Zomer

Misschien is het ook maar beter dat ze me negeert.
De kans was namelijk groot dat ik na een tweede date daadwerkelijk verliefd geworden zou zijn op haar.
En we weten allemaal waar dat in mijn geval toe leidt: niets dan hoofdpijn en gebroken harten en ellende. Steeds maar weer dat hopen tegen beter weten in, en steeds maar weer liever pijn gedaan worden dan de ander pijn doen.

Sure, het voelt kut.
En wat er nou ineens mis ging zal wellicht een schim van een raadsel blijven.
Godverdomme wat was ze mooi en wat moest ik stiekum giechelen om de onbedoeld leuke smoelen die ze trok als ze zich verbaasde over iets of hoe fel haar ogen ineens vuur spuwden toen ze een verhaal vertelde over een keer dat ze kwaad werd op een collega van haar. Haar gezicht sprak boekdelen, en al bij het naar huis gaan voelde ik dat het niet goed zat.

Ze smsde nog dat ze een leuke avond had gehad, maar ik las vooral wat er niet stond. Er stond niet dat ze me leuk vond, hoewel ik daarover in mijn welterusten-sms vrij duidelijk was.
Ik wist het bij het slapengaan al, maar toen de bevestiging de volgende dag per e-mail kwam, brak mijn hart evengoed een klein beetje.

Ze zegt dat ze maatjes wil blijven.
Ik denk dat ze dat niet meent.

Het doet pijn.
Ik mis haar nu al.

En zo gaat de zomer van 2007 een kopie worden van die van 2006.
Over een paar weken is De Padvindster jarig. Dan gaan we, net als vorig jaar, naar Bloemendaal om het te vieren. Kans dat ze bij me blijft slapen.
Op de bank, net als vorig jaar.
Ondertussen ben ik zelf net zo als zij, en ik haat mezelf daar vaak om.
Ik haat mezelf omdat ik een ander niet kwalijk kan nemen dat ze soms precies zo redeneren als ikzelf, en ik haat mezelf omdat ik net zo redeneer als die ander die ik niet begrijp. Die ik niet zeg te begrijpen.

Als ik haar niet begrijp, betekent dat namelijk dat ik mezelf niet begrijp, en dat komt hard aan.

Ach, wie weet snap ik ooit hoe het allemaal werkelijk inelkaar zit en ongetwijfeld is het dan te laat.

En zo worden we elk jaar ouder, maar nauwelijks wijzer.
Het stomme is.... het stomme is, dat ik het ergens nog koester ook, die hartenpijn. Ben ik nou echt zo masochistisch dat ik op een semi-onbewust niveau halsstarrig weiger gelukkig te worden? Of heb ik geleerd van het verleden en weet ik dat dingen nou eenmaal niet gaan zoals je wilt dat ze gaan als je al voelt dat ze niet gaan zoals je wilt dat ze gaan?
Of ben ik nou gewoon aan het zeiken?

Hoe dan ook, het mag godverdomme wel eens zomer worden.
Zeg dat ik het gezegd heb.