De vergankelijkheid

Vorige week werd ik opgeschrikt door een naar bericht op AT5; op de Stadhouderskade was een jonge vrouw van 21 jaar doodgereden door een touringcar.
Zulke berichten doen mij altijd rillen vanbinnen. Zo fiets je het ene moment, met je eigen gedachten, je eigen vrienden en vriendinnen, je problemen misschien, zeker met je herinneringen en vooral met je toekomst die nog wijd open ligt door de straten van de stad.

Dan een schrik, een klap en je bent er niet meer.
Weg.
Voor altijd.
Je laat honderden mensen in verschrikking en verdriet achter; je familie, je vriendje, je klasgenoten, je buren, zoveel mensen waarvan je niet eens durfde te vermoeden dat ze zich zo klote zouden voelen door jouw dood.

Jep...zulke berichten doen me trillen en beven van binnen. Snel zap ik weg, verdring deze sombere gedachten en doe het af met een grapje, harde muziek en je focussen op je eigen wereldje.

De volgende dag waren er twee vervolgbeerichten op AT5.
De naam van het slachtoffer werd genoemd.
Mirella. Ik ken haar. Beter: Ik kende haar.
Het was, nee beter is, het nichtje van mijn ex-vriendin met wie ik ruim twaalf jaar lief en leed heb gedeeld. Mirella, dat kleine meissie wat ik leerde kennen op die Paasbrunch bij Hans en Yvonne, toen onze liefde nog pril was.
De hele familie van haar zat erbij en ik voelde me uiteraard opgelaten en bekeken.
Mirella sprong er om een of andere reden uit voor me: nog jong, onschuldig en vooral genoot ze met volle teugen van het leven.

Wat ik begrijp -echt goed heb ik haar niet gekend, alleen van verjaardagen en begravenissen enzo- is ze eigenlijk nooit echt veranderd sinds die paasdag ergens in 1991.

Nu is ze dood.
Ik heb al twee keer, nee drie keer moeten huilen om haar.
Heel eventjes maar, steeds een paar tranen en dan snel weer verder.
Ergens omdat ik het raar vind; huilen om het nichtje van je ex die je nauwelijks kende.
Maar ik denk vooral omdat op deze manier weer pijnlijk duidelijk is geworden hoe snel het leven zomaar voorbij kan zijn.
Met een schrik en een knal. En dan niets meer. Alleen maar leegte en pijn voor de mensen die van je houden.

Ik wens op deze plek al haar vrienden, familie en kennisen heel erg veel sterkte toe.
Uit de grond van mijn hart.

Voor geinteresseerden is er een condoleance-register te tekenen.
Deze mensen hebben steun nodig, desnoods van vreemden.
Kijk eventjes, en sta stil bij de vergankelijkheid.
En als je het kunt opbrengen, laat je dan een berichtje achter...?

Volgende keer weer iets vrolijker. Ik beloof het.