Ik heb een HAVO diploma.
Ik heb VWO certificaten.
Ik weet kortom heel veel, maar ik kan heel weinig.
Misschien dat het door die vooropleiding komt, misschien is het een genetisch fenomeen, maar om de een of andere reden kick ik erop als ik triviale dingetjes weet. Geen idee hoe ik met mijzelf moet omgaan, laat staan met anderen, maar vraag me wie de bassist van Cream was, en ik weet het. Wie presenteerde ook alweer Ren je Rot, en wat is een lambrizering in het Engels? Bel me en ik ben je man.
Ook vanmiddag weer. De receptioniste belde me op, en zei dat ze gehoord had dat ik een wandelende encyclopedie ben. Ik mompelde een bescheiden "vraag maar raak" en ze vroeg me -ik hoorde meerdere mensen op de achtergrond die ook in kennelijke spanning zaten te wachten op het verlossende antwoord- of ik wist hoe het vriendinnetje van Calimero heet. Ik antwoorde vrijwel meteen "Priscilla", uitgesproken als "Prisilja".
Geen idee waarom ik dat heb onthouden. Ik vergeet de godganse dag de meest essentiele zaken (opstaan, afspraken, boodschappenlijstje), maar wie de godverdomde bitch van fucking Calimero is, dat weet ik direkt. Wat moet je ermee?
Denkend aan Calimero, was ik ineens weer in 1977 beland. Bij mijn lieve oma op de President Kennedylaan. Nergens ruikt het zoals woningen in de Rivierenbuurt. In het logeerkamertje zie ik de Artis-posters nog voor me, op tafel staan sigaretten voor de gasten in een houdertje van gelakte wasknijpers. Ze had een blauw-glazen zoutvaatje waarin je een stengel bleekselderij doopte en het was er al met al vrij chic. Oud-Zuid in de jaren '70, wat had je anders verwacht. Meat Loaf galmt Paradise by the Dashboard Light op haar kleurentelevisie (wat een luxe!) en de hele familie is er.
Thuis had ik in die tijd een grote poster van Calimero boven mijn bed, en ook had ik een plastic Calimero-poppetje zo groot als, pak hem beet, een mobiele telefoon. Dat plastic in die tijd was om de een of andere reden veel harder dan het plastic van nu; het buigt niet mee en je kan er op kauwen en dan breekt Calimero's snavel.
Altijd heb ik een zwak gehouden voor Calimero. Meer dan Ti Ta Tovenaar en Q&Q en De Fabeltjeskrant, brengt Calimero me terug bij mijn wezenlijke ik: een klein, bang en verlegen jochie dat zich het liefst verschuilt achter zijn mama.
Zij zijn groot en ik is klein, en dat is godverdomme nog steeds niet eerlijk, horen jullie me!!!!
Wat zou er met Calimero gebeurd zijn?
Is dat een vies, dik, fatsig monster geworden, of is hij inmiddels dood?
Is hij ten onder gegaan aan roem en drank en drugs en AIDS?
Of is hij gelukkig getrouwd met Priscilla en lopen er nu kleine kindercalimerootjes rond? We weten het niet, want Calimero is altijd Calimero gebleven. De Calimero van dertig jaar geleden is de Calimero van vandaag.
Soms...heel soms....ben ik stikjaloers op Calimero.
En dat is niet eerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten