Posttraumatische stress

I am the one who guided you this far,
All you know and all you feel.
Nobody must know my name
For nobody would understand,
And you kill what you fear,
And you fear what you don't understand.

I call you for I must leave,
You're on your own until the end.
There was a choice but now it's gone,
I said you wouldn't understand,
Take what's yours and be damned.

Morgen ga ik naar Istanbul voor mijn werk.
Istanbul. Eén van de steden die onderaan mijn lijstje bungelen van plekken die ik zelf zou uitzoeken om te bezoeken. Ik bedoel, als ik Turken wil zien, ga ik wel naar mijn oude buurtje in Amsterdam-West. Als ik vrouwen met een snor wil zien, bezoek ik mijn oma wel in d'r woongroep. Ik zal me daar aan elke Turk die ik ontmoet voorstellen als Kurt. Kurt, omdat je het uitspreekt als Koerd. Hallo, ik ben Koerd, zal ik zeggen, puur om te kijken hoe ze reageren.

Omdat ik om de hoek bij de startbaan woon, heb ik besloten om morgen met de bus naar Schiphol te reizen, en ik herinnerde me ineens dat mijn OV-Chipkaart die ik vorig jaar voor veel geld moest kopen. Ja moest, want ik wilde twee haltes met de metro. Ik had ook toen een trajectkaart die geldig was op dat stuk traject, ik had een strippenkaart die toen nog geldig was in Amsterdam, maar ik kon alleen het metroperron op door het poortje te openen met een OV-Chipkaart. Die moest ik ter plekke kopen voor zeven Euro vijftig, plus het saldo wat ik wenste. Ik geloof dat ik er vijfentwintig Euro op heb laten boeken, dan kan je even voort. Na dat metroritje heb ik hem nog één of twee keer gebruikt voor mini-ritjes, dus er staat zeker nog dik saldo op.
Toch weigerde het ding vorige maand 'piep' te zeggen toen ik een paar haltes met de bus wilde gaan. Mijn plastic kaartje van meer dan dertig Euro piepte niet, dus ik mocht niet mee van de buschauffeur, toevallig een Turk. Of hij Kurt heette, dat weet ik niet. Ik vervloekte Nederland, ik vervloekte het GVB, ik vervloekte de vooruitgang en ik vervloekte alle Turken.

Toevallig ken ik mensen die werkzaam zijn voor de OV-Chipkaart; het bedrijf waar ik werk doet grote zaken met Translink Systems, de exploitant van die ellendige kaart.
Toen ik een tijdje geleden toch op de klantenservice moest zijn voor wat zaken, liet ik een dame even kijken of zij kon achterhalen waarom de piep uitbleef. 'Arrrrjen, er staat gewoon nog saldo op, je kaart is niet geblokkeerd, administratief is er niets mis. Je moet hem even uit laten lezen op het Postkantoor, er is iets mis met de kaart zelf' Thanks, babe. Zal ik doen.

Vandaag was de dag dat ik de daad bij het woord zou voegen: morgen een paar haltes met de bus naar het vliegveld verderop, een mooie aanleiding om mezelf op deze vrije dag te belasten met Missie Piepkaart.

Verderop in mijn straat (oh nee, ik moet 'laan' zeggen heb ik geleerd. Het is een Dure Straat met een Groenstrook in het midden en Oude Bomen, en dan is het chique om 'laan' te zeggen. Het woord 'laan' zit inderdaad ook in de straatnaam, dus ik zal er op gaan letten. Laan dus. Zo werd ik een keer half uitgelachen door een scharrelmeisje van me omdat ik mijn eau de toilette een 'luchtje' noemde. Even een luchtje opdoen, zei ik. Schijnt 'geurtje' te zijn. Geen idee, echt... geurtje is lekker, luchtje is vies, zo legde zij me uit. Ik hou nog steeds van haar, ook al heb ik haar al jaren niet meer gezien.) Maar waar was ik? Oh ja, bij mij in de straat. Laan. Daar zit een Postkantoor. Hoofdletter P want het geldt als eigennaam. Ik liep met goede moed naar het Postkantoor, met mijn kaart in de kontzak.

Bij de balie haalde ik de kaart uit de kontzak, wapperde er mee voor de ogen van het wicht en zei 'mijn kaart piept niet, en bij de helpdesk van de OV-chipkaart zeggen ze dat ik hem moet uit laten lezen, kan jij dat voor me doen alsjeblieft?' vroeg ik. Naïeveling dat ik ben. Let op, wat er nu gaat gebeuren, je gaat echt lachen. 'Dat kan ik helaas niet, meneer. Daarvoor moet u bij een Postkantoor zijn' zei ze.
'Kijk eens achter je, wat staat daar op de muur? Post. Kan. Toor. Postkantoor. Hier ben ik. Kun je me helpen?'. Ik probeerde echt om nog vriendelijk over te komen, maar ik weet dat dat tevergeefs is; mijn ogen schijnen altijd te verraden wat ik echt voel. 'Ha ha ja, ik bedoel een Groot Postkantoor' pareerde het mokkel.
Ik keek om me heen. Akkoord, ik moest meteen toegeven dat je deze plek op verschillende manieren zou kunnen omschrijven, maar 'groot postkantoor' zou de plank flink mis slaan.

'Ah zo. En waar vind ik zo'n Groot Postkantoor, schone jonkvrouwe? Vertel mij dat eens gauw, voordat ik een paniekaanval krijg?' Ik voelde een zweetdruppel langs mijn slaap naar beneden rollen, en ik kon aan het wicht zien dat zij het ook zag. Volgens mij was ze een beetje bang van me. 'Over de brug zit er eentje' loog ze.
'Over de brug? Waar? In Sloten? Nee hoor, daar zit helemaal geen Postkantoor. Waar bedoel je?' beet ik haar toe. 'Volgens mij in Osdorp, heet het Osdorp? Daar zit volgens mij een Groot Postkantoor' probeerde ze. 'Ja, Osdorp zit ook over de brug. Maar waar dan? Kun je het even opzoeken voor me alsjeblieft?'
Dat kon ze niet. Of wilde ze niet. Of weet ik veel. Ik weet vooral dat ik supergeïrriteerd de zaak verliet en in mijn auto stapte naar de plek waar ik vroeger woonde, verderop in Amsterdam. Over de brug, en dan nog een stuk rechtdoor en dan linksaf. Daar zat altijd een Heel Groot Postkantoor in de Reinier Engelmanstraat.

Binnen tien minuten parkeerde ik mijn auto voor de deur van het pand, waar de ramen van waren geblindeerd. Het oranje-witte TNT Post-bord was door vandalisme kapot en in het portiek hing een penetrante pisgeur. Pislucht. Opgeheven, gesloten, verloren en foetsie. Voor al uw postzaken (ook openbaar vervoer! stond er met de hand bijgeschreven) kunt u terecht op adres Pieter Calandlaan zoveel. Mooi zo. Om de hoek dus. Stukje lopen en ik ben er al. Toen ik de sigarenhandel annex postagentschap binnen liep, wist ik gelijk: dit gaat het niet worden. Een kopie van de tent verderop in mijn laan (ja, ik leer snel), dus ik weet al genoeg, besloot ik.

De man achter de toonbank had een bruine huid grijzend zwart haar en een ouderwetse bril, ik schatte hem in als iemand uit Pakistan of daar in de buurt. Zijn Nederlands was met een dik accent, maar toch prima te begrijpen. OV Chipkaart? Nee, mienier, niet hier. Doe ik niet mier, ies alleen maar hoofdpijn voor ons. Zijn er mee gestopt vorige jaar. Natuurlijk. Je hebt gelijk, makker. Alsnog welkom in Nederland. Enig idee waar er hier een Groot Postkantoor is? Nee? Dat dacht ik al. Of ik Albert Heijn al geprobeerd heb? Vent, wat bedoel je? Albert Heijn? Om mijn OV-Chipkaart uit te lezen? Wat? Nee, serieus... wat?

Verdrietig verliet ik de zaak, wenste de Pakistaan een gemeend fijne dag en liep terug naar mijn auto. Er stond nog een adres op het bord van het gesloten Postkantoor. Ligt redelijk op de route. Pieter Calandlaan zoveel. Zelfde laan, ander nummer. Gek, deze laan is eigenlijk een gewone straat, bedacht ik. Geen groenstrook, geen bomen. Hele theorie van een paar alinea's geleden om zeep, mompelde ik, en ik reed bijna een moeder met kind ondersteboven. Focussen, Ar... focussen.... mompelde ik weer.

Zal het iemand verbazen dat op dit adres helemaal geen Postkantoor zit, maar een pizzeria? Godverdegodverdomme, zei ik hardop in mijn hoofd. Natuurlijk. Natuurlijk is het laten fixen van je dure OV-Chipkaart een godverdommese Mission Impossible in dit godvergeten kutland. Ik reed nog een rondje extra door Osdorp, in de hoop dat ik een Groot Postkantoor kon vinden.
Oh, wat ik trouwens vergeten ben uit te leggen: natùùrlijk heb ik eerst op het internet gekeken waar ik een Groot Postkantoor in de buurt van mijn adres kon vinden, uiteraard! Je kan op de site postkantoor.nl heel goed zoeken aan de hand van verschillende criteria. Je kan op de Postkantoorzoeker zelfs aanvinken dat je een Postkantoor zoekt waar ze je kunnen helpen met Openbaar Vervoer! Mooi hoor. Alleen... daar komen dus onder andere de twee adressen naar voren waar ik onverrichter zake ben heengezonden. Echt. Ik lieg niet. En zoeken op 'groot postkantoor' op die site levert niets op.

Ik heb besloten die hele kutkaart weer onderin de la te leggen. Niet meer naar kijken, niet meer aan denken. Net als met liefdesverdriet, je stopt het weg en je denkt er niet meer aan. Snel met iets anders verder, anders trek je het niet meer. Ander keertje. Niet nu. Nu wil ik rust. Morgen koop ik wel een kaartje bij de chauffeur, als ik naar het vliegveld ga.

Dit hele zaakje stinkt. Er zit, en zo hebben we op literaire wijze de boel op de valreep weer rond weten te schrijven, zijn we maatschappijkritisch geweest, heb ik mijn gevoelens gedeeld en heb ik door middel van meerde kwinkslagen de mensen laten lachen, kortom een luchtje aan. Je moet het maar verzinnen.