Vuil en vunzig

Iedereen in dit land begrijpt dat de politiek moet veranderen.
Niet alleen inhoudelijk, maar ook procedureel en het moet voor de burgers weer interessant worden. Om het interessant te maken, moet je de burger meer betrekken bij de maatschappij en meer het gevoel geven dat zijn of haar stem ertoe doet.
Elke mongool kan dat bedenken, en zelfs de grootste mongolen van dit land, de regering, snapt dat.

Vandaar dat er sinds dit kabinet een Minister van Bestuurlijke Vernieuwing is.
Ik weet niet veel van politiek, maar met mijn lekenogen lijkt het mij dat deze minister er is om....wel, om het bestuur te doen vernieuwen. En dat is, zoals ik al aangaf, hard nodig.

Vanuit die positie, zal juist deze minister die verantwoordelijk is voor het vernieuwende aspect, het nodige constateren wat niet juist is. Althans, dat mogen we hopen, want anders is het een overbodige post, nietwaar?
Vooruit, deze minister, Pechthold -een van de weinigen in Den Haag die ik sowieso een sympathieke smoel vind hebben- benoemde laatst in de Opzij wat hij vond dat er niet goed was in Den Haag. Mij lijkt dat prima. Juist hij mag en moet zeggen wat er loos is.
Maar nee, het hypocriete Christelijk-liberale kutclubje van kontkruipers met hun gezamenlijke boterberg op het collectieve hoofd roepen Pechthold ter verantwoording.
Foei! Foei, foei, foei!!!! En nu af! Ben je helemaal belazerd? Een beetje lopen roepen dat er dingen vuil en vunzig zijn in Den Haag!!!! Hop, onder het vloerkleed, die kritiek en we gaan snel verder met het land naar de kloten helpen.

Ik schaam me, wederom, kapot dat ik in dit land geboren ben. Je zou toch godverdomme de haren uit je kop willen trekken op deze manier?
Nog zoiets: Eerder vertelde ik al eens over de gezellige buurt waarin ik woon: autoruiten worden ingeslagen terwijl de politie om de hoek zit te Chinezen, oudere mensen en vrouwen durven amper over straat en de wijk wordt geregeerd door kutmarokkanen die doen wat ze willen. De politie bellen heeft nooit (nee echt, nooit) zin in deze buurt, en de wijkagent is een softe homo die op moet rotten.

Gisteren lag er een acceptgiro van het CJIB in de bus.
Mijn vriendin had te hard gereden op de A58 ter hoogte van Kruiningen.
Tuurlijk; regels zijn regels en te hard rijden is niet slim.
Alleen....124 kilometer waar je 120 mag?
Dat is 3% te hard. Drie procent.
In perspectief is dat dus hetzelfde wanneer je binnen de bebouwde kom 51,5 rijdt in plaats van 50. Drie procent is niks, zeker niet wanneer honderd procent van je buurt en je stad naar de kloten gaat, en 90% van de agenten te schijterig is om hun poten uit hun mouwen te steken en 95% van de Haagse politici vuile, vunzige graaiers zijn.
Drie procent te hard. Daar durven ze je voor aan te pakken in ons land. Als ze zelf maar binnen kunnen blijven terwijl de stad in brand staat.
Bah.

Raus

Dit soort gasten vertiefen dus mijn stad, mijn ruimte en mijn land.
Door deze asociale, onaangepaste criminelen word ik bijna gedwongen om naar elders uit te wijken om nog een normaal woongenot te ervaren.

Deze klootzakken mogen, samen met alle andere teringlijers die mijn stad naar de verdoemenis helpen, het land uit worden gezet.
Oprotten.
Moven.
Raus.
Bevalt Nederland je niet? Fuck off.

Piep piep ALO!

Ik heb een HAVO diploma.
Ik heb VWO certificaten.
Ik weet kortom heel veel, maar ik kan heel weinig.
Misschien dat het door die vooropleiding komt, misschien is het een genetisch fenomeen, maar om de een of andere reden kick ik erop als ik triviale dingetjes weet. Geen idee hoe ik met mijzelf moet omgaan, laat staan met anderen, maar vraag me wie de bassist van Cream was, en ik weet het. Wie presenteerde ook alweer Ren je Rot, en wat is een lambrizering in het Engels? Bel me en ik ben je man.

Ook vanmiddag weer. De receptioniste belde me op, en zei dat ze gehoord had dat ik een wandelende encyclopedie ben. Ik mompelde een bescheiden "vraag maar raak" en ze vroeg me -ik hoorde meerdere mensen op de achtergrond die ook in kennelijke spanning zaten te wachten op het verlossende antwoord- of ik wist hoe het vriendinnetje van Calimero heet. Ik antwoorde vrijwel meteen "Priscilla", uitgesproken als "Prisilja".
Geen idee waarom ik dat heb onthouden. Ik vergeet de godganse dag de meest essentiele zaken (opstaan, afspraken, boodschappenlijstje), maar wie de godverdomde bitch van fucking Calimero is, dat weet ik direkt. Wat moet je ermee?

Denkend aan Calimero, was ik ineens weer in 1977 beland. Bij mijn lieve oma op de President Kennedylaan. Nergens ruikt het zoals woningen in de Rivierenbuurt. In het logeerkamertje zie ik de Artis-posters nog voor me, op tafel staan sigaretten voor de gasten in een houdertje van gelakte wasknijpers. Ze had een blauw-glazen zoutvaatje waarin je een stengel bleekselderij doopte en het was er al met al vrij chic. Oud-Zuid in de jaren '70, wat had je anders verwacht. Meat Loaf galmt Paradise by the Dashboard Light op haar kleurentelevisie (wat een luxe!) en de hele familie is er.
Thuis had ik in die tijd een grote poster van Calimero boven mijn bed, en ook had ik een plastic Calimero-poppetje zo groot als, pak hem beet, een mobiele telefoon. Dat plastic in die tijd was om de een of andere reden veel harder dan het plastic van nu; het buigt niet mee en je kan er op kauwen en dan breekt Calimero's snavel.

Altijd heb ik een zwak gehouden voor Calimero. Meer dan Ti Ta Tovenaar en Q&Q en De Fabeltjeskrant, brengt Calimero me terug bij mijn wezenlijke ik: een klein, bang en verlegen jochie dat zich het liefst verschuilt achter zijn mama.
Zij zijn groot en ik is klein, en dat is godverdomme nog steeds niet eerlijk, horen jullie me!!!!

Wat zou er met Calimero gebeurd zijn?
Is dat een vies, dik, fatsig monster geworden, of is hij inmiddels dood?
Is hij ten onder gegaan aan roem en drank en drugs en AIDS?
Of is hij gelukkig getrouwd met Priscilla en lopen er nu kleine kindercalimerootjes rond? We weten het niet, want Calimero is altijd Calimero gebleven. De Calimero van dertig jaar geleden is de Calimero van vandaag.
Soms...heel soms....ben ik stikjaloers op Calimero.

En dat is niet eerlijk!

Chocoladesigaretten

Al zo'n anderhalf jaar ben ik bezig met te beginnen te proberen een poging tot stoppen met roken te wagen.
Het principe is vrij simpel: Koop nicotinepleisters, kauwgum en zuigtabletten en je houdt vanzelf geen geld meer over voor sigaretten.

Mijn schuld op mijn doorlopend krediet bedraagt momenteel een slordige vijfduizend euro. Het verband tussen het een en het ander is niet wetenschappenlijk aangetoond en ontken ik derhalve ten stelligste.

Iedereen heeft zo zijn eigen manieren en adviezen om te stoppen met roken: de een adviseert Cold Turkey (zo is het de oom van mijn buurman ook gelukt), de ander afbouwen (ik rook alleen nog voor de gezelligheid. Hiep Hoi! Arjen is er met zijn stinkende kleding en gele nagels! Nu wordt het pas echt gezellig, roept een der bruiloftgangers. Zodra hij er een opsteekt kan het feestgedruis pas echt losbarsten!) en weer een ander adviseert mislukte antidepressiva die als bijwerking hebben dat je over je nek gaat van nicotine.

De beste tip kreeg ik van mijn oma. Zelf nooit een seconde gerookt, maar half-joods dus allesbeterwetend. Gouden tip: Doe een cryptogram als je trek hebt in een sigaret. Serieus. Dat helpt. Zegt oma Esther.

Op zich wil ik dat nog best van haar aannemen -al was het maar om haar niet voor het bejaarde en behaarde hoofd te stoten, met die joden moet je altijd uitkijken-, maar ik voorzie nogal wat bijwerkingen.

Om te beginnen het feit dat je omgeving op een bepaald moment passief zit mee te cryptogrammen. Vrij asociaal, vind ik zelf.
Dan heb je nog het snakken naar een cryptogram na verloop van tijd. Trillend zit je in de trein, nog even en je stopt op Station Haarlem alwaar je even snel trein-uit-trein-in naar de AKO kan glippen voor een vierstippen-crypto-boekje. Hmmmmm, het genot van een blikschade = oogletsel!
Vergeet niet dat je meestal buiten in de kou of de regen je cryptogrammen moet oplossen. In groepjes van vijf zie je ze buiten het grijze kantoorgebouw staan, blauwbekkend en natgeregend. Allemaal een doorgelopen, drijfnat puzzelboekje.
Wat dacht je van al die afgescheurde bladzijden naast de prullenbakken en in de goot? Geen gezicht!
En dan, als je na een paar jaar wil afkicken van het puzzelen...? Kan je dan kleine crypto-pleistertjes op je borst plakken?

Hoe komt het trouwens dat dat soort pleisters alleen verkrijgbaar is voor zaken als nicotine of pijnmedicatie? Waarom niet pleisters met alcohol-afgifte? Voor de echte alcoholist, nooit meer een halflege fles whisky in je bureaula!

Zelf ben ik nogal verzot op chocola. Dat kun je aan me zien, zeker als ik in mijn lichtblauwe Speedo rondloop op het strand (nee dat is een grap. Ik zou natuurlijk nooit in een lichtblauwe Speedo rondlopen!!! Oranje is veel mooier!).
Kun je geen pleisters kopen met gereguleerde chocolade-afgifte?
Of, als dat toch werkt, waarom smeer ik mijn schouder niet in met chocoladepasta? Bespaart je de pleisters en nooit meer trek in een Verkade-reepje met hazelnoten!

Het zijn de mysteries van het leven, makkers, hierover kun je je hoofd breken als je niet uitkijkt. Door dit soort overpeinzingen zie je de wereld toch anders dan de meeste mensen, neem dat van me aan.

Zo...nu eerst een sigaretje, en dan een pak hagelslag aan mijn mond zetten.
Of zal ik gewoon gelijk een chocoladesigaret opvreten?
Enne....hoe heet het hondje van de brandweerman....?

Logica voor idioten

Bij mij in de buurt staat een politiebureau.
De agenten daar eten vaak chinees en houden van binnenzitten.
Als je autoruit wordt ingeslagen, en de dader nog naast je auto staat en je belt, dan komen ze na drie kwartier aangewandeld. Het politiebureau is zeker een dikke honderd meter verderop, dus ik begrijp waarom je zo lang moet wachten.

Eergisteren zag een agent een scooter staan met draaiende motor. Toen de agent ging kijken wie er bij die scooter hoorde, sprong er een jongen op en reed snel weg.
Een paar tellen later hoorde de agent een keiharde klap en ging naar de plek toe vanwaar de knal kwam. Daar lag de jongen naast de scooter, die ongeveer om een lantaarnpaal gevouwen zat. De jongen heeft het niet overleefd.

Voor de idioten onder ons even een samenvatting van bovenstaande:

-Agent komt aanlopen. Stom toevallig. Hij liep daar gewoon. Punt. Jongen slaat om onbekende reden op de vlucht en rijdt met zijn suffe hoofd met volle snelheid tegen een lantaarnpaal, en overleeft het niet. Einde verhaal.

Dit is afgelopen avond en nacht, geheel volgens de allochtonenlogica van de laatste jaren, aanleiding geweest voor het slopen van de buurt waar ik ben opgegroeid en nog steeds woon. Politieagenten werden bedreigd, straatmeubilair werd vernield en zelfs de ruiten van het politiebureau werden ingegooid.

Het is als een jarendurende strijd tussen cowboys en indianen, hier in Amsterdam-west. Alleen ben ik dan zeg maar de eskimo op wiens grondgebied zich dit allemaal afspeelt. Wat de fuck gebeurt er hier godverdomme iedere keer. Die kutgasten die de buurt onveilig maken en mensen terroriseren mogen van mij allemaal in een kamp worden gepropt. Duidelijk. Maar ook die geitenwollensokken van de politie mogen ze verbannen naar een koud eiland. Ga verdomme allemaal weg, en laat me met rust. Mijn buurt, mijn stad en mijn leven.

Helaas werkt dat niet zo, en is dit gebed zonder end voor mij binnenkort voorbij. Ik ben een geboren en getogen Amsterdammer en dat ben ik met hart en ziel en nieren. Ajax is mijn club, het Leidseplein is mijn plein en de wallen zijn mijn wallen. West is mijn verleden en mijn heden, maar toekomst is er niet meer tussen moeder Amsterdam en mij. Ik moet haar verlaten, het gaat niet goed tussen ons. Ze heeft goed voor me gezorgd en ik houd van haar. Dat zal ik altijd blijven doen. Maar de laatste tijd doet ze zo raar. Raar tegen mij, raar tegen de andere mensen die hier zijn opgegroeid. Ze is zo veranderd dat ik haar bijna niet meer herken. Soms ben ik zelfs bang van haar. Dan wil ik wegrennen en nooit meer omkijken. Maar ik weet dat ik haar dat niet kan aandoen, en ik wil het ook helemaal niet.

Als goede vrienden gaan we binnenkort uitelkaar.
Ik hoop dat haar overige zevenhonderdduizend kinderen goed voor haar zorgen. Ik zal haar vaak komen opzoeken, en ik zal het vaak over haar hebben. Deze haat-liefdeverhouding zal eeuwigdurend zijn.
Maar ik kan het niet meer aan om dag in, dag uit met haar te moeten samenleven.
Mama Amsterdam....ik hou van je en ik zal je soms missen.....maar het is echt beter zo....ik moet aan mezelf denken.

Het ga je goed, lieve mama.

Die ene van Lois Lane, zeg maar...

Van zijn verstandelijke vermogens is nog nooit iets te zeggen geweest, zeg dat ik het gezegd heb.

Verder zit ik momenteel te luisteren naar hoe heten ze ook alweer, eh..Lois Lane natuurlijk. Met terugwerkende kracht is It's the first time eigenlijk altijd al een lekker nummer geweest. En, toegegeven, die ene, nee niet die pot maar die andere met die ogen zeg maar, een bloedlekker wijf. Zeg wederom dat ik het gezegd heb, en dat ik het vermoedelijk nog vaker zal gaan zeggen: Die niet-potteuze griet van Lois Lane is een lekker wijf. Ziedaar, ik heb het reeds een tweede maal gezegd. Ik zag het al aankomen.

Afgelopen maandag, gisteren dus, heb ik een proefrijles gehad. Dat wil in mijn geval zeggen dat ik voor het eerst een meter per auto heb afgelegd met mezelf achter het stuur. Ik heb een keer gekart, dat is mijn rij-ervaring, zeg maar...
Ik moet eerlijk en in alle bescheidenheid zeggen dat het me duizend procent meeviel.
Na een klein half uurtje op de parkeerplaats bij de Ookmeerweg in Osdorp vond de instructeur het verantwoord genoeg om de weg op te gaan met me. Voor ik er eigenlijk zelf erg in had, reden we door Osdorp, Geuzenveld, Slotermeer en Bos en Lommer, van rotonde naar trambaan terwijl ik erop los schakelde, spiegels keek en stuurde en gaste alsof ik nooit anders had gedaan. Goed; ik sloeg een paar keer af bij het optrekken bij het stoplicht, maar al met al was ik echt supertevreden en trots op mezelf. Twintig lessen en dan afrijden, dat is de planning, gebaseerd op mijn huzarenstukje. Njam. Achthonderd Euro, maar ik schud gewoon even aan mijn geldboom en reken af met die geldwolven.

Kort samengevat: Brrrrrrrrrrrrrrroemmmmmmmmmmmmmmmmmmmm !!!!

Verder loop ik als altijd over van cynisme en haat, maar ook van liefde en vertrouwen. Dualisme is me niet vreemd, dat kun je gerust zien. Ambivalentie, nog zo'n prachtwoord. Verder weet ik niks dus ik brei er weer een eind aan. Ja, ook breien is iets wat ik kan. Autorijden, hetero-wijven van Lois Lane lekker vinden en zelfs breien; bel Arrrrjen en je krijgt het gedaan. Mijn hemel, wat een leven.
Over en uit.

Dark side of the Moon

Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an offhand way.
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way.

Soms zijn er momenten, dagen, weken dat alles op rolletjes gaat.
Niets te klagen, het geld komt binnen, je slaapt redelijk en je baan is goed te pruimen. Je hebt vrienden en familie en een partner en je toekomst is groter dan je verleden. Op geen enkel gebied kom je een strobreed te kort en massa's mensen zouden stikjaloers op je zijn.

Toch heb je, ook in zulke perioden, soms een soort melancholie die je niet kunt plaatsen. Een soort doomy, gloomy Weltschmertz (wat is de Nederlandse taal toch een prachtvehikel) die nergens op gebaseerd is, behalve op je eigen projectie op het Leven Zelve.

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
You are young and life is long and there is time to kill today.
And then one day you find ten years have got behind you.
No one told you when to run, you missed the starting gun.

Waar komt zo'n gevoel in vredesnaam vandaan?
Als kind had ik het al met enige regelmaat; het om je heen kijken en je verbazen over de dingen die je ziet en ook de dingen die je niet ziet.
Je afvragen wat de zin van het leven is is iets voor losers en semi-intellectuele zichzelf zoekende halvegaren, maar ook ik heb soms mijn periodes waarin ik me afvraag waar we met zijn allen in vredesnaam mee bezig zijn.
Je doet je ding, je gaat naar je werk en komt thuis en stapje voor stapje schiet je leven aan je voorbij. Laten we wel wezen: hoeveel mensen laten nu echt iets achter waaraan ze langer dan een paar jaar herinnerd worden? Wie kent mij nog, tien jaar nadat ik er niet meer ben? Wat mis je als je dood bent? Slapen vind ik vaak irritant omdat je dan dingen mist, maar hoe moet dat dan als je er helemaal niet meer bent? Is toch zonde! Alles wat ons nog te wachten staat, de kuur tegen kanker, vrede op aarde en contact met buitenlands...eh...buitenaards leven zal ik waarschijnlijk nooit meemaken. Misschien mijn kinderen wel, of anders de kinderen van mijn kinderen. Maar diens kinderen zullen geen moment denken "Wat zonde dat overgrootpapa Arrrrjen dit niet meer meemaakt!"

So you run and you run to catch up with the sun but it's sinking
Racing around to come up behind you again.
The sun is the same in a relative way but you're older,
Shorter of breath and one day closer to death.

Niet dat ik nou gelijk depressief zit te worden of het leven geen zin vind hebben, dat soort onzin heb ik al jaren achter de rug. Maar evengoed moet je met je nuchtere en gezonde verstand vaststellen dat wat je ook doet, verdomd weinig zin heeft als er niets is na de dood.
Het zal sommigen wellicht verbazen, maar ik ben er van overtuigd dat je er nog gewoon bent als je er niet meer bent. En (ja echt waar, ik kokhals zelf bijna van het cliché der cliché's) dat er meer is tussen hemel en aarde.
Amen.

Zelf heb ik het in mijn bloed zitten om visioenen te hebben en op de meest irritante momenten last te hebben van telepatische "gaven". Niet dat ik nou gelijk een mannelijke Jomanda ben, maar de mensen direkt om me heen weten wat ik bedoel. Ik heb eigenlijk al teveel gezegd, dus hier wil ik het bij laten.

Alleen daarom al schijt ik op religie, want dat is een hypocriet vluchtmiddel voor je eigen verantwoordelijkheid en een excuus om geleefd te worden in plaats van zelf het heft in handen te nemen. Religie zit in je hart, in je ziel. Het heeft niets met de kerk, moskee of synagoge te maken. Zou er een hemel bestaan, dan kom je daar niet door elke zondag naar de kerk te gaan en braaf je weesgegroetjes op te zeggen voor het slapen gaan, maar doordat je van binnen puur en eerlijk bent.

Althans, dat hoop ik dan maar. God bestaat niet en ik ben een goed mens. Daarom weet ik zeker dat ik goed terecht kom als mijn tijd daar is, wat overigens nog decennia op zich zal laten wachten. Eerst wil ik nog heel veel doen. Een huis kopen. Naar Londen, Zwitserland en het einde van de wereld. Zien hoe we met zijn allen gelukkiger worden en hoe de toekomst kleiner wordt dan het verleden.

Every year is getting shorter never seem to find the time.
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over,
Thought I'd something more to say.

Buitenlanders

Er zijn echt mensen die me half-half kennen, die denken dat ik iets zou hebben tegen allochtonen, religieuzen of anderszins andere mensen dan ikzelf.
Iedereen die me ietsje beter kent, weet dat dat ongelooflijke onzin is.
Mijn beste vrienden op de middelbare school rond mijn HAVO-examen waren bijvoorbeeld een Turk en een joodse homo. Oh en een stel wijven natuurlijk.

De meeste van mijn uitspraken hieromtrent zijn natuurlijk maar een beetje geschop en geduw naar iedereen die koste wat kost politiek correct wil zijn. Ik denk dat juist in deze tijden, het bittere noodzaak is om elkaar net als vroeger een beetje te stangen met elkaars afkomst, geaardheid, geloof, uiterlijk of ander gebrek. Zie je, alleen de vorige zin al is hier een voorbeeld van.

Een ander voorbeeld is mijn favoriete allochtoon: JW.
J. komt niet uit Nederland. Hij komt zelfs niet uit Europa.
Hij komt van een eiland wat ooit door een Britse ontdekkingsreiziger is ontdekt en waar iedereen tot op de dag van vandaag raar praat en waar ze een nogal eh...aparte cultuur hebben. Ze leven daar afgezonderd van de rest van de wereld en hebben rare inheemse diersoorten die je nergens anders aantreft.
Ik heb het uiteraard over Australië.

Deze Australische klootzak is een figuur zoals je ze maar zelden treft: half weirdo (ik bedoel: bijna 2 meter hoog, kale kop, piercings en een sikje), half nerd en een deel teddybeer. En een gevoel voor humor waarin ik mezelf herken: eeuwig jong, zeg maar gerust op het kindse af.
Dit manneke -je zou hem eens Nederlands moeten horen praten! Als ik een vrouw was, dan zou ik spontaan smoorverliefd op hem worden!- is sinds kort ook gestart met zijn eigen weblog.
Samen liggen we meerdere keren per dag in een puberwijven-giechel-lachstuip en ik weet zeker dat de helft van onze afdeling zich mateloos aan dat gegeit irriteert, wat het alleen nog maar leuker maakt. Ik bedoel: hihihihihihihi!!!

Er staat nog niet veel op en het is in het Engels (met een Australisch accent uiteraard), maar zijn stijl is grappig en luchtig. En hij geeft mij zo nu en dan een tube Vegemite. Hmmmmmmm......Vegemite......

Ik vind Jason lief.
Denk je dat hij mijn vriendje wil worden?

Waren de joden kosmonauten?

Het nieuwe jaar is er weer eens, en ik begin mijn eerste blog van 2006 met een bril op mijn smoel.
Dat wekendurende gezeik met mijn lenzen begon me zodanig mijn keel uit te hangen dat we de knoop maar hebben doorgehakt: bril kopen. Nu.
Natuurlijk dan wel een van Polo Ralph Lauren, met iets minders op mijn kanis zou ik niet dood gevonden willen worden.
Mijn god, wat zie ik er twintig jaar ouder uit, ineens. Kan je nog zoveel stijl hebben; ouder worden, dat is helaas onomkeerbaar.

Ter zake nu.

Godverdomme wat heb ik een koude voeten en handen. Je zou volgens een bepaalde leer kunnen zeggen dat dat iets betekent zoals "je staat niet helemaal met beide voeten op de grond" of "je neemt teveel afstand van jezelf, daardoor stroomt je bloed niet naar je extremiteiten" en dat soort dingen. Ikzelf houd het liever op het feit dat het raam openstaat en het buiten min twee is.

Over die bril, trouwens, het is net of ik in een 1968-psychedelische Jimi Hendrix-trip zit. Dat komt doordat ik na 18 jaar harde lenzen ineens een (peperdure Ralph Lauren-) bril op heb, met daarbij een cilindercorrectie blablabla, de bottom-line is dat ik alles zie alsof ik in een godverdomde vissenkom zit. Rechtvooruit is alles scherp en recht, maar opzij is alles zo bol en hol alsof ik een LSD-postzegel heb weggespoeld met een halve liter absint en als toetje een flinke portie peyote. Stond in de lift toen ik hem vanochtend had opgehaald, en ik zou gezworen hebben dat ik in een perfecte bolvorm omhoog werd gehezen. Het is dat mijn donkergekleurde collega en chauffeur-mattie Cejay me met moeite kon kalmeren, of ik had ter plekke de moeder van alle paniekaanvallen over me heen laten komen en subiet de politie gebeld met de mededeling dat een stel grappenmakers mijn lift hadden opgeblazen.
Drie dagen schijnt deze ellende te duren. Drie dagen, godbetert. Je moet er verdomme wat voor over hebben om er uit te zien alsof je meer stijl in je ringvinger hebt dan de meeste klootzakken nog niet in hun hele leven zullen bijeensprokkelen.

Oh, wat dacht je van die Duitse sporthal waarvan het dak is inelkaargeflikkerd?
Let even op:




Ja, je leest het goed: Een belangrijke vraag is of de hal niet direkt gesloten had moeten worden toen er gevaar dreigde dat het dak onder de sneeuwlast zou bezwijken
Dat is dus een van de kernpunten van het te starten onderzoek.
Er lag klaarblijkelijk inmiddels een dusdanige hoeveelheid sneeuw op het dak dat een aantal mensen de serieuze dreiging van een instorting al doorhad.
Inderdaad; dat gebeurde enige tijd later, met elf doden als gevolg.
Een van de brandende vragen is nu: Had de hal niet direkt gesloten moeten worden voordat dit gebeurde?
Och....wat denk je zelf...? Mijn hemel, het antwoord lijkt mij niet al te moeilijk; er zijn doden gevallen, dus ik durf met een aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid te stellen dat het wellicht beter geweest zou zijn om de hal iets eerder te sluiten. Gok ik hoor, gok ik....ik ben geen expert natuurlijk...
Geen wonder dat die kutmoffen de oorlog hebben verloren.

Over de oorlog gepsroken, ik ben nog steeds bezig met het idee om de definitieve documentaire over de jaren 1939-1945 te maken, maar ik ben nog op zoek naar zes miljoen figuranten. Vrij lastige klus, dat mag je geloven.
Verder wil ik nog het boek Waren de joden kosmonauten? schrijven, in navolging van Erich von Däniken's bestseller. (Google is je beste kameraad, makker.)

Ondertussen moet ik kakken dat het klettert na mijn tweede capucino (godverdomme hoe schrijf je dat woord in vredesnaam), dus ik kap er maar weer eens mee.

Tot de volgende blog, waarin antwoord op het vraagstuk: Mien waar is m'n feestneus, Mien waar is m'n neus?
Waar is m'n feestneus gebleven?
Ik moet 'm hebben als ik naar een feessie ga
Ik zag 'm net nog leggen in de la la la la la la
Mien waar is m'n feestneus, Mien waar is m'n neus?
Waar is m'n feestneus gebleven?