Kom klaar terwijl ik wacht

Het is bijna lente aan het worden.
De krokussen steken hun smoel boven het grasveldje naast de flat uit, en de parkieten worden met de dag brutaler.
Ik denk dat ik Grote Bonte Specht over een paar weken ook weer mag begroeten, evenals mijnheer en mevrouw Vlaamse Gaai.
Een paar jaar geleden had ik hier ook een paar trossen vleermuizen, maar sinds er één boom is gekapt toentertijd, zijn deze mopperend verhuisd naar een wijk aan de rand van Almere.

Nog steeds ligt het lelijke lichtblauwe schot op mijn balkon. Natuurlijk. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik het eigenhandig van de vijfde etage naar beneden flikker, op de eerste dag dat het in Amsterdam vijftien graden of warmer is. Met een beetje mazzel loopt de dief van Flat Eric toevallig langs. Een hele dikke strontvlieg in één klap.
Oh, even tussen twee haakjes, ik schijn tegenwoordig naast arrogant, moeilijk, neurotisch en volslagen debiel, ook schijnheilig te zijn. Die hadden we nog niet gehad. Ach, hoe ouder je wordt, hoe duidelijker je kwaliteiten zichtbaar worden, zullen we maar denken. (Fronst wenkbrauw en voelt een steekje in zijn hart, ondanks zijn grote smoel)

Ik gaf zojuist mijn katten eten uit een blik voer. Met hele stukken vis stond er vol trots op het etiket. Met hele stukken? Toe maar! Vistechnisch misschien de plank volledig raak, maar taalkundig echt een misser waarvan ik het zuur krijg.
Natuurlijk zitten er godverdomme hele stukken vis in! Hoe leg ik het uit....wacht...ok ik heb hem: Stel, je hebt een "heel stuk vis". Je haalt dat stuk uit het voer, je legt het op je aanrecht en je snijdt het in tweeën. Wat heb je dan?
Precies, twee hele stukken vis. Een stuk is per definitie een heel stuk, stelletje randdebielen. Het zegt echt niets, behalve dat het alleszins niet een hele tonijn is, want anders had er op het etiket wel gestaan: "Met hele tonijn" en bovendien zou ik dan aan één blik genoeg hebben voor een maand vreten voor Frenk en mijn stiefkat Viv. Hele stukken dus. Het zou wat.

Da's eigenlijk net zo'n debiele kreet als klaar terwijl u wacht.
Ja, me dunkt! Natuurlijk is het klaar terwijl ik wacht. Als ik vraag om een duplicaat (merk hoe ik een chique woord gebruik, daar waar ik net zo goed het meer plebse woord kopie had kunnen gebruiken, puur en alleen om er alsnog een vage zweem van elitaire bullshit overheen te gooien) van mijn huissleutel, en het duurt godverdomme drie maanden voordat die klootzak ermee klaar is, dan NOG is het klaar terwijl ik wacht. Nietszeggende bullshit, kortom, waar de gemiddelde CDA-stemmer met plezier intrapt. Ik wil dat ze allemaal doodgaan.

Na het wassen en boenen en poetsen van mijn bolide, ben ik even langs Het Winkelcentrum gereden om eten in te slaan voor de komende dagen.
Bij het Turkse groentewinkeltje werd mijn oog getroffen door een vitrine vol stamppotten, dus voor het eerst besloot ik hier naarbinnen te gaan en iets te kopen bij deze Turken. Ik heb niets tegen Turken namelijk, en hoe kan je dat beter bewijzen dan door iets van ze te kopen, nietwaar? Ik kocht een bak spinaziestamppot ("ik wil dat bakkie met dat stukkie ei erop!"), een bakje dolma's (klisma's zijn overbodig, mevrouw Brard, als je maar genoeg domla's vreet. Trut.), een bakje Griekse salade (ik dacht dat Turken en Grieken elkaar haatten? Het was dan ook een soort van stil protest dat ik dat kocht. Ik hou helemaal niet van Feta, maar ik lig nou eenmaal graag dwars, desnoods op een manier die niemand merkt. Thuisgekomen flikkerde ik de Griekse salade linea recta in de vuilinsemmer. Politieke integriteit kent tenslotte haar grenzen; als die kutgrieken maar niet denken dat ik daadwerkelijk hun geitenkaas ga zitten opvreten op een zaterdagavond. Eigenlijk heb ik niets met die hele kutgrieken, bedacht ik me later. Zal ik maandag alsnog mijn excuses aanbieden aan het Turkse meisje met de verende tietjes, en gelijk mijn geld terug vragen?) en tenslotte legde ik twee repen van de een of andere vage zoetige substantie op de toonbank. "En deze twee ook nog" mompelde ik als een kruizing tussen Herman Brood en Hugh Grant, in die zin dat ik waarschijnlijk nauwelijks te verstaan was en een beetje vaag naar de grond starend om elke vorm van toevallig oogcontact met Leuk Turks Meisje te vermijden.
"Deze zijn heel goed voor mannen!" zei ze met een guitige lach en keek me hierbij recht in mijn verlegen smoel aan. Paniek maakte zich van mij meester, en niet voor het eerst deze week. In een reflex pakte ik er nog twee, legde die bij de rest van mijn aankopen en zei "Doe er dan nog maar twee, want ik heb morgen een date en wat niet baat wat niet schaadt of hoe zeg je dat".
"Heel goed!" zei het meisje. Ik voelde de laatste nog gesloten porieën in mijn smoelwerk vol overgave openklappen en mijn hart zat bijkans in mijn onderbroek. Ik hoopte dat dit wicht het nummer van 112 bij de hand had, want ik stond hier ter plekke dood te gaan van schaamte.
"Kut, je laat me helemaal blozen!" zei ik in een tweede achterlijke reflex. "Ik bedoel: Je laat me helemaal blozen, laat dat kut maar achterwege. Ik bedoel, tenzij je andere bedoelingen hebt en je vader het goed vind als je met een Nederlander trouwt".
Mijn god, waar is de deur? Hoe kom ik hier weg? Ik kwakte snel een briefje van twintig op de toonbank, griste mijn wisselgeld terug, waarbij de helft van het kleingeld op de grond flikkerde. "Laat maar zitten" mompelde ik, en ik liep heftig winden latend naar mijn auto die gelukkig niet al te ver weg stond geparkeerd.

Terwijl ik de eerste potentie-reep in mijn molen douwde, reed ik de parkeerplaats af en raakte hierbij op een haar na een Marokkaanse klootzak die met een rode Suzuki van rechts kwam en daardoor dacht dat hij voorrang had. Dat klopte weliswaar, maar ik vind dat als je als Nederlander van links komt, terwijl je een Turkste potentiereep in je molen aan het douwen bent, en zodoende met één hand en één voet aan het manouvreren bent je te allen tijde voor mag gaan, en al zeker als de andere partij een godverdomde Marokkaan met een rode Suzuki is. Ik maakte een halfslachtig gebaar wat het midden hield tussen een verontschuldiging en een blijk van totale minachting, en reed met piepende banden huiswaarts, alwaar ik besloot een blogje te monteren over alweer een doldwaas avontuur van mezelf.

Zodoende en aldus en zo.

Much ado.......

Punt één: die godvergloeiende keelpijn annex verkoudheid wil niet uit mijn lijf verdwijnen. Ik word er zo langzamerhand tureluurs van. Ik denk niet dat ik het woord tureluurs ooit daadwerkelijk heb uitgesproken. Graag houd ik dat zo.

Punt twee: de week waarin ik de rest van de wereld er van verdacht een complot te hebben bereid, met als enig doel Het kapot maken van Arrrrjen, blijkt een serieuzer offensief dan slechts een zevendagen durend. De wereld is nog steeds bezig om mij te doen breken. Het zal ze niet lukken, stelletje losers. Zolang ik het woord tureluurs nog niet hardop uitspreek, ben ik alleszins aan de winnende hand.

Punt vier: (punt drie is te intiem om hier te bespreken, want bevat rare zaken als emoties en twijfel en meer van dat nichterige gedoe) ehm wat wat punt vier ook alweer? Ach, laat ik de rest van mijn gezeik gewoon onderbrengen in één overzichtelijk geheel, vanaf nu te noemen: punt vier.

Punt vier aldus.
Afgelopen zaterdag werd er aangebeld door de postbode van TNT post. Er was een pakketje voor me (een ander dan diegene die op het postkantoor van het vorige blogje lag; ik ben bestellaholic.) Aangezien het nog belachelijk vroeg in de prille ochtend was, zo rond half één, vroeg ik Mo (zo heet de postbode) of hij het "effe in de hal" kon leggen; dan zou ik het later wel mee naar boven nemen.
Mo had nog een cooler idee (ik houd steeds meer van Marokkanen, weten jullie dat?): hij zou het met de lift mee naar vijf hoog sturen. Prima gedacht, makker. Ik sprong in een joggingbroek (grijs van het merk Fila) en mijn schoenen (blauwe All Stars) en huppelde naar de lift (metaalkleur van de firma Schindler). Daar hoorde ik het vierkante gevaarte eerst op een aantal andere etages halt houden -er stapten duidelijk hoorbaar enkele mensen uit op de verschillende hoogten- alvorens voor mijn ongewassen smoel te belanden. Ik maakte de deur open en godvergloeiende tyfushoeren kutkutkutstinkende bloedgriebus: geen pakketje.

Kort verhaal lang (ik sla de dialoog tussen mij en Mootje die nog beneden was even over, evenals het briefje wat ik in de lift ophing met het...ahum..vriendelijke verzoek mij alsnog te geven wat mij toekomt, etcetera), ik heb zondagavond online-techinsch aangifte gedaan inzake diefstal. Bah. Mijn eigen buren nog wel. Eerst zie je je stad naar de kloten gaan, dan je buurt, dan je eigen buren. Waar houdt dit op? Een mes in mijn rug van mijn twee rooie katers?

Gisterochtend werd ik gebeld door een redelijk geil klinkende dame van de politie. Ze complimenteerde mij allereerst met het strakke en duidelijk ervaren politie-taalgebruik (ik vertelde haar dat ik uit een politienest ben gevallen als baby), maar had toch nog één vraagje voor de volledigheid.

Wat er in het pakketje zat.

Fuck.

Enige schaamte begon zich alras van mij meester te maken.
"Ach, weet je, ik vind het niet eens zo interessant wat er in zat, het gaat mij meer om het principe" probeerde ik nog, mijn steeds roder aanlopende smoel gelukkig verborgen achter mijn Samsung. Goed, snapte geil agentje, maar toch...voor de volledigheid en de statistieken en zo....
Fuck.
"Ehm. Een ehm...hoe kan ik dit zeggen zonder als een debiel te klinken...?" hakkelde ik. Waarschijnlijk dacht zij op dat moment "dat kan je al lang niet meer, makker, hoe je het ook gaat brengen. Maar vooruit, vertel op of ik arresteer je alsnog wegens onnodig stotteren"
"Een ehmm...een...hoe noem je zoiets? Ik weet even de technische term niet exact op dit moment, ik bedoel de precieze Latijnse benaming zeg maar, hoe ingewijden zulks noemen, maar je zou het allicht kunnen omschrijven als een ehhh...als een...welnu, als een godverdomd poppetje"
IJzige stilte aan de andere kant. Ik meende een gegiechel te kunnen horen. Had ze me ondertussen op speaker gezet? Lichtelijke paniek maakte zich voor de zoveelste keer deze week van mijn brein meester.
"Of, poppetje..." probeerde ik, "Het is meer een....een collectors item zeg maar....het is een verzamelobject met een relatief hoge nominale waarde, welke in de loop der jaren met rasse schreden zal toenemen, recht evenredig met de stijgende vraag en het dalende aanbod en zo"
Godverdomme, Plet....daar heb je je mooi uitgeluld.

Het was.....kennen jullie Flat Eric nog?
Mr Oizo? 1999? Flat Beat? Levi's Sta-pressed commercials op MTV?
Dat poppetje. Da pupke. Den dieje. Die haddekik besteld. Op E-Bay.
Ik zal Ericje nooit meer zien.

Ze hebben mijn Ericje ontvoerd.
Ik ben een gebroken man.

Frustrated Incorporated

Het is weer Nationale Ar-irriteerweek, ik zweer het.
Sure, ik heb bij tijd en wijle een relatief kort lontje, en ja ik kan snel aangebrand, geïrriteerd en zelfs opgefokt raken. Je hoeft maar een paar logjes te lezen (die klootzakken van Swier of hoe heten ze uit IJmuiden met die dogtag-ellende, die twee kutmarokkanen op die scooter die nog steeds pijn in hun smoelen hebben van mijn vuisten of die agent die vorige lente mijn aangifte niet dacht op te willen nemen zijn daar maar een paar voorbeelden van. Dan heb ik het niet eens over het NUON en de Rabobank, de twee instituten van dit land met hun hoofdkantoren in de zevende ring van de hel) en je snapt wat ik bedoel. Als ik een godverdomde Italiaan of Griek was geweest, hadden ze het temperament genoemd, maar als rasamsterdammer met een scheut voorouderlijk Jiddisch bloed is het niets anders dan algehele opgefoktheid, schijnt het. Whatever en hou je bek, zeg maar.

Allereerst was daar de kleine strubbeling -maar met superirritatie mijnerzijds- met mijn direkt leidinggevende. Opzouten met die onzin en dat heb ik duidelijk gemaakt. Zand erover, maar de toon leek alweer gezet voor een paar leuke dagen. Kort lontje was al goed opgedroogd door de eerste vonken. Dan zit ik verdomme al drie weken te wachten op een lousy belletje terug van de fantastische verhuurders van dit ghetto-hok wat ze een woning durven te noemen en daar als zodanig een kleine vijfhonderdveertig Euro kale huur per maand voor vragen. Twaalfhonderd gulden dus, exclusief stookkosten en dergelijke. Drie kamers op vijf hoog in Little Casablanca waar twee keer per jaar in je auto wordt ingebroken en waar op elke straathoek camera's hangen omdat de politie te bang is om uit hun stinkhok te komen op veertig meter afstand en waar de Marokkaanse asocialen de straat regeren. Twaalfhonderd gulden dus. Tijdens de laatste storm van een paar weken geleden waaide het zijschot van mijn balkon af (ik woon op de hoek); het was met keilbouten en al uit de betonnen buitenmuur gerot en flikkerde met zijn volle honderd kilo over mijn balkonmeubels heen.

De volgende middag viel me pas op van welk een mooi uitzicht ik al die jaren was beroofd; zonder het lichtblauwe schot had ik ineens vrij uitzicht over half Slotervaart op het zuidwesten, en kon aldus avond na avond een prachtige zonsondergang aanschouwen met mijn avondeten op schoot. Ik vertelde de verhuurder dat ze dat schot sowieso moesten komen verwijderen (het is niet alleen veel te zwaar en te groot om alleen te versjouwen, maar ik ga er niet mee lopen zeulen door mijn woning met het risico deurposten en dergelijke te beschadigen, alwaar ik zeker ook voor kan opdraaien bij het verlaten van mijn woning in de toekomst. Mij niet gezien), maar dat er wat mij betreft ook -zolang ik hier woon althans- geeneens een nieuwe geplaatst hoeft te worden. Laat alsjeblieft maar zo, ik kijk graag naar de ondergaande zon, desnoods in de ghetto. Prima, ik zou gebeld worden.

Vandaag, bijna een maand later, werd ik al teruggebeld door een onbehouwen arbeider die dacht dat je diende te schreeuwen in een mobiele telefoon. Ik legde hem uit dat je dient te schreeuwen als je geen mobiele telefoon hebt en mij probeert te bereiken op mijn werk. Als je me echter opbelt, kun je normaal praten. Wat een idioot. Hij wilde gelijk langskomen. Ik legde hem ook nog maar uit dat sommige van de huurders toch heus wel een baan hebben en niet de godganse dag thuis zitten te niksen, dus of het een andere keer zou kunnen. Jawel: maandagochtend om half acht. Tuurlijk. Waarom niet midden in de nacht? Als je namelijk om half acht 's ochtends met schotten gaat lopen zeulen en gaat boren in muren, is de kans nou eenmaal groter dat je meerdere complete gezinnen uit hun slaap haalt, dus dat is gewoon het leukste moment ervoor. Ik begrijp dat arbeiderstuig heus wel, dus de afspraak was zo goed als rond, toen Bob de Bouwer ineens voorstelde om te kijken of hij toch niet nu al op mijn balkon kon komen, via het balkon van de buren. Dan kon hij het schot vastzetten, repareren en noem maar op. Ik vertelde hem dat het schot stuk was, en ik het niet gerepareerd wilde hebben, maar dat het oude schot gewoon WEG MOEST van mijn balkon. Ik kan mijn reet niet keren, mijn meubels zijn stuk en ik krijg mijn ene deur niet eens open, omdat...pff...dat schot daar tegenaanligt. Get fucking rid of the bastard en laat me met rust man....ik spreek toch geen Spaans verdomme?

Ok, de lul zou bij mijn buren aanbellen en het gaan repareren. Het hoort er namelijk te zitten dus ik mag geen balkon zonder schot voor twaalfhonderd gulden per maand. Zucht. Whatever. Doe je ding en verdwijn uit mijn leven. Als het niet zou lukken, zou ik direkt teruggebeld worden voor een afspraak. Ik ben niet teruggebeld, dus toen ik zojuist thuiskwam, verwachtte ik een gerepareerd schot. Neuh. Niets daarvan. Oude schot ligt nog precies op dezelfde plek. Op mijn meubels, tegen mijn deur. Geen briefje of niets. Ook geen telefoontje.

Ik weet zeker, ik zweer het, dat maandagochtend die klootzakken alsnog voor mijn deur staan, terwijl ik geen afspraak met ze heb gemaakt. Misschien denkt hij van wel, met zijn varkensbrein, maar het is echt niet zo. Ik kan nu al niet wachten om deze boerenlul maandagochtend te mogen begroeten op een tijdstip dat ik normaliter nog op één oor lig. Zijn week zal alvast heel goed beginnen, ik beloof het jullie.

Dan ligt er op het postkantoor op het Delflandplein een pakketje voor me te wachten. Ook TNT gaat er namelijk te allen tijde vanuit dat mensen tussen 9 en 5 gewoon thuis zitten en niet werken. Ben je er niet, dan kan je zelf je pakketje ophalen op het postkantoor. Meestal tussen....jawel....9 en 5. Zaterdags zijn ze gesloten, want hé, wie wil er nou op zaterdag werken?

Je moet weten dat het Delflandplein een redelijk eind hiervandaan is. Tussen mijn huis (vijfhoog op de hoek in de ghetto, herkenbaar aan het ontbreken van een lichtblauw schot) en het Delflandplein zitten nog een postagentschap en een postkantoor, maar toch moet ik het helemaal dáár ophalen. Waarom is mij een raadsel.
Voor openingstijden kon ik terecht op de website.
Nou ben ik niet helemáál een mongool als het op internet aankomt, maar het kostte me ruim een kwartier om uit te vinden tot hoe laat ze open zijn op het Delflandplein. 17:30 uur staat er. Elke werkdag. Da's verdomme alvast een meevaller. Dus vijf uur weg van werk, kwart over vijf daar...prima....ben benieuwd. Overigens zag ik op die site ook dat je kon zoeken op postkantoren die op koopavond open zijn (dat is waar ik op hoopte, gezien het rush-rush karakter van de onderneming). Dat was niet het Delflandplein, maar een andere in mijn wijk. Jawel, degene die aan de godverdomde overkant van mijn straat zit. Maarja....dáár ligt mijn pakketje niet. Goed. Ik kon nog zelfs ietsje eerder weg, en was om precies vijf minuten over vijf op het Delflandplein, voor het postkantoor aldaar.

Gesloten.

Godverdomd gesloten stond er op de deur. Er liepen nog drie medewerkers rond, het licht was nog aan, ik zag mijn pakketje bij wijze van spreken op de balie liggen, maar ze waren gesloten. Door de deur vroeg ik of ze mij alsjeblieft nog even konden helpen. Nee meneer, we gaan om vijf uur dicht en het is al vijf over vijf.
-Maar op jullie website waar jullie zelf naar verwijzen, staat half zes! probeerde ik nog. Neeeee meneer, VIJF UUR zeg ik.
Mijn mond ging alvast een stukje open, en de lijst met scheldwoorden (de meeste daarvan zijn gerelateerd aan geheel of bijna geheel uitgebannen volksziekten) scrollde al full speed langs mijn cerebale cortex. In een halve seconde echter, bedacht ik me ineens dat ik me recentelijk had voorgenomen om minder opgefokt te reageren in situaties als deze, en mijn cool zou proberen te bewaren. Ik nam me voor om tot tien te tellen, maar ik kwam niet verder dan twéé. Ach, alle begin is tenslotte moeilijk. Ik mompelde iets als "arrogante klootzak" en het zou zomaar kunnen dat er toch per ongeluk wat ziekten uit mijn mondhoek naar buiten glipten. Sorry daarvoor.
Ik gaf deze snotaap als bonus nog de Arjen-blik om me ervan te verzekeren dat hij een dubbele remspoor in zijn Hemaslip trok en ten minste drie volle nachten zou wakker liggen van pure angst. Godverdomme. Drie. Vier. Nee, verder kwam ik niet. Ik liep weer terug naar mijn perfect geparkeerde zilveren bolide en spoedde me opgefokt rijdend naar ghetto-hok van vijfhonderdveertig Euro kale huur. Bah.

Morgen ben ik de hele dag in Zwolle voor mijn werk, en 's avonds in IJmuiden voor mijn vrije tijd. Twee plaatsen ver van huis, twee plaatsen waar weinig mensen mij zullen herkennen.
Ik denk dat ik iemand ga vermoorden. Zomaar.

Arkan Yildiz is een held.

Ok verder waar ik gister was.
Je kan in het clipje wat ik gister linkte overigens gewoon doorspoelen naar ongeveer de tiende minuut, scheelt je weer wat ergernis over dat mocromokkel. Ook kan je hier een kort stukje zien van wat ik bedoel.

Goed...prima gozer dus.

Hij is dood.

Gisteravond werd zijn zaak voor de vierde keer in korte tijd met geweld overvallen, en hij is daarbij kapotgeschoten. Voor een graai uit de kassa.
Ik ben de laatste jaren noodgedwongen minder maatschappelijk betrokken -geëngageerd- zo u wil, dan vroeger. Ze zoeken het meestal maar uit, dat is mijn instelling, scheelt een hoop irritatie. Maar dit...godverdomme, dit raakt me tot op het bot. Het is toch godgeklaagd in deze tyfusstad dat dit soort dingen gebeuren? Dit is precies een van de belangrijkste redenen dat ik echt, maar dan ook echt niet meer van mijn stad houd. Het gebeurt te vaak. Tuurlijk: het gebeurt overal. Ik hoor het jullie denken. Je kan het niet ontvluchten.

Oh nee? Gebeurt dit ook in -pak hem beet- Steenwijk, of Zoutelande, of desnoods Bussum of Willemstad? Welnee! Ik geef het, kortom, op. Het mooiste zou zijn als de maatschappij dit soort shit niet meer pikt en er wat aan doet. Dan kan je blijven waar je thuis bent, en passen de klootzakken zich aan aan de fatsoenlijke meerderheid.
Maarja. Zo dacht Arkan Yildiz er ook over. Hij pikte het niet meer en wilde voor zijn recht opkomen. Nu is hij dood.
Ik geef het op. Ik wil weg. Ik meen het, ik meen het meer dan ik het ooit eerder heb gemeend.

De daders? Die zijn nog voortvluchtig.
Ze gaan gepakt worden, daar ben ik van overtuigd.
Met liefde, en ik meen het, met liefde, zonder rancune en zonder ook maar één slapeloze nacht zou ik ze met het grootste gemak point blank door hun achterhoofd kunnen schieten. Maarja. Da mag nie.

Morgen verder. Dit is kut.

Geen plaatje nog.

Hier Kun je een aflevering van Premtime zien.
Ik heb geen fan van Prem Radakishun, maar ergens mag ik hem toch wel.
Meestal ben ik het niet met zijn opvattingen eens, maar ik hou van zijn manier. Een van ons, zeg maar. En lekker schoppen en dwarsliggen. Goeie kerel, kortom.

Kijk even naar deze aflevering. Eerst een stukje over een of ander Mocro-mokkel wat drie keer is geschorst op haar school, en nu wederom is betrapt op jatten, maar dat onterecht vind en het gooit op haar "Marokkaan zijn" en naar de rechter stapt. Van mij mag dat meisje opbokken. Niet omdat ze Marokkaans is, maar omdat ze compleet gestoord is. Het wicht wil grondstewardess worden, zegt ze. Laat haar eerst accentloos Nederlands en manieren leren!

Maar het gaat me eigenlijk om het andere item in deze aflevering.
Ook een allochtoon. Prima, prima gozer. Ik zag hem van de week op tv en dacht: jij zou een maatje van me kunnen zijn, kerel. Ik was het niet alleen met zijn opvattingen eens, maar ik had ook en vooral bewondering voor hem. Bewondering voor wat hij deed: een succesvolle avondwinkel runnen. Lijkt me (hoe erg ook) als allochtoon toch misschien nog lastiger dan als rasamsterdammer. Kweetniet waarom, maar om de een of andere reden heb ik daar nog extra respect voor. Is misschien wel juist stom van me, maar zo voel ik het, punt.

Eigenlijk zou ik moeten zeggen: kijk het stukkie. Ik zeg nog even niets.
Morgen kom ik er op terug.

Nomdaden met heimwee en monsters met angst

Hebben nomaden wel eens heimwee?
Als je in een blokhut met min twintig jezelf zit af te rukken met een skistok, kun je dat dan Nordic snokken noemen?
Zijn monsters wel eens bang? Zo ja, waarvoor dan?

Weet je aan welk woord ik echt een takkehekel heb? Aan bemensing. Ik hoorde vorige week echt tijdens een vergadering iemand dat uitspreken alsof het normaal was. Ik bedoel: in een mail is het al suf, maar als je iemand echt hoort zeggen "we moeten ook rekening houden met de bemensing in het veld" zonder een seconde aarzeling, dan denk ik dat we echt een grens zijn overschreden.

Het accepteren van het woord bemensing is een stap dichterbij blauwe Pieten, brandweermens en Barbamens. Gaan we straks ook doksters krijgen of zo?

Oh, ik weet een raadsel. Een man zit met zijn zoon in een auto. Op de spoorwegovergang worden ze aangereden door een trein, en beiden raken zeer ernstig gewond. In verband met bezetting (vermijd het woord bemensing krampachtig, plet) worden beide in kritieke toestand naar verschillende ziekenhuizen overgebracht. De zoon wordt via de Eerste Hulp direkt naar de operatiekamer gereden. De dienstdoende chirurg, net klaar met scrubben draait zich om, ziet de jongen zwaargewond op de tafel liggen, trekt lijkbleek weg en zegt "Deze jongen kan ik niet opereren. Het is mijn zoon."

Ra ra hoe kan dat? Het antwoord verklap ik onderaan, maar eerst wil ik dat je goed nadenkt. Determineert. Hoe kan het. En nee, het is zijn echte vader die naast hem in de auto zat. Dat kan ik vast verklappen.

Verder euhmmmm zit ik met een kop vol met snot alweer een paar dagen thuis, het is godverdomme al de derde keer dit jaar dat ik uit de roulatie ben. Ik hoor je denken: De roulatie? Bestaat die nog steeds? Jawel, ik was ook redelijk verbaasd. Het schijnt dat het nieuwe kabinet hier definitief een einde aan wil maken.

Maar ze is er niet
En ik denk niet dat ze nog komt
Ze is er niet
Ik vraag me af waarom
Ik niet gewoon terug naar huis loop
Ze is er niet


Oh. Het anwtoord was: wuorv nee si grurihc eD