Het is 2005.
2005. Science-Fiction films van enkele decennia geleden beeldden een wereld uit waarin alles anders zou zijn; de steden zien er anders uit, we zweven door de lucht met futuristische voertuigen en we hebben oplossingen voor problemen met oorlogen, milieu en overbevolking.
De realiteit is anders.
Het is net zo'n teringbende als vroeger. Sterker: ik durf te stellen dat het een grotere bende is dan vroeger. Lees de krant maar. Nog beter: lees maar niet. Maak je wereld klein. Wat heeft het voor zin dat we een wanhopige moeder zien zoeken naar haar vermiste kind op Sri Lanka? Wat voegen de beelden toe van het gevonden baby'tje, het levenloze lichaampje gezwollen en blauwgekleurd door het water en de brandende zon? Niets. Helemaal niets. Ik weet dat het vreselijk is.
Ik weet dat er niets erger moet zijn dan je eigen kind verliezen. .
Ik weet dat het een drama van ongekende proporties is.
Ik heb fantasie genoeg. Ik heb geen gezwollen baby'tje onder mijn eten nodig om gevoel te hebben bij deze en andere rampen. Ik denk zelfs, dat hoe meer van dit soort grafische beelden je op je netvlies krijgt geduwd, hoe meer je je er voor afsluit.
Kortom, ik irriteer me mateloos aan de hoeveelheid gore beelden die de journaals ons voorschotelen.
Wat doe ik, derhalve?
Ik probeer mijn wereld te verkleinen, ik heb dit geloof ik al eens eerder gezegd.
Afgelopen zaterdag, op een januari godbetert, ben ik begonnen met proberen te stoppen met roken. Ik, en nog honderdduizend andere mensen van wie ik de meeste niet ken.
Alleen Patricia ken ik, want die is van mij. Mijn. Ikke. Hebben. Af. Ook zij stopt met roken. Cold Turkey. Ik niet. Ik warme kalkoen, met pleisters.
De eerste twee dagen vielen alleszins mee; zo heb ik gisteren maar twee keer trek gehad in een sigaret: een keer 8 uur en een keer 6 uur. Een makkie, kortom.
Dan mijn pc. Arm, arm, lief pc-tje. Hij ligt nog steeds op de Intensive Care bij Ibrahim. Ik hoop dat hij er weer bovenop komt. Ik mis hem. Hij mij ook, hoop ik......
Ons wederzien zal tranen van geluk brengen, en ik zal voor hem zorgen alsof....wel, alsof het mijn eigen pc is. Want dat is het.
Tot de volgende Blog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten