Musica e

Muziek.
Zonder muziek zou ik gek worden.
Niet bij wijze van spreken, nee echt gek.
Voor elke stemming is er een lied, voor elk lied is er een stemming.
Zomermuziek, wintermuziek, mooie muziek, opzwepende muziek, maar vooral muziek waar je naar moet luisteren.

De meeste muziek kan je gewoon horen zonder te luisteren.
De minst slechte van dat soort muziek, daar maken ze een lijst van.
Die lijst noemen ze de Top 40. Het is muziek, vaak bagger, soms aardig en heel soms mooi of knap. De Goede Muziek die in de hitlijsten staat; je moet het zoeken met een lantaarn. Het laatste mooie nummer wat ik me kan heugen (raar woord) wat de grote massa kocht was Holidays in Spain van dinges en Blof...kom hoe heten ze...de counting crowes. Of is het crows? Ik heb een deja-vu en er is maar 1 iemand die weet waarom. Ter zake. Luistermuziek.

Genesis. Marillion. Pink Floyd. Maar ook U2, Talking Heads, Springsteen.

Ik bedoel....luister godverdomme eens naar Fantastic Place van Marillion en durf te zeggen dat de rillingen niet door je botten lopen tussen 04:00 en 04:10, alwaar mijn held Steve Rothery zijn tweede solo inzet. Duizend keer gehoord en duizend keer kippevel. Dat er nog vele duizenden keren mogen komen, Steve.

Of het album Three Sides Live van Genesis. De medley op cd2 (kant 3 van de originele LP's). Die drums! Die keyboards! De drive van dat hele nummer. Merg en been. Been en merg. Nog altijd.

Over U2 kan ik kort zijn. Bekijk de DVD Go Home en hou verder je smoel. Ik spreek je over een kleine twee uur wel weer, als je wereld voorgoed is veranderd. Proost, jongens, en tot over een paar weken in de ArenA.

Zometeen pak ik Sientje weer eens lekker vast.
Haar snaartjes zijn alweer een week of zes oud, en ze beginnen te voelen als ijzerdraad. Ik zet een backintrack op, of speel mee met mijn helden. Ik stel me voor dat ik op het podium sta naast Steve Hogarth, Adam Clayton, Mike Rutherford of voor mijn part die Pascal van Blof (godver hoe krijg ik dat streepje door de O). Dat ik half zo goed ben als de willekeurige vervangbare gitarist van voor mijn part Marco Borsato. Foutloos. Vol zelfvertrouwen. Er voor betaald krijgen zelfs.

Het lullige is: aan mijn equipment ligt het allang niet meer. Een Strat. Een Les Paul. Een paar dozijn effecten. Celluliod plectrums. DR snaren of anders GHS snaren. Nee, de enige beperkende factor, dat ben ik verdomme zelf.

Ach, soms klinkt het niet onaardig wat ik doe. Ik speel lekker mee met Bryan Adams, Black Crowes en Eric Clapton. Soms een flard van mijn helden. Ik kan Neverland een beetje spelen, net als andere nummers van Marillion. Flardjes. Stukjes. Soms klopt het. Meestal net niet.

Maar het plezier wat ik ervan heb, de kick als ik -na lang oefenen- doorheb hoe ik mee kan spelen met Ilse de Lange's I'm not so tough.....daar kan geen drug tegenop.

Muziek. Zonder zou ik gek worden.