Bij mij in de buurt staat een politiebureau.
De agenten daar eten vaak chinees en houden van binnenzitten.
Als je autoruit wordt ingeslagen, en de dader nog naast je auto staat en je belt, dan komen ze na drie kwartier aangewandeld. Het politiebureau is zeker een dikke honderd meter verderop, dus ik begrijp waarom je zo lang moet wachten.
Eergisteren zag een agent een scooter staan met draaiende motor. Toen de agent ging kijken wie er bij die scooter hoorde, sprong er een jongen op en reed snel weg.
Een paar tellen later hoorde de agent een keiharde klap en ging naar de plek toe vanwaar de knal kwam. Daar lag de jongen naast de scooter, die ongeveer om een lantaarnpaal gevouwen zat. De jongen heeft het niet overleefd.
Voor de idioten onder ons even een samenvatting van bovenstaande:
-Agent komt aanlopen. Stom toevallig. Hij liep daar gewoon. Punt. Jongen slaat om onbekende reden op de vlucht en rijdt met zijn suffe hoofd met volle snelheid tegen een lantaarnpaal, en overleeft het niet. Einde verhaal.
Dit is afgelopen avond en nacht, geheel volgens de allochtonenlogica van de laatste jaren, aanleiding geweest voor het slopen van de buurt waar ik ben opgegroeid en nog steeds woon. Politieagenten werden bedreigd, straatmeubilair werd vernield en zelfs de ruiten van het politiebureau werden ingegooid.
Het is als een jarendurende strijd tussen cowboys en indianen, hier in Amsterdam-west. Alleen ben ik dan zeg maar de eskimo op wiens grondgebied zich dit allemaal afspeelt. Wat de fuck gebeurt er hier godverdomme iedere keer. Die kutgasten die de buurt onveilig maken en mensen terroriseren mogen van mij allemaal in een kamp worden gepropt. Duidelijk. Maar ook die geitenwollensokken van de politie mogen ze verbannen naar een koud eiland. Ga verdomme allemaal weg, en laat me met rust. Mijn buurt, mijn stad en mijn leven.
Helaas werkt dat niet zo, en is dit gebed zonder end voor mij binnenkort voorbij. Ik ben een geboren en getogen Amsterdammer en dat ben ik met hart en ziel en nieren. Ajax is mijn club, het Leidseplein is mijn plein en de wallen zijn mijn wallen. West is mijn verleden en mijn heden, maar toekomst is er niet meer tussen moeder Amsterdam en mij. Ik moet haar verlaten, het gaat niet goed tussen ons. Ze heeft goed voor me gezorgd en ik houd van haar. Dat zal ik altijd blijven doen. Maar de laatste tijd doet ze zo raar. Raar tegen mij, raar tegen de andere mensen die hier zijn opgegroeid. Ze is zo veranderd dat ik haar bijna niet meer herken. Soms ben ik zelfs bang van haar. Dan wil ik wegrennen en nooit meer omkijken. Maar ik weet dat ik haar dat niet kan aandoen, en ik wil het ook helemaal niet.
Als goede vrienden gaan we binnenkort uitelkaar.
Ik hoop dat haar overige zevenhonderdduizend kinderen goed voor haar zorgen. Ik zal haar vaak komen opzoeken, en ik zal het vaak over haar hebben. Deze haat-liefdeverhouding zal eeuwigdurend zijn.
Maar ik kan het niet meer aan om dag in, dag uit met haar te moeten samenleven.
Mama Amsterdam....ik hou van je en ik zal je soms missen.....maar het is echt beter zo....ik moet aan mezelf denken.
Het ga je goed, lieve mama.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten