Vroeger, toen ik nog een klein jongetje was, in pak hem beet 1976 op de kleuterschool.
Voetballen op het schoolplein, de een was Cruijff, de ander Kist, weer een ander was Krol en de keeper was Jongbloed natuurlijk.
Ging je bruine corduroybroek stuk, dan plakte mama er een oranje appeltje van nepleer op of zoiets lelijks. Maakt niet uit joh. Voor lul liepen we met terugwerkende kracht allemaal, ook de volwassen meneren en mevrouwen.
Tussen-de-middag overblijven op school.
Niet omdat ik zo ver van school woonde, integendeel: de school was op slechts 5 minuten lopen van huis. Oversteken was niet eens nodig; je kon de stoep volgen tot je in je lokaal was. Nee, mijn moeder was overblijfmoeder dus ik bleef ook over.
Overblijfmoeders, zijn dat de moeders die aan het eind van de rit overblijven?
Wanneer je zelf de 65 bent gepasseerd en kan genieten (of walgen) van je vrije tijd, dan is bijna altijd je moeder al dood.
Behalve de overblijfmoeders. Die zullen er altijd zijn.
Goed, terug naar 1976.
Overblijven en voetballen.
Er zat een neger bij ons op school: Jerome.
Jerome was mijn vriend.
Hij was een kop groter dan ik en kon al bij het lichtknopje in de wc.
Naar de wc ging je bijna nooit alleen; je ging samen plassen.
Samen met je maatje boven het porselein, plas je schoolmelk eruit en stiekem kijk je naar elkaars piem. Hihihi.
Met zijn tweetjes met je broek op je enkels (hem door je gulp heenmoffelen lijkt een onmogelijke opgaaf als je nog klein bent: dat is voor de Grote Jongens), je piepie in je hand en plassen maar. Het leukst is het als de stralen elkaar raken. Hahaha, dat is lachen. Echte vriendschap. Onschuldiger kan je het je amper voorstellen.
Tegenwoordig werk ik op een heus kantoor.
De jongste man is begin twintig, en met mijn vijfendertig zit ik denk ik net een paar jaar boven het gemiddelde.
We werken, klooien, lachen, vloeken en delen met elkaar.
Veertig uur per week, samen rug aan rug in de loopgraven.
Ons team tegen de rest van de wereld.
Dat was in de keuken van het restaurant zo en dat is op de IT-afdeling waar ik nu werk zo.
Kameraadschap.
Toch is er ergens gedurende de rit van schoolplein naar database iets veranderd.
Over de meest intieme zaken praat je met elkaar, de waarheid verzin je desnoods zelf als je je verhalen daarmee kan opleuken. (lekker wijf geneukt, de grootte van je penis, ander wijf geneukt, dat is zo'n beetje waar wij mannen over praten. Of over vroeger. Welke wijven je vroeger hebt geneukt. Vrij diepgaand allemaal.)
Alles vertellen we en alles zullen we samen delen.
Behalve de wc.
Ergens tijdens die jarenlange rit is het een absoluut taboe geworden om samen met je vriend, collega, buurjongen of zomaar iemand waar je mee zit opgezadeld (mama moet ook even op dit kind passen en komt handen te kort dus hopla, daar sta met een voor jou nog onbekende piemel boven de pot) te gaan plassen.
Stel je voor: Henk, ik ga nu even naar de afdeling Incasso en dan lunchen.
Maar eerst nog even plassen, moet jij ook? Kom, dan gaan we samen.
Denk niet dat je veel vrienden maakt op die manier.
Maar waarom niet eigenlijk?
Ik weet zeker dat nooit iemand tegen mij heeft gezegd: "Ar, je kan nu echt niet meer samen gaan plassen. Ga voortaan maar alleen."
Nee, ik heb er echt over nagedacht en ik heb het schijnbaar helemaal zelf uitgevonden.
Ik denk dat dat voor de meesten geldt.
Je doet het gewoon niet meer.
Het is not done en gewoon belachelijk om maar over na te denken.
Pfffff stel je voor....samen met een andere kerel plassen.
Behalve als je dronken bent natuurlijk. Dan is het gewoon grappig, gek en stoer.
Samen op een rijtje, liefst met meer dan twee, de piem uit de broek en pis die gracht maar vol. Zooo hee, dat lucht op. Laat nog een boer en een scheet, schud hem opzichtig af en frommel hem maar weer terug. Stoer.
Dronken mensen en kinderen spreken de waarheid, zeggen ze.
Ik zeg: ze spreken niet alleen de waarheid, ze denken het ook.
Gewoon alle remmen los en doe wat in je opkomt. Geen gêne, geen taboes.
Die verstikkende halsband van degelijkheid en fatsoen gaat later wel om; morgenochtend tijdens je kater of over tien jaar tijdens je puberteit.
Niet omdat we dat willen maar omdat we dat moeten.
Ik stel voor om massaal een statement te maken: Nodig eens iemand uit op het toilet.
Doe of je weer kind bent.
Laten we het gewoon doen, zeg volgende week maandag of zo.
Broek op je enkels, en die van je collega ook.
Samen plassen en giechelen om elkaars piem.
Je mag nog per ongeluk naast de pot piesen ook; mama ruimt dat wel op.
Waar is het fout gegaan, mensen.....?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten