Vandaag is een dag dat ik zou willen dat ik iemand anders was.
Of nee: niet iemand anders, maar mezelf met een aanpassing in mijn brein.
Niet iets extra's erbij, zoals veel mensen misschien zouden willen, maar een downgrade, er moet zeg maar een kaart uitgetrokken worden. En dat slot laten we lekker leeg. De kaart die eruit moet, is de ik-voel-je kaart.
Soms word ik daar echt schijtziek van, en met name de laatste weken heb ik weer abnormaal veel last van....hoe leg ik dat uit....ok....iedereen die me kent, weet dat ik allesbehalve een zwever ben. Ik bedoel, als er iemand een droogkloot is en met beide voeten op de grond staat, dan ben ik het wel, godverdomme. Maar als ik erg moe ben, of veel emoties aan mijn smoel heb, dan komt het weer opzetten als een soort kwaal: dingen voelen. Voorbeeld. Ehm. Ok. Ik denk op een dag aan mijn vader en zijn auto. En het feit dat hij deze al best lang heeft, en ik kom te denken aan zijn eerdere total-loss-acties van voorheen. Waarom denk ik daaraan? Geen idee. Het komt zomaar in me op. De volgende dag: papa-auto total-loss. Ok. Toeval. Dag later, denk ik aan N. uit A. (nee, die andere N., uit die andere A. pffff ik bedoel N. uit het hele hele hele heeeele verre zuiden, en A. die plaats in het verre noorden) Maand niet gesproken; ze heeft een vriendje en dat ben ik niet geworden. 's Avonds gaat mijn landlijn-telefoon, of hoe heet dat. Mijn 020 zeg maar, niet mijn 06. Ik denk: Dat is N! Ik neem op, en het is godverdomme mijn ex die hier al drie jaar niet meer woont. Ze moest haar eigen huisnummer hebben, maar belde (Freud rukt zich af) haar oude eigen nummer. Snel maar vergeten, die episode. Genant. Awkward. Ik denk: Godver. Ik hoopte dat het N. was. Uur later: Smsje van N. 't Gaat kut met haar. Weird.
Vandaag zat N. in mijn kop. Ineens. Ik stond te roken tijdens het werk, en daar kwam ze aangewaaid. Ik denk: het gaat kut met haar! Sodeju! Voel dan!!!! Ik wilde haar smsen qua hart onder de riem en eventueel mijn tong in haar mond. Maar ook awkward, want nauwelijks contact, op dat ene smsje van vorige week na dan. Dus maar niet gedaan, maar ze zat godverdegodver wel in mijn hoofd en in mijn hart. Negeren, Ar....je kan er niets mee. Druk het weg zoals je alles wegdrukt. Twee uur later: smsje van N. Sja. Soms heb je van die onzichtbare lijntjes. Wat moet je ermee? Wat kan je ermee? Een dierbare vriendin van me omschrijft dat als "het herkennen van een andere ziel". Klinkt mij persoonlijk iets te ehhmmm zweverig, maar aan de andere kant: vreemd is het wel en misschien heeft ze wel gelijk. 't Is apart en je kan er he-le-maal geen ene reet mee. Doet eerder pijn dan iets anders. De blues giert er van door je aderen, en ik ga derhalve zodadelijk ook mijn Gibson Les Paul Classic 1960 model van 2500 euro oppakken en haar teder beminnen en haar laten huilen zoals alleen ik dat mag.
Op dagen als deze, zou ik willen dat ik normaal was.
Ik meen het.
En nu ga ik me samen met Freud, de ouwe cokesnuiver, afrukken tot ik wanhopig in slaap val.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten