Waren de joden kosmonauten?

Het nieuwe jaar is er weer eens, en ik begin mijn eerste blog van 2006 met een bril op mijn smoel.
Dat wekendurende gezeik met mijn lenzen begon me zodanig mijn keel uit te hangen dat we de knoop maar hebben doorgehakt: bril kopen. Nu.
Natuurlijk dan wel een van Polo Ralph Lauren, met iets minders op mijn kanis zou ik niet dood gevonden willen worden.
Mijn god, wat zie ik er twintig jaar ouder uit, ineens. Kan je nog zoveel stijl hebben; ouder worden, dat is helaas onomkeerbaar.

Ter zake nu.

Godverdomme wat heb ik een koude voeten en handen. Je zou volgens een bepaalde leer kunnen zeggen dat dat iets betekent zoals "je staat niet helemaal met beide voeten op de grond" of "je neemt teveel afstand van jezelf, daardoor stroomt je bloed niet naar je extremiteiten" en dat soort dingen. Ikzelf houd het liever op het feit dat het raam openstaat en het buiten min twee is.

Over die bril, trouwens, het is net of ik in een 1968-psychedelische Jimi Hendrix-trip zit. Dat komt doordat ik na 18 jaar harde lenzen ineens een (peperdure Ralph Lauren-) bril op heb, met daarbij een cilindercorrectie blablabla, de bottom-line is dat ik alles zie alsof ik in een godverdomde vissenkom zit. Rechtvooruit is alles scherp en recht, maar opzij is alles zo bol en hol alsof ik een LSD-postzegel heb weggespoeld met een halve liter absint en als toetje een flinke portie peyote. Stond in de lift toen ik hem vanochtend had opgehaald, en ik zou gezworen hebben dat ik in een perfecte bolvorm omhoog werd gehezen. Het is dat mijn donkergekleurde collega en chauffeur-mattie Cejay me met moeite kon kalmeren, of ik had ter plekke de moeder van alle paniekaanvallen over me heen laten komen en subiet de politie gebeld met de mededeling dat een stel grappenmakers mijn lift hadden opgeblazen.
Drie dagen schijnt deze ellende te duren. Drie dagen, godbetert. Je moet er verdomme wat voor over hebben om er uit te zien alsof je meer stijl in je ringvinger hebt dan de meeste klootzakken nog niet in hun hele leven zullen bijeensprokkelen.

Oh, wat dacht je van die Duitse sporthal waarvan het dak is inelkaargeflikkerd?
Let even op:




Ja, je leest het goed: Een belangrijke vraag is of de hal niet direkt gesloten had moeten worden toen er gevaar dreigde dat het dak onder de sneeuwlast zou bezwijken
Dat is dus een van de kernpunten van het te starten onderzoek.
Er lag klaarblijkelijk inmiddels een dusdanige hoeveelheid sneeuw op het dak dat een aantal mensen de serieuze dreiging van een instorting al doorhad.
Inderdaad; dat gebeurde enige tijd later, met elf doden als gevolg.
Een van de brandende vragen is nu: Had de hal niet direkt gesloten moeten worden voordat dit gebeurde?
Och....wat denk je zelf...? Mijn hemel, het antwoord lijkt mij niet al te moeilijk; er zijn doden gevallen, dus ik durf met een aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid te stellen dat het wellicht beter geweest zou zijn om de hal iets eerder te sluiten. Gok ik hoor, gok ik....ik ben geen expert natuurlijk...
Geen wonder dat die kutmoffen de oorlog hebben verloren.

Over de oorlog gepsroken, ik ben nog steeds bezig met het idee om de definitieve documentaire over de jaren 1939-1945 te maken, maar ik ben nog op zoek naar zes miljoen figuranten. Vrij lastige klus, dat mag je geloven.
Verder wil ik nog het boek Waren de joden kosmonauten? schrijven, in navolging van Erich von Däniken's bestseller. (Google is je beste kameraad, makker.)

Ondertussen moet ik kakken dat het klettert na mijn tweede capucino (godverdomme hoe schrijf je dat woord in vredesnaam), dus ik kap er maar weer eens mee.

Tot de volgende blog, waarin antwoord op het vraagstuk: Mien waar is m'n feestneus, Mien waar is m'n neus?
Waar is m'n feestneus gebleven?
Ik moet 'm hebben als ik naar een feessie ga
Ik zag 'm net nog leggen in de la la la la la la
Mien waar is m'n feestneus, Mien waar is m'n neus?
Waar is m'n feestneus gebleven?