Goede Vrijdag

Sjesus Christus wat een stel idioten lopen er toch in dit land.
Niet dat ik vandaag nou iets bijzonders heb meegemaakt of zo, het is gewoon een kreet die je eigenlijk elke dag wel vol hernieuwde verbazing kan uitgillen.

Toen Tom-Tom, Ingo en ik uit het raam van ons kantoor keken, zagen we een soort werk-trein-achtig-ding staan van 6 wagons of zo, allemaal geel en met ingewikkelde constructies erop. Het leek zo uit de Technisch Lego-folder te komen, echt te ingewikkeld en erg overdreven allemaal. Ik opperde al dat het wellicht een mobiel espresso-apparaat was of een landbouwvoertuig (alleen even rails in je weiland aan laten leggen en klaar!). Ergens in het midden stond, tussen de overige Duitse waarschuwingsborden, in grote zwarte letters "Deutsche Plasser".

Tsja. Moet je dan echt nog iets over een Duitse helm gaan mompelen? Nee toch.

Dat was mijn werkdag.
Op de terugweg nog even bij de (Kokhals. Klootjesvolk. Ik wil naar huis)Kruidvat (of is het godverdomme Kruitvat?)geweest voor Red Bull en nicotineshit en lenzenshit en afvalshit en kattenshit, alwaar een stel allochtonen (je mag geen kutbuitenlanders zeggen, schijnt het) gewoon achter de toonbank aan flesjes parfum liep te ruiken. Heel normaal. Toen een kassamedewerkster ze wees op hun bijzondere gedrag (He halloooooo!!! Je MAG niet achter de toonbank!!!!) wees, reageerden ze nog verontwaardigd ook. Ik had zin om hun hersens in te slaan met een blikje kattenvoer maar ik kon me beheersen door een plots opkomende vlaag van medemenselijkheid. Of was het gewoon luiheid?

Toen ik terug was bij mijn bolide, stond er een huisvrouw in een klein zakjapannertje op de parkeerplek achter mijn auto, en ze vroeg of ik wegging. Waar lijkt het op, stom wicht? Dacht ik. Ik antwoordde bevestigend en ze vroeg of zij dan op mijn plekje mocht staan. Ik snapte haar niet. Mijn plekje? En waarom zou je daar niet mogen staan dan? En waarom sta je niet goed waar je nu staat? Echt waar, ik snapte er geen reet van. Ik drukte de tape van mijn nood-achterruit nog maar eens stevig aan, stapte in en reed weg, nog net een Turkse moeder met een kinderwagen ontwijkend. Tuurlijk, douw je buggy met je kindje maar voor je uit als je blind oversteekt, wat kan het je schelen? Een nieuwe is zo weer aanelkaargeneukt. Stom wijf. Overigens gebeurde dit (of gebeurde, eigenlijk gebeurde er al met al helemaal niets) niet ver van de plek waar ik in 1989 op mijn brommer ooit een Turkse vrouw blijvend invalide reed, doordat dat mokkel het nodig vond om zich plotseling, zonder op of om te kijken voor mijn brommer te gooien. Heel mijn voorvork naar de filistijnen, en benzine en olie liep uit alle hoeken en gaten van mijn racemonster. Een dik jaar later moest ik me voor de rechter verantwoorden, net op de dag dat ik mijn geschiedenisexamen had. In een vale 501, All-Stars en een t-shirt van The Cult's Sonic Temple album maakte ik vervolgens ruzie met de Officier van Justitie, de advocaat van mevrouw Olgun, mevrouw Olgun en haar vier zoons, en tenslotte de rechter zelf. Ik had nog precies een uur om naar school te gaan (gelukkig ook in Amsterdam-Zuid, om de hoek bij de Beethovenstraat) en mijn examen af te raffelen. Een acht komma vier. Steek die maar in je reet, kloterechtertje met je lelijke toupet en je rare schoenen.

Maar vandaag, achttien jaar later, miste ik dus op een haar na een ver familielid van die mevrouw. De Officier zou trots op me zijn geweest, ook ik word ouder en wijzer.

Aangekomen bij mijn appartement (flat klinkt zo retro en goedkoop. Ik heb me voorgenomen om die laatste maanden dat ik nog in de ghetto woon, het consequent over appartement te hebben in plaats van flat, teneinde nog enig cachet te geven aan mijn leefsituatie. Ik wil dood.), althans de laatste kruizing die ik passeer, zag ik twee (het is echt toeval, ik zweer het) Marokkanen op elk een fiets van rechts komen. Weliswaar reed ik op een voorrangsweg en braken ze bijkans hun banden op de hagelwitte haaientanden die voor hun bestemd waren, de ene wilde per sé laten zien dat hij de domste was van de twee en reed -na een aarzeling die hem eerst bijna volledig tot stilstand deed komen, waarna hij zich bedacht en alsnog staande op zijn trappers uit alle macht probeerde tijdig voor mijn bumper te komen om zodoende alsnog het hiernamaals eerder dan de bedoeling te mogen bezoeken- met zijn achterlijke smoel door, ik zag hem bijna denken "Die kasjkop sjtopt toch wel".

Niet dus. Dat wil zeggen, wel dus, maar pas nadat ik hem de weg had geblokkeerd en ik zag dat hij zijn Wibra-jeans volscheet met donkerbruine angstschijt. Door het open raam verklapte ik hem dat zijn moeder een hoer is, zijn vader varkentjes neukt en dat Allah een kinderlokker is en ik parkeerde achter mijn flat netjes in.
Ik drukte mijn achterruit nog maar eens stevig aan en nam de lift naar boven. Afvallen is allemaal leuk en aardig, maar als de lift voor mijn smoel staat, dan stap ik er in. Boven aangekomen viel, dankzij mijn aangeboren gevoel voor detail en speurzin, een aantal zaken vrijwel direkt op, zoals daar zijn een omgevallen plant, mijn dekbed in de woonkamer, twee opgedroogde plakken kattenkots op mijn Trendhopper-bankstel en een halve kilo potaarde in de gang.

Ik gaf drie tijgers eten: ieder een half blik met antilope, zebra en hele stukken gnoe, ruimde de bende op en begon te typen.
Waar zou ik het vandaag eens over gaan hebben? Welja, over het stel idioten in dit land, met name op de weg en in de winkel. En aldus volhardend was er al rap wederom een spannend avontuur ten einde gekomen en op het einde aten we met zijn allen Brusselse wafels met veel slagroom en we moesten allemaal heel erg lachen, die ene Marokkaanse jongen met zijn vieze onderbroek het hardst van allemaal.

Ik hou van jullie.