Een ochtend zoals wel vaker...

Net binnen op kantoor.
Wat een burgerlijk zinnetje. "...op kantoor"
De zaak "Schat, ik ben nog op de zaak"

Anywho, ik ben dus net binnen op de sociale werkplaats, met een kop als een zombie.
Gisteravond heb ik me gewaagd aan het eten van een loempia. Vol met wat voor mij vergif is: mais, paprika, soja en kruiden. Ik dacht dat ik het wel kon onderdrukken met medicijnen, zoals ik mijn halve leven onderdruk met medicijnen.
Dit keer niet. Wat begon met buikkramp en koppijn, is vandaag omgezet naar een schedel vol met watten, een slap gevoel (water door mijn aderen in plaats van bloed, gecombineerd met rubber benen. Of is het rubberen benen? Geen idee) en trillen en zweten als een neuroot. De eerste cappuccino begint zijn werk te doen; misschien dat ik nog voor vieren kan landen in de realiteit....

Ali el B.
De jongen is dood. Nog steeds. Als zijn toestand verandert, zal ik dat jullie als eerste laten weten.

Gisteren leefde ik ook op het randje van keiharde criminaliteit.

Ik stapte in de metro, samen met een grof dozijn kaartcontroleurs, die in Amsterdam-west steevast vergezeld worden door evenveel politieagenten. Agenten van politie. Of op goed Amsterdams: polities. Spreek uit als pliesies.
Ik had geen abonnement bij me, en om onverklaarbare reden weigerde ik om mijn strippenkaart af te stempelen. Geen idee wat me bezielde. Drang naar ongehoorzaamheid, wellicht. Hoe het ook zij; nadat de deuren zich sloten met een vriendelijk "ping-pong", zaten we opgesloten als ratten in de val. Een grommend "goedennnnnnnnnnmiddagplaatsbewijzenalstublieft!" gamlde door de bijna lege wagon (opvallend weinig Marokkanen ineens, deze stonden allemaal nog op het veilige perron).

Ik zou Arrrrjen niet zijn als ik niet cooler dan cool was, en met een vaste hand pakte ik mijn strippenkaart. Er zaten nog wat oude stempels op. Het was dus een strippenkaart van de oude stempel, zou je kunnen zeggen. Alleen heb ik dat zojuist al gezegd, dus zoals gewoonlijk zou je achter de feiten aanlopen. Beter dan achter de geiten, dat wel.
Lang verhaal kort, toen een van de mannen in blauw naast mij stond en iets onverstaanbaars gromde (grmmblmiddaghmmm), toonde ik triomfantelijk mijn niet-geldige strippenkaart terwijl ik de diender recht in zijn ogen keek.
Een vriendelijk "prrrrrrimabedankt", en door naar het volgende potentiële slachtoffer: een iets te mollige huisvrouw met een klein hondje op haar schoot.

Een kleine overwinning op de zittende macht. Leve de anarchie. Living on the edge. Dr. Martens aan mijn voeten en een bomberjack aan mijn schouders. Een boze blik naar buiten, de wereld ligt aan mijn schenen. Ondertussen realiseer ik me dat Robijn lentefris niet irriteert aan mijn tere huidje. Het leven in een notendop.

Wisten jullie dat mensen soms raar denken?
Als je in de VS ter dood wordt gebracht door middel van een dodelijke injectie (wat zou daar eigenlijk inzitten?), wordt de plek waar je geïnjecteerd wordt, eerst ontsmet met alcohol.
Tsja....je zou maar een ziekte oplopen tijdens de laatste paar seconden van je leven.....

Bizar.

Tot de volgende Blog!