Toen ik een jaar of negentien, twintig was, en op het punt stond om mijn atheneumdiploma te behalen en dus omringd werd door pre-corpsballerige types en andere studentikoze betweters, wist ik èèn ding zeker: ik zal nooit een burgerlul worden. Aangespoord door Youp van 't Hek, die toen nog wel eens grappig was, verafschuwden we collectief alles wat ook maar enigszins riekte naar middelmatigheid. Mooie zin he, die schud ik er gewoon in èèn keer uit.
Waar was ik?
Ja, middelmatigheid en burgerlijkheid ja.
Ondertussen ben ik ouder, dikker, grijzer en wijzer. Kleine wijzer.
Vorige week spendeerde ik een deel van mijn weekeinde (wat overigens kut was, heb ik dat eigenlijk wel eens verteld?) in mijn trainingsbroek en een deel autowassend.
Dit weekeind zal ik niet alleen meerdere voetbalwedstrijden gaan bekijken, nee, ik zal ook de zaterdagavond doorbrengen op een tuinhuisje met mijn bloedgabber en zijn Altijd Lief en hun vrucht.
Vandaag ben ik naar de Kwantum geweest om daar (aanbieding!!!) een paar nieuwe kussens en een tafelkleedje voor mijn balkonmeubilair aan te gaan schaffen en heb getankt bij de Tinq. Hoe burgerlijk wil je het hebben? Ik dacht godverdomme dat je wat zei, makker.
Dan de vraag: schaam ik me daarvoor?
Neen.
Driewerf neen.
Kijk, ik denk maar zo: burgerlijk is per definitie iets wat de meerderheid van de maatschappij doet en waarbij die meerderheid zich prettig voelt. En hoezeer ik ook vanaf eenzame hoogte neerkijk op dit krapuul en me absoluut niet verbonden voel met het klootjesvolk, geef ik de meute in dit geval toch minstens het voordeel van de godverdomde twijfel.
Ik bedoel: als het voor een paar miljoen Nederlanders goed genoeg is, waarom dan niet voor Arrrrjen?
Uiteraard moeten we niet gaan overdrijven en zal ik echt nooit -ik zweer het op het graf van Mao Tse Tung- een cd van bijvoorbeeld Marco Borsato gaan draaien. Of Goede Tijden gaan volgen. Of Robert Jensen leuk gaan vinden. Of iets van respect gaan hebben voor mensen die me in de weg lopen, fietsen of rijden. Iedereen die ik niet ken, mag per saldo naar de hel en verdoemenis gaan en hun zuurstof voor mij en de mijnen achterlaten, laat daar geen misverstand over bestaan he!!!
Nog zoiets, in ditzelfde kader aanschouwd. (prachtige woordkeuze, Ar, er gaat eerlijk waar een literair natuurtalent aan je verloren, denk aan de woorden van je lerares Nederlandse taal en letterkunde op de Gerrit van der Veenschool die je al voorspelde wat je met woorden zou kunnen doen. Het feit dat ze volgens mij meerdere keren per week masturbeerde op je toen nog gave jongensgezicht en dito lichaam, doet daar niets aan af.)
Democratie
Om de een of andere reden is dat woord, die maatschappijvorm voor ongeveer iedereen zowat een heiligheid. Wij, het volk, beslissen wat er moet gebeuren.
We zijn er godverdomme ver mee gekomen.
Alsof datgene wat de meerderheid beslist, ook per definitie het beste is.
Ik durf het omgekeerde te beweren: Si etseb teh eitinifed rep koo, tsilseb diehredreem ed taw enegtad fosla! Ik bedoel maar!
Kijk godverdomme eens goed om je heen als je in de rij staat voor de kassa van om het even welke supermarkt. Kijk eens goed naar het kutvolk wat de tribunes van Ivo Niehe en Arnie Oerlemans bevuilt en kijk eens met een halve blik naar het smerige blubbertuig wat onze badplaatsen tot een roze massa afzichtelijk afval reduceert.
Willen we dat dit volk bepaalt hoe het met Nederland verder moet? Welnee! Dat willen we helemaal niet! Wij willen voetbal, bier en lekkere wijven!
Wacht. Dat laaste was geloof ik niet helemaal wat ik voor ogen had toen ik me alweer eens druk begon te maken over De Wereld Om Mij Heen.
Ach, wat kan mij het godverdomme ook schelen.
Iemand nog een biertje?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten