Een onevenredig Mirakel

Wie wil er bloed op de achterbank van de degelijkheid?
Hoe heeft die lul Boeijen die zin ooit uit zijn bek gekregen zonder te kokhalzen?
Literatuur uit de goot, zogenaamde diepere gedachten.
Ik schijt erop.
Hoe kom ik hier eigenlijk zo ineeens bij?
Welja, het was zojuist te horen in het pendelbusje wat me dagelijks van station naar werk en vice versa brengt.
Frank fucking Boeijen was en is helaas niet de enige die zulk soort bagger in zijn microfoon durft te kotsen. Kennen jullie Van Dik Hout nog? Mijn god. Die Helderse rockers -hoe lekker de nummers ook soms zijn- kunnen er ook wat van. Ze woont nog in mijn botten als koudvuur, hoe kom je er godverdomme op.
Nee, dan U2 met We thought we had the answers, it was the questions we had wrong. Bonootje toch...hoe heb je het ooit durven bedenken.
Zelfs Marillion kon er wat van, met hun Yesterday starts tomorrow, tomorrow starts today
Als het maar in eerste instantie ingewikkeld klinkt, moet het wel diepgaand zijn en dus ben je literair of intelligent bezig.

Nee, dan ikzelf!
Waarom noem je iemand die gegijzeld wordt, dus het slachtoffer, degene die vastgebonden op een stoel zit, waarom dus, ja vertel me eens waarom je zo iemand een gijzelaar noemt?
Een gijzelaar?
Met hulp van mijn collega J. ben ik een beetje gaan brainstormen.
Iemand die onderhandelt is toch ook een onderhandelaar?
Iemand die de wereld verbeterd is nog altijd een wereldverbeteraar.
Maar iemand die iemand anders gijzelt is geen gijzelaar, maar een gijzelnemer!

Volgens die logica zijn de mensen die in die verbeterde wereld leven de wereldverbeteraars. Zijn degenen over wie onderhandeld wordt de onderhandelaars.
Gijzelnemer....echt een woord wat nergens op slaat.
Net als agressiviteit. Wanneer is dat woord in vredesnaam in onze taal geslopen?
Is het zelfstandig naamwoord niet gewoon agressie?
Maargoed; terug naar de gijzelaarskwestie.
Mijn collega heeft een oplossing voor het hele verhaal.
Het is geen kietelaar, maar een kietelnemer.
Einde discussie.

Vervolgens hoor ik op dit moment een verhaal op tv over de nieuwe aanwijzingen inzake de ontvoering van de dochter van drugsbaron Melchers (of mag ik dat niet zeggen?).
Op onderstaande foto staat de vermoedelijke dader:




Tsja...zo lust ik er nog wel een paar.
Het heelal is, zoals sommigen van ons misschien weten, redelijk groot.
Ik heb me eens laten vertellen, dat je een ster voorstelt als een zandkorreltje, de volgende ster als een volgend zandkorreltje (we praten dan over weet ik veel hoeveel lichtjaren afstand), en de volgende ster weer korreltje nummer drie, en ga zo maar voort, dat het heelal dan zo groot moet zijn als de Sahara.

In die orde van grootte moet je het heelal dus ongeveer voor je zien.
Kijk.....ik denk dan vrij pragmatisch: we kunnen met een aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid zeggen (jaja woordgrappen kun je met een gerust hart aan mij overlaten) dat Osama Bin Laden zich op Planeet Aarde bevindt.
Laten we daarover niet al te veel fantaseren. Hij loopt gewoon ergens op de aarde rond, akkoord?
Gezien de grootte van het totale heelal, zo groot als de Sahara dus, weten we precies op de rand van welk zandkorreltje Osama zich bevindt.
Ik vind dat godverdomme nogal knap!
Nog zijn er mensen die lopen te mekkeren dat de CIA en de NSA en de FBI en de boswachter van de Waterleidingduinen niet genoeg hun best doen om die kerel op te sporen! Mijn god! Voor sommige mensen is het ook nooit goed of het deugt niet!

Daarentegen is het iedere keer weer een onevenredig mirakel dat er mensen zijn die geen liefde en geluk kunnen vinden in hun leven.
Het leven van dat soort mensen is namelijk over het algemeen vrij inhoudsloos en beperkt zich tot een handvol andere losers, tevens op zoek naar zaken als uitzicht, gezondheid en rust.
Halloooo! Als je wereld toch zo godvergeten beperkt is als dat van jullie, waarom kan je zelfs daar niet eens datgene vinden waarnaar iedereen op zoek is?
Stelletje nietsnutten en lanterfanters (prachtwoord) is dat toch! Vort! Zoek! Pak bal! Ga maar een stukje rennen. Liefst naar de Sahara.
En als je daar ergens Osama op de rand van een zandkorreltje ziet zitten, vraag dan gelijk even of hij toevallig interesse heeft in bloed op de achterbank van de degelijkheid.
Frank is nog steeds op zoek, schijnt het......

De vergankelijkheid

Vorige week werd ik opgeschrikt door een naar bericht op AT5; op de Stadhouderskade was een jonge vrouw van 21 jaar doodgereden door een touringcar.
Zulke berichten doen mij altijd rillen vanbinnen. Zo fiets je het ene moment, met je eigen gedachten, je eigen vrienden en vriendinnen, je problemen misschien, zeker met je herinneringen en vooral met je toekomst die nog wijd open ligt door de straten van de stad.

Dan een schrik, een klap en je bent er niet meer.
Weg.
Voor altijd.
Je laat honderden mensen in verschrikking en verdriet achter; je familie, je vriendje, je klasgenoten, je buren, zoveel mensen waarvan je niet eens durfde te vermoeden dat ze zich zo klote zouden voelen door jouw dood.

Jep...zulke berichten doen me trillen en beven van binnen. Snel zap ik weg, verdring deze sombere gedachten en doe het af met een grapje, harde muziek en je focussen op je eigen wereldje.

De volgende dag waren er twee vervolgbeerichten op AT5.
De naam van het slachtoffer werd genoemd.
Mirella. Ik ken haar. Beter: Ik kende haar.
Het was, nee beter is, het nichtje van mijn ex-vriendin met wie ik ruim twaalf jaar lief en leed heb gedeeld. Mirella, dat kleine meissie wat ik leerde kennen op die Paasbrunch bij Hans en Yvonne, toen onze liefde nog pril was.
De hele familie van haar zat erbij en ik voelde me uiteraard opgelaten en bekeken.
Mirella sprong er om een of andere reden uit voor me: nog jong, onschuldig en vooral genoot ze met volle teugen van het leven.

Wat ik begrijp -echt goed heb ik haar niet gekend, alleen van verjaardagen en begravenissen enzo- is ze eigenlijk nooit echt veranderd sinds die paasdag ergens in 1991.

Nu is ze dood.
Ik heb al twee keer, nee drie keer moeten huilen om haar.
Heel eventjes maar, steeds een paar tranen en dan snel weer verder.
Ergens omdat ik het raar vind; huilen om het nichtje van je ex die je nauwelijks kende.
Maar ik denk vooral omdat op deze manier weer pijnlijk duidelijk is geworden hoe snel het leven zomaar voorbij kan zijn.
Met een schrik en een knal. En dan niets meer. Alleen maar leegte en pijn voor de mensen die van je houden.

Ik wens op deze plek al haar vrienden, familie en kennisen heel erg veel sterkte toe.
Uit de grond van mijn hart.

Voor geinteresseerden is er een condoleance-register te tekenen.
Deze mensen hebben steun nodig, desnoods van vreemden.
Kijk eventjes, en sta stil bij de vergankelijkheid.
En als je het kunt opbrengen, laat je dan een berichtje achter...?

Volgende keer weer iets vrolijker. Ik beloof het.

UPC is een kutprovider

Een tijdje geleden schreef ik een blog over de belachelijke werkwijze van de Rabobank.
Nog nooit kreeg ik zoveel reacties op een blog, met name van voor mij totale vreemden. Waarschijnlijk Rabo-mafioso die niet meer kunnen kijken door de ogen van een klant.
Welnu, ik verwacht op dit blog minstens zoveel reacties, mensen.
Dit keer verbaas ik me in hoge mate aan de financiele logica van het Kafkaeske UPC Nederland.
De eerlijkheid gebied me vooraf wel te zeggen dat ik over hun producten an sich uitermate tevreden ben. Internet, telefonie en TV werk allemaal en altijd helemaal top. Ook word je correct te woord gestaan als je ooit telefonische vragen hebt. Dat wel.

Maar toch.....toch klopt er iets niet bij de rekenwonders bij mijn medeprovider.
Twee maanden geleden. Ik had juist daarvoor een rare acceptgiro betaald van het bedrag van 19 Euro (voor het gemak rond ik de bedragen af, anders wordt het zo'n rommelig verhaaltje). Raar, want normaal ben ik veel meer kwijt; rond de 150 Euro maandelijks voor het hele pakket.
Zal wel een of andere administratieve misser zijn geweest, zo redeneerde ik toen.
Netjes betaald, en tien dagen later lag daar een herinnering in de bus, voor een bedrag van een slordige 200 Euro.
Huh? Ik betaal altijd alles vrijwel direkt, en dan nog...dat bedrag wat ze noemden kwam nergens op welke factuur dan ook naar boven. Niet aleen had ik sowieso geen achterstand, ook het bedrag sloeg nergens op. Ik bellen.
Nee, meneer P. dat klopt inderdaad niet. U bent gewoon helemaal bij met alle betalingen, deze herinnering kunt u gewoon weggooien en onze excuses voor het ongemak.

Kan gebeuren.

Vorige maand netjes betaald, dus nog immer ben ik geheel bij met betalingen.
Dacht ik.
Vandaag: Herninnering voor 106 Euro.
Raar, want ook dat bedrag herken ik niet.
Mijn laatste factuur was namelijk 125 Euro, en de maand daarvoor werd mij nog verzekerd dat ik helemaal bij was. En dat klopte ook volgens mijn administratie.

Maar weer eens bellen.
Mijn god.
Kafka kan er nog een puntje aan zuigen.
Een waterval van berekeningen en logica die ik maar met moeite kon bijbenen met mijn dagafscriftenboekje en Girotel bij de hand.
Na tien minuten was ik de draad he-le-maal kwijt en zei dat ook eerlijk. Ik bedoel...ik denk dat zelfs Stephen Hawking het niet meer zou kunnen bevatten.
Kreten als "het begon allemaal al op 6 mei", "die 19 euro zat al in dat totaalbedrag van die 200 Euro" en "dus dat wordt dan weer opgeteld bij de volgende maand" waren alles wat mij nog concreet is bijgebleven. Voor de rest herinner ik mij slechts duizelingen en oorsuizen.

Maar deze lieve dame had gelukkig ook goed nieuws voor me.
Let op.

-De herinnering van 106 Euro die ik net ontving, kan ik weggooien.
-Over een week krijg ik een nieuwe acceptgiro.
-Op die acceptgiro staat een bedrag van 200 Euro
-Ook die acceptgiro kan ik weggooien.
-In plaats daarvan maak ik 75 Euro over.
-Dan staan we weer helemaal quitte.

Bent u daar nog?

-Als zij nu al weet dat de acceptgiro van volgende week 125 Euro teveel is, waarom krijg ik dan geen gecorrigeerde?
-Als zij nu al weet dat ik deze maand geen 200, maar slechts 75 Euro hoef te betalen en alles klopt weer, waarom krijg ik dan in vredesnaam een herinnering van 200 Euro?
-Oftewel, als ik deze herinnering wel betaald zou hebben in mijn goedgelovigheid, zou UPC 125 Euro teveel van mij hebben ontvangen!
-Hoe kan het dat ik aan de ene kant een achterstand zou hebben (graag binnen 5 dagen betalen anders sluiten we je af), maar aan de andere kant een rekening ga ontvangen -over een week- waarvan ik nog niet eens de helft zou hoeven betalen?
-Volgens de facutren zelf dus, zou ik binnen een week 106 + 200 = 306 Euro moeten betalen, maar in werkelijkheid is dat dus maar 75 Euro.

Weet je waar ik nu zo bang voor ben?
Wat gegarandeerd gaat gebeuren, ondanks dat lieve Yvonne mij verzekerde van niet?

-Ik volg haar advies op: ik gooi deze herinnering weg en van komende week betaal ik ipv 200, maar 75 Euro.
-Na een maand krijg ik een aanmaning voor en de herinering, en de rest van die 200 (namelijk 125) Euro. Of ik dus even 225 Euro wil betalen.
-Intussen wordt mijn telefoon en/of internet afgesloten, zoals al in deze herinnering staat.

Let maar op. Ze proberen me eronder te krijgen.
Ze proberen me kapot te maken.

Het is een complot met de Rabobank. De kutbank.

Jon, Robbie en de Yakuza....

Binnenkort komt de nieuwe CD van Bon Jovi uit.
Ondanks het feit dat ik Jon BJ zelf maar een kneus vind, heb ik altijd een zwak voor deze band gehad. Slippery when Wet is na al die jaren een klassieke rockplaat geworden, en Richie Sambora is gewoon een topgitarist. Niet helemaal mijn stiel, geen role model voor me, maar hij kan alleszins zijn snaren beroeren op een manier die voor mij altijd te hoog gegrepen zal zijn.
Hun nieuwe clip is ook al te bekijken. Lekker nummer, lekkere clip.

De nieuwe single van Robbie Williams, hier te beluisteren, is kut.
Kunnen we kort over zijn: kut.
Robbie Williams is de regel die de uitzondering bevestigt (of was het nou andersom?):
Waar alle andere chick-magnets de meeste mannen doen walgen -ik noem een Brad Pitt- is Robbie er ook voor ons mannen. Ook wij vinden hem leuk, maar dan om een biertje mee te drinken, boeren en schteten te laten, een potje te voetballen en dan he pik ik bel je ok ja's goed man later ok later gast mazzel doei. Zoals met je eigen vrienden. Robbie is cool, maar zijn nieuwe single is kut. Maar da's nog altijd beter dan de Backstreet Boys (zie eerdere log), hun single is dan wel ok, maar mijn god wat een ongelooflijk stel eikels is dat. Bah. Ga's dood met zijn allen?

Ondertussen is het zo'n dertig graden buiten en is het allejezus benauwd. Nu wel. De halve zomer hebben we lopen klagen over het weer, komen ze alsnog met deze temperaturen. Te laat. Te laat, horen jullie me? Het is de schuld van Erwin Kroll en Diana Woei en Piet Paulusma.
Net zoals de orkaan Katrina (en de waves) is gemaakt door de Japanse mafia. Lees zelf maar. Tsja.......

Smaken veranderen nooit...of toch wel....?

Ik ben een kind van de jaren '70.
Daarom ben ik een puber van de jaren '80.

De jaren '80, ze hebben iets speciaals voor me. Op zich verklaarbaar, daar ik mijn puberteit in dat tijdperk heb beleefd. Ik ben er overigens nooit helemaal uitgekomen. Noch uit de puberteit, noch uit de jaren '80.

Waar de jaren '60 stonden voor maatschappelijke revolutie, de jaren '70 voor de staart van die revolutie en dwarsheid, de jaren '90 voor meer revolutie (de val van de USSR, de Nieuwe Wereldorde en dergelijke), staan de 80-er jaren vooral bekend om hun wansmaak, slechte kapsels, beenwarmers, new wave, Duran Duran, Gilera's, en wat later de Genaratie X genoemd zou worden. Soort van totale oppervlakkigheid en desinteresse, kortom.

Om de een of andere reden lijken die jaren '80 niet minder invloed te hebben gehad -en nog steeds te hebben- op de pubers van andere decennia. Het ligt klaarblijkelijk niet om de interessantheid van een periode, maar simpelweg om wat je zelf was gedurende die tijd, in hoeverre het verleden invloed heeft op je heden.
Revolutie of leegte; de Beatles of Spandau Ballet: als je zestien bent wanneer mode mode is, beinvloedt het je voor de rest van je volwassen leven.

Het gevolg hiervan is, dat ik -zoals zovele dertigers- een aparte mengeling van smaken, (sub-) culturen en ideeen heb. (trema zelf tekenen op je monitor)

Ik noem zomaar even een voorbeeld van vanavond: Ik zit thuis te werken (typisch dit millenium) met computernerd-gedoe (typisch een jaren 80 puber die Basic leerde op de Commodore 64 toen hij 14 was) terwijl ik wierook brand (kind van hippies) en een CD van Anthrax op heb staan (jaren 80 Thrash-metal).

Zou iemand die niet tussen de -pak hem beet- 33 en 38 is die combinatie trekken? Ik ben overtuigd van niet.
Nog steeds ben raak ik enigszins opgewonden van merkkleding. Ik kom er gewoon voor uit. Waar het vroeger vooral Nike, New Balance (bestaat dat nog????), Le Coq sportif (idem) en Lacoste was, wil ik nu vooral Diesel, Nudie, Puma en Replay aan mijn lijf zien hangen.

Gisteravond zag ik de nieuwe clip Just want you to know van de Backstreet Boys. Walgelijke band. Vroeger al, en nu nog steeds.
Maar die clip!!!! Wat een topvideo!!!! Wat een langdurende flashback naar mijn puberteit, en wat klinkt dat nummer alsof het zo van Def Leppard's Hysteria is afgetrokken!!!

Is het gewoon een lekker nummer en een megagoede clip, of ben ik zo bevooroordeeld door de eighties dat ik alles wat me eraan herinnert bij voorbaat oke vind?

Ik ben bang dat het het eerste is.
Ik schaam me diep.
Arjen vindt de Backstreet Boys ok.