Dr Oetker is dood!
Fuck! Ik wist niet eens dat die nog leefde.
Hier staat het: Dokter Oetker is dood. Plotseling zakte hij als een pudding inelkaar.
Trouwens, voor een dokter heeft hij toch redelijk weinig betekend in de medische wereld tout court. Goed, hij heeft het voorelkaar gekregen dat de halve wereld puddinkjes uit poeder staat te maken, maar verder.....hij zat nog te twijfelen: wat zal ik doen: een kuur tegen kanker bedenken, of instant pudding grootmaken? Uiteraard heeft hij de beste keuze gemaakt en de wereld laten genieten van niettevretenpudding. Wat een idioot.
Zijn collega van de dokterschool, Mengele heette die, heeft zo mogelijk nog minder betekend voor de wereld. Stel je voor dat het even iets anders was gelopen allemaal....hadden we Dokter Mengele pudding zitten vreten. Tweelingpudding dan. Niet leuk. Wel grappig.

Misschien he.....ik heb de laatste tijd eens zitten denken over grof zijn en zo. Ik geloof dat er eigenlijk best veel mensen zijn die grof niet leuk vinden. Of grof, grof....ik bedoel....scheldwoorden zomaar tussendoor en schoppen en slaan en zo. Misschien moet ik dat minder gaan doen. Of helemaal stoppen ermee.
Of niet. Ach weet je, laat ze lekker de tering krijgen met hun gemekker. Die wijven die godverdomme vinden dat vloeken getuigt van een gebrek aan woorden, die sporen niet. Ik zweer het jullie: een paar weken geleden zat ik te chatten met een meisje. Tot mijn verbazing vertelde zij me dat ze een hekel had aan schelden en vloeken en dat ze zichzelf er ook nooit aan bezondigde. Apart. Mijn interesse was zodoende redelijk gewekt (hoe kan ik dat wicht alsnog laten vloeken als een bootwerker, godverdomme. Een paar flinke slagen met mijn lul in haar smoel zullen haar alvast een redelijk stuk op weg helpen en anders steek ik haar schaamhaar in de brand. Nou weet ik niet zeker of ze wel schaamhaar had, we leven tenslotte in de eenentwintigste eeuw en alle kutten moeten kaal zijn. Terecht, overigens, daar niet van. ) Waar was ik. Oh ja. Dat meiske dus, die hield niet van vloeken en schelden, want, zo vertelde ze mij, dat vond ze getuigen van een gebrek aan woorden.

Ik zei tegen haar dat ik vloeken juist vind getuigen van een overvloed aan woorden.
De hele dag je smoel houden en voor je uitstaren, dat vind ik getuigen van een gebrek aan woorden. Ik heb nog liever dat iemand alleen maar loopt te zeiken, dan dat hij zijn bakkes toe houdt.
Verderop in het gesprek, overigens, bleek dat meisje redelijk gecharmeerd was van de film The Champ. Mijn hemel. Als er toch godverdomme één film is waar mijn darmperistaltiek spontaan van in de vijfde versnelling schiet, dan is het die Champ wel.
Ik vertelde haar -jij ad-remme rakker dat je bent jij- dat ik boksen zo vind getuigen van een gebrek aan woorden. Waarom nou gelijk opelkaar gaan inslaan? Mijn voorstel om dan maar gedurende acht ronden elkaar kapot te gaan argumenteren stond haar niet zo aan , geloof ik.

Toen ons gesprek voorbij was, heb ik gemasturbeerd.
Of er een daadwerkelijk verband was tussen de twee evenementen van die dag, vraag ik me nu het zo ter sprake komt, trouwens ineens af. Waarschijnlijk niet. Oasis heeft een beste plaat afgeleverd met hun What's the story, morning glory in de vorige eeuw. Mijn ex-tietenmeisje die er met mijn tandarts is vandoorgegaan heeft die cd toentertijd gekocht en uiteraard meegenomen samen met twaalf jaar foto's van ons. Fotoalbums en de CD van Oasis, meer kreeg ze niet mee van me. Ok, mijn ziel, mijn emotie en mijn geluk had ze jaren daarvoor al van me afgenomen, dus het is echt stukken minder zielig dan het lijkt.

Enkele weken later, toen ze ongetwijfeld eerder die dag hevige tandartsensex had beleefd, ging ze met haar fiets onderuit en schraapte ze met haar bovengebit zeker twee milimeter asfalt van De Overtoom af met haar dronken smoel. Toen wist ik het zeker: God bestaat.
Wat zou er met haar gebeurd zijn als ze niet met een tandarts, maar met een gynaecoloog was weggelopen, is de vraag....ach, niet over nadenken verder. Alleszins iets...ehm..iets kuts, zeg maar.

Nou ja....Don't look back in anger...