Godver, ik zit alweer voor de derde dag thuis met iets wat het midden houdt tussen ziek zijn, doodmoe zijn en Algehele Malaise. Spierpijn in mijn nek en schouders, dikke keel, zweten als een otter en veel slapen.
Of dit toevallig is, gezien de vorige posts, kun je je inderdaad afvragen. Ik geloof heilig in pshychsomatiek in het algemeen en in mijn verknipte leven in het bijzonder, kortom: ja, het zal allemaal verband houden met elkaar. Neemt niet weg dat ik hiermee nogal wat roet gooi in het vreten van mijn lieve collega's en vrienden, maar het zij zo.
Verder heb ik natuurlijk alweer spijt van het afscheid eerder deze week, maar dat was te verwachten. Sometimes I think I'm blind, or I may be just paralyzed.Because the plot thickens every day and the pieces of my puzzle keep crumblin' away. But I know, there's a picture beneath. Indecision clouds my vision. No one listens...
Because I'm somewhere in between my love and my agony. Godverdomme Faith No More was toch alleszins een band om rekening mee te houden in de vroege jaren negentig. Het Hardrockcafé in de Leidsedwarsstraat, tequila's en bier en vooral veel achterlijk gedrag, wat meestal eindigde met hamburgers laten vliegen in de Burger King, of een knokpartij in de nachtbus. Those were the fucking days......
We care a lot! Ram-pam-pam-pam-pam Oh it's a dirty job, but someone's got to do it (onnavolgbaar scherp rifje) oh-oh-oh-ooooohhhhh We care a lot (airdrum met een glas bier in je hand)....godverdegodver wat rockte ik toen ook al, ondanks het nooit hebben gehad van haar dat langer was dan twee centimeter. Ik bedoel: je hoeft niet joods te zijn om van augurken te houden, maar het helpt wel degelijk. We care a lot.
Misschien moet ik maar weer eens aan de alcohol verslaafd gaan raken, want het is zo langzamerhand weer tijd voor een fles tequila onder mijn bed. Of nee...nee, dat kan ik beter niet doen, das war einmal. Sjesus wat ben ik een klootzak geweest, ik realiseer me dat wel eens met terugwerkende schaamte en pret tegelijkertijd. En toch ben ik uiteindelijk nog redelijk terechtgekomen, eerlijk is eerlijk, stelletje klootzakken dat jullie zijn! Ik bedoel, maatschappelijk dan he....emotioneel ben ik al jaren naar de spreekwoordelijke Filistijnen, zoveel moge duidelijk zijn en ik zou me ook geen raad weten met een stabiel stel hersenhelften en een niet constant brandende cerebrale cortex en een lekkende hypofyse en weet ik veel wat. Zou toch wat wezen als ik ineens ergens binnen kom onder het hysterisch uit mijn ogen kijken en het luidkeels roepen van de woorden "Jongens, ik voel me fantastisch! Wat is het leven toch mooi!!!" Ik mag godverdomme hopen dat ik ter plekke een nekschot krijg, want deze woorden aan mijn trouwe beeldscherm toevertrouwen doet me al bijanks rennen naar de wc-pot om daar mijn ontbijt met liters tegelijk op antiperistaltische wijze aan de Noordzee toe te vertrouwen. Vooropgesteld dat ik een ontbijt heb genoten, dan natuurlijk.
Ik heb godverdomme zin in de meest agressieve sex die je je kunt voorstellen. Er mag gerust bloed en stront en pijn aan te pas komen. Ik zal eerst mijn vloer bedekken met bouwfolie, en dan de eerste de beste trut uitnodigen voor een kop koffie. Nog voordat ze zich goed en wel afvraagt waarom er lichtblauw plastic tegen mijn muren geplakt zit, maakt ze kennis met een vuist tegen haar smoel om haar te kalmeren. Ze hoeft niet van me te houden, ze hoeft het alleen maar te zeggen terwijl ik een pluk haar uit haar achterlijke kop trek. Schreeuwen helpt niet, dom mokkel. Mijn buren zijn doof als een stok en steek als een blind en voorts op meerdere manieren niet geïnteresseerd in wat zich in de martelkamers van mijn ziel afspeelt. En nu hou je je bek en je veegt je eigen bloedsporen van mijn bril, stom kalf. En stop met je gejammer en je gesnik, je hebt zojuist ervaren wat het betekent om ware liefde te ontdekken.
En nu: kleed je aan, trek je pijlstaartrokje maar weer aan, en laat gerust je lelijke Tweety-onderbroek liggen en kom met me mee. We gaan een autoritje maken. Waarheen, vraag je? Wel, omdat je zo mooi en lief bent zal ik het verklappen. We gaan naar de hei en we gaan daar een stukje wandelen naar een plek waar niemand komt. Ik zorg voor een schep en een rol touw. Een jerrycan benzine heb ik nog achterin mijn auto liggen, maar kan jij zelf deze rol industriële tape even vasthouden? Mijn god, liefje, wat houd ik toch van je. Kom, geef me een zoen en zeg vaarwel.
Alleen en in het donker rijd ik weer terug naar huis, mezelf bedenkend hoe ik al het bewijsmateriaal het beste kan opruimen. Niet in de laatste plaats het belastend materiaal wat zich in mijn schedel bevindt, nu ik er zo over nadenk. Shit, ben ik misschien iets te ver gegaan dit keer? Zou ze er de humor alsnog van kunnen inzien als ze uit haar coma bijkomt? Ik weet zeker dat ze binnen een paar dagen heus wel gevonden wordt door een toevallige voorbijganger. Vroeger wilde ik lange tijd ook Toevallige Voorbijganger worden, maar ik bleek er bij nader inzien niet geschikt voor want niets is toeval en in weiger te geloven in voorbestemdheid en derhalve woon ik in het schemergebied tussen donker en licht, waar je je altijd nog een extra keer kunt omdraaien voordat je nou eindelijk echt wakker wordt.
Sjezus, waar haal ik het weer vandaan. Ik zweer je, als ik geen psychopaat was geworden, had ik columns voor de Margriet of Libelle geschreven, dat laat zich raden. Nou, raad dan!
Raad dan, godverdomme, trut!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten