Katerdag

Is het vandaag voor de verandering eens Nationale We Gaan Aardig en Lief Tegen Arrrrjen Doen-Dag, of zit de lente gewoon in de lucht en kom zelfs ik over als iemand die je niet meteen zijn hersens zou willen inslaan? Ik bedoel: Ik had sjans links en rechts, en mijn Italiaanse bovenbuurman gaf me zowaar een compliment over hoe ik eruitzag (ja wat let je dan, Guiseppe, en stuur die geile jongste dochter dan eens naar beneden, opdat ik haar sterretjes laat zien, makker.) Godver wat is dat een lekker wijf zeg. Ik weet alleen niet hoe ze heet en waar ze woont, alleen dat we al stiekum flirtten toen we nog pubertjes waren, en nu heel af en toe nog, waarbij heel af en toe staat voor alle keren per jaar dat we elkaar tegenkomen in lift, portaal of galerij. Bijna nooit, kortom.

En wat is het toch lekker als je na een dip van een halve winterdepressie weer in je high van je op-de-rand-balanceren-van-een-lente-manie verkeert. Of hoe zeg je dat. Winter kut, lente cool, zoiets. Ik heb zojuist dan ook twee tassen vol nieuwe kleertjes gekocht, in de hipste lente 2007-kleuren uiteraard, waarbij me toch weer opviel dat roze definitief zijn comeback lijkt te maken. Nou ben ik alleszins niet van het homosuele ras, maar ik geef toe dat roze mateloos geil staat bij mijn donkerbruine haar en ogen, vandaar dat ik aldus mede een roze t-shirt heb aangeschaft, voornamelijk om mijn tevens zoujuist gekochte lichtblauwe overhemd te complementeren. Ik zeg het nog maar eens; ik ben aan een promo-tour bezig om de kleuren roze en babyblauw tot de Kleuren Van Tweeduizendzeven te maken. Vooralsnog lijk ikzelf de enige die zich hier daadwerkelijk aan overgeeft, maar het dient gezegd dat mijn huiskamer er zelden zo vrolijk 50's-gekleurd heeft uitgezien.

Oh ik had ook weer megasjans van Leuk Turks Meisje van de groentewinkel op het dingesplein waarover ik al eens eerder vertelde. Godver, als ik toch eens tien jaar jonger en tien kilo slanker was. Let's get retarded. Oh, had ik nog niet gezegd dat ik Elephunk momenteel heb opstaan, het voorlaatste album van de Black Eyed Peas? En ben ik trouwens de enige Nederlander die die Stacey Ferguson aka Fergie gewoon wel een bloedlekker wijf vindt? Ik bedoel natuurlijk een mooie vrouw, mijn excuses voor mijn hormonale gedrag. Godverdomme wat zou ik dat mokkel eens graag aanduwen. Tegen de muur plakken. Laten paaldansen. Eh...een keer zoenen zou ik al leuk vinden. Of hand in hand lopen. Of anders gewoon dat ze een keertje iets tegen me zegt. Desnoods alleen maar naar me kijkt. Zonder in lachen uit te barsten dan. Of anders gewoon dat ik een CD van haar opzet. Dat lijkt me echt gaaf, dat je gewoon een CD zou kunnen draaien van Fergie bijvoorbeeld met het nummer Fergalicious erop. Ik denk dat ik dat zo dadelijk (als ik een Surinamer was, zou ik kunnen volstaan met het kortere en dus efficiëntere dalijk) daadwerkelijk ga ondernemen, nadat de CD van de door haar medebevolkte zwartogige ewrtjes is afgelopen.

Mijn tong doet drie dagen na de gehaktmolen-manoeuvre die ik met mijn lompe muil erop uitvoerde nog steeds godvergeten pijn als de gloeiende vinketering, weet je dat? Nee dat weet je niet, tenminste nu wel, want ik zei het net pas natuurlijk.

Oh, trouwens, kijk dan, ik stop zomaar! Kijk! Hop!

Krijtstreep

Hoe kan het toch dat je soms 's ochtends merkt dat je dekbed een kwartslag gedraaid is? Wat de hel heb je in je slaap gedaan dan? Of zou het gewoon komen omdat je je dekbed een tijd lang zo stevig hebt vastgehouden dat alles behalve je dekbed is gedraaid door de ehh..zeg maar door het draaien van de aarde. Alles is gewoon netjes meegedraaid, behalve je dekbed. Dat zal het zijn.
Born to Run van Marillion is nog steeds zo mooi als ik een paar blogjes geleden wilde zeggen.

Vanmiddag heb ik godallejezus hard op mijn tong gebeten. Ik ben er op pijnlijke wijze achtergekomen dat ik niet tegelijk moet traplopen en kauwgum kauwen: daar komen subiet ongelukken van, in de vorm van een kies door mijn tong. Het doet nog steeds erg pijn en het ziet er uit of mijn tong in een gehaktmolen heeft gezeten.

Al kakkende bekeek ik, bijkomend van de tongpijn en het via natuurlijke weg laten wegvloeien van een portie andijviestamppot wat de tv-avond ons te brengen had. Van kolom naar kolom scannend bewogen mijn ogen zich over de pagina's 56 en 57 van de Varagids. Een paar gedachten maakten zich hierbij reflexief van mij meester; ik kon er eigenlijk niets aan doen:

Blik op de weg. Kijk uit en rijd er maar omheen dan.
Opgelicht? Weet ik veel! Vraag je mij dat? Waarom een vraagteken?
De rijdende rechter. Gelukkig is die gewaarschuwd voor een blik op de weg.
Man bijt hond. Nou en?
Het elfde uur. Om kwart over negen. God kun je niet vertrouwen.
Het verhaal van god. Tsja. Kunnen we kort over zijn; die bestaat niet.
Wie wordt de man van Froukje? Wederom: weet ik veel! Laat me met rust!
Bouwval gezocht. Heb ik twaalf jaar mee samengewoond.
Mijn tent is top. Gaat dat over ochtenderecties?
Extreme home makeover. Oh ik dacht Extreme Homomakeover. Sorry.
Desperate Housewives. Oh ja? Laat ze godverdomme hierkomen dan. Sloeries.

Ik veegde mijn reet af, waste mijn handen met Unicura Sensitive en dacht terug aan het telefoongesprek van gisterochtend met Henk van Het Ministerie van Justitie. Wat een arrogant stuk vreten die "er niet van gediend was dat ik hem tutoyeerde". Tsja, dat krijg je als je weigert je achternaam te geven, en je denkt jezelf te identificeren met slechts een "Henk". Dan ben je een Henk en geen meneer en zeker geen u. Klootzak. Ik weet zeker dat ik Henk's eerste beller was om vijf over negen op maandagochtend, en ik weet ook bijna zeker dat hij na een half uur een trillende onderlip had van mijn ad-remmerigheid en gevatheid en blijk van totale minachting. Hij wist dat ik dat vond, want halverwege het gesprek vertelde ik hem: "Henk, ik heb totale minachting voor je. Niet voor wat je doet of voor wie je vertegenwoordigt, maar simpelweg om wie je zelf bent en hoe jij mij behandelt." Ik hoop dat Henk Van Justitie zich onderweg naar huis heeft doodgereden tegen een boom. Ik meen het.

Ook hoop ik dat Saskia Bakker van Nuon NV zich tegen diezelfde boom heeft doodgereden, puur omdat zij dacht dat ik een mongool was en door deze inschattingsfout een vloek over haar en haar nazaten heeft opgeroepen die haar zal berouwen. Of nee, vergeet dat doodrijden tegen die boom, het is tenslotte een vrouw. Nee, ik vervloek haar in die zin dat ze vanaf volgende maand plotsklaps overmatige haargroei gaat vertonen in haar gezicht, op een wijze waar wijlen Bueno de Mesquita met terugwerkende kracht slechts vol afgunst naar had kunnen gluren. En dan alsnog tegen een willekeurige boom aanrijden, waarom ook godverdomme niet?

Ook merk ik trouwens dat mijn beider exen de laatste maanden opvallend veel minder contact met me zoeken, zouden ze dat onderling hebben besloten? Of collectief alsnog hebben gedacht: "Die hele Arrrr kan me eigenlijk gestolen worden, dat hij mijn kloten kust en doodvalt?" Jawel, mijn beider exen waren geheel toevallig in het bezit van een stel kloten waar wijlen Chiel Montagne slechts met een blik van walgen naar had kunnen gluren vanachter zijn snor. Stier Herman kon slechts diep buigen voor het formaat testikels wat de Tandartsenneuker tussen haar dijen had hangen, en niet geheel onterecht. Ik hoop dat ze met haar bovengebit over het asfalt van de Overtoom schuurt, daarbij een krijtspoor van minstens anderhalve meter achterlatend ter hoogte van vlakbij de kruising met de Constantijn Huygensstraat. Of wacht, dat is al gebeurd, ik zit hier in een dejà-vu van een vervloeking. Of ik bedoel: heb ik deze dejà-vu niet al eens eerder gehad, of was dat iemand anders?

Godver, de tongpijn wordt er onder het kauwen van een Nicotinellkauwgumpje met dropsmaak niet minder op. Misschien moet ik het kauwen van Nicotinellkauwgumpjes sowieso maar eens op gaan geven; het is tenslotte al sinds Oud en Nieuw dat ik niet meer gerookt heb, en aangezien ik alleszins geen homo ben, besluit ik ter plekke dat het maar eens afgelopen moet zijn met de nicotineopname in haar geheel. Oprotten met die bende, of zoals De Padvindster zou zeggen: opbokken ermee. Zij heeft makkelijk lullen, want die paft gestaag door met haar smoel. Opbokken ermee.

Opbokken ook met deze blog, want ik ga even een nieuwe pleister op mijn tong plakken. Zij die gaan plakken groeten u, en de hartelijke knuffels van The Bison Kid. Ik hou van jullie.

Voetbal

Soms he....soms vind ik het niet zo heel erg leuk om mij te zijn.
Niet dat ik nou gelijk denk van "ik wil dood" en "wat is het leven toch zwaar" en dat soort bullshit, want dat is voor homo´s, maar meer in de zin van: God, jij lamzak dat je bent, had je het niet ietsje makkelijker kunnen maken? Ik bedoel, wat heb ik je godverdomme ooit aangedaan? Ik geloof niet eens in je, dus hoeveel last kun je helemaal van me hebben? Sure, ik was in een vorig leven een klootzak in Vietnam, maar ik heb toch gezegd dat het me speet, en het spreekt toch op zijn minst in mijn voordeel dat ik me liet meeslepen door de omstandigheden en dat soort shit? Ik doe mijn best toch, met mijn donaties aan de Kankerbestrijding (ik dacht eigenlijk dat dat een stichting was die het mopperen aan banden probeerde te leggen), Stichting Aap (voor de negertjes in de Congo) en de Orde van de Hospitaalbroeders? (een stel katholieken wat geld met bakken tegelijk brengt naar de Hottentotten, die zich aan mijn voordeur liet vertegenwoordigen door een ingeburgerde Marokkaan, aan de vooravond van een blind date met een Marokkaanse prinses, dat kon geen toeval zijn! Gelijk lid geworden, al was het maar ter compensatie van....van weet ik veel wat ik die kutmarokkanen en katholieke Christenhonden ooit heb aangedaan.)

Maar ik dwaal af.
Story of my life. Ik dwaal af. Dat staat er ook op mijn visitekaartje: Arrrrjen, afdeling mezus en mezo, bedrijf dinges (iets met een apenstaartje staat er in het logo), functie: "afdwaler". Nee, dat verzin ik natuurlijk ter plekke, gek. Natuurlijk staat dat er niet. Er staat importeur van groene stoplichten en bouwer van luchtkastelen. Maar terzake, ik geloof dat er werkelijk geen week voorbij gaat of ik heb links of rechts wel een soort van misverstand met deze of gene of vice versa danwel andersom. Godver.
Natuurlijk weet ik het altijd wel weer zo te draaien dat diegene aan de andere kant van het argument weer het een en ander heeft om na te denken qua spiegel en zelfreflectie, desnoods om zijn of haar oren gemept door middel van een oude koe met zand erover, maar toch weet ik diep van binnen dat in negentig procent, maak daar gerust eenennegentig procent van, van de gevallen natuurlijk gewoon zelf keihard verantwoordelijk ben voor mijn eigen blues.

Ik denk dat dat ook een van de minimale vereisten is van een beetje knappe blues: dat je heel de shit gewoon in de grond aan jezelf te wijten hebt. Als de shit van buiten komt en je er zelf echt geen reet aan kan doen, dan is het niet echt blues. Meer een soort....Blues Light, zeg maar. Blues voor blanken. Nou ben ik van buiten natuurlijk wel witter dan Casper het milieuvriendelijke spookje, maar van binnen ben ik een echte jood. En geen volk wat dichter bij de negers komt dan de joden, vraag het maar aan wijlen Sammy Davis Jr. Wat is mijn punt eigenlijk weer eens? Ja, natuurlijk dat ik volgens mij constant op zoek ben naar shit om over te zeiken, en als ik die shit niet zo snel voorhanden heb, dan creeër ik haar gewoon zelf ter plekke. Daar zijn wij negers immers heel goed in.

Over immers gesproken: hebben jullie Hans Teeuwen afgelopen zondag gezien in het Oosterpark bij de onthulling van het monument ter nagedachtenis aan Theo van Gogh? Wat heb ik geglimlacht. Glimgelachen. "Met dank aan Mohammed Bouyeri, zonder wie dit alles niet mogelijk zou zijn geweest" Heerlijk. Net zoiets als dat ik vorige week Adolf Hitler de stichter van de staat Israel noemde, maar dan wel leuk, zeg maar.

Ik mis dat ene meisje. Nee, niet die. Die andere. Die ehh....mijn maatje, dacht ik.
Er is iets misgegaan onderweg naar iets, en we hebben geen contact meer sinds een paar weken en ik mis haar erg. Ik heb haar kortgeleden nog iets geschreven maar ze heeft terecht niet gereageerd maar dat doet me eigenlijk en stiekem best pijn en ik weet niet waarom, of eigenlijk weet ik het natuurlijk wel maar ik krijg het mijn bek niet uit omdat ik een schijtbak ben die zelf zijn eigen shit creeërt als de dingen teveel voor de wind lijken te gaan, dus ik heb sorry moeten zeggen maar dit keer tevergeefs en dat doet, zoals ik al zei, godverdomme zeer als ik erover nadenk. De eerste en laatste keer dat ik haar zag, dacht ik dat het alleen de eerste keer was en helemaal niet de laatste keer maar ik heb de wereld zo weten te draaien dat het wellicht toch de laatste keer was en ik wou dat ik een kikker was en dat ik de hele dag alleen maar blerep, blerep, blerep hoefde te denken en dat ik gewoon alleen maar hoefde te zitten wachten tot iemand ofwel me tot een prins kwam zoenen, ofwel iemand met een grote jeep over me heen kwam rijden om mijn eigen shit voor eens en voor altijd op te ruimen.

Maar zal je net zien; een lul als ik zal wel weer honderdentwee jaar oud worden en godverdomme nog gelukkig gaan worden in de tweede helft, na een donderpreek van de trainer in de rust.

Ik kijk op het scorebord. Arjen staat met 1-0 achter, maar met nog maar een paar jaar te gaan tot de rust, sleep ik me de eerste helft door. Gewisseld worden kan niet meer.

Meow

Godver.

Gister had ik een heel verhaal neergetypt waarin ik zoals zovaak mijn halve ziel blootgaf aan totaal onbekenden, maar ergens is er iets misgegaan.
Trouwens, ik realiseer me dat dat een perfect grafschrift voor mij zou zijn als mijn onsterfelijkheid toch alleen maar tussen mijn oren zou blijken te zitten over honderd jaar. Hier rust Arjen. Ergens is er iets misgegaan.
Verder hou ik er mijn smoel over, want ik ben bang voor de dood, ik haat het, ik word er verdrietig van en ik vind het gewoon onacceptabel.

Het idee alleen al dat ik...nee ik zou mijn smoel erover houden.
Maargoed, dat hele verhaal van gisteren zal ik op de voor mij zo karakteristieke wijze proberen samen te vatten, dat wil zeggen, de samenvatting zal vermoedelijk net zo lang duren als het hele verhaal zelf. Ik kan gewoon een werkdag in real time navertellen. Maargoed, ehm, ter zake aldus.

Het ging er in het kort over, dat ik niets te klagen mag hebben, dat het me redelijk voor de wind gaat op meerdere gebieden (vriendschap, gezondheid, financieel, toekomst en dat soort onzin), maar dat ik evengoed gister tranen in mijn ogen kreeg van Born to Run van Marillion, en dat je hun Born to Run nooit mag verwarren met het gelijknamige nummer van die andere held van mij uit New Jersey met de achternaam Springsteen. En dat ik in het algemeen gewoon een jankbek ben en gewoon algeheel bang ben voor ongeveer alles.

Ik weet; het klinkt nu allemaal een stuk minder zielig en hartverscheurend als gisteren, maar ik voel me dan ook inmiddels ook anders, dus vandaar en zo. Maar het feit blijft dat ik als de dood ben voor alles wat nog komen gaat: pijn krijgen van vrouwen (meisjes) en nog erger: vrouwen (meisjes) pijn doen door mijn stomme gedrag en mijn karakter in het algemeen, het heen zien gaan van papa en mama en Viv en Frenk en het sluiten en weer verbreken van vriendschappen voor het leven, het realiseren dat ik -hoe zeer ik ook mijn best doe om het tegendeel te beweren- toch eigenlijk een ontzettende eikel ben met rare ideeën, halve wanen, aanleg voor depressies, psychosen, verslavingen, angsten, kortom: iemand die ik eigenlijk liever niet zo heel erg had willen zijn, maar ik zal het er

Kijk en dat bedoel ik....post ik mijn godverdomde blog hier, mist er bij controle gewoon de helft. Zo'n week is het dus...sjesus....ik had hier nog wat staan over Arnhem, Maastricht, een kat die ik te logeren krijg en dat het allemaal wel meevalt, maar het is me godverdegodvergloeiende godver gewoon niet gegund om hier een fatsoenlijk ogend blog neer te flikkeren.

Ik ga nu naar Jason in IJmuiden om dat stinkbeest op te halen, en ik hoop voor hem dat hij zich zal gedragen als zijn papa en mama in Denemarken zijn. Als hij me bijt, bijt ik terug.

Ik hou van jullie, godverdomme.

It's not easy being green

In the after-silence fighting leaves behind
I try to think it over
But my mind's gone blind
I lost the right to argue somewhere down the line
I had to tell
She told me to
Go to Hell
And here I am

In the gaping hole
Home truths tear in a home
Married to this hurting
I know it's all my fault

Who can tell
Looks like we have
A house to sell

Now she'll never know
What anyone could tell her
Now she'll never know
What anyone can see
Now she won't believe me
Ever again, completely

Now I hang around
Feet back on the ground
I just can't stand
I just can't stand

Now she'll Never know
What anyone could tell her
Now she'll never know
What anyone can see
Now she won't believe me
Ever again, completely
Now she'll never know
Or ever dream
How much she means to me

Mama.....

Men oh men.
Is het de ene toko niet waar je gek van wordt, dan is het de andere wel.
Toen ik vorig jaar mijn eerste motorrijtuigenbelastingaanslag (scrabble!) kreeg, stond er een totaal verkeerd rekeningnummer op de acceptgiro vermeld. Geen idee hoe ze daar aan kwamen, het grappige was wel dat het een oud nummer van mezelf was, maar wat ik al jaren niet meer gebruik.

Even een telefoontje om het recht te zetten en Bob's your uncle, zou je zeggen.
Niet in dit land.
Maanden van bellen -want nog steeds het verkeerde nummer- later, kreeg ik eindelijk, ergens in november, de eerste acceptgiro met mijn echte gironummer erop. Joechei! Ik vroeg of ze ook een nieuwe acceptgiro konden sturen met alle openstaande eerdere bedragen, zodat ik alles in één ruk zou overmaken. Gedaan, was een flink bedragje inmiddels, maar netjes overgemaakt vorig jaar ergens. Bob's your uncle, zou je zeggen.
Niet in dit land.

Vandaag kwam ik thuis, en daar lag een blauwe envelop. Vreemd, ik heb alles zover ik weet allang betaald, en bovendien net afgelopen week mijn aanslag voor maart gekregen, dus een herinnering lijkt me ook vreemd. Ik opende het blauwe geval, en oei oei oei een Dwangbevel In naam der Koningin voor het bedrag van 76 Euro, aangevuld met allerlei kosten, totaal 116 Euro precies.

Ai. Auw. Grom. Maargoed, goedgeluimd als ik vandaag was, besloot ik verder niet te zeiken en te kijken naar alle bedragen die ik tot nu toe voor Kaatje had overgemaakt. Godver, het lijkt te kloppen. Twee termijnen gemist. In september.
Goed, nooit een herinnering, laat staan een aanmaning gehad, dus om als eerste herinnering na een half jaar ineens een dwangbevel te sturen vind ik zelf wat cru, maar allez....ik ben de beroerdste niet, zwem in het geld en heb geen zin in nog meer hoofdpijn dan ik al heb, dus fuck it! Ik maak de hele bende gewoon over en laat ze verder lekker de tering krijgen. Principes zijn oke, zolang je er maar geen koppijn van krijgt, zeg ik altijd.

"U kunt het verschuldigde bedrag overmaken met de acceptgiro die u eerder van de Belastingdienst ontvangen heeft" staat er achterop.
Euh....welke acceptgiro....? En dan nog...dan zou er een verkeerd rekeningnummer opgestaan hebben, en een verkeerd bedrag (namelijk zonder de kosten van het dwangbevel) dus is het sowieso useless. Eens verder lezen...
"Als u de acceptgiro niet meer heeft, kunt u het bedrag overmaken op rekeningnummer 2445588 van de Belastingdienst. Vermeld dan altijd het aanslagnummer van de betreffende belastingaanslag".
Ok, dan doen we dat. Bob's your Uncle.
Niet in dit land.

Ik log in op MijnPostbank, vul de gegevens in, en als opmeriking -zoals gezegd- het aanslagnummer. Klik, klik en "deze overboeking vereist een betalingskenmerk. Het betalingskenmerk vindt u op de acceptgiro"
Zucht. Betalingskenmerk. Mijn god. Brief nog een keer van A tot Z doorgelezen, geen betalingskenmerk. Weet je wat? Ik vul als betalingskenmerk het aanslagnummer in! Dat bedoelen ze natuurlijk! Klik, klik. Fout betalingskenmerk.
Zucht.

Belastingtelefoon bellen.
De wachttijd bedraagt tussen de vijf en zeven minuten.
Twintig minuten later iemand aan de telefoon.
Ik zeg, met mijn vriendelijkste telefoonstem "Goedenavond mevrouw, ik wil graag, of wil, moet, een bedrag overmaken naar aanleiding van een dwangbevel van mevrouw Beatrix, maar ik moet een betalingskenmerk invullen wat ik nergens kan vinden. Een acceptgiro heb ik namelijk nooit gehad, dus kunt u voor mij aan de hand van mijn SOFInummer een betalingskenmerk geven alstublieft?" Nice one, dick head.

"Dan ga ik u toch even doorverbinden met de afdeling Betalingen, want ik vind het wel heel raar dat u nooit een acceptgiro heeft gehad, en nu ineens een dwangbevel krijgt hoor!" zei de dame vriendelijk.
"Dat hoeft niet joh, ik betaal wel gewoon. Geeft u me het nummer, dan maak ik het over en zijn we klaar. Alleen een betalingskenmerk, klik, klik en klaar. U blij en ik blij"
"Nee, ik ga u doorverbinden. Fijne avond meneer"
"Zucht."

Volgende mensje aan de telefoon.
Ik leg het nog een keer helemaal uit, en halverwege onderbrak ze mij "Ennnnnn nu heeft u natuurlijk een betalingskenmerk nodig" ..."Euhmm...ja, precies..."
Klik, klik, het kenmerk is blablabla punt blablabla punt blablabla punt bla.
Typ Typ Typ. "Owwww maar nu kan ik het veld 'opmerkingen' niet meer invullen, zie ik. Het is ofwel een opmerking, ofwel een betalingskenmerk, dus waar vul ik nu het aanslagnummer in op de overmaking, mevrouw?"
"Nee, dat hoeft niet, want als u het betalingskenmerk invult, kunnen wij aan de hand daarvan uw aanslagnummer weer opzoeken"
"Aha. Dan staat het dus fout achterop het dwangbevel"
"Nee meneer"
"Ja mevrouw. Er staat namelijk, en ik citeer: Als u de acceptgiro niet meer heeft, kunt u het bedrag overmaken op rekeningnummer 2445588 van de Belastingdienst. Vermeld dan altijd het aanslagnummer van de betreffende belastingaanslag Dat kan dus niet. Er had moeten staan: Vul dan het betalingskenmerk in, overigens een betalingskenmerk wat ik met geen mogelijkheid kan weten, want dit is de eerste keer dat ik iets hierover hoor.
"Oh, dat kan best, dan is het nog niet aangepast naar internetbankieren"

Neuh...tuurlijk niet...bestaat pas vijftien jaar of zo....zucht..
Goed. Prettige avond mevrouw, prettige avond meneer en zo.
Op mijn scherm stond het inmiddels volledig ingevulde Postbankscherm.
Ik hing de dame op, zuchtte nog eens diep, verbaasde weer eens over zoveel incompetentie en las alle regels nog eens door, voor ik op "verzenden" zou klikken.
Rekeningnummer? Correct. Betalingskenmerk? Correct, want dat typte ik in terwijl ze het mij voorlas. Bedrag? Correct. Alles flex, mooi zo. Klik op Verzenden.
"Uw sessie is verlopen. Klik hier om opnieuw in te loggen"

Wit Scherm.
Alles kwijt.

Ik moet heel zachtjes huilen.