vol in het gezicht, van haar haarlijn bovenop haar voorhoofd tot ruim onder haar onderlip. Alle nog in de fles overgebleven pis, droop in stralen van haar gezicht naar beneden.
Ik zag hoe een druppel als een donkere traan van haar wenkbrauw, langs haar neus, zo op haar onderlip verdween.
Met een glimlach van oor tot oor stond ik daar, de dokter en mijn vader verschrikt kijkend, of ze zojuist betrapt waren terwijl ze de daad bedreven. Zelden een arts met zo'n beteuterd gezicht gezien, sowieso zag ik mijn pis nooit eerder in iemands mond verdwijnen.

"Kijk uit, de deksel zit los" probeerde ik de sfeer te verbeteren.
Briesend en stampvoetend nam het wijf in de witte jas het laatste overgebleven restje zwarte pis mee naar haar behandelkamer, om het onder een microscoop te bekijken. Ze had wat mij betreft ook gewoon in de spiegel kunnen kijken.

Hoe een medisch drama toch kan zorgen voor hilariteit, leerde ik toen, die koude herfstavond in Amsterdam West.
We leefden nog lang en gelukkig en nu ga ik koffie zetten want word maar wat dorstig van al dat gepraat over pis en wijven en vaders.

Amen.

Marco heeft gelijk

Dromen.
De meeste zijn bedrog. Als Marco Borsato het zegt, dan is dat gewoon zo. Trouwens, het zou wel raar zijn als de meeste dromen geen bedrog zouden zijn; stel je voor dat meer dan de helft van wat mensen dromen, gewoon uitkomt. Mijn god. Bezie de debiliteit van alle dag om je heen, analyseer het klootjesvolk wat niet kan wachten tot Carloine Tensen de winnaar bekend maakt, en je adem stokt. Als de dromen van dat volk toch zouden uitkomen, dan..... wacht eens, wacht eens, misschien sla ik de plank hier finaal mis, en zijn de meeste dromen helemaal geen bedrog, en komen de meeste dromen van het RTL-volk, de klagers, de langs-de-zijlijn-zitters, de Oranjefans, de Seat-rijders, de Amstelbier-drinkers, de Veronica-luisteraars, de Telegraaflezers en de Bobbejaanlandbezoekers wel uit. Misschien is dat precies wat er godveromme mis is in dit kloteland, dat een of andere goede geest, God, Allah, weet ik veel wie, dat om het even welke kracht ooit in een opwelling van vredelievendheid en welwillendheid heeft besloten: geef de mensen wat ze willen. Komt die lul even van een koude kermis thuis! Elke mongool weet immers (luisteren jullie mee, D66-ers) dat wat de meerderheid nou eenmaal wil, niet per sé het beste is voor diezelfde meerderheid? Ik ben daarom ook allesbehalve een aanhanger van de democratie.

Natuurlijk klinkt het zo mooi: Demos en Krateo betekenen Volk en Macht, geef de macht aan het volk en alles komt goed. Ja. Als iedereen zo slim zou zijn als jij, lezer, of nog beter: zoals ik, ja, dan zou het al een stuk beter gaan. Maar echte democratie, zoals D66 dat zou willen, met een correctief referendum, wat feitelijk inhoudt dat de macht tussentijds (dus buiten de statenverkiezingen om) beslist over allerhande maatschappelijke shit, lijkt me rampzalig. Nog een keer: kijk in de kassarij bij Albert Heijn eens links van je. Dan rechts van je. Dan naar achter, en kijk ook meteen even naar de meisjes achter de kassa en naar de jongens die de schappen bijvullen. Op de parkeerplaats kijk, nee, bestudéér je het volk verder. Kijk naar de te dikke wijven met leggings, de te kale mannen met hun wandelwagens, de onbeholpenheid waarmee dit leger van mierenmensen zich het weekend doorworstelt. Zou je echt willen dat deze mensen rechtstreeks invloed hebben op wat er zich afspeelt in jouw straat, jouw wijk, jouw stad? God bewaar me. Geef ons Berlusconi, geef ons Chavez, geef ons desnoods Mussolini of Franco terug, Hitler gaat me net iets te ver, maar fuck de democratie. Macht van het volk, mijn kloten. Het volk blijft met verkiezingen voor vijftig procent thuis, om vervolgens de komende vier jaar voor honderd procent alles beter te weten en voor tachtig procent te kankeren op de mensen die op de verkeerde partij hebben gestemd. En als er eens iemand opstaat die voor een golfslagbad in Den Haag zorgt, is er wel een of andere idioot die hem point blank door zijn geleerde hersens schiet.

Dromen zijn derhalve net als democratie: je ontkomt er niet aan, maar je kunt evengoed zonder heel die shit.

Waar ik eigenlijk naartoe wilde toen ik ging zitten achter het klavier van mijn computer, is mijn droomgedrag met jullie te delen. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik -ja, ook ik- wel eens rare, voorspellende dromen kan hebben. Ik wil daar niet te veel over uitwijden omdat jullie het voor zeker de helft allemaal raar, vaag, eng en gelul vinden, maar de Bijlmerramp droomde ik de nacht van te voren, evenals de miskraam van een vriendin van me, net als het exacte huis waar ik in zou komen te wonen (terwijl ik niet eens van plan was te verhuizen, drong dit huis zich keer op keer aan mij op, en door een speling van het lot kwam ik er te wonen, een jaar of tien geleden). Je hebt er geen reet aan, want niet alleen kan ik die voorspellende gave, of hoe je het ook wilt noemen, niet oproepen of controleren, nee, ik kan niet eens een voorspellende droom onderscheiden van zomaar een klotedroom. Pas achteraf (meestal binnen een etmaal, dat dan weer wel) blijkt een droom zomaar uit te komen. Helaas gaat het bij mij meestal om rampen, dood, ziekte en dat soort shit. Nou wijd ik er toch veel te veel over uit, wat niet mijn bedoeling was. Weet je wat, vergeet heel die shit die ik zojuist neerkwakte over die dromen, we gaan verder naar mijn recente dromen.

De laatste paar jaar droom ik regelmatig dat ik bij mijn ouders ben, althans in hun flatgebouw. Er vindt een invasie plaats van buitenaardse wezens. De hele wereld wordt beschoten door deze gasten, het heeft een beetje de sfeer van de film War of the Worlds. In mijn droom lijkt alles zo werkelijk dat ik het heel intens beleef, en ik flip echt de pan uit, om het zo maar eens te zeggen. Het kan niet anders of ik lig dan ook te woelen en te draaien, meestal word ik midden in de nacht wakker, drijfnat van het zweet. Soms zo erg dat ik een handdoek moet pakken om mezelf af te drogen. Is dit een voorspellende droom? Natuurlijk niet. Gelul. Het zal wel symbool staan voor het een of ander, dat ik teveel masturbeer of zoiets doms.

Vannacht droomde ik over krokodillen. Ik weet niet precies meer hoe of wat, alleen dat er veel krokodillen waren, grote, kleine, en ze bedreigden ons. Wie ons was, weet ik ook niet meer, maar ik was met meerdere mensen, de straten waren ondergelopen en het water zat vol met agressieve krokodillen. Zal wel betekenen dat ik binnenkort veel geld verlies of zoiets doms.

Dat was het eigenlijk, ik droom soms raar. Over aliens en over krokodillen. Vaak word ik gebroken wakker, of met hoofdpijn, met spierpijn, hoe dan ook is wakker worden altijd het zwaarste moment van de dag.
Dromen zijn kut. Ik zou graag een referendum in het leven roepen die het dromen bij wet verboden maakt.

En nu: fuck off want ik ga mijn Les Paul pakken om er eens flink te blues uit te slaan, zolang het nog kan. Je weet het immers nooit met die blues.

Buster en de Boze Buur

Ik heb een weekje de hond van mijn zus en zwager en vier kids te logeren, zolang zij in Frankrijk zitten.
Dat gaat natuurlijk prima, Buster is een superlieve Bulldog die mij al zijn hele leven kent.
Vandaag liep ik een rondje met hem rond mijn appartementenblok en ik vond het niet nodig om hem constant aangelijnd te houden, omdat hij toch wel binnen drie meter van mijn voeten blijft, no matter what.

Wrong. De eerste tien minuten gingen goed, totdat meneer het op zijn speelse heupen kreeg en wegsprintte, om zich tien meter verderop om te draaien met een duidelijke blik die zei "pak me dan als je kan!!!", met zijn korte staartje als een gek kwispelend.
Pffff... altijd zo sloom als een lui varken, en net nu ik er géén zin in heb, denkt meneer een loopje met me te kunnen nemen. Hij lijkt mij wel. Hij huppelde naar het grasveld achter het gebouw, waar -terecht- je je hond niet mag uitlaten. Er zitten 's zomers buren met een paar stoelen en een glas wijn, er wordt gebarbecued en er spelen regelmatig kleine kinderen. Honden moeten daar uiteraard niet kakken.

Wel ben ik een aantal keren na het uitlaten via dat veldje naar mijn achterdeur gelopen, met Buster aan de lijn. Als zo'n beest toch is uitgekakt en gepiest, zie ik zelf geen bezwaar om gewoon met hem over dat veldje te lopen, linea recta naar onze achterdeur. Dat noem ik geen uitlaten, maar gewoon 'met je hond naar huis lopen'. Kleine nuance, maar essentieel.


Goed, Buster liep langs de heg aan de achterkant van dat veld mij lekker uit te dagen, waarbij ik geërgerd riep "En nou kom je verdomme HIER!!!!"
Iedereen kon zien dat wat er gebeurde, alles behalve geplanned was.
Enter chagrijinge benedenbuurman van de andere hoek.
Ik had hem al eens eerder opgemerkt, omdat hij zijn rode autootje altijd precies op de hoek parkeert, op de rand van het laantje achter ons gebouw. Dus tussen het gebouw en het veldje, snap je wel? Precies in de dode hoek tussen de garageboxen, het veldje en het laantje, parkeert hij zijn autootje, zodat hij er vanaf zijn tuin mooi zicht op heeft. Het toont zijn gebrek aan vertrouwen in de medemens dat hij dat doet, denk ik. Maar iedere gek zijn gebrek dus zoek het lekker uit.

Uitgerekend deze foutparkeerder dus, sprak mij aan met "Meneer. U woont hier niet he?"
"Jawel hoor" antwoordde ik kort.
"Waar woont u dan?" vroeg hij, duidelijk niet overtuigd van mijn eerlijkheid
Nou heb ik voor niemand geheimen, maar een type wat de politieagent van het gebouw denkt te moeten spelen, je kan aan zijn hoofd al zien dat het een autoritaire klootzak is, die mag van mij in het ongewisse blijven over mijn privézaken.
Ik knikte met mijn hoofd in de algemene richting van mijn appartement, drie portieken terug van ons. "Daarzo" zei ik.
"Daarzo? Welk nummer dan?" wilde hij natuurlijk verder weten
"Dat gaat u niets aan. Vertrouwt u er op dat als ik zeg hier te wonen, dat ik de waarheid spreek. Op welk nummer precies, doet voor u niet ter zake" besloot ik.
"U mag uw hond hier niet uitlaten, en als u hier niet woont heeft u hier al helemaal niets te zoeken want het is eigen terrein". De NSB-er moest zijn briesen inhouden.
Inwendig maakte ik een vreugdessprongetje. Ik ben gek op discussies met totale vreemden, het breekt zo lekker de week, zullen we maar zeggen.
"Ik zei u al: ik woon hier wel degelijk. Het is ook mijn terrein. Ik weet dat ik hier geen honden mag uitlaten, maar zoals u misschien kunt zien, laat ik hem niet uit, maar is hij even aan mij ontsnapt en probeer ik hem te pakken te krijgen. Misschien als u mij even helpt, kan ik hem sneller van het gras krijgen en kunnen we beiden over gaan tot de orde van de dag?"
Ik merkte dat mijn beleefdheid slechts aan de oppervlakte lag. Iedereen die me langer kent dan vandaag had de opborrelende irritatie al lang kunnen merken. Mijn ogen gaan anders staan, mijn taalgebruik wordt korteraf en mijn stem wordt nog harder en bulderender dan normaal. Maar voor deze lamlul kon ik de schijn nog eventjes ophouden.

"Het is al de tweede keer dat ik u hier zie met die hond, namelijk".
Mijn god. Een achter de geraniums-zittende NSB-er, ik wist het al gelijk de eerste keer dat ik hem in zijn tuintje zag zitten tijdens de verhuizing. Wederom was mijn mensenkennis spot-on en bewees deze chagrijn mijn inschattingsvermogen en mijn vooroordelen. Al de tweede keer. Sjonge jonge. Nou nou. Al de tweede keer. Het is toch wat.
Ik glimlachte vriendelijk. "Dan heeft u één keer gemist, want het is al de derde keer" zei ik. "Wel goed opletten hoor, als u alles in de gaten moet houden". Ik voel me altijd heerlijk triomfantelijk als ik zo ad-rem ben, vooral als ik het bloed onder de ander zijn nagels vandaan lijk te trekken met een glimlach op mijn bakkes.
Wat ben ik eigenlijk een slecht mens. Arme NSB-er is natuurlijk niet gewend dat mensen zo overduidelijk het respect ontberen waarvan hij denkt dat hij het verdient. Zijn vrouw onder de duim houden, dat lukte altijd prima. Die wist niet beter; haar vader was zelf geen haar beter. Ook zijn eigen kinderen leek hij perfect te kunnen controleren. Goed, ze gingen beiden erg vroeg uit huis, en het contact is al jaren niet wat het geweest is, maar zij weten wat respect is. Hij had ze dat zelf vaak genoeg met zijn eigen riem bijgebracht wanneer ze niet precies deden wat hij zei.

Hoe was de maatschappij toch veranderd, dacht hij. Zie hem nou staan, die snotaap met zijn spijkerbroek en zijn gympies, op mijn grasveld, waar ik over waak. Pffff.... zegt dat hij hier woont. Het zal wel. Ik heb hem nooit eerder gezien, hij heeft zich nooit komen voorstellen, ik woon hier al dertig jaar en ik zou toch verdomme wel weten wie mijn buren zijn? Onbeleefd stuk vreten, vast een werkloze, te lui om zijn poten uit te steken. Dat was in mijn tijd wel anders.
De derde keer, ik heb er eentje gemist.... de brutaliteit... het liefst zou ik hem een draai om zijn oren geven, maar ik ben al een keer gewaarschuwd, van toen die ene keer een paar jaar geleden.

"Ik ben hier al een paar keer via het achterpad naar mijn portiek gelopen hoor, met Buster, zo over het grasveld. Ik laat hem dan niet uit, vind ik, ik steek gewoon over. Uitlaten is voor mij: poepen en piesen. Dat doet hij niet. Hij loopt hier slechts, en dit keer zelfs zonder mijn uitzonderlijke toestemming. Overigens, is deze auto van u? U weet toch dat u hier niet mag parkeren op last van de brandweer?"
Ik trok mijn Gandhi-gezicht. "Nou ja, zo doen we allemaal wel eens iets wat formeel misschien niet mag, maar waar je in de praktijk niemand mee tot last bent, nietwaar?
Hoe dan ook, het is mijn hond niet eens, en zondag breng ik hem weer terug naar zijn eigen gezin en dan ziet u ons nooit meer over het gras lopen"

"Oh, ok, prima" zijn opluchting leek oprecht. "Ik snap één ding alleen niet. Ik ben zelf opgegroeid met honden en ik hield ze ook nooit aangelijnd. Nooit ontsnapte er eentje, ik had ze altijd in de hand, misschien doet u toch iets niet goed". Wat een hautaine klootzak.
Ik haalde mijn schouders op, terwijl ik naar Buster keek, die inmiddels naast mij was komen zitten, en zei droogjes "Ik vind het fantastisch, meneer. Heel erg knap, maar het gaat even niet over u en uw verleden. Als u het goed vindt, ga ik weer verder want ik heb andere dingen te doen"

Ik pakte Buster bij zijn halsband vast en maakte aanstalten om verder te gaan.
Verbouwereerd hakkelde de man iets in de geest van "Meneer, wij begrijpen elkaar, merk ik, u bent het in ieder geval wel met mij eens dat dit grasveld geen plaats is voor honden, dank u wel"
Ik keek hem even in stilte aan, bestudeerde zijn gezicht, zijn lichaamshouding. Niets van herkenning, geen enkel gevoel maakte deze man bij mij los, anders dan een laf soort minachting. Ik kon me niet eens serieus aan hem ergeren, zo betekenisloos stond hij daar, voor zijn tuintje met wit plastic meubilair en zijn geraniums, naast zijn opgepoetste rood-paarse Japannertje, met zijn nette maar doodsaaie bruine pak op een doordeweekse vrijdag in de motregen. God, laat me alsjeblieft nooit zo worden, bad ik in stilte. Waar haalt zo'n kerel de tijd vandaan om zich met mijn leven te bemoeien?
"Ik denk eerlijk gezegd helemaal niet dat ik u begrijp, maar dat vind ik niet erg. Fijne dag nog, meneer" eindigde ik.

Samen met Buster huppelde ik naar nummer 99, de tweede portiek van rechts, eerste etage, daar dat appartement met die retro-lamp in de vensterbank en die ene bruine muur. Dat hippe-maar-toch-gezellige-appartement tegenover die villa van die griet met die Hummer, daar woon ik.
Bij de deur aangekomen zei ik tegen Buster: "Foei! Jij bent heel stout geweest, ben je besodemieterd! Die meneer heeft wel gelijk namelijk!!! Ooh-ooh! Stoute hond" maar ik zorgde wel dat boze buurman dat niet meer kon horen. Dat gunde ik hem nou net niet.

Waar was ik gebleven

Hallo lieve kijkbuiskinderen!

Zoals beloofd, na lang weg te zijn geweest, heb ik me voorgenomen om mijn eh... hoe zeg je dat, om mijn toetsenbord af te stoffen, mijn inlogcodes op te zoeken en verder te gaan met bloggen op deze plek. Natuurlijk ben ik een tijdje half bezig geweest op Hyves, maar dat is toch anders.

Waar was ik gebleven?
Wat kan ik vertellen, wat is er gebeurd? Zal ik een beknopte samenvatting geven van de belevenissen sinds de vorige blog?
Wacht even, dan monteer ik een Pepsi Max voor mezelf en zet mij teder neder.
Hier ben ik weer. Het mooie van lezen, is dat je niet doorhebt hoeveel tijd en gehannes er vaak zit tussen de ene regel en de andere. Zomaar kan er een dag tijd verloren zijn tussen twee alinea's, en je zou het niet eens in de gaten hebben. Het is de kunst om daar als auteur niet teveel over uit te wijden, anders gaat de magie van de literatuur verloren. Anderzijds hoort uitwijden nou eenmaal bij mij zoals Schanulleke bij die geile Wiske hoort, dus je zult het ook in dit seizoen met veel bijzinnen en zijstraten moeten stellen. Het leven is een rit, geen bestemming, zeg maar.

Mijn vader begrijpt dat soort shit niet. Altijd als ter sprake komt dat ik met de auto van, ik noem een voorbeeld, Haarlem naar Noordwijk ben geweest, stelt hij steevast de vraag "hoe ben je gereden?".
Meestal is het antwoord dan iets in de trand van "weet ik veel hoe die weg heet, ik reed eerst langs een station, toen een autoweg, daarna langs een of andere sloot, door een zooi bollenvelden en ineens was ik er". Dat begrijpt hij niet. Ten eerste moet je in zijn optiek een blauwdruk van het Nederlandse wegennet op je netvlies hebben liggen, met daarbij de behorende A- en N-nummers. Nog belangrijker is het, dat je te allen tijde de snelste route neemt. Snelheid is alles, en zodra je ook maar even kan, duik je de snelweg op. Hij stamt nog uit de tijd dat je op de snelweg kon doorrijden; het gaat er maar niet in dat binnendoor vaak vlugger is.
Als ik hem dan vertel dat ik het juist lekker vind om langs sloot en weiland te rijden, lekker om me heen kijkend naar al het groen, het dorpse, knotwilgen, eenden en tractors op me laat inwerken omdat dat ontspannend werkt, schudt hij meewarig zijn hoofd. "Via de A9 en de A4, eraf bij de A44 en dan via Sassenheim was veel sneller geweest" legt hij dan uit, alsof hij een beginneling de strategie van het autorijden bij probeert te brengen.

Sja. En dan? Dan ben je tien minuten eerder op het strand, en dan? Kan je tien minuten eerder naar huis, kan je tien minuten langer op de bank hangen voor de TV? Ik bedoel: lik toch mijn reet, vent, met je gehaast altijd. Als je die tijdwinst nou godverdomme eens zou aanwenden om je vrouw wat meer te helpen in het huishouden, dan geef ik je gelijk. Kook eens een maaltijd! Draai een was, doe godverdomme eens iets nuttigs, stuk uitvreter dat je eigenlijk bent, met je mentaliteit van lik mijn vestje altijd. Schrob de plee en hou je bek, met je A4 en je A9 altijd. Dat ze die hele A4 in je reet steken.

Het leven is dus een ritje. Niet alleen de bestemming telt, ook hoe je je vermaakt onderweg. Volgens mij ben ik intussen zoals gebruikelijk totaal afgeweken van wat ik van plan was; een korte samenvatting geven van hetgeen er het laatste jaar is gebeurd. Enkele hoogte- en dieptepunten:

-Ik heb twee nieuwe 501's gekocht
-Mijn haar zit nog altijd erg cool
-Ik zoek werk, want BBned is een kutbedrijf
-Ik woon in Badhoevedorp want Alphen is kut en Amsteram is nog kutter
-Ik fiets
-Ik heb een hond te logeren
-Mijn allerliefste kat Frenkie is niet meer onder ons en ik huil daar nog regelmatig om, want ik mis hem en ik zal hem altijd blijven missen en dieren mogen niet lijden en dieren mogen niet dood en had ik al gezegd dat ik hem mis?
-We -dat zijn Liek, Demi en ik- hebben een andere kat, Elvis, die woont in Alphen en hoewel hij Frenk nooit kan vervangen, is hij een meer dan waardige opvolger. Ik zal vast zijn avonturen nog eens bundelen op dit blog. Binnenkort komt daar een tweede katje bij, primeur, een halfbroertje van Elvis. Ook een katertje, hij is nu een paar weken oud en we noemen hem Pepper. De dokter.

Dat vat alles wel samen, in een notedop, of is het tegenwoordig notendop?

Verder erger ik me nog dagelijks aan allerlei shit: nu weer dat gedoe rond die kutmarokkaanse taxitaliban die een Badhoevedorper op het Leidseplein heeft doodgemept. Hij heeft al twee (TWEE, godverdomme!!!) advocaten in de arm genomen, een voor zijn strafzaak en een om alle berichtgevers aan te pakken die hem, jawel, in zijn goede naam aantasten. Goede naam. Echt waar, ik lieg niet. Goede naam.
Sidi Mohamed Belghiti uit Ksar Chourfa, die Rob Sitek heeft doodgemept, Rob Sitek, die een vrouw en drie kinderen achterlaat, die is boos omdat zijn naam, Sidi Mohamed Belghiti uit Ksar Chourf, hier en daar wordt genoemd.
Dus heeft Sidi Mohamed Belghiti uit Ksar Chourf een extra advocaat ingeschakeld, die Sidi Mohamed Belghiti uit Ksar Chourf gaat helpen om de naam van Sidi Mohamed Belghiti uit Ksar Chourf te zuiveren.
Dat die hele Sidi Mohamed Belghiti uit Ksar Chourf ongezien de bloedtering mag krijgen en heel snel kamelen gaat vervoeren in het Rifgebertge. Sidi Mohamed Belghiti uit Ksar Chourf, onthoud die naam.
Sidi Mohamed Belghiti uit Ksar Chourf gaat het helemaal maken, deze zomer, want Sidi Mohamed Belghiti uit Ksar Chourf is boos.

Dat dus, irriteert me bijvoorbeeld. Of de hele hype rond Michael Jackson zijn overlijden. Ook dit kan ik kort samenvatten: ja, het was een bijzonder getalenteerde gast, misschien wel de grootste entertainer ooit, groter dan Elvis, groter dan de Beatles, groter dan JFK en Marilyn Monroe samen. Let op: ik zeg groter, niet beter.
Ik erken zijn belang voor de entertainment-industrie, zijn verkoopcijfers spreken voor zich.
Daarnaast was het natuurlijk een volslagen verkipt inividu, die elke binding met de wereldse werkelijkheid was verloren, voor zover hij die ooit heeft gehad. Met je zuurstoftank, je chimpansee, je Neverland en je godverdommese hele teringbende. Persoonlijk geloof ik overigens niet dat hij ooit een kind kwaad heeft gedaan, ik voel dat soort dingen aan. Ja, hij had rare ideeën over hoe je met kinderen om moet gaan, ja hij had de schijn tegen, maar nee, ik ben er haast van overtuigd dat hij nooit enige sexuele handeling met een kind heeft gehad. Hij was compleet asexueel en volslagen infantiel, hij zou niet weten wat hij met dat rare slangetje tussen zijn benen moet doen. Moest doen, want hij is nu dood.

En dat zullen we weten. Elke godverdommese scheet die deze dansende aap ooit heeft gelaten, wordt op twintig kanalen tegelijkertijd uitgezonden. Iedereen die ooit een plaat heeft gekocht van hem, laten we aan het woord om te vertellen hoe geweldig hij was, hoe aardig, hoe down to earth (ik zweer je dat ik een kutwijf dat heb horen beweren), en al die shit.

Ik zeg: hij beleefde zijn enige hoogtepunt toen hij nog bij Boney-M zong over Ma Baker en de rivieren van Babylon. Vanaf daar kon het ook alleen maar bergafwaarts gaan met hem.

En nu ben ik plotseling moe geworden van al dit getik, we zijn alweer een half uur verder, en mijn auto is dadelijk klaar van zijn APK-keuring dus ik begin maar eens te wandelen richting garage, daarbij denkend waarover ik de volgende keer eens zal gaan zitten typen.

Dag.

Ps plaatjes komen nog wel, ik moet even mijn wachtwoord voor mijn ftp server achterhalen.... denk hierboven maar een belachelijk plaatje van die dansende Bobby Farell van Boney M, waarbij hij een lelijke grimas trekt alsof net een keutel in zijn onderbroek aan het persen is.