Ineens schoot me tebinnen dat heroïnehoeren natuurlijk op naaldhakken lopen.
Voor de hand liggend, maar je moet er maar op komen. Vuile naaldhakken in de bosjes.
De ritmesectie van Led Zeppelin's Over the hills and far away van hun Houses of the Holy album, je weet wel, die met die blote meisjes erop waar ik als kleuter zo om moest giechelen, is nooit meer geëvenaard door een band sindsdien. En D'yer Mak'er van diezelfde plaat had tien jaar later makkelijk van Doe Maar kunnen zijn, vooropgesteld dat Henny Vrienten Engels zong en Jimmy Paige naar Brabant was verhuisd.
Een andere ritmesectie (voor de idioten onder ons, dat zijn drum, basgitaar en waar nodig aangevuld met slaggitaar) waar ik vrolijk van word, is die van The Jackson Five's I want you back en daar dacht de producer van Do's Sending me roses duidelijk net zo over.
Maar genoeg over mij. Wat vind jij van me?
Vanmiddag mailde ik met mijn collega en mede-humorist en filosoof Broek over (waarover anders) muziek en, zoals dat tijdens een gesprek tussen volwassen kerels gaat, kwamen we al snel te spreken over vagina's, clitorissen en het verschil tussen stront en kak. Over dat laatste schreef ik (en nu moet ik even mijn originele mail erbij zoeken teneinde mezelf goed te quoten, ik moet er toch godverdomme niet aan denken dat ik mezelf hier ineens ga zitten tegenspreken)...ja hier is een stuk van voornoemd epistel:
Kak is....ik denk dat kak per definitie smeerbaarder is dan stront. Stront is vaste materie, kak is lichter van kleur en uitgesmeerd over een oppervlak. Kak zit denk ik ook vaker op plaatsen waar je het niet verwacht (aan je kleding, onder je schoen, op de bril van je toilet), terwijl stront gewoon doet wat het moet doen: er simpelweg zijn zonder al te veel heisa verder. Stront, kortom, is van een bescheidenheid waar kak zich veel verhevener opdringt aan de mensch.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind -en aldus moge duidelijk zijn geworden door bovenstaande strofe uit mijn filosofisch werk- kak een fascinerend fenomeen. Iedereen doet het, ja zelfs Britney Spears heeft wel eens remsporen in haar onderbroek. Laten we er in vredesnaam geen doekjes om gaan zitten winden hier (winden haha hoe verzin je het, Ar), ook Daphne Bunskoek en Prinses Máxima, de lieve schat, hebben afwisselend last van rechtsdraaiende slingerdiarree en stopverfstront waarbij ze -net als jij en ik- bang zijn dat ze hun rectum binnenstebuiten klappen van inspanning om die bruine onderzeeër alsnog te water te laten. Ik kan je vertellen, ik heb in mijn tijd wel eens drollen geproduceerd die we voor enkele slordige miljoenen alsnog aan Taiwan hadden kunnen verkopen. Periscoopje erop, niets meer aan doen. Jij, lezer, ook. Ik weet het godverdomme zeker. Maar dat geldt dus ook voor Britney, Daphne en Máxima. Is toch zonde van zulke lieve mensjes?
Ik vind van wel. Niets is zo smerig als een vrouw die een wind laat. Winden laten is een mannenzaak, nog meer dan voetballen, auto's monteren en politiek bedrijven dat is. Emancipatie: prima. Maar zodra vrouwen in het openbaar harde knalscheten gaan laten en daar in de slappe lach van schieten samen met hun vriendinnen, kap ik er gewoon mee.
Laten we hopen dat het nooit zo ver komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten