Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an offhand way.
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way.
Soms zijn er momenten, dagen, weken dat alles op rolletjes gaat.
Niets te klagen, het geld komt binnen, je slaapt redelijk en je baan is goed te pruimen. Je hebt vrienden en familie en een partner en je toekomst is groter dan je verleden. Op geen enkel gebied kom je een strobreed te kort en massa's mensen zouden stikjaloers op je zijn.
Toch heb je, ook in zulke perioden, soms een soort melancholie die je niet kunt plaatsen. Een soort doomy, gloomy Weltschmertz (wat is de Nederlandse taal toch een prachtvehikel) die nergens op gebaseerd is, behalve op je eigen projectie op het Leven Zelve.
Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
You are young and life is long and there is time to kill today.
And then one day you find ten years have got behind you.
No one told you when to run, you missed the starting gun.
Waar komt zo'n gevoel in vredesnaam vandaan?
Als kind had ik het al met enige regelmaat; het om je heen kijken en je verbazen over de dingen die je ziet en ook de dingen die je niet ziet.
Je afvragen wat de zin van het leven is is iets voor losers en semi-intellectuele zichzelf zoekende halvegaren, maar ook ik heb soms mijn periodes waarin ik me afvraag waar we met zijn allen in vredesnaam mee bezig zijn.
Je doet je ding, je gaat naar je werk en komt thuis en stapje voor stapje schiet je leven aan je voorbij. Laten we wel wezen: hoeveel mensen laten nu echt iets achter waaraan ze langer dan een paar jaar herinnerd worden? Wie kent mij nog, tien jaar nadat ik er niet meer ben? Wat mis je als je dood bent? Slapen vind ik vaak irritant omdat je dan dingen mist, maar hoe moet dat dan als je er helemaal niet meer bent? Is toch zonde! Alles wat ons nog te wachten staat, de kuur tegen kanker, vrede op aarde en contact met buitenlands...eh...buitenaards leven zal ik waarschijnlijk nooit meemaken. Misschien mijn kinderen wel, of anders de kinderen van mijn kinderen. Maar diens kinderen zullen geen moment denken "Wat zonde dat overgrootpapa Arrrrjen dit niet meer meemaakt!"
So you run and you run to catch up with the sun but it's sinking
Racing around to come up behind you again.
The sun is the same in a relative way but you're older,
Shorter of breath and one day closer to death.
Niet dat ik nou gelijk depressief zit te worden of het leven geen zin vind hebben, dat soort onzin heb ik al jaren achter de rug. Maar evengoed moet je met je nuchtere en gezonde verstand vaststellen dat wat je ook doet, verdomd weinig zin heeft als er niets is na de dood.
Het zal sommigen wellicht verbazen, maar ik ben er van overtuigd dat je er nog gewoon bent als je er niet meer bent. En (ja echt waar, ik kokhals zelf bijna van het cliché der cliché's) dat er meer is tussen hemel en aarde.
Amen.
Zelf heb ik het in mijn bloed zitten om visioenen te hebben en op de meest irritante momenten last te hebben van telepatische "gaven". Niet dat ik nou gelijk een mannelijke Jomanda ben, maar de mensen direkt om me heen weten wat ik bedoel. Ik heb eigenlijk al teveel gezegd, dus hier wil ik het bij laten.
Alleen daarom al schijt ik op religie, want dat is een hypocriet vluchtmiddel voor je eigen verantwoordelijkheid en een excuus om geleefd te worden in plaats van zelf het heft in handen te nemen. Religie zit in je hart, in je ziel. Het heeft niets met de kerk, moskee of synagoge te maken. Zou er een hemel bestaan, dan kom je daar niet door elke zondag naar de kerk te gaan en braaf je weesgegroetjes op te zeggen voor het slapen gaan, maar doordat je van binnen puur en eerlijk bent.
Althans, dat hoop ik dan maar. God bestaat niet en ik ben een goed mens. Daarom weet ik zeker dat ik goed terecht kom als mijn tijd daar is, wat overigens nog decennia op zich zal laten wachten. Eerst wil ik nog heel veel doen. Een huis kopen. Naar Londen, Zwitserland en het einde van de wereld. Zien hoe we met zijn allen gelukkiger worden en hoe de toekomst kleiner wordt dan het verleden.
Every year is getting shorter never seem to find the time.
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over,
Thought I'd something more to say.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten