Tot jij en ik de eerste zijn.
Wat me laatst al opviel, en nu ook weer, is dat ik de laatste maanden eigenlijk heel erg weinig (zeg maar gerust "niets". Nee zeg dan. Zeg het, godverdomme!)over mijn eigen gevoel opschrijf. Ik bedoel dan eigenlijk zoals ik dat bijvoorbeeld vorige zomer zo vaak deed, over de Padvindster en zo.
Betekent dat, dat ik op dat gebied weinig te zeiken heb?
Welnee! Integendeel. Mijn kop wordt van hot naar her geslingerd en weer terug en dan nog een rondje van de zaak en nog één om het af te leren.
Ik bedoel, qua emoties en dat soort shit, weet ik ook in 2007 van wanten. Het lijkt godverdomme trouwens of het alleen maar erger wordt ook, weet je dat?
Vroeger he, toen ik nog een knappe en slanke puber was en ik alle meisjes kon krijgen die ik wilde, dacht ik altijd dat het Later makkelijker zou worden. Paar keer je hart gebroken en je bent er aan gewend, zeg maar. Als je drie of vier keer iemand anders haar hart hebt gebroken, ben je er immuun voor, zoals een soldaat uit de Eerste Wereldoorlog zijn eerste dode nooit meer vergeet, maar vanaf nummer tien praktisch emotieloos doorloopt. Welkom in mijn loopgraaf. Mijn voeten zijn zeiknat, er knagen ratten aan de lijken die naast me liggen en ik blijf schieten op de vijand.
Goed, die lijken staan natuurlijk symbool voor al diegenen die ik zelf heb weggeduwd, die natte voeten zijn nat door mijn eigen tranen en de vijand is niemand anders dan ikzelf, dat mag duidelijk zijn qua literair gelul, maar toch heet ik jullie allen van harte welkom. Pak een karabijn en doe of je thuis bent.
Sjeah right, alsof je thuis ook een Wereldoorlog hebt. Dat zou wel bizar zijn, als je er over nadenkt. Dat je thuis gewoon de Derde Wereldoorlog uitvecht, zonder dat de rest van de wereld daar erg in heeft. Zou ook best zonde zijn van alle moeite, waar worden de helden geëerd en wie herdenkt de gevallenen later? Je buren soms? Laat me godverdomme niet lachen. Mijn buren vechten hun eigen wereldoorlogen uit met de spoken uit hun eigen gedachten en de angsten uit hun eigen jeugd. Wat een gelul.
Voor die mensen die denken dat ik iets bedoel met bovenstaande vergelijkingen, kan ik alvast verklappen dat gelul is; ik houd ervan om dramatisch-literrair uit de hoek te komen, zodat andere -dus dommere- mensen denken dat ik er iets anders mee bedoel dan ik zeg, maar die mensen zijn niet voor niets dommer dan ik en dus verklap ik langs deze weg voor eens en voor altijd: Als ik iets anders zou bedoelen dan ik zeg, dan had ik het wel anders gezegd.
Dat gelul van tussen de regels doorlezen en andere bullshit moet maar eens ten einde komen deze zomer. Ik bedoel, wat bedoel ik ook al weer? Ik bedoel, welja, dat ik het ook niet weet.
Daar ga je weer, het moest niet mogen. Gewoon van voor af aan.
Vier Weken van Van Dik Hout is een rockplaat die je niet mag onderschatten. Daarvoor en daarna hebben ze nooit meer geklonken als toen, in 1995, toen ook hun toekomst nog aan hun voeten lag. Wat een gelul weer. Het is gewoon een lekkere plaat. Ik wil naar bed met die plaat. De liefde bedrijven met Van Dik Hout en aan ze vragen of ze mijn held willen zijn vanavond, vannacht. Nee dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Lijkt me geen reet aan. Ten eerste veel te druk, ten tweede het verkeerde geslacht. Ik val zelf meer op mensen met twee bolletjes van voren en een gleuf van onderen. Twee bolletjes, één aardbei en één citroen. Hoorntje heb ik zelf. Slecht.
Ik weet godverdomme niets zinnigs te schrijven, valt het op?
Aldus en zodoende brei ik er een einde aan. Maar niet voordat ik heb geconstateerd dat het bijwoord "aldus" ook in meervoud beschikbaar is, en dan wordt het Aldi. Van de supermarkt. Aldussen. Met je neus ertussen.
Gaan we nou eindelijk eens een keer kussen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten