Times like these

Vandaag is een dag dat ik zou willen dat ik iemand anders was.
Of nee: niet iemand anders, maar mezelf met een aanpassing in mijn brein.
Niet iets extra's erbij, zoals veel mensen misschien zouden willen, maar een downgrade, er moet zeg maar een kaart uitgetrokken worden. En dat slot laten we lekker leeg. De kaart die eruit moet, is de ik-voel-je kaart.
Soms word ik daar echt schijtziek van, en met name de laatste weken heb ik weer abnormaal veel last van....hoe leg ik dat uit....ok....iedereen die me kent, weet dat ik allesbehalve een zwever ben. Ik bedoel, als er iemand een droogkloot is en met beide voeten op de grond staat, dan ben ik het wel, godverdomme. Maar als ik erg moe ben, of veel emoties aan mijn smoel heb, dan komt het weer opzetten als een soort kwaal: dingen voelen. Voorbeeld. Ehm. Ok. Ik denk op een dag aan mijn vader en zijn auto. En het feit dat hij deze al best lang heeft, en ik kom te denken aan zijn eerdere total-loss-acties van voorheen. Waarom denk ik daaraan? Geen idee. Het komt zomaar in me op. De volgende dag: papa-auto total-loss. Ok. Toeval. Dag later, denk ik aan N. uit A. (nee, die andere N., uit die andere A. pffff ik bedoel N. uit het hele hele hele heeeele verre zuiden, en A. die plaats in het verre noorden) Maand niet gesproken; ze heeft een vriendje en dat ben ik niet geworden. 's Avonds gaat mijn landlijn-telefoon, of hoe heet dat. Mijn 020 zeg maar, niet mijn 06. Ik denk: Dat is N! Ik neem op, en het is godverdomme mijn ex die hier al drie jaar niet meer woont. Ze moest haar eigen huisnummer hebben, maar belde (Freud rukt zich af) haar oude eigen nummer. Snel maar vergeten, die episode. Genant. Awkward. Ik denk: Godver. Ik hoopte dat het N. was. Uur later: Smsje van N. 't Gaat kut met haar. Weird.
Vandaag zat N. in mijn kop. Ineens. Ik stond te roken tijdens het werk, en daar kwam ze aangewaaid. Ik denk: het gaat kut met haar! Sodeju! Voel dan!!!! Ik wilde haar smsen qua hart onder de riem en eventueel mijn tong in haar mond. Maar ook awkward, want nauwelijks contact, op dat ene smsje van vorige week na dan. Dus maar niet gedaan, maar ze zat godverdegodver wel in mijn hoofd en in mijn hart. Negeren, Ar....je kan er niets mee. Druk het weg zoals je alles wegdrukt. Twee uur later: smsje van N. Sja. Soms heb je van die onzichtbare lijntjes. Wat moet je ermee? Wat kan je ermee? Een dierbare vriendin van me omschrijft dat als "het herkennen van een andere ziel". Klinkt mij persoonlijk iets te ehhmmm zweverig, maar aan de andere kant: vreemd is het wel en misschien heeft ze wel gelijk. 't Is apart en je kan er he-le-maal geen ene reet mee. Doet eerder pijn dan iets anders. De blues giert er van door je aderen, en ik ga derhalve zodadelijk ook mijn Gibson Les Paul Classic 1960 model van 2500 euro oppakken en haar teder beminnen en haar laten huilen zoals alleen ik dat mag.

Op dagen als deze, zou ik willen dat ik normaal was.
Ik meen het.
En nu ga ik me samen met Freud, de ouwe cokesnuiver, afrukken tot ik wanhopig in slaap val.

Lik mijn reet

Dat gezeik over verkiezingen, ik word er echt -laat ik eens netjes blijven- tureluurs van. Een vriendin van me omschreef de hele politiek en de bijbehorende campagnevoering eromheen als flauwekul en ik denk dat ik dat heel adequaat omschreven vind.

Ik ga -ik heb dat al gezegd- niet stemmen dit keer.
Niet omdat ik niet (ik twijfelde daar even aan, maar ben tot de conclusie gekomen dat ik er naast zat) geëngageerd ben, maar omdat ik gewoon niemand vertrouw, en -eerlijk is eerlijk- ik er simpelweg niet genoeg vanaf weet om een definiteve keuze te durven maken.
Dat is tevens wat mij zo verontrust, meer dan de helft van de mensen heeft werkelijk geen idee, en laat zich leiden door wat anderen adviseren, al dan niet via een paar simpele testjes op internet. En omdat "democratie nu eenmaal een groot goed is" en je het kiestecht haast wel moet interpreteren als een kiesplicht, stem je dan in godsnaam maar op de man of vrouw die je het minst haat.
Dat is democratie, schijnt het.

Ik ben -en dat meen ik uit de grond van mijn hart- helemaal niet zo'n voorstander van democratie. Denk aan mijn eerdere blog, waarin ik me ongerust maakte over het feit dat alle X-Factor-deelnemers ook mogen stemmen.
Ik bedoel: wie zegt dat wat de meerderheid wil, ook meeteen het beste is voor het land? Ik durf te beweren dat dat per definitie meestal het slechtste is wat je kan doen! Kijk godverdomme eens om je heen op straat, kijk naar de tv en hoor wat je collega's en familieleden voor belachelijke ideeën hebben. Dat is de meerderheid en dat crapuul gaat beslissen wie de grootste partij wordt. Ja, democratie is een groot goed. Dat ze mijn kloten kussen.

Tuurlijk kun je nu zeggen: "Ar, als jij niet gaat stemmen, weet je wel zeker dat dat crapuul het voor het zeggen krijgt. De enige manier om juist dat te voorkomen, is door die stembusgang alsnog te maken."
Wel, daarop zou ik dan weer antwoorden: "Hou toch je bek en bemoei je met je eigen zaken." Bovendien...."ons soort mensen", daarmee bedoel ik intellectuelen die godverdomme eens nadenken over iets en die van zichzelf weten dat ze verheven zijn boven het klootjesvolk, zijn dusdanig in de minderheid, dat wij dat verschil sowieso nooit kunnen maken.

Ik zal me derhalve moeten neerleggen bij de idioten die SP gaan stemmen (mijn ouders. Ik kan ze niet overtuigen van het nog steeds aanwezige Maoistische gedachtengoed van die partij, hoezeer ze ook zelf beweren van niet. Bovendien is bewezen dat het socialisme zo ongeveer de minst succesvolle staatsvorm aller tijde is.) of om het even welke andere partij. Ik heb echt geen idee wat nou GOED is voor dit kutland, en ik denk dat niemand dat weet. Moet je daarom toch met het mes op je keel een keuze maken uit een stel halve bandieten en schurken, omdat "dat nou eenmaal democratie is?"

Ik zeg: flikker op en laat me met rust met je hele poppenkast. Ik mis Pim. En ik mis Theo. Ik zweer het, ik was echt een serieus fan van Pim Fortuin. Mijn stem had hij gekregen. Sinds hij dood is, kan het me geloof ik allemaal geen flikker meer schelen wat er gebeurt. Laten we in godsnaam met zijn allen naar de kloten gaan en het liefst een beetje snel. Ik zit erbij en ik kijk ernaar.

Soms moet ik toch grinniken om de debiliteit van Nederland.
Zo'n Mat Herben die nog steeds zit te janken om zijn Joint Strike Fighter. Kost enkele miljarden, maar dan hebben we een heel stoer vliegtuig. Voor wat? Om Irakeze gevangenen de stuipen mee op het lijf te jagen? Of om de vijfduizend doden van Srebrenica mee te herdenken? Ik bedoel: laten we eerst een systeem ontwikkelen waarmee we fotorolletjes niet zoekraken. Als we zoiets simpels een beetje beheersen, laten we dan eens kijken wat we verder voor speelgoed willen kopen. Het is een beetje als een peuter op een trapauto die in de BMW-catalogus zit te bladeren.

Maar dat is denk ik wel de beste metafoor die ik überhaupt kan verzinnen voor politiek in Nederland.
En lik nu allemaal mijn reet.

IJsberen, ratten en joden. En IJs. En Beren.

Say you understand me
And I will leave myself completely
Forgive me if I stare
But I can see the island behind your tired, troubled eyes

Vannacht had ik voor het eerst sinds een tijd weer een ouderwetse nachtmerrie.
Normaal droom ik heel vaak, dat wil zeggen, ik herinner me mijn dromen meestal wel. Zo niet de laatste weken of maanden, maar vannacht was het weer eens ouderwets raak. Het zal ongetwijfeld onder invloed zijn geweest van de twee melatonine forte-pillen die ik wegklokte met een glas 10 jaar oude single malt, terwijl ik eigenlijk om 2 uur 's middags al zat te knikkebollen van vermoeidheid achter mijn bureau. Kinderen, laat dit een les zijn voor jullie: ook homeopathische middelen gaan niet altijd hand-in-hand met sterke drank. Trouwens, dan heb ik het godverdomme nog niet eens over de voorgeschreven medicijnen die ik dagelijks tot me mag nemen. Kortom: een nachtmerrie.

Ik vind het altijd zo bizar hoe dingen in je dromen net iets anders zijn dan in het echt. Ik bedoel, je huis is wel je huis, je herkent het heel duidelijk als zodanig, maar het is ineens groter bijvoorbeeld. Of je auto is wel dezelfde auto, maar in een iets andere kleur en dat soort dingen. Het is het wel, maar toch ook niet. Of zeg ik het verkeerd? Is het niet eigenlijk veel vreemder dat dingen in het echt net niet zo zijn zoals in je dromen? Wat klopt er nou wel en wat nou niet? Wie bepaalt eigenlijk wat waarheid is en wat niet? Ik niet in ieder geval, en jij vast ook niet.

Hoe dan ook, er was sprake van dode ijsberen in het trappenhuis hier.
Jawel.
Er lagen op de overloop van het trappenhuis twee dode ijsberen, maar ook echt heel goor gewoon, als halfvergane roadkill, platgetapt en nauwelijks meer herkenbaar als ijsberen, waren ze haast ééngeworden met het onderliggende graniet.
Ook liepen er ratten rond. Witte ratten, zo groot als honden. Sommige ratten waren meer dood dan levend en het stonk er verschrikkelijk. Ik stond bovenaan de trap en de meeste buren waren in een soort paniektoestand en iedereen nam de lift en ik moest huilen en schreeuwen en hoewel het nu vrij mat en simpel klinkt, zo op mijn scherm, was het in de werkelijkheid van mijn droom echt pure horror en ik voelde me verschrikkelijk.

Badend in het zweet werd ik wakker. Mijn nachtkastje was zoals zo vaak een halve meter verplaatst, mijn dekbed één grote prop en Bruno, mijn nephond lag ondersteboven op de grond. Frenk en Viv lagen te snurken of er niets gebeurd was.
Mijn smoel voelde tintelig aan, nog steeds beneveld door de drank en de pillen. Ik knipte mijn Ikealampje aan en zag, ik zweer het je godverdomme, bloed op mijn kussen. In de badkamerspiegel bestudeerde ik mijn neusgaten en mijn oren en toen ik daar geen resten van opgedroogd bloed aantrof ook overige lichaamsdelen. Niets. Mijn katten dan? Nee, ook niets en bovendien liggen die nooit op mijn kussen.
Bizar. Een nachtmerrie met dode en halfdode beesten, en ik word wakker met mijn smoel in een opgedroogde plas bloed.

Wat de fuck moet je daar nou mee? Ik ging weer slapen en werd om half tien wakkergebeld door Osi, mijn werkmaatje die vroeg of ik hem wilde oppikken onderweg naar de sociale werkplaats die ons bedrijf is. Heel erg in de verte begreep ik op een primair niveau wel wat hij zei en bedoelde. Een uur later reed ik met Osi en zijn kleine Jodinnetje op de achterbank door Sloterdijk.
Het zweet gutste van mijn voorhoofd en ik voelde me of ik een griep te pakken had. Door een dikke mist, die zich uitsluitend in mijn eigen hoofd bevond, reden we verder en verder, naar het einde van de wereld.

Toen was alles goed en vierden we feest en aten we ijs met zijn allen.

Up periscope!

Ineens schoot me tebinnen dat heroïnehoeren natuurlijk op naaldhakken lopen.
Voor de hand liggend, maar je moet er maar op komen. Vuile naaldhakken in de bosjes.

De ritmesectie van Led Zeppelin's Over the hills and far away van hun Houses of the Holy album, je weet wel, die met die blote meisjes erop waar ik als kleuter zo om moest giechelen, is nooit meer geëvenaard door een band sindsdien. En D'yer Mak'er van diezelfde plaat had tien jaar later makkelijk van Doe Maar kunnen zijn, vooropgesteld dat Henny Vrienten Engels zong en Jimmy Paige naar Brabant was verhuisd.

Een andere ritmesectie (voor de idioten onder ons, dat zijn drum, basgitaar en waar nodig aangevuld met slaggitaar) waar ik vrolijk van word, is die van The Jackson Five's I want you back en daar dacht de producer van Do's Sending me roses duidelijk net zo over.

Maar genoeg over mij. Wat vind jij van me?

Vanmiddag mailde ik met mijn collega en mede-humorist en filosoof Broek over (waarover anders) muziek en, zoals dat tijdens een gesprek tussen volwassen kerels gaat, kwamen we al snel te spreken over vagina's, clitorissen en het verschil tussen stront en kak. Over dat laatste schreef ik (en nu moet ik even mijn originele mail erbij zoeken teneinde mezelf goed te quoten, ik moet er toch godverdomme niet aan denken dat ik mezelf hier ineens ga zitten tegenspreken)...ja hier is een stuk van voornoemd epistel:

Kak is....ik denk dat kak per definitie smeerbaarder is dan stront. Stront is vaste materie, kak is lichter van kleur en uitgesmeerd over een oppervlak. Kak zit denk ik ook vaker op plaatsen waar je het niet verwacht (aan je kleding, onder je schoen, op de bril van je toilet), terwijl stront gewoon doet wat het moet doen: er simpelweg zijn zonder al te veel heisa verder. Stront, kortom, is van een bescheidenheid waar kak zich veel verhevener opdringt aan de mensch.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind -en aldus moge duidelijk zijn geworden door bovenstaande strofe uit mijn filosofisch werk- kak een fascinerend fenomeen. Iedereen doet het, ja zelfs Britney Spears heeft wel eens remsporen in haar onderbroek. Laten we er in vredesnaam geen doekjes om gaan zitten winden hier (winden haha hoe verzin je het, Ar), ook Daphne Bunskoek en Prinses Máxima, de lieve schat, hebben afwisselend last van rechtsdraaiende slingerdiarree en stopverfstront waarbij ze -net als jij en ik- bang zijn dat ze hun rectum binnenstebuiten klappen van inspanning om die bruine onderzeeër alsnog te water te laten. Ik kan je vertellen, ik heb in mijn tijd wel eens drollen geproduceerd die we voor enkele slordige miljoenen alsnog aan Taiwan hadden kunnen verkopen. Periscoopje erop, niets meer aan doen. Jij, lezer, ook. Ik weet het godverdomme zeker. Maar dat geldt dus ook voor Britney, Daphne en Máxima. Is toch zonde van zulke lieve mensjes?
Ik vind van wel. Niets is zo smerig als een vrouw die een wind laat. Winden laten is een mannenzaak, nog meer dan voetballen, auto's monteren en politiek bedrijven dat is. Emancipatie: prima. Maar zodra vrouwen in het openbaar harde knalscheten gaan laten en daar in de slappe lach van schieten samen met hun vriendinnen, kap ik er gewoon mee.

Laten we hopen dat het nooit zo ver komt.

Stemmen met één testikel

Wat vind ik die Robert Jensen toch een ongelooflijke eikel.
Sommige mensen vinden hem te grof, of te vaak over de ruggen van anderen grappig.
Dat interesseert me geen reet; het is gewoon een vreselijke niet-grappige lamlul, met zijn stomme lachband, zijn gejatte grapjes, dat vreselijke decor wat David Letterman en Jay Leno ook al hebben en last but not least dat bloedirritante mannetje wat een beetje dom op die bank zit te zitten. Geen idee wat die lul erbij doet, maar ik weet zeker dat hij het IQ nog een beetje omhoogkrikt. En dan zijn gasten. Mijn god. Kelly, het omgebouwde slettengedrocht van Big Brother is een fan van hem, ik denk dat dat alles wel samenvat. Bah. En dan zit zo'n lamzak van eem Mark Rutte van de VVD daar godbetert nog uit te leggen waarom de VVD tegen de hypotheekrenteaftrek is. Mijn fucking god. Mark Rutte op de bank bij Robert Jensen, een doeltreffender beeld van dit kutland kun je je niet voorstellen.

Over verkiezingen gesproken, vorige week kreeg ik mijn godverdomde stembiljet, of hoe heet dat, in de brievenbus. Ongeopend en linea reacta weggeflikkerd. Vroeger (opa spreekt) vond ik mezelf politiek geëngageerd en stemde ik braaf met elke verkiezingsronde, landelijk, regionaal of voor de stadsdelen, mee zoals me dat met de D66-paplepel is ingeslagen. (kwinkslag naar Amsterdam Noord, dit. Doch dit geheel terzijde.) (*knikt naar Noord*) (Hou nou op, Ar).
Het is niet dat ik minder geëngageerd ben, bedenk ik me nu. Ik ben gewoon cynischer en realistischer. Let's face it; wat maakt het in vredesnaam uit wie er de touwtjes in handen hebben, zolang het niet de SP of extreem-rechts is? En ook zonder mijn vierjaarlijkse wandeling naar het stemlokaal gebeurt dat niet, dus ik blijf gewoon binnen. Lekker puh.

En dan dat hele gefuck met die stemcomputers! Bij Toutatis, wat een farce is dat weer. Moeten we last minute 800.000 rode potloden bij Bruynzeel bestellen en de Kliko-koning van Nederland mag de stembussen maken. Wat een trieste symboliek zit daar gelijk in: de stembussen van 2006 zijn afvalcontainers met een brievenbus in de deksel geplakt. Kneuterigheid ten top en veelzeggend. De stembiljetten mogen wat mij betreft gelijk door een vuilinswagen worden opgehaald en direct op de stortplaats gedumpt worden. Democratie, ik veeg mijn reet er ondertussen mee af.

Bij X-Factor deden die twee primaten mee, die Roelf en Marian. "Wij krijgen toevallig wel zangles van iemand die aan het conservatorium heeft gezeten" en dat met van die uitpuilende inteelt-ogen. En die Roelf met zijn kutcamper die het duo godverdomme nog artiesten durft te noemen. Artiesten, mijn reet ja.
Maargoed, ik dwaal af. Die twee figuren met elk een oneven aantal chromosomen (ik durf te wedden dat hun aantal chromosomen niet alleen oneven is, maar om het nog freakier te maken ook nog een priemgetal, ik zweer het je. Die twee figuren dus, die mogen gewoon stemmen. Net als jij en ik. De stem van die trut, die Marian, telt godvergloeiende godverdommese vlammende bloedtering net zo zwaar mee als die van jou en van mij, heb je daar wel eens bij stilgestaan? Ik hoef gelijk niet meer. Geef mijn portie maar aan Vicky. De hoer. Gelukkig zullen deze twee knokkelschrapers, gezien hun incestueuze Christensmoelen wel op het CDA stemmen en niet op die communisten van Jan Marijnissen die acht jaar spaarcentjes gelijk aan de werkloze hippies wil uitdelen offie Sinterklaas zelf is. Laat hem weer worsten gaan inpakken in de Unoxfabriek, die Brabantse koekwaus. (kwinkslag naar Den Bosch ter compensatie van de eerdere *knikt naar Noord*)

Godverdomme, ik merk dat ik weer redelijk onrustig ben in mijn hoofd. Ja, waar anders? In mijn elleboog soms? Hoewel, dat zou natuurlijk best kunnen, als je bijvoorbeeld spastisch bent. Spastisch en elastisch. Nieuwe Dreft, ontzettend ontvettend. Veel mensen denken trouwens dat priemgetallen per definitie oneven zijn, omdat je het anders door twee kunt delen. Echter, de definitie van een priemgetal is dat het alleen deelbaar is door zichzelf en door 1. Derhalve is (zoek maar op) 2 ook een priemgetal en daarmee het enige even priemgetal wat er is. Weinig mensen weten dat.

Ik vind dat je, voordat je mag stemmen, een soort test zou moeten doen.
Denk je dat je kan zingen? Noem de eerste tien priemgetallen zonder stotteren. Van welke Griekse woorden komt Democratie? In welk land was Hitler geboren en hoe heette de hond van Eva Braun? (Die laatste als bonus. Het antwoord is Blondie, bij de weg.) Wie was de eerste man op de maan en welke verspreking maakte hij?
Nee, niet Lance Armstrong. Niel. Niel Armstrong, de astronaut met maar één testikel.
Het is evengoed wat, eerst op de maan huppelen en jaren later zesmaal de Tour de France winnen en dat alles met maar één testikel. Alleen zulke helden mogen stemmen van mij.

Helaas heb ik het niet voor het zeggen in dit land. Als ik de baas was van Nederland...dan.....daarover meer in een volgend blog, ik beloof het jullie, op voorwaarde dat je braaf je bordje leegeet en rustig bent als ik slaap.

Rock 'n Roll Chocoladejunkie

Toch zijn er dingen die misschien niet des Arrrr's lijken, maar die ik wel degelijk cool, mooi, grappig, tof en noem maar op vind. Mensen denken soms dat ze iemand kennen, maar zijn dan verbaasd door iets onbenulligs (nee! vind je die schoenen mooi??? )

Zo vind in bijvoorbeeld Christina Aguilera een topwijf, altijd al gevonden en ik vind haar single Ain't no other man echt leuk! Als ik kon dansen, zou ik het doen, iedere keer dat Christientje op de radio was. En ik vind haar ook heel mooi. En dom is ze denk ik ook, maar dat geef niet als je zo mooi kan zingen.
Of die reclame van Nuon, dat je trams ziet zweven boven de dam en dat Ali B. de Nobelprijs heeft gewonnen.....ja, dat vind ik een leuke reclame.
En De staat van verwarring van de VPRO, elke avond laat op Nederland 3 is ook heel leuk, die gasten zijn echt te grappig. Ik vind mensen vooral grappig als ze humor hebben die ikzelf niet had kunnen bedenken, zoals Gummmbah of Hans Teeuwen. Niet om op te scheppen, maar zo'n Lebbis en Jansen of Theo Maassen....ze zijn wel leuk, maar niet per sé leuker dan ikzelf ben samen met die Australiër of Rinaldo of Mausje, dat bedoel ik maar.

Zo vind ik -en dat zal sommige mensen ook verbazen denk ik- die hele Herman Brood-hype maar overdreven. Sure, het was een leuke kerel, een lieve kerel vooral en ik kan dat weten want ik kende hem een beetje. Ik heb hem jaren achterelkaar over de vloer gehad in mijn keuken en dochter Lola speelde met de potten en pannen en wilde geen peterselie-garnering over haar omelet. Ik heb een gesigneerde CD van hem, en een tekening (voor kok, staat erop) van hem gekregen. Een toffe vent, alleszins, maar zijn muziek is maar zo-zo. Van al zijn platen (ja ik heb ze evengoed wel), is Shpritsz de enige die van voor tot achter te pruimen is. En de live versie van Still Believe geeft me kippenvel en I love you like I love myself en Saturday Night en Never be clever zijn wereldnummers, maar meer is het niet. Zijn schilderijen zijn matig, als Karel Appel die wat afraffelde in een dronken bui, meer stelt het niet voor.
Ik had Herman een keer aan de telefoon, en hij vroeg me of zijn hond Iggy toevallig bij ons was. Ik vertelde hem dat ik hem niet had gezien, maar zodra ik hem zag, dat ik zou zeggen dat hij gebeld had. Brood antwoordde met een droog "Fijn, bedankt. Dag." en hing op. Ik weet zeker dat hij op dat moment echt gedacht moet hebben "Mooi. Kok stuurt Iggy zo naar huis, daar heb ik geen omkijken meer naar."
Kortom: een leuke vent, paar aardige nummers, half-leuke tekenaar en "Nederlands enige echte rock 'n roller". Ik denk dat dat meer over Nederland zegt dan over Herman Brood. Toch vind ik het kut dat hij dood is. Maar niet per sé kutter dan dat....pak hem beet.....nee, ik wou André Hazes als voorbeeld geven, maar dat is gelul. André Hazes was helemaal tien keer niks en mocht Herman Brood's schoenen nog niet eens likken wat mij betreft. Laat die hele vergelijking ook maar zitten, gelijk.

Ik heb zin in een chocoladeletter. Ik was vanmiddag even bij Dirkie, en er lag een graaimand met goedkope chocoladeletters en ik heb er een paar in mijn handen gehad, maar ik kon geen A vinden dus heb ik niets meegenomen. Hoe dwangneurotisch kun je godverdomme zijn, zeg! Zesendertig jaar en nog weiger ik een andere chocoladeletter te kopen dan die waarmee mijn voornaam begint. En nu heb ik alweer spijt, want ik zou best een L of een M of een S lusten, als ik heel eerlijk ben. Desnoods een pak Venz hagelslag aan mijn mond zetten, zou me al een stuk op weg helpen. Maar ook dat geluk is me niet gegund, want sinds ik alleenstaand ben weiger ik nog hagelslag te kopen. Het causale verband ontgaat mijzelf evengoed, maar het heeft wel iets je ne sais quoi.

Dag oma.
Ik mis je nog steeds en ik ga je graf binnenkort een keertje opzoeken, als je dat goed vindt. Ik zal een bosje bloemen meenemen omdat ik weet hoe blij je met bloemen was toen je nog aan deze kant leefde. Ik spreek je snel, lieve oma.

They don't make jews like Jesus anymore.....

't Is toch evengoed wonderlijk dat Who's next van The Who al uit 1971 is hè....als je Bargain of Won't get fooled again zo beluistert, is 't onvoorstelbaar dat de fucking Beatles nog bijelkaar waren en de flower power nog in volle gang was. Arrie lag zijn luier nog met overtuiging vol te schijten en mama had nog lang haar en haar eigen tanden en was een Mooie Vrouw. Oh, the times, they are a-changing....yep, dee surtenlie doe. Vanmiddag keek ik uit het raam van waar ik werk en ik zag een regenboog. Een bijzonder fenomeen, zulke zaken. Ik bedoel: leuk. Wat praat ik weer raar. Hoe opvallend is het toch telkens weer, hoe schrijftaal verschilt van spreektaal. Tenzij je Dries van Agt bent, of Heinz Polzer (ook wel bekend onder het door Willem Duys verzonnen pseudoniem Drs. P.), doch ik dwaal wederom af van het pad waarop ik voornemens was te blijven. Zoiets bedoel ik.
Godver, het is fucking koud. Kijk, schrijven in spreektaal is zo mogelijk nog vreemder dan spreken in schrijftaal, zeg dat ik het gezegd heb en zo.

Vanmiddag bedacht ik me een paar dingen die met het Kindeke Jezus (moge hij rotten in de hel) te maken hebben. Allereerst: hoe groot is de kans dat dat ventje nou net precies met Kerst geboren wordt? Hm. Eén op 365. Niet zo moeilijk te berekenen, eigenlijk. Grmpf. Maar ik bedoel maar. Jaja, daar werd hij geboren in het ziekenhuis van Betlehem, wat gerund werd door artsen en nonnen. Het was een katholiek ziekenhuis en daarmee zijn tijd ver vooruit. Er hingen allemaal kruisjes aan de muren, boven elk bed en elk wiegje één. Alleen de kruizen waren natuurlijk nog leeg, er hing een bordje "gereserveerd" op. En boven het wiegje van het kindeke Jezus had een lolbroek er met een dikke viltstift op geschreven. In het Hebreeuws stond er Guess Who? op. Wat een lol. Je moet toegeven, wij joden hadden toen al een collectief gevoel voor humor. Overigens een gevoel voor humor wat lang niet door iedereen werd begrepen, en waarvan het imago een behoorlijke deuk opliep toen we besloten om voor de grap Jezus aan het kruis te laten nagelen. Maar gelachen dat we hebben, niet normaal meer. Sinds 1948 niet meer zo gelachen, die joden, ik zweer het je. Op die ene keer na dan, dat de kampbeul van Sobibor zich bijna verslikte in een bierworstje en aan een zaal vol joden vroeg: "is er misschien een dokter in de zaal?" Die waren er zeker, evenals advocaten, kappers en diamantslijpers, maar we hielden ons massaal stil. Tjonge jonge, wat een pret hadden we in die dagen. Overigens zeg ik het nog maar een keer; ik ben helemaal geen jood, maar ik had er godverdomme met het grootste gemak een kunnen zijn (zie een paar blogjes geleden met een korte uitleg daaromtrend)

Waar was ik gebleven?
Oh ja, bij het kruisigen van het kindeke Jezus als verrassing voor zijn tweeëndertigste verjaardag. Nog een mazzel (om maar een Jiddisch woord te gebruiken met het oog op consistentie en een mooi meegenomen literair-elitaire kwinkslag, nog zoiets waar wij joden zo goed in zijn, denk aan Leon de Winter en zijn nimmer aflatende briefwisselingen met wijlen Theo van Gogh, doch dit eveneens terzijde) dat we het kindeke jezus besloten te laten sterven door kruiziging en niet door de electrische stoel.
Stel je voor, dat alle kerken een electrische stoel aan hun toren hadden moeten monteren. Het straatbeeld zou er een stuk vreemder hebben uitgezien, zeker in de vroege middeleeuwen toen zo'n stoel niet aangesloten kon worden vanwege het nog niet ontdekt zijn van wissel- en gelijkstroom en dergelijke aan elektriek verwante zaken) (mijn god, Ar....je bent weer flink op dreef, makker...)
Of een electrisch stoeltje boven je bed en aan je kettinkje. Zou Madonna mooi voor lul hebben gelopen!

Offehhhhh (ben nou toch slap aan het lullen)....wat dacht je van een dodelijke injectie? Zou je met een zilveren injectienaald aan je nek moeten lopen. Pff. Hoewel het voor Het Kindeke wel een stuk makkelijker geweest zou zijn om die kutnaald zelf mee naar boven te moeten sjleppen (kijk, weer een Jiddisch woord. Man, je bent echt goed en er is een groot literair en komisch talent aan je verloren gegaan. Maar ook dat geldt voor de meeste joden, op Leon de Winter na dan. Hoewel die weer niet zo grappig is al Raoul Heertje, een jood die weer hele slechte boeken schrijft en zo hebben wij Gekozenen altijd wat. Oh shit, vergeten dat ik helemaal geen jood ben. Maar ik had er net zo goed een kunnen jaja dat weten we nou wel, klootzak! Maar ga alsjeblieft verder met je verhaal want we hangen aan je lippen. Als je nou een neger was geweest in plaats van geen jood, hadden we wat meer grip gehad voor wat betreft het aan je lippen hangen. Of stel je voor dat de negers Jezus hadden laten kruizigen! Benieuwd of hip-hop dan nog zo in zwang was geraakt na het verval van Jazz en bebop. Maar ik dwaal geloof ik weer eens af. Iets waar wij joden..JA HOU JE BEK EN GA VERDER!) Goed....even teruglezen....Ja! Ja, die naald was wel degelijk een stuk makkelijker geweest voor meneer Van Nazareth, die had hij zo in zijn borstzakje kunnen steken. Geen gezeik, geen gepiep, gewoon doorlopen, prikken en klaar. Had alweer een fink stuk Nieuw Testamentair gezeik gescheeld.

Of, stel dat de Fransen Jezus hadden vermoord en hem à la Jeanne d'Arc (de hoer van Orleans, of zie ik dat verkeerd?) op de brandstapel hadden gegooid? Dan had je met een brandend kettinkje moeten lopen (auw! auw! godv...!!!) en hadden er lang niet zoveel kerken in onze dorpen en steden gestaan, want die zouden steeds afgebrand zijn. En dat ziekenhuis in Nazareth, waar Kindeke was geboren, daar zou boven het wiegje van dat ventje geen kruis hebben gehangen, maar een klein brandstapeltje. Maar uiteraard mocht dat niet, want met al die nonnen daar was het een non-smoking gebied. Slecht. Heel slecht, deze grap. Mijn welgemeend excuus. Schuld. Jaja, schuldgevoel is iets waar de joden goed in zijn, ik kan het weten want ik ben er zelf bijna een geweest, het enige wat mij als foetus heeft weerhouden om als jood geboren te gaan worden, is het feit dat ik in een niet-joodse baarmoeder opgroeide. Maar het had godverdomme weinig gescheeld, dat kan ik je wel vertellen.

Verder is het tijd om abrupt te stoppen, en wel nu.