Frustrated Incorporated

Het is weer Nationale Ar-irriteerweek, ik zweer het.
Sure, ik heb bij tijd en wijle een relatief kort lontje, en ja ik kan snel aangebrand, geïrriteerd en zelfs opgefokt raken. Je hoeft maar een paar logjes te lezen (die klootzakken van Swier of hoe heten ze uit IJmuiden met die dogtag-ellende, die twee kutmarokkanen op die scooter die nog steeds pijn in hun smoelen hebben van mijn vuisten of die agent die vorige lente mijn aangifte niet dacht op te willen nemen zijn daar maar een paar voorbeelden van. Dan heb ik het niet eens over het NUON en de Rabobank, de twee instituten van dit land met hun hoofdkantoren in de zevende ring van de hel) en je snapt wat ik bedoel. Als ik een godverdomde Italiaan of Griek was geweest, hadden ze het temperament genoemd, maar als rasamsterdammer met een scheut voorouderlijk Jiddisch bloed is het niets anders dan algehele opgefoktheid, schijnt het. Whatever en hou je bek, zeg maar.

Allereerst was daar de kleine strubbeling -maar met superirritatie mijnerzijds- met mijn direkt leidinggevende. Opzouten met die onzin en dat heb ik duidelijk gemaakt. Zand erover, maar de toon leek alweer gezet voor een paar leuke dagen. Kort lontje was al goed opgedroogd door de eerste vonken. Dan zit ik verdomme al drie weken te wachten op een lousy belletje terug van de fantastische verhuurders van dit ghetto-hok wat ze een woning durven te noemen en daar als zodanig een kleine vijfhonderdveertig Euro kale huur per maand voor vragen. Twaalfhonderd gulden dus, exclusief stookkosten en dergelijke. Drie kamers op vijf hoog in Little Casablanca waar twee keer per jaar in je auto wordt ingebroken en waar op elke straathoek camera's hangen omdat de politie te bang is om uit hun stinkhok te komen op veertig meter afstand en waar de Marokkaanse asocialen de straat regeren. Twaalfhonderd gulden dus. Tijdens de laatste storm van een paar weken geleden waaide het zijschot van mijn balkon af (ik woon op de hoek); het was met keilbouten en al uit de betonnen buitenmuur gerot en flikkerde met zijn volle honderd kilo over mijn balkonmeubels heen.

De volgende middag viel me pas op van welk een mooi uitzicht ik al die jaren was beroofd; zonder het lichtblauwe schot had ik ineens vrij uitzicht over half Slotervaart op het zuidwesten, en kon aldus avond na avond een prachtige zonsondergang aanschouwen met mijn avondeten op schoot. Ik vertelde de verhuurder dat ze dat schot sowieso moesten komen verwijderen (het is niet alleen veel te zwaar en te groot om alleen te versjouwen, maar ik ga er niet mee lopen zeulen door mijn woning met het risico deurposten en dergelijke te beschadigen, alwaar ik zeker ook voor kan opdraaien bij het verlaten van mijn woning in de toekomst. Mij niet gezien), maar dat er wat mij betreft ook -zolang ik hier woon althans- geeneens een nieuwe geplaatst hoeft te worden. Laat alsjeblieft maar zo, ik kijk graag naar de ondergaande zon, desnoods in de ghetto. Prima, ik zou gebeld worden.

Vandaag, bijna een maand later, werd ik al teruggebeld door een onbehouwen arbeider die dacht dat je diende te schreeuwen in een mobiele telefoon. Ik legde hem uit dat je dient te schreeuwen als je geen mobiele telefoon hebt en mij probeert te bereiken op mijn werk. Als je me echter opbelt, kun je normaal praten. Wat een idioot. Hij wilde gelijk langskomen. Ik legde hem ook nog maar uit dat sommige van de huurders toch heus wel een baan hebben en niet de godganse dag thuis zitten te niksen, dus of het een andere keer zou kunnen. Jawel: maandagochtend om half acht. Tuurlijk. Waarom niet midden in de nacht? Als je namelijk om half acht 's ochtends met schotten gaat lopen zeulen en gaat boren in muren, is de kans nou eenmaal groter dat je meerdere complete gezinnen uit hun slaap haalt, dus dat is gewoon het leukste moment ervoor. Ik begrijp dat arbeiderstuig heus wel, dus de afspraak was zo goed als rond, toen Bob de Bouwer ineens voorstelde om te kijken of hij toch niet nu al op mijn balkon kon komen, via het balkon van de buren. Dan kon hij het schot vastzetten, repareren en noem maar op. Ik vertelde hem dat het schot stuk was, en ik het niet gerepareerd wilde hebben, maar dat het oude schot gewoon WEG MOEST van mijn balkon. Ik kan mijn reet niet keren, mijn meubels zijn stuk en ik krijg mijn ene deur niet eens open, omdat...pff...dat schot daar tegenaanligt. Get fucking rid of the bastard en laat me met rust man....ik spreek toch geen Spaans verdomme?

Ok, de lul zou bij mijn buren aanbellen en het gaan repareren. Het hoort er namelijk te zitten dus ik mag geen balkon zonder schot voor twaalfhonderd gulden per maand. Zucht. Whatever. Doe je ding en verdwijn uit mijn leven. Als het niet zou lukken, zou ik direkt teruggebeld worden voor een afspraak. Ik ben niet teruggebeld, dus toen ik zojuist thuiskwam, verwachtte ik een gerepareerd schot. Neuh. Niets daarvan. Oude schot ligt nog precies op dezelfde plek. Op mijn meubels, tegen mijn deur. Geen briefje of niets. Ook geen telefoontje.

Ik weet zeker, ik zweer het, dat maandagochtend die klootzakken alsnog voor mijn deur staan, terwijl ik geen afspraak met ze heb gemaakt. Misschien denkt hij van wel, met zijn varkensbrein, maar het is echt niet zo. Ik kan nu al niet wachten om deze boerenlul maandagochtend te mogen begroeten op een tijdstip dat ik normaliter nog op één oor lig. Zijn week zal alvast heel goed beginnen, ik beloof het jullie.

Dan ligt er op het postkantoor op het Delflandplein een pakketje voor me te wachten. Ook TNT gaat er namelijk te allen tijde vanuit dat mensen tussen 9 en 5 gewoon thuis zitten en niet werken. Ben je er niet, dan kan je zelf je pakketje ophalen op het postkantoor. Meestal tussen....jawel....9 en 5. Zaterdags zijn ze gesloten, want hé, wie wil er nou op zaterdag werken?

Je moet weten dat het Delflandplein een redelijk eind hiervandaan is. Tussen mijn huis (vijfhoog op de hoek in de ghetto, herkenbaar aan het ontbreken van een lichtblauw schot) en het Delflandplein zitten nog een postagentschap en een postkantoor, maar toch moet ik het helemaal dáár ophalen. Waarom is mij een raadsel.
Voor openingstijden kon ik terecht op de website.
Nou ben ik niet helemáál een mongool als het op internet aankomt, maar het kostte me ruim een kwartier om uit te vinden tot hoe laat ze open zijn op het Delflandplein. 17:30 uur staat er. Elke werkdag. Da's verdomme alvast een meevaller. Dus vijf uur weg van werk, kwart over vijf daar...prima....ben benieuwd. Overigens zag ik op die site ook dat je kon zoeken op postkantoren die op koopavond open zijn (dat is waar ik op hoopte, gezien het rush-rush karakter van de onderneming). Dat was niet het Delflandplein, maar een andere in mijn wijk. Jawel, degene die aan de godverdomde overkant van mijn straat zit. Maarja....dáár ligt mijn pakketje niet. Goed. Ik kon nog zelfs ietsje eerder weg, en was om precies vijf minuten over vijf op het Delflandplein, voor het postkantoor aldaar.

Gesloten.

Godverdomd gesloten stond er op de deur. Er liepen nog drie medewerkers rond, het licht was nog aan, ik zag mijn pakketje bij wijze van spreken op de balie liggen, maar ze waren gesloten. Door de deur vroeg ik of ze mij alsjeblieft nog even konden helpen. Nee meneer, we gaan om vijf uur dicht en het is al vijf over vijf.
-Maar op jullie website waar jullie zelf naar verwijzen, staat half zes! probeerde ik nog. Neeeee meneer, VIJF UUR zeg ik.
Mijn mond ging alvast een stukje open, en de lijst met scheldwoorden (de meeste daarvan zijn gerelateerd aan geheel of bijna geheel uitgebannen volksziekten) scrollde al full speed langs mijn cerebale cortex. In een halve seconde echter, bedacht ik me ineens dat ik me recentelijk had voorgenomen om minder opgefokt te reageren in situaties als deze, en mijn cool zou proberen te bewaren. Ik nam me voor om tot tien te tellen, maar ik kwam niet verder dan twéé. Ach, alle begin is tenslotte moeilijk. Ik mompelde iets als "arrogante klootzak" en het zou zomaar kunnen dat er toch per ongeluk wat ziekten uit mijn mondhoek naar buiten glipten. Sorry daarvoor.
Ik gaf deze snotaap als bonus nog de Arjen-blik om me ervan te verzekeren dat hij een dubbele remspoor in zijn Hemaslip trok en ten minste drie volle nachten zou wakker liggen van pure angst. Godverdomme. Drie. Vier. Nee, verder kwam ik niet. Ik liep weer terug naar mijn perfect geparkeerde zilveren bolide en spoedde me opgefokt rijdend naar ghetto-hok van vijfhonderdveertig Euro kale huur. Bah.

Morgen ben ik de hele dag in Zwolle voor mijn werk, en 's avonds in IJmuiden voor mijn vrije tijd. Twee plaatsen ver van huis, twee plaatsen waar weinig mensen mij zullen herkennen.
Ik denk dat ik iemand ga vermoorden. Zomaar.