Wie is....de Mol?

Deze bizarre headline zag ik op Teletekst.

Er is dus kennelijk ergens een Centrale Mol.
Over die mol zijn geen klachten. Althans, volgens de GGD dan.
Of heeft de GGD zelf geen klachten over deze centrale mol?

Ergens, diep in de bossen van Amerongen, in het centrum van Nederland, zit hij.
De Centrale Mol. In zijn ondergrondse bunker houdt hij het reilen en zeilen van bepaalde zaken in de gaten.
Tuurlijk, er zijn meer mollen. Er is een heel netwerk van mollen, met nu en dan zelds grensoverschrijdende activiteiten. Er zijn mollen voor politieke-, maatschappelijke-, economische- en militaire zaken. Maar hij, hij is de centrale mol.

De verantwoordelijkheid die de centrale mol heeft is nauwelijks te bevatten voor normale, sterfelijke knaagdieren. De druk! De stress!
En dan waren er ook nog de aantijgingen met betrekking tot zijn gezondheid, en de risico's die de maatschappij hierdoor leek te lopen.

De Geneeskundige Gezondheidsdienst heeft na langdurig aandringen van de ondergrondse gemeenschap (onder leiding van Broer Konijn, bijgestaan door een dozijn regenwormen die aan een afstudeerproject bezig waren, getiteld "Mollen en hun sociale betrokkenheid: welke betrokkenheid, dokter?") een onderzoek gelast.

Tot grote opluchting van de centrale mol heeft voornoemd onderzoek niets onoirbaars aan het licht gebracht.
Vanochtend heeft de GGD een persconferentie belegd op de open vlakte.
Tientallen dieren gaven acte de présence: uiteraard de famile Mol was er, de heer en mevrouw Vos, Dirk de Das met zijn collega's, Evert het Zwijn, ja zelfs de familie Koolmees was aanwezig, ondanks de genkeusde enkel van Bertje Koolmees. De landelijke pers was eveneens ruim vertegenwoordigd, en de spanning was te snijden.
Wat zou het oordeel van de GGD ten aanzien van de klachten over de centrale mol zijn?
Zou de mol nog wel kunnen aanblijven als een en ander negatief uit zou vallen...?

Daar was de voorlichter eindelijk. Statig liep hij, een oud en wijs edelhert wiens baardharen al grijs begonnen te worden, naar de microfoon.
Terwijl het edelhert zijn leesbril opzette, en ernstig naar de aanwezigen op de zandvlakte keek, hield iedereen zijn adem in.
Voor het effect schraapte hij zijn keel, en hij sprak met een donkerbruine stem de volgende woorden:

"Wij hebben geen klachten over de centrale mol."

Iedereen haalde opgelucht adem, en het leven in bos en hei kon weer doorgaan...