De geur van vroeger

Frits Philips is dood.
De vader van Theo en Thea, honderd jaar issie geworden.
Promt staat PSV in de laatste zestien van Europa. De bal kan raar rollen.
En ook Ajax is nog volop in de race voor de zevende plaats op de ranglijst.
Danny Blind zit nog steeds mijn club te verkloten, en die klootzak Jaake of hoe heet dat arrogant stuk vreten ook al weer, zit nog steeds met zijn arm in Danny's kont, en wie na dit seizoen het zinkende schip wil verlaten, mag de komende maanden op de bank plaatsnemen. Zo motiveer je je club. In een ander universum, Zeeuwse klootzak dat je er bent! Met je krullen en je wijkende haargrens en je Louis van Gaal-trekjes. Lul!

Ook het onderstaande vind ik nogal wonderlijk:




Oei...om nou het woord brandbrief te gebruiken in deze context, zeker gezien het bericht daarboven, je moet maar durven!

Verder boeit het nieuws me de laatste dagen opvallend weinig, zo viel me gisteren al op. Het proces tegen de Guy Verhofstadgroep, of hoe heten ze, is gisteren begonnen op een steenworp afstand van mijn huis. Een paar jaar geleden zou ik elke procesdag op de voet proberen te volgen, zo vol was ik van maatschappelijk engagement en dat soort onzin.
Nu moet ik bekennen dat dat engagement er nog wel degelijk is, maar dan vooral als het mijzelf op de een of andere manier raakt. En in het geval van Ali B. Bommel en zijn multiculti-knutselclubje denk ik echt waar "we zullen het allemaal wel zien, en zo niet, dan ook prima".
Ik durf te wedden dat deze gasten door de een of andere vormfout, of onrechtmatig verkregen bewijs of iets in die geest wel zullen worden vrijgesproken. Kan ik me wel over opwinden, maar laten we eerlijk zijn en alles in het juiste perspectief aanschouwen: of dit vrijmetselaarskringetje van couscous-vretende VMBO-ers nou de doodstraf door verplicht kijken naar de finale van Big Brother krijgt, of dat ze hier voor mijn part aan de overkant van de straat komen wonen; mijn leven zal er op geen enkele manier door veranderen.
So far for engagement.
Subiet een pak engagement tegen je bakkes, zou de vader van Herman Brusselmans hebben gezegd. En hij zou godverdomme nog gelijk hebben ook.

Flikker ik mijn CV voor de lol op Monsterboard, word ik links en rechts gebeld door detacheringsbedrijven wanneer ik kan beginnen en wat voor lease-auto ik zou willen hebben. Onder werktijd nota bene. Weer een conifeer in mijn reet, maar ik ben niet alleen te schijterig om van baan te veranderen, maar ook te verstandig op dit moment. Evengoed vind ik het wel interessant om op deze manier enigszins een assessment van mijn market value te krijgen. Conclusie: ik verdien te weinig. Veel te weinig. Maar ik heb het naar mijn zin bij mijn werkgever, en zodoende blijf ik voorlopig zitten waar ik zit. Met een half-lege portemonnee, dat dan weer wel, maar waar anders kan ik openlijk mezelf zijn zonder dat ik elke dag op het matje word geroepen wegens discriminatie, ongewenste intimiteiten, te laat komen en te vroeg vertrekken en algehele bullshit uitkramen, terwijl ik mijn eigen muziek onder mijn headset heb en ondertussen gepijpt wordt door de directiesecretaresse? Nergens!

Godverdomme, wat haat ik de winter toch.
Sinterklaas, Kerst, oud en nieuw, goede voornemens en je volvreten terwijl je even verplicht denkt aan alle ellende in de wereld (vergeet niet dat ik mijn engagement weliswaar grootdeels bij het grofvuil heb gezet, maar dat dat niet betekent dat ik me niet bewust ben van de hongerige negertjes in de Congo) en dan dat gedoe met die klotekerstbomen, sneeuwshit op je ramen, belachelijke kransen aan je deur (ik heb verdomme net de cirkel voor Zwarte Piet met moeite kunnen wegbikken) en dan to top it off; VUURWERK.

Mijn god, wat haaaaaat ik vuurwerk en wat haaaaat ik mensen die het afsteken en wat haaaaat ik mensen die hun halve maandsalaris uitgeven aan iets wat boem zegt.
Hoe godvergeten infantiel kun je zijn.
Boem. Pats. Geld weg.
Als kleuter was ik er bang voor, nu is mijn angst omgezet in pure walging.
Elk jaar weer hoop ik dat de een of andere klotescholier het waagt om een rotje ook maar in de buurt van de richting van mijn omgeving te gooien. Die gaat wat beleven. Maar nee, zelfs die lol van vuurwerk is aan mij niet besteed.
Het zal de blik wel weer zijn. Je weet wel, die Arjen-blik die mannen winden doet laten en vrouwen een vochtige onderbroek doet krijgen. Die blik ja.

Godverdomme, ik wou dat het lente was.
Ties heeft op mijn aandringen een schilderij gekocht.
Ik zag hem hangen en -mijn opa zou trots op me zijn, als hij nog had geleefd- werd er zowaar door geraakt
De perfecte balans tussen lineaire strakheid en frivole tutteligheid. Zoals het leven zelve. Enerzijds corny as hell want er staan bloemen op, en als ik iets slaapverwekkend vind dan zijn het wel schilderijen met bloemen. Hoewel schilderijen met mensen erop nog erger zijn. Weet je niets en kan je niets, schilder dan een mens, of nog suffer: jezelf.
Anderzijds ook bijna abstract richting de horizon, rechte lijnen, felle, haast onnatuurlijke kleuren, in balans gebracht door een spierwitte lijst. Je moet er godverdomme maar opkomen.
Normaal gaat mijn voorkeur uit naar het meer abstractere werk of desnoods een goeie Franse impressionist (pfff, alsof er ook impressionisten zijn die uit een ander land komen die een palet van een ezel kunnen onderscheiden), maar ik zeg altijd maar zo: voor een lineair bollenveld kun je me midden in de nacht wakker maken.

Maar vooral vind ik dit werkje van madame Oedekerk zo leuk, omdat het mij doet herinneren aan een specifiek moment op een specifieke dag, in een specifiek jaar.
Westland, lentedag, knetterende strakblauwe lucht, en Arjen die zich voor het eerst in maanden en maanden weer een heel klein beetje Arjen voelt. Optimisme, blik vooruit en schouders recht. Durf te leven en pak je eigen draad op, want niemand anders doet het voor je en voor je het weet ligt je draad in de goot om bij de pakken neer te zitten. Godverdomme, hou dit gevoel vast, makker. Zoiets. Ik ben blij dat het in mijn gang staat.
Ophangen doe ik nog even niet. Eerst de winter afwachten...

Ik mis mijn opa, de vader van mijn vader. Niemand weet dat.
Ook mis ik mijn oma, de moeder van mijn moeder. Mijn genenpoel, mijn beschermengel en mijn metgezel in moeilijke tijden. Ik zou nog zoveel tegen ze willen zeggen, ze zoveel willen laten zien. Kijk, opa, dit schilderij vind ik nou mooi. Lijkt een beetje op jouw stijl, vind je niet? Hij zou trots zijn dat zijn kleinzoon kunst koopt. Oma, dit is mijn meissie. Die andere wilde me niet meer. Deze wel. Leuk is ze he? Zullen we een keertje bij je langskomen, zou je dat gezellig vinden? En opa, mag ik nog eens op je atelier kijken, en mag ik me dan door de geuren van je verf en al je flesjes, doeken, ezels, paletten en kwasten en zo, mag ik me op die geuren laten meevoeren naar toen ik een heel klein jongetje was, terwijl jij altijd dezelfde opa bent gebleven totdat je er niet meer was.....? Mag dat?