Het is zomer, al zou je dat vanavond niet zeggen.
De ergste warmte is uit de lucht verdwenen voor eventjes, en het heeft daarstraks verkoelend geregend. Hebben de boeren ook iets om hun eeuwige gezeur wat minder te laten zijn.
Met de zomer zijn ook mijn vrienden de parkieten (zie mijn log van woensdag 17 november 2004) teruggekeerd.
Het lijkt wel of het er minder zijn dan voorgaande jaren, maar het kan ook zijn dat ik aan ze gewend raak. Linke soep. Gewenning is het voorportaal van de hel. Waar dat precies op slaat begrijp ik zelf niet helemaal goed.
Wel zag ik vanavond voor het eerst sinds jaren weer een vlaamse gaai.
Een garrulus glandarius, zoals de oude Romeinen dat zo mooi konden samenvatten.
Zo high als een Vlaamse papegaai, als het ware. Reeds.
Toen ik beter keek, zag ik dat het er twee waren! Twee exemplaren van deze kleine kraaiachtige rakkers, te herkennen aan hun blauwe streepjes op hun vleugels.
Die hebben ze. Echt waar, die hebben ze. Kijk maar op de foto. Kijk dan! Zie je het?
Ik vind dat een prettig diertje, de vlaamse gaai, hoewel ik normaliter weinig op heb met vogels. Net als vissen. Het zijn wat mij betreft redelijk overbodige en overschatte diersoorten, die weinig anders te bieden hebben dan wat gefladder en wat getjilp zo nu en dan.
Ja, schijten op Ties d'r auto, dat kunnen ze. Dat zie je de hond van de buren niet doen. Dat komt vooral ook omdat de hond van de buren al ruim drie jaar geleden is overleden, dat moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Die hond heette Sitta of zoiets, en ik kon hem met een gerust hart kwalificeren als de Leukste Buur Van Een Deur Naar Links. De overige bewoners, twee exemplaren van de Homo Sapiens (die niet geheel representatief zijn voor de overige paar miljard van dat soort kale apen), die kunnen me gestolen worden. Nog liever heb ik dat ze ter plekke doodvallen. Die kans is vrij klein, schat ik zo in. Maargoed, een mens mag altijd hopen.
Terugkomend op het stukje natuur hier rond mijn paleisje; tot een paar jaar geleden zag de lucht rond mijn balkon soms zwart (vooruit: lichtgrijs) van de vleermuizen. Helaas zijn die verdwenen op de dag dat de mannen met de kettingzagen langskwamen om twee oude populieren te vermoorden.
Toen ik ze bezig zag, had ik nog even een visioen dat een van die bomen op hun respectievelijke koppen zou flikkeren, maar ook dat geluk bleef me bespaard. Ach, een mens mocht ook toen al hopen, nietwaar?
Ondertussen staan die drie lekkere wijven van The Corrs mijn woonkamer te vullen met hun nachtegalen-stemmen, waarbij op dit exacte moment de cover van het kutnummer Everybody Hurts van REM wordt ingezet. Dat die hele Michael Stipe het heen en weer krijgt. Maargoed, ook dat zal wel niet gebeuren. Hooguit het heen. Het weer moet ik zelf maar zien te voorspellen ben ik bang.
Ach, in de nabije toekomst mag een mens toch allicht nog steeds bij tijd en wijle hopen, nietwaar?
Wel waar. Een mens mag dat.
Dit mens, deze knul wenst daarom dat de familie Gaai uit Vlaanderen hier een gelukkig onderkomen weet te vinden. Eigen vogels eerst, dat wel, maar af en toe een geimporteerde (trema zelf fantaseren) parkiet of een Belgische papegaai maken het wel zo kleurrijk, welwaar?
Ik stel voor dat we voor elke tien parkieten een Marokkaan ruilen met een andere stad. Voor elke Vlaamse gaai tien Turken, en voor elke dronken buurman krijg ik de drumster van The Corrs in mijn slaapkamer.
Afgesproken......?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten