Much ado.......

Punt één: die godvergloeiende keelpijn annex verkoudheid wil niet uit mijn lijf verdwijnen. Ik word er zo langzamerhand tureluurs van. Ik denk niet dat ik het woord tureluurs ooit daadwerkelijk heb uitgesproken. Graag houd ik dat zo.

Punt twee: de week waarin ik de rest van de wereld er van verdacht een complot te hebben bereid, met als enig doel Het kapot maken van Arrrrjen, blijkt een serieuzer offensief dan slechts een zevendagen durend. De wereld is nog steeds bezig om mij te doen breken. Het zal ze niet lukken, stelletje losers. Zolang ik het woord tureluurs nog niet hardop uitspreek, ben ik alleszins aan de winnende hand.

Punt vier: (punt drie is te intiem om hier te bespreken, want bevat rare zaken als emoties en twijfel en meer van dat nichterige gedoe) ehm wat wat punt vier ook alweer? Ach, laat ik de rest van mijn gezeik gewoon onderbrengen in één overzichtelijk geheel, vanaf nu te noemen: punt vier.

Punt vier aldus.
Afgelopen zaterdag werd er aangebeld door de postbode van TNT post. Er was een pakketje voor me (een ander dan diegene die op het postkantoor van het vorige blogje lag; ik ben bestellaholic.) Aangezien het nog belachelijk vroeg in de prille ochtend was, zo rond half één, vroeg ik Mo (zo heet de postbode) of hij het "effe in de hal" kon leggen; dan zou ik het later wel mee naar boven nemen.
Mo had nog een cooler idee (ik houd steeds meer van Marokkanen, weten jullie dat?): hij zou het met de lift mee naar vijf hoog sturen. Prima gedacht, makker. Ik sprong in een joggingbroek (grijs van het merk Fila) en mijn schoenen (blauwe All Stars) en huppelde naar de lift (metaalkleur van de firma Schindler). Daar hoorde ik het vierkante gevaarte eerst op een aantal andere etages halt houden -er stapten duidelijk hoorbaar enkele mensen uit op de verschillende hoogten- alvorens voor mijn ongewassen smoel te belanden. Ik maakte de deur open en godvergloeiende tyfushoeren kutkutkutstinkende bloedgriebus: geen pakketje.

Kort verhaal lang (ik sla de dialoog tussen mij en Mootje die nog beneden was even over, evenals het briefje wat ik in de lift ophing met het...ahum..vriendelijke verzoek mij alsnog te geven wat mij toekomt, etcetera), ik heb zondagavond online-techinsch aangifte gedaan inzake diefstal. Bah. Mijn eigen buren nog wel. Eerst zie je je stad naar de kloten gaan, dan je buurt, dan je eigen buren. Waar houdt dit op? Een mes in mijn rug van mijn twee rooie katers?

Gisterochtend werd ik gebeld door een redelijk geil klinkende dame van de politie. Ze complimenteerde mij allereerst met het strakke en duidelijk ervaren politie-taalgebruik (ik vertelde haar dat ik uit een politienest ben gevallen als baby), maar had toch nog één vraagje voor de volledigheid.

Wat er in het pakketje zat.

Fuck.

Enige schaamte begon zich alras van mij meester te maken.
"Ach, weet je, ik vind het niet eens zo interessant wat er in zat, het gaat mij meer om het principe" probeerde ik nog, mijn steeds roder aanlopende smoel gelukkig verborgen achter mijn Samsung. Goed, snapte geil agentje, maar toch...voor de volledigheid en de statistieken en zo....
Fuck.
"Ehm. Een ehm...hoe kan ik dit zeggen zonder als een debiel te klinken...?" hakkelde ik. Waarschijnlijk dacht zij op dat moment "dat kan je al lang niet meer, makker, hoe je het ook gaat brengen. Maar vooruit, vertel op of ik arresteer je alsnog wegens onnodig stotteren"
"Een ehmm...een...hoe noem je zoiets? Ik weet even de technische term niet exact op dit moment, ik bedoel de precieze Latijnse benaming zeg maar, hoe ingewijden zulks noemen, maar je zou het allicht kunnen omschrijven als een ehhh...als een...welnu, als een godverdomd poppetje"
IJzige stilte aan de andere kant. Ik meende een gegiechel te kunnen horen. Had ze me ondertussen op speaker gezet? Lichtelijke paniek maakte zich voor de zoveelste keer deze week van mijn brein meester.
"Of, poppetje..." probeerde ik, "Het is meer een....een collectors item zeg maar....het is een verzamelobject met een relatief hoge nominale waarde, welke in de loop der jaren met rasse schreden zal toenemen, recht evenredig met de stijgende vraag en het dalende aanbod en zo"
Godverdomme, Plet....daar heb je je mooi uitgeluld.

Het was.....kennen jullie Flat Eric nog?
Mr Oizo? 1999? Flat Beat? Levi's Sta-pressed commercials op MTV?
Dat poppetje. Da pupke. Den dieje. Die haddekik besteld. Op E-Bay.
Ik zal Ericje nooit meer zien.

Ze hebben mijn Ericje ontvoerd.
Ik ben een gebroken man.