En dat is een waarheid als een koe.
Boeh!
Pijn en pret wisselen elkaar als vanouds af, zoals zomers voor Ar bedoeld zijn.
Het ene moment lig ik met buikpijn over de grond te rollen van de lol met vriendjes, dinnetjes of gewoon om mezelf, en een ander moment heb ik godverdomme een brok in mijn keel om een blauwtje wat ik gelopen heb, of om een heel zielig verhaal van een jongetje van 4 maanden oud wat overleden is aan een hartkwaal.
's Ochtends een kutgevoel omdat Dat Meisje zei dat ze toch liever vriendjes bleef (waarbij ze uiteraard wel zei dat ik lief ben), en stond het huilen me nader dan het lachen. Ik haat HSP op zulke momenten en dan zou ik willen dat ik normaal en stoer en flink was. Snif.
Maar 's avonds had ik evengoed megasuperdikkepret met Zazz en Rietje in de ArenA waar ik niet alleen mijn helden van Genesis heb mogen aanbidden gedurende drie uren, maar waar ik ook -dat is onderzocht- de grappigste van de 50.000 bezoekers was, met Rietje en Zazz op een gedeelde tweede plaats. Wat een pret, ik meen het godverdomme!
Goed. Dat is op zich niet zo heel bijzonder, maar wat ik echt wel grappig vind, is dat ik recentelijk niet alleen via Hyves in contact ben gekomen met een aantal oude bekenden van mijn lagere school (en een onbekende van diezelfde school, maar ergens hebben we zoooooo veel dezelfde kenissen en ideeën en humor dat het echt freaky begint te worden), maar sinds nog korter ook een hele kluwen maatjes en dinnetjes uit mijn puberteit! Ienieminie en haar broer, en haar broer is na twintig jaar nog steeds samen met hetzelfde meisje!!! Nou ja zeg! En niet alleen dat, ook andere dinnetjes van eind jaren tachtig kom ik ineens tegen: W, L en A zijn er ook! Op A was ik een tijdje best verliefd, met name haar ogen (die tic heb ik nog steeds, realiseerde ik me gelijk) deden me smelten. En nou blijkt ze om de hoek bij maatje J. te wonen in IJ! Nou ja zeg. Wat de hel is dit? Word ik links en rechts ineens teruggetrokken naar twintig jaar geleden!
Ik loop al jaren te roepen dat de 80's de leukste tijd van mijn leven waren, en vol heimwee denk ik terug aan those days.
Nu is het bijna of ik er weer middenin zit.
Godver, zou het een eerste teken van een fucking midlife crisis zijn?
En zou daar die wispelturigheid ook mee te maken hebben?
Soort van emotionele opvliegers of zo?
Mama? Help me eens?
Neeeehhh.... ben ik veel te jong voor nog, voor midlife-shit.
Eerst moet ik mijn puberteit nog zien te verwerken, maar ik zou niet weten hoe.
Ik wou dat ik weer achttien was en dat ik toen wist wat ik nu allemaal weet.... Dat ik terug in de tijd kon gaan, maar met de wijsheid van nu. Of misschien zou ik het daarmee wel alleen maar kapot maken, dat kan ook. Was het niet juist het gebrek aan wijsheid en kennis wat je puberjaren zo geweldig maakte? De totale onbevangenheid, waarvan je je pas twintig jaar later realiseert dat die er was? Want mijn god, wat dachten we dat we alles goed wisten.
Zou ik over twintig jaar met eenzelfde blik terugkijken op deze tijd?
Wellicht. Ik denk haast zeker wel, eigenlijk.
Wat kan je daar van leren (alleen die vraag al, toont mijn oudergeworden wijsheid aan :-), Ar?
Euhmm.... geniet van het nu?
Zou het godverdomme al die tijd zo simpel zijn geweest?
Gewoon: geniet van het nu?
Hadden ze al die tijd gelijk.....?
Kut....
Another time it might have been so different
oh if only we could do it all again
but now it's just another fading memory
out of focus, though the outline still remains
Far away, away, fading distant lights
leaving us all behind, lost in a changing world
and you know that these are the days of our lives
remember
Like the story that we wish was never ending
We know sometime we must reach the final page
still we carry on just pretending
that there'll always be one more day to go
Far away, away, fading distant lights
leaving us all behind, lost in a changing world
and you know that these are the days of our lives
so remember...
Another chance hello, another goodbye
and so many things we'll never see again
days of life that seemed so unimportant
they seem to matter but to count much later on
Far away, away, fading distant lights
leaving us all behind, lost in a changing world
and you know that these are the days of our lives
remember
Geen opmerkingen:
Een reactie posten