Veel te lang niets geblogged.
Duizend-en-een redenen zijn hiervoor aan te wijzen, en tegelijkertijd geeneen.
Ik ga weer verder met bloggen. Blog till you drop.
Eerst even wat openheid van zaken.
Stoppen met roken is altijd moeilijker dan je jezelf voorhoudt. Je krijgt tips van mensen die vaker zijn gestopt met roken. Een contradictio in terminis; stoppen doe je maar 1 keer. Hoe minder ervaring de mensen hebben, hoe beter hun methode, maar des te minder ervaren zijn ze en -dus- houden ze hun smoel over hun
Ei van Columbus.
Doe de mijne maar halfzacht. Past goed bij mijn houding.
De huid van drie van mijn vingers (rechts) heeft moeite zich aan te passen aan de rest van mijn lijf. Gelijk heeft ze.
Het is alleen geen gezicht; of ik mijn wijsvinger dagelijks in heet frituurvet dompel alvorens ik naar mijn werk ga. Soms voelt het ook zo. Soms ook niet, maar dan heb ik wel wat anders te zeiken: verrotte rechterenkel, verrotte linkernier, te dikke pens, bij lange na niet zo knap als men mij vijftien jaar geleden vond (als ik foto's van mijn twintigste levensjaar zie, moet ik met terugwerkende kracht inderdaad toegeven: daar staat een geweldige vent), ik word godverdomme grijs bij mijn slapen, er groeit haar op plekken waar je het niet wilt zien (oor, neusgaten en rug. Is er geen pil die je daartegen kan nemen?)
Dan is er nog het minderen met paroxetinehydrochloride.
Mijn tienjarig jubileum moest ik maar eens vieren door ermee te kappen. Kunstmatige intelligentie is een ding; kunstmatige emotie is iets anders. Hoewel: kunstmatig is het niet. Het is mijn eigen serotonine die wordt geremd heropgenomen te worden. Maar desalniettemin. Stoppen met die bende. Het project gaat twee jaar duren. Ik ben bang. De draak ligt op de loer. Al meer dan tien jaar.
Take the rest of my life away. Ze ziet haar kans schoon. Ze komt langzaam uit haar winterslaap. Vol verwachting kijkt ze vanuit haar schuilplaats naar haar mogelijke slachtoffer. Zodra hij zwak wordt, slaat ze toe. Ze grijpt hem bij zijn keel en houdt hem in een verstikkende wurggreep.
Angstig kijk ik elk moment van de dag over mijn schouder. Bang zijn voor de angst....iets beklemmenders is er niet.
Take me by the hand, You'll either kill me or you'll save me. Take me to the island and show me what might be real life.
Vroeger wilde ik net zo gitaar kunnen spelen als CC DeVille van Poison of als Mick Marrs van Motley Crue.
Tegenwoordig wil ik maar half zo mooi klinken als Steve Rothery van Marillion. Zijn postuur heb ik al bijna. Ik douw nog een lollie in mijn hoofd.
Ik hou van iedereen die ik ooit ontmoet heb. Onbekenden haat ik. Op straat verberg ik mijn angst en haat achter een masker. Een van mijn vele maskers. Er zijn weinig mensen die mijn echte gezicht kennen. Degene die dat gezicht wel kennen, zijn allemaal vrouwen. Op een na.
Mama...ik wil naar huis toe. Ben jij er dan voor me?
Sla je je armen dan om me heen, en zal je me altijd beschermen? Zoals vroeger? Zoals nu? Zoals je altijd zult doen...?
I'm scared of opening the can
Scared of changing who I am
'Might've taken all I can
I'm scared of everything I am
En toch ben ik sterk. Ik ben de Arnold Schwarzenegger van de ziel. Ik ben weliswaar de dertiende aan de tafel, maar ik kan het leven evengoed aan. Omdat ik Arrrrjen ben!
Tot de volgende blog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten