Kanariewit

Parkieten.
Ik heb er niets mee.
Bij mij in de bomen achter het mega-balkon zitten er in deze periode weer honderden, zoals ieder jaar. Knalgroen, zo groot als duiven en ze beginnen hun a-synschrone geschreeuw het liefst om vijf uur 's ochtends.
De tientallen exters, vlaamse gaaien en spechten houden tenminste nog een beetje rekening met de hardwerkende mens. Zo niet deze groene monsters. Bah.
Ik verdenk hun er dan ook van dat zij het zijn geweest die gisternacht mijn auto ondergescheten hebben.
Omdat ze weten dat ik ze haat.
Ik zweer het: toen ik mijn motorkap aanschouwde, dacht ik heel even dat Pino en zijn twee broers iets verkeerds hadden gegeten.
Mijn god. Of er godverdomme een lammergier zijn behoefte had gedaan op Kaatje.
En het is al zo'n klein karretje, alleen daarom weet ik zeker dat er opzet in het spel is geweest. Ik bedoel: een Ford Ka raak je gewoon niet bij toeval, klaar.

Dus eerst de guano (wisten jullie dat wat wij vogelstront noemen, eigenlijk voornamelijk vogelpis is, en dat alleen de zwarte kern in het wit de eigenlijke stront is? Dat komt allemaal -net als een eventueel ei- uit een en hetzelfde gat, de cloaca genaamd. Leermoment.) met veel pijn en moeite bij de BP op de Lelylaan verwijderd, waardoor ik iets later dan afgesproken de twee minimensjes Katjang en Kroepoek van het CS haalde. Die vonden geloof ik zo'n beetje alles raar en grappig aan zowel Amsterdam als aan Ar. Volgende keer ga ik naar het Oosten, dat is al afgesproken.

Dat hele vogelstrontverhaal heeft me vandaag wel mooi met bloedbroeder Rinaldo naar Loogman in Aalsmeer doen zoeven met onze twee bolides, alwaar we er een mannenmiddagje van maakten: schrobben en boenen, waxen en poetsen, ons ondertussen afvragend of hoe het liefdesleven van de twee mensen naast ons eruit zou zien. Meer specifiek ging het gesprek als volgt:

"Denk jij dat die gozer dat wijf in haar kont neukt?"
"Ik denk dat zij het wel zou willen, maar dat hij niet durft"
"De lafaard"
"Jep. Dood."
"Trouwens, ik denk dat ze er het liefst een hele vuist in heeft, kijk die reet dan"
"Wel geil"
"Yep. De hoer"
"Ik heb de laatste tijd sowieso een ehh...hoe noem je dat..."
"Een konten-fixatie"
"Ja precies...ik wil elk wijf met een lekkere kont keihard nemen"
"Ik ook"
"Godverdomme ik rook me de kanker de laatste tijd"
"Ik ook"
"Ik heb godverdomme honger, ik ga een ijsje kopen"
"Ik ook. Nee een broodje"
"Lekker ijssie man"
"Dit is het goorste broodje ter wereld, ik zweer het. Ik ga zometeen dat servetje ook opvreten en ik durf nu al te zeggen dat die lekkerder zal zijn dan dat hele broodje"
"Zo erg?"
"Yep"

Je ziet: Ar en Ri, twee van de grote filosofen van de eenentwintigste eeuw. Zet die twee bijelkaar en je blik op het leven zal voorgoed veranderen.
Nog een tijdje gingen wij door met het beschouwen van de goede dingen des levens, tot onze vrienden op wielen weer aantoonbaar waren en we, eind goed al goed, tevreden terug blikten op ons door zweet en bloed bereikte resultaat.
Zodoende scheidden onze wegen zich enkele uren later ter hoogte van de oprit van de A9 bij de Rinvaart (Ri de A9 op, Ar de Ringvaart op, samen met John Mellencamp en een wagelijk glimmend zilveren bolletje)

Nu ga ik naar de jongens van Foppe de Haan kijken op SBS6.
Ik hoor net Edward van Cuijlemborg zeggen: "inderdaad gaat het om winnen, zoals Foppe de Haan zegt", dus ik ben bij voorbaat al verzekerd van een gedegen analyse.
Mijn god, en dan noem ik ons filosofisch onderlegd.
Het kan -zo zie je maar weer- ook altijd beter.

Zij die gaan kakken en voetballen kijken groeten u.
Kijk maar:

Gegroet!

Oh fuck! Vergeet ik bijna iets over muziek te zeiken. Wacht.
Ok, op het 1985-album No Jacket Required van een van mijn helden Phil Collins, staat het juweeltje Inside Out.
Er is niets, maar dan ook niets wat niet prachtig is aan dit nummer.
Die heerlijke Phil-in-de-tachtiger-jaren-roffels!
Dat ondergewaardeerde maar walgelijk mooie gitaarspel van Daryl Stuermer (sowieso een topgitarist!) en die saxofoonsolo van Don Myrick!!!

Ok. Nu oprotten.