Vuurpijl

Waarom klinkt niet alleen de muziek van Meredith Brooks' stop als Sheryl Crow, maar waarom lijkt ook haar stem alsof zij het zingt?
Dat heeft zo'n meid toch niet nodig.
Als ik later groot ben, wil ik een beetje trouwen met Meredith. Ik vind haar leuk. Maar om de een of andere reden belt ze me nooit.

Vandaag dacht ik trouwens echt dat ik er met geen mogelijkheid klootzakkeriger uit kon zien. Stoppels van meer dan een week oud, dus eigenlijk mogen ze niet eens meer stoppels heten, maar neigt het meer naar baard, hoewel ik baarden associeer met vieze mannen, linzensoep en groene truien. De mijne is evenwel gestyleerd in de vorm van....de vorm van....zeg maar een klootzakken-goatee die doorloopt naar je bakkenbaarden. Weet ik veel. Verder is mijn haar veel te lang (zeker twee centimeter aan de zijkanten) en zei een collega gisteren dat ik eruitzag of ik uit Happy Days kwam gestapt. Ach, het kan erger, dacht ik. Maargoed. Als een klootzak dus. Denk daarbij een veel te witte smoel, een bomberjack en een air die verraadt dat ik met niemand iets te maken wil hebben als ik boodschappen aan het doen ben.

Zal je net zien dat (het is weer eens zover) ik links en rechts word aangesproken door huisvrouwen, ik zelfs voorrang krijg waar ik het niet heb op de parkeerplaats en ik tot driemaal toe uit mijn ooghoeken zag dat een meisje haar nek zowat verdraaide om me nog een keer aan te kijken. Maar dat zegt niet zoveel, dat doe je ook als je iemand ziet met bijvoorbeeld twee hoofden of drie armen. Dus misschien hielp mijn klootzakkenbaardje evengoed wel hierbij.

Over freaks of nature gesproken; ik zag vanmiddag een filmpje van een siamese tweeling. Normaal zijn siamese tweelingen altijd vies en onverzorgd en hebben ze stomme kleren en kwijlen ze. Ik bedoel: het is niet het soort mens...wacht...het is niet het soort mensen..nee..eh...goed, je wil er niet mee gezien worden, dat is wat ik wil zeggen. Niet eerlijk, maar gewoon waar. Zie je het voor je, dat je gaat stappen met een siamese tweeling? Jaja, en dan twee keer zoveel aan rondjes uitgeven als zij zeker! Tss echt niet.

Maargoed, deze tweeling zag er -op een dubbel hoofd na dan, een bijna verwaarloosbaar detail- best apetijtelijk uit. Gewoon een all-American suburbmeisje, wat zo cheerleader had kunnen zijn. Goed, twee hoofden, maar verder: gewoon ok.
Alleen.....hoe werkt dat? Wat nou als er één honger heeft en de ander niet? Oh nee dat zal niet, want ze delen dezelfde bloedsomloop. Nee ok, ander voorbeeld dan. Stel...stel de ene wil linksaf en de ander wil rechtsaf. Of stel dat je haar aan het beffen bent, wie komt er dan eerder klaar, de linker of de rechter smoel? Is toch godverdomme raar? En snapt ze nu wel wat buitenspel is? Overigens was de tweeling blond, dus al met al zullen ze bijna net zo slim zijn als één brunette.
Tuurlijk, blondes have more fun, but brunettes still remember it the next morning. Ik dwaal af. Wacht, waar was ik? Oh ja. En is het nou één mens of zijn het er twee?
Gevoelsmatig zeg je: het zijn twee mensen. Twee stel hersens, twee hoofden en twee gezichten. Twee zielen, zo je wilt. Alleen.....toch maar één lichaam en één hart, één paar tieten en één paar schoenen. Wie bepaalt dan dat het toch twee meisjes zijn? Alleen door die hersens? Maar stel dat we ooit zover zijn dat we hersenen zouden kunnen transplanteren. Je zet de hersens van een overleden persoon over in iemand anders. Stel: de hersens van een auto-ongeluk-slachtoffer in die van iemand met een hersentumor. Een meisje van 16 met een hersentumor. Haar oude hersens eruit, en die van verongelukte erin. Vind je dan dat dat meisje gewoon nog hetzelfde meisje is met alleen een ander brein, of is het alsnog die kerel van het auto-ongeluk, maar dan met een ander lijf eronder? Dan ben je toch geneigd te zeggen dat het nog steeds meisje van 16 is, maar dan zonder tumor. En niet Onsympathieke klootzak die dronken achter het stuur zat, met een cheerleader-lijfje eronder?

Kortom: je kunt er -zoals gewoonlijk- weer eens geen pijl op trekken.
Vuurpijl.

Beren

Zo.
Dat was 2006.
't Zit er zowat op en als ik de balans op zou moeten maken, is het -zeker na een valse start- alleszins meegevallen. Meer wil ik er niet over zeggen. Of dat wil ik wel, maar dat ga ik gewoon niet doen. Punt.
Hop on my choo-choo, I'll be an engine driver in a bunny suit.
Is vingerverf niet gewoon nagellak?
Zouden Frenk en Viv expres zoveel verharen om te laten zien dat zij er ook nog zijn?
Zal ik mijn baard laten staan?
Zal ik mijn neusharen laten groeien?
Zal ik mijn hoofd kaalscheren en mijn armen vol laten zetten met tattoos?
Zal ik een neusring nemen van titanium en een schotel door mijn onderlip slaan?
Als een Surma-negerin trouwt met een Griekse traditionalist, slaat ze na het eten dan haar schotel kapot?
Zou ik, nu ik in één keer twaalfhonderd Euro aan rekeningen heb betaald, een cadeautje krijgen van de Postbank? (Het waren geeneens achterstallige betalingen, nee, gewoon de decembermaand. Mijn god wat een bedragen vliegen er van mijn saldo af tegenwoordig. Je zou er chagrijnig van raken, als je niet van nature een optimist bent zoals ik.)
Denk je dat ik morgen weer vergeet peper te kopen, net als de vorige dozijn keren dat ik in de Appie of de Turkie Dirkie was? Ik denk het wel.
Maak dan een boodschappenbriefje, hoor ik je denken. Nee, dat doe ik niet. Ik vergeet boodschappenbriefjes altijd mee te nemen en ik haat het als je met twee volle tassen terugkomt, en dan alsnog je briefje op je bureau terugvindt en tot de conclusie moet komen dat je een of twee dingen bent vergeten mee te nemen. Liever word ik daar gewoon niet aan herinnerd. Boodschappenbriefjes lachen je in je gezicht uit als je doorregend en koud binnenkomt. Ha ha, sukkel....koffiemelk vergeten he? Tsja...had je me maar moeten meenemen. Nee, daar begin ik niet aan.

Ga ik nog iets zinnigs te vertellen hebben in dit (deze?) blog? Ik denk het niet, ik zou niet weten waarom. Zin vind ik zo'n onzin tegenwoordig. Ik vind dat er veel te veel zinnige dingen worden gedaan en gezegd, en ik weiger mee te lopen met de massa. Tenzij het gaat om het autowassen op zaterdag en het voetbal kijken en Chinees halen op zondag, het kijken naar Idols en X-Factor, het naar het Amsterdamse Bos gaan in de zomer, het meezingen van Toppertje, het haten van, maar stiekum bewondering hebben voor Rita Verdonk, het geilen op Daphne Bunskoek en het meezingen met Sky Radio in de auto, weiger ik mee te lopen met anderen. Of het zou moeten zijn: De Lama's leuk vinden, het zeggen "blij dat die dagen weer voorbij zijn" vanaf aanstaande maandag, het schrijven van blogjes, het niet wakker worden zonder caffeïne en het uren per dag doorbrengen achter een beeldscherm. Voor de rest houd ik me verre van doen wat anderen doen. Tenzij....nee, niets.

Wist je dat bonobo-apen als enige diersoort naast de mens, sex hebben anders dan puur voor de voortplanting? Ik bedoel: die beesten neuken gewoon omdat ze het leuk vinden, verder niets. Dat doen alleen mensen en bonobo-apen. Ik bedoel maar. Persoonlijk vind ik dat dat meer over die apen zegt dan over ons, maar dat is mijn mening. Wat ik daarmee bedoel, weet ik zelf ook niet.
Ook kun je over beren zeggen wat je wil, maar het is gewoon een feit dat veel beren vaak broodjes smeren. Ik bedoel er verder niets mee hoor....moeten ze zelf lekker weten, maar het lijkt tegenwoordig wel of je dat soort dingen niet meer hardop mag zeggen of zo. Niets mis met het smeren van broodjes, begrijp me goed. Zelf zou ik het niet zo snel doen, maar hé....als die beren daar lol in hebben: laat ze lekker hun ding doen. Als ik er maar geen last van heb, dat bedoel ik. Ik ben best tolerant, sterker, sommige van mijn beste vrienden zijn zelf beer, maar als ze maar niet verwachten dat ik nu ook ineens broodjes ga smeren. Nou hup, Ar...je windt je weer eens vreselijk op. Is ook niet zo gek natuurlijk als je je eigen buurtje naar de kloten ziet gaan omdat je onderdehand meer beren ziet dan bonobo-apen en mensen, en dat je op elke straathoek wordt aangesproken: Hé psssst! Broodje smeren? Flikker toch op zeg!

Partner Bengeltje

Effe geen plaatje want ik ben mijn password kwijt van de FTP server waar ik ze op host, godverdomme en Maus zit met zijn kloten tegen de Duitse grens aan en ik ga hem er niet voor storen, dus bedenk er zelf maar een plaatje van een stetson-hoed bij. Zelf dacht ik aan (zoeken op Gooooogle images, typ stetson in, en dan is het het vijfde plaatje op de eerste regel van de eerste pagina.)
Hmpf. Inspiratie dus.
Ach het is kerst, dus wellicht dat er dan vanzelf iets van een muze op me neerdaalt terwijl ik typende ben. Neuh. Ik voel nog niets. Hmpf grmpf kiele kiele en nu? Voel je nu wat, schat? Ik zit hier godverdomme ter plekke een Hein de Kort-cartoon in mijn minds eye te zien, kun je het geloven?

Goed. Zaterdag was ik druk doende om als een gestoorde huisvrouw (dat is de zus van de gelukkige huisvrouw) boodschappen te doen links en rechts, en toen ik mezelf de lift inwurmde met twee tassen, hoorde ik beneden de boxdeur opengaan. Geheel in de kerstsfeer besloot ik te wachten tot mijn medeflatbewoner de trap op zou zijn gestommeld en zodoende met mij mee naar boven kon glippen in de lift. De deur als een ridder openhoudend, zag ik daar een ventje de hoek om komen koekeloeren. Kut. Het was tienjarig rotventje, wiens papa een paar weken geleden naar beneden was gesprongen en wiens dode lichaam ik nog vluchtig en halfslachtig probeerde opnieuw tot leven te brengen. Ventje stapte met mij de lift en en zei heel lief "dank u wel" tegen me. Kut. Lichte paniek maakte zich van mij meester; of je naast een gehandicapte staat (of iemand met een wijnvlek of een plastic hand of zo) en niet probeert te staren. Gelul. Dat verdient niemand, dus ik raapte al mijn moed bijelkaar en keek het ventje aan en gaf hem een glimlach en een knikje. Mannen onderelkaar begrijpen dat, woorden zijn niet nodig. Bij de vijfde stapte ik eruit en het ventje zei "doei!!!!" tegen me. "Dag jongen" zei ik en ik liep de galerij op met voor vier dagen overbodige luxe in mijn tassen. Uiteraard sprongen de tranen tegen beter weten in in mijn ogen en met biggelende parels vulde ik mijn koelkast met schijnheilig voer. Waarom? Waarom raakt zelfs dit ventje me met zijn onzichtbare dolk? Het bloed van mijn doorboorde hart wurmde zich als tranen door ....nee, zo'n literatuur-van-lik-me-vestje-zin krijg ik niet uit mijn bek. Wacht, we doen het anders. "Dag jongen" zei ik, en elke vorm van emotie negerend veerde ik over de galerij, richting mijn nederige stulp om me daar voor te bereiden op vier dagen liefde en vreugde. Zo. Staat al een stuk beter, al zeg ik het zelf.

Godverdomme, die muze is alsnog redelijk diep in mijn botten komen zitten, zo valt me ineens op.
Weet je trouwens welke band ik eigenlijk heel erg redelijk vind, en wiens muziek ik zowaar begin te waarderen en mooi vind bij tijd en wijle? Jawel, het is verdomme BLØF. En je schijnt het met vier hoofdletters te moeten schrijven, iets wat vele mensen over het hoofd blijken te zien. Maar BLØF dus. Zelfs dat laatste album, die (kokhals) muzikale wereldreis (veegt mond af) is meer dan te pruimen. En natuurlijk is Holidays in Spain van een verpletterende schoonheid, maar dat was altijd al zo. Godverdomme wat een mooie plaat is dat. Of plaat, plaat, je moet CD zeggen. Of beter: track. Op een plaat staan liedjes, en op een album staan tracks. Om het even: het is alleszins te verteren, die muziek van BLØF en dat is wat ik gewoon bedoel te zeggen.

Misschien neem ik Spanje als besluit. Maar misschien ook wel niet. Ik denk zelf eigenlijk van niet, wat moet ik verdomme in Spanje gaan beginnen, zeg! Ja, elkaar met rotte tomaten bekogelen en stieren martelen, dat kunnen ze als geen ander in dat land, maar een beetje fatsoenlijk evolueren tot gehaaste kantooridioten, daar weigert dat tuig pertinent aan mee te doen. Dat ze mijn kloten kussen.

Ar....je draaft door....het is tijd om te stoppen en het is tijd om te beginnen.
Ik ben godverdomme evengoed alleen met kerst. Voor het eerst in zestien jaar ben ik alleen met kerst. Of alleen, ik bedoel: zonder (het zuur komt nu echt omhoog)partner. Of nee, ik bedoel zonder liefje. Partner vind ik een vies Viva-woord net als vrijen of vagina. Mijn partner ruikt onfris uit haar vagina na het vrijen klinkt toch lang niet zo lekker als Mijn wijf stinkt uit haar kut na het neuken, zeg nou zelf? Trouwens, de titel van dit blog (deze blog?) is een anagram van mijn naam. Jawel, het is gewoon zo.

Ar....je draaft door....het is tijd om te beginnen en het is tijd om te stoppen. Het is tijd om te beginnen met voorbereidingen treffen voor het nieuwe jaar, het eerste jaar waarin ik met mijn liefje-voor-eeuwig-en-altijd de kerst zal gaan vieren. Wie zij zal zijn, dat weet nog niemand. Maar dat ze daar is, en dat ze er over een jaar zal zijn, daar, hier, in mijn armen en ik in de hare, dat is godverdomme een feit zoals er zelden feiten zijn geweest, zeg dat ik het nog maar eens gezegd heb, makkers. Zal ik 2007 eens een cowboyhoed gaan dragen? En weet je trouwens waar ik eigenlijk heel erg goed in ben? In het abrupt stoppen.

looking back

Spijt heb ik niet meer
van wat ik je ooit zei
Van wat ik alsmaar voel
en wat jij niet voelt voor mij

Begin dit jaar zou ik met mijn lief een huis kopen en we zouden lang en gelukkig leven. Ik weet nog dat tijdens het eerste vuurwerk, inmiddels bijna een jaar geleden, haar omhelsde en in haar oor fluisterde dit jaar wordt voor ons...
Mijn god, waar ging het mis? Bijna een jaar is verstreken en zo rond deze periode schijnt het een soort van must te zijn om te gaan terugblikken. Mensen blikken terug naar de sport, naar het nieuws en naar de muziek van het afgelopen jaar. Dat doen ze om niet teveel naar zichzelf terug te blikken. Heb kritiek op Van Basten, verbaas je over de VVD en schaam je dat je Toppertje samen met miljoenen anderen hebt meegezongen. Maar sta vooral niet te lang stil bij je eigen jaar want dat doet teveel pijn, wie je ook bent en wat je ook hebt gedaan.

Hoe heb ik me ook dit keer door mijn gebroken hart heengeworsteld? De eerste keer was ik nog maar een puber, en later zou alles makkelijker worden. De tweede keer was ik de dertig al gepasseerd en stierf ik duizend doden toen ze me verliet na al die jaren. Ze had gelijk. De laatste keer, dit jaar, deed het meer pijn dan ooit. Ook zij had godverdomme gelijk, een schrale troost die de pijn niet minder maakte. We hebben afgesproken een volgend leven elkaar weer te ontmoeten als kleuters in de zandbak. Dan doe ik alles anders. Ze zal me herkennen aan mijn rooie capuchon, ik zal verlegen in het stilste hoekje van de speeltuin op haar wachten, terwijl mijn nieuwe mama van een afstand toe zal kijken en zien : het is goed.

Tot die tijd zal ik een ander leven moeten leiden en dat gaat me -ook dit keer weer- verbazend redelijk af. Dankzij de mensen van wie ik houd. Ik krijg het maar met tegenzin mijn bek uit, want het is klaarblijkelijk niet normaal om te zeggen wat je nou echt voelt. Mij is ooit verweten dat ik teveel emoties stop in bijvoorbeeld mijn zakelijke e-mails. Hoewel ik dat wel degelijk heb ingezien en ik er hopelijk een les uit heb getrokken, echt waar, ik snap het heus, baas, stuit het me toch tegen de borst. Ik snap het, maar het zou niet zo moeten zijn, zeg maar. Wat is er godverdomme mis met emotie? Waarom zou je zaken en emotie niet samen kunnen voegen? Ach, de wereld is er nog niet aan toe. Ooit zullen we wakker worden en leven vanuit ons hart en niet vanuit de buisiness. Zou ik siekem toch een hippie zijn? Godver, daar heb ik helemaal geen zin in, want ook ik moet cool en grappig en gevat en stoer zijn, al is het maar om mee te kunnen zwemmen op de golven. Weet je wat, fuck dat hele gezeik hierboven en laten we verder gaan met achterlijk zijn. Let's put the fun back in disfunction!

Godver de telefoon ging en ik ben helemaal uit de blog-sfeer.....kort van concentratie? Moi? Tss.....en nu stop ik, tot ik weer inspiratie en transpiratie heb.

...

There are things in life you'll learn and
In time you'll see
Cause out there somewhere
It's all waiting
If you keep believing
So don't run, don't hide
It will be all right
You'll see, trust me
I'll be there watching over you

Spaklerweg 20, 1096 BA Amsterdam

Met Def Leppard's Adrenalize door je 5.1 systeem proberen mee te doen met Twee voor Twaalf is nog knap lastig. Je hoort niets, je ziet een foto van een houtgravure en ziet de mond van Astrid Joosten op en neer gaan.
De twee kandidaten kijken elkaar aan, ze mompelen iets en daar zie je een rode N op nummer 6 verschijnen. Fout dus. Meer kon ik er niet van maken, dus dan maar een overpeinzend blog uit mijn mouw schudden om alle hunkerende zieltjes te bevredigen die zich voortdurend afvragen: Wat speelt zich zoal af in dat rare brein van dat opgefokte mannetje met zijn Timberlands en zijn Fordje Ka?

Welnu.
Voornamelijk irritatie, frustratie, onbegrip en zo nu en dan een vlaag van wat verdacht veel riekt naar wanhoop.
Waarom?
Daarom.
Omdat ik soms het idee heb dat Ralph Inbar alsnog en met terugwerkende kracht voor mijn neus tevoorschijn springt en me vertelt dat ik aan de langstlopende candid camera-show aller tijden heb meegewerkt zonder het te weten.
Ik vroeg het vanochtend ook al aan de zoveelste NUON-teef die ik aan de telefoon had: Zometeen ga jij me vertellen dat dit een hele goede grap is he?
Helaas hielp ze me uit de droom: Nee, mijnheer. Het is echt zoals wij zeggen dat het is en niet anders.
Goed. Na een half uur debatteren (of hoe noem je een conversatie tussen iemand die het gelijk aan zijn zijde heeft enerzijds, en een volslagen nitwit met meerdere overlappende chromosomen anderzijds) besloot ik met: Goed. Het is duidelijk dat u en ik er nooit uit zullen komen, maar dat geeft niet. Dat laat ik aan mijn door mijn rechtsbijstandsverzekering toegewezen raadsvrouw over. Echter: in de laatste brief die ik van jullie fantastische bedrijf heb ontvangen, staat dat als ik niet uiterlijk vandaag betaal, ik afgesloten zal worden van de energietoevoer. Dat wil ik, zeker zolang deze hele zaak nog niet duidelijk is, zien te voorkomen. Wat kan ik daaraan doen, anders dan een bedrag voor de tweede keer aan jullie te betalen?

"Ach meneer, heeft u de media niet gevolgd de laatste weken?" Vroeg ze me. (uiteraard, trut, wat denk je? Dat ik een ongeletterde boer ben zoals je eigen echtgenoot dat ongetwijfeld is?)
"De media?" antwoordde ik desondanks, "Bestaan die nog altijd? Nee, ik heb die niet gevolgd, ik was te druk bezig met andere zaken. Wat heb ik gemist? Vertelt u gerust verder en breng me snel op de hoogte à 10 cent per minuut, mens!"
"Nou..." vervolgde ze op belerende toon, "er is vanuit de tweede kamer verzocht om mensen met een betalingsachterstand in de koude wintermaanden niet af te sluiten van gas en licht, dus maakt u zich geen zorgen hoor, mijnheer Arrrrjen!"
Wat mensen met een betalingsachterstand met mijn eigen probleem te maken hadden, ontging me. Ik heb te maken met een ontwikkelingsachterstand. Van jou, trut, dacht ik erachteraan.
"Zozo, het kan niet op" mompelde ik. "Maar nu u het toch over de media in zijn algemeenheid heeft, en dan specifiek met nieuws dat betrekking heeft op deze ellende, vertelt u mij nu eens: heeft u dan ook het bericht vernomen waarin duidelijk werd dat incassokosten nooit meer mogen bedragen dan vijftien procent van het onderhavige bedrag? Met andere woorden, zelfs al zou uw mongolenlogica gebaseerd zijn op enige vorm van de realiteit waar ik en de rest van de wereld zich in begeven, dan nog kan het bedrag van tweemaal vijftig euro nooit kloppen, vindt u zelf ook niet?"

Ik was godverdomme trots op mijn ad-remheid, zoals gewoonlijk.
Zo, trut, probeer je hier maar eens uit te lullen met je stomme smoel en je make-up en je tieten en je eau-de-cologne. Triomfantelijk keek ik in de rondte in mijn legen woonkamer. Godverdomme, zal je net zien: lever je je zoveelste verbale huzarenstukje af, zijn er naast een slapende rode kater en een langpootmug op de muur geen getuigen. Nou ja, het gaat om het idee van de triomf, zullen we maar denken.

Waar ik echter niet op had gerekend, was de haast vosachtige sluwheid van dit mens aan de andere kant van de lijn. Ineens had ik haar door; ze was helemaal niet zo dom als ze zich voordeed, evenmin als al die andere duivelskinderen van het NUON. Godverdomme, wat een uitgekookte schelmen zijn het toch. Want wat zei deze kleine doerak? Waarmee wist ze zelfs mij compleet en volledig van mijn stuk te krijgen, ondanks mijn derde cappuccino?

"Ja, maar dat is wat er juridisch is geregeld! Maar U heeft als klant te maken met onze Algemene Voorwaarden, en die staan los van wat er in de wet staat, meneer..."

Met totale stomheid geslagen wist ik er nog net, met trillende stem, uitgeperst te krijgen: "Mevrouw Irma de Ruiter van NUON Customer Care, wat ben ik verheugd nu eindelijk iemand gesproken te hebben die het beleid van NUON zo glashelder verwoordt! Mag ik u daarvoor hartelijk danken?"

Ik hing op en belde mijn rechtsbijstandverzekeringsmaatschappij terug.
Het was half elf in de ochtend.
Ik was in die anderhalf uur die deze werkdag pas duurde, de derde die deze jurist in de arm had genomen wegens een geschil met het NUON.
Gelukkig weet ik inmiddels hoe dat komt.

Het is zoals het is

The sun is up, the sky is blue.
It's beautiful and so are you.

Vandaag heb ik mijn ogen eens gevoerd met zonlicht.
Zonlicht -ik heb dit al vaker gezegd- geeft mij energie. En dan niet op een zweverige zemelcake-yoga-manier, maar echt letterlijk: Zonlicht geeft mij energie. Punt. Het is niet voor niets dat ik 's zomers hyper ben en 's winters halfdood snak naar de eerste tekenen van de lente: krokussen en korte rokjes. Korte rokjes met lange benen, maar ook met korte benen is iets waar ik eigenlijk heel erg op geil. Het is allemaal weer vrij simpel, het mannenbrein. Ook ik, de emotioneel verknipte halve-Jomanda die halfzwevend door zijn tweede puberteit heenworstelt raakt gewoon opgewonden van korte rokjes. Ja, en ik kijk ook nog graag voetbal. Het hoeft niet altijd verantwoord te zijn, nietwaar?

Maar -het is weer eens zover- waar had ik het in vredesnaam over? Oh ja, over het voeren van mijn ogen met de zonnestralen van vandaag.
Uiteraard stond ik weer heel eventjes stil bij het voorval van gisteren. Ik concentreerde me nog eens goed en moest definitief constateren dat ik echt geen emotie heb bij het zien van een dode. Ik betrapte me erop dat ik me in een flits afvroeg of ze zijn auto nu te koop zouden zetten en wat ze ervoor zouden vragen. Morgen een ritje naar Zwolle, een overnachting in Steenwijk en dinsdagavond terug naar de betonnen eenzaamheid. Ik besloot naar de zonnige polder te rijden om aldaar goedkoop mijn tank vol te gooien en mijn bandenspanning eens op peil te brengen. Wie goed voor zijn auto zorgt, zorgt goed voor zichzelf. Na een kom Cruesli met Yakult plopte ik mijn lenzen in, gooide een bescheiden golf Pour l'Homme in mijn nek en deed mijn bomberjack en Timberlands aan.
In mijn zilveren kogeltje reed ik aldus door de Haarlemmermeerpolder en ik genoot godverdomme van de zon, het nog steeds aanwezige groen en de totale rust om me heen.
John Mellencamp zong over The Summer of Love en mijn raampje stond open, mijn bebomberjackte linkerarm nauwkeurig nonchalant de winterwind vangend. Mijn god, de literaire onzin fladdert weer als vanouds over je toetsenbord, makker.

Ik besloot dat het zo langzamerhand eens tijd begon te worden om sex te gaan hebben.
De realiteit vloog tegen mijn voorruit aan in de vorm van een dood insekt. Niets waar een spuit ruitenvloeistof en een paar vegen met mijn pas nieuwe wissers niets aan konden doen. Met het dode insekt verdween ook het verlangen naar geluk. Gatverdamme, wat haat ik parabels in de literatuur toch, ook als ik ze zelf uitbraak. Laten we deze hele alinea als niet geschreven beschouwen en onze weg terug naar huis vervolgen.

John Mellencamp begon me nog steeds niet de keel uit te hangen, dus via een omweg (Badhoevedorp, Ringvaart, Osdorp, World Fashion Centre) kwam ik thuis in de eenzaamheid. Met een eveneens nauwkeurig nonchalant uitgevoerde zwieperd aan mijn stuur met één hand, parkeerde ik op enkele meters van de plek waar gistermiddag nog iemands geest zijn te dikke lichaam had verlaten. Zou hij er nog ronddwalen, of zoiets? Zou dikke nare papa mij nu van boven begluren en dingen van me weten die mijn andere buren nooit zullen weten? Een kleine rilling verplaatste zich over mijn nekwervel en ik schudde deze belachelijke gedachte van me af.
Kijk daar, dat lijkt me een leuk meisje met van die verende tietjes. Jawel, het is verdomme een leuk meisje, en ze kijkt naar me terwijl ze haast recht op me af komt gefietst op haar blauwe opoefiets. Vijfentwintig schat ik haar.
Ze zegt me gedag. "Hooooooiiii" zegt ze met de geilste glimlach die ik in tijden heb gezien. Godverdomme, het is die dochter van die Italianen van bovenin de flat. Toen we allebei jong waren, ik achttien en zij veertien of zo (shit, dan kan ze nu nooit vijfentwintig zijn maar is ze ouder), keek ze ook al met van die ogen naar me waar ik van begon te stotteren en te blozen.
Met mijn coolste blik (ik was tenslotte toch al bezig met dingen nauwkeurig nonchalant uit te voeren) keek ik haar aan, zorgde dat mijn hagedissenglimlach mijn lachkuiltje in mijn linkerwang duidelijk prononceerde en zei op een semi-verbaasde toon "Oh, hey!!!".
"Haaaaaaaaiiii" zei ze nog, toen ze me op een meter passeerde. Ze trok een wenkbrauw op, alsof ze daarmee wilde zeggen "kom maar achter me aan".
Deze tweede belachelijke gedachte schudde ik eveneens van me af en ik liep naar de voordeur, leegde mijn brievenbus (Essent, Essent, Wegenbelasting, Rabobank, De Orde van Hospitaalbroeders en iets van een typcursus) en besloot de trap te nemen.

In een vlaag van hitsige fantasie (ja, ook ik heb die) zag ik het geile Italiaanse meisje voor mijn deur staan en mij bij de rand van mijn bomber grijpen, haar knie tussen mijn bovenbenen, samen door de voordeur vallend in een kluwen van armen en benen. "Laten we naar bed gaan" mompelde ik.Ik deed de galerijdeur open en daar stond ze niet.
Ik opende mijn voordeur en struikelde over mijn katten, een kluwen van benen en katten, en ik bleef met de rand van mijn bomber haken achter de deurknop van de hal.
"Godverdegodverde gloeiende kut tyfus!" mompelde ik.

Een moordbuurt

Daar lag hij, op het grinddak, twee meter voor en een meter onder het balkon. Je kon hem bijna aanraken. Je zag hem nog een paar keer ademhalen en toen niets meer. Het was doodstil in mijn straat en in mijn hele flat trouwens ook. Niets. Geen gegil, geen buren die dingen riepen, het was echt ijzig stil.
Er lag een lijk, daar hoefde je geen medicijnen gestudeerd voor te hebben. Het was zelfmoord, dat kon haast niet anders. Geen ruziegeluiden, niets. Alleen een plof en daar lag ie. Op zijn buik, zijn ene been iets opgetrokken. Zijn shirt was omhooggekropen en je zag een stuk blote blubberbuik in de kiezelstenen van het platte dak gedrukt. Er was geen bloed. Zijn handen waren twee vuisten, boven zijn hoofd. In zijn vuisten nog wat kiezelstenen. Hoewel ik dat niet had gezien, kon je het je voorstellen; in de paar tellen dat hij nog leefde na zijn val probeerde hij op te staan, of te kruipen of zoiets. Vandaar dat grind in zijn knuisten en zijn ene been opgetrokken. Wat zal er door hem heen zijn gegaan? Verbaasd dat hij nog leefde? Hoop dat hij het wel zou redden? Of wist hij dat dit zijn laatste seconden in onze wereld waren? Voel je dat? Weet je dat?

Daar lag hij.
Het duurde niet lang of de hele straat was afgezet en overal stonden de hulpdiensten: politie met vijf auto's, twee ambulances, de brandweer, afzetlint en de lokale zender AT-5. En ik op het balkon met op twee meter van me een dood mens met een wit laken eroverheen.
Buurtonderzoek. Overal mannen in blauw. Buren begonnen over de balkons te hangen. Het was de buurman van acht hoog, je weet wel. Nee, ik wist niet. Zijn zoontje van tien kende ik wel, die pist altijd in de lift. Lang dachten we dat het het alcoholvrouwtje met haar stinkhond was. Althans haar hond. Maar het was rotjochie van tien. Rotjochie van tien blijkt nu uit een drama-gezin te komen waar grote broer papa vermoordt. Blijft een rotjochie, maar akelig is het juiste woord.

Twee uur later zat ik met mama thee te drinken bij de kachel. Stuk marsepein erbij. Op drie meter afstand lag nog steeds een wit laken met een dode papa eronder. Zou het een akelige papa zijn geweest? Dan nog. Bizar. Thee drinken met een dooie op spuugafstand, het is niet iets wat ik dagelijks doe.

Ik was verbaasd over mijn eigen gevoel. Was het desinteresse? Nee, dat denk ik niet. Voordat de hulpdiensten ter plekke waren, had ik nog de neiging om naar beneden te klauteren om te kijken of ik iets kon reanimeren of zo. Maar ik zag gelijk dat het te laat was en ik had ook geen zin in natte sokken eerlijk gezegd.
"Dus zo ziet een dood mens er uit" dacht ik, terwijl ik naar hem stond te kijken. Zie ik hem echt niet meer ademen? Nee, het leek maar zo. Mijn god, wat een oorverdovende stilte. Bizar dus. Zaterdagmiddag in West. Doodstil, je kan een speld horen vallen en op een paar meter van mijn voeten ligt een wellicht akelige maar alleszins dode papa van drie kinderen.
Het lijkt eigenlijk net gewoon een dikke meneer die op zijn buik ligt te slapen.
Op een bizarre plek, dat wel, maar toch....hij zag er eigenlijk helemaal niet dood uit. Dode mensen zijn toch altijd wit, of hebben bloed en zo? Dit was gewoon een meneer op zijn buik, punt. Maar toch dood. Maar gevoelsmatig viel het me eigenlijk een beetje tegen, zo'n dood mens. Ik had er meer....meer emotie van mezelf bij verwacht. Maar ik keek ernaar of ik naar een aan een brugleuning geparkeerde fiets keek: je neemt het in je op, maar eigenlijk voel je niets bijzonders.

Wat een raar idee. Er ligt een dood persoon daar, en hoe akelig hij misschien ook was (trouwens, misschien was hij dat geeneens, ik weet het niet), toch was het nog altijd iemands zoon. Ergens krijgt een oudere vrouw te horen dat haar zoon dood is. En ik zie hem hier liggen, vlak bij mijn voeten.
De agenten boden slachtofferhulp aan.
Slachtofferhulp? Ben ik een slachtoffer? Haal dat lijk liever weg, het is inmiddels al uren geleden en alle uniformen zijn zowat alweer weg. Alleen het afzetlint en het witte laken met daarnaast een verkleumende hoofdagent, wachtend op de lijkschouwer, herinneren nog aan het drama. Wat een oneerbiedig schouwspel. Ik drink thee met mama en een agent, het leven gaat verder, de katten moeten eten en buiten ligt een lijk. Het regent en het is koud. Er ligt een lijk. De thee is warm en smaakt eigenlijk hetzelfde als anders. Nee, ik voel echt niets van heftige emotie. Moet ik me daarvoor schamen? Moet ik me wellicht zorgen maken om het gebrek aan emotie? Wat ik me wel direkt realiseer, is dat ik deze dag de rest van mijn leven nooit meer zal vergeten. De aanblik van een lijk, hoe koud ik er ook onder bleef, is toch een soort van mijlpaal in je leven. Niet direkt een fait accompli om trots op te zijn, maar toch wel iets wat je je na twintig jaar nog wel weet te herinneren. De dag van gisteren ben ik morgen alweer vergeten, maar vandaag weet ik als ik zestig ben nog tot in detail na te vertellen.

Later hoorde ik van de agenten dat de zoon des huizes was aangehouden.
Op teletekst las ik, weer later, dat ook de moeder in hechtenis is genomen.
Over rotjochie sprak niemand, maar ik hoorde van agent dat ook hij in het huis was toen ze ter plaatse kwamen.

Toen realiseerde ik me wat er niet klopte toen ik de eerste keer naar buiten keek, naar dode meneer.
Er waren minstens drie andere mensen in het huis toen deze man naar beneden viel/sprong/werd geduwd. Hij viel acht verdiepingen naar beneden en was vrijwel op slag dood. Toch was het doodstil, ook bij de buren op acht hoog.
Waren ze misschien opgelucht dat het eindelijk voorbij was?

Vorige week werd er twee straten verder een meisje door haar vriend om het leven gebracht. Ook dat was in het nieuws. Gisteren is ze begraven in Hoorn.

Jawel, ik woon in een moordbuurt.
Voordat ik kinderen heb, voordat ik ooit papa word, voordat ik verder ga met leven, kortom, wil ik hier heel ver vandaan. Weg van deze shit, weg van deze betonnen eenzaamheid waar je een speld kan horen vallen als er iemand vermoord wordt.

In gedachten ben ik mijn koffers vast aan het pakken.

...

She rides with the gods of the night,
She rules the tides in me.
She crushes the waves with her sigh,
And she...oh lord... becomes a part of me,
But her care is as sharp as a knife.
I'll say, for how can she step away from me,
How can you just walk away from me?

Every cold night,
Every whisper,
Every silent scream,
And you never listen.
And you say what?...It's allright,
Well it's not allright, no, no.

Every last time,
Every shiver,
Every dirty game.
Well it just isn't right,
It just isn't right.

She wakes at the dawn of the day,
And takes my heart from me.
Leaves me with nothing to say,
Nothing left for me,
But the fever of final goodbyes,
She spins away from me,
So I can go on...

I can go on.

Jaaaaajajjaa rustiggggggggg

Fuckerdefuck. Geen plaatjes meer.
Technische euhmmm storing. Wordt aan gewerkt. Excuses voor het ongemak.
Ik weet tenminste wat er loos is en iemand anders is er mee bezig, waarschijnlijk zonder dattie het weet. Maarrehh...thanks, Bart. 't Is voor mij dat Maus zo zit te zeuren. Ik heb vertrouwen in je.

Nee, dan het NUON.
Ik lig al enkele maanden in een soort van clinch met deze toko. Tuurlijk gaat er wel eens iets fout. Miljoenen klanten, maandelijkse betalingen, achterstanden, software, hardware, er gaat gewoon wel eens iets fout. Niet over zeuren, ook niet als het jou als klant overkomt.
Tenzij het Kafkaeske vormen gaat aannemen.
Dan schrijf je er een blog over.
Het hele verhaal hier uitleggen is te ingewikkeld en te saai, maar in een paar regels komt het erop neer dat het NUON bij hoog en bij laag beweert dat ik hun nog een kleine honderd Euro verschuldigd ben, maar de realiteit is dat ik al sinds mei 2006 een maand voor lig met betalingen, en ik dus godverdomme eigenlijk tachtig Euro teveel heb betaald! Uiteraard is er nu ook een incassobureau ingeschakeld, maar die negeer ik wijselijk.

Het is namelijk zo simpel allemaal. Tel op wat ik sinds januari heb overgemaakt tot nu toe. Tel vervolgens elf keer mijn maandbedrag op. Kijk naar de verschillen. Concludeer dat ik genoeg heb betaald en meer. Het wicht wat ik maandag aan de telefoon had, vertelde me dat één termijn is verrekend met "nog openstaande administratie- en incassokosten". Interessant, als je alles al vijftien jaar precies op tijd overmaakt. Haar verhaal veranderde ook met iedere lezing, en op een gegeven moment vertelde ze me zelfs het volgende idiote verhaal (let op he....komtie....) "op 27 augustus is er ook een aanmaning geweest over de maand augustus, die had betaald moeten zijn uiterlijk op 11 september, dus dat is ook weer 15 euro extra..."

Ho. Hold your fucking horses. Wat? WAT zeg je?
"Oh nee, ik vergis me" probeerde ze nog.
Sja, dat probeer ik jullie al sinds september duidelijk te maken, stel idioten dat jullie zijn. Het gesprek duurde bijna een vol uur. We zijn geen reet opgeschoten. Ik heb hun al lang alle bewijzen, kopieën van dagafschriften en een volledig betalingsoverzicht toegezonden. Rekenen. Kleuterklas-niveau. Optellen en aftrekken. Nog snappen ze het niet.

Ik vroeg het wicht naar de naam van haar leidinggevende.
Die gaf ze me niet.
Op de vraag waarom ze die niet gaf, antwoordde ze "Omdat ik dat persoonlijk niet zo nodig vind, meneer."
Mijn bek viel nog verder open dan hij al stond. Niet nodig meneer?
Ik beet terug "Kindje, wat jij persoonlijk vindt is totaal niet relevant, want je bent aan het werk"
Na een tijdje in de wacht, mompelde ze met tegenzin de naam van haar manager.
Wat een ballentent. Al drie maanden gezeik. Om niks. Echt, om niks. Maar ik kan elk moment worden afgesloten volgens de papieren en een dezer dagen staat er een mannetje van Intrum Justitia voor de deur. Die persoon zal -ik ken die tent- even met mij meekijken in mijn papieren en hoofdschuddend en onverrichter zaken weer heengaan, daar maak ik me geen zorgen over.

Maar hoe maak je aan een club idioten duidelijk dat als je in november al twaalf termijnen hebt betaald, dat geen achterstand maar een voorsprong is? Ik weet het echt niet! Ik ben echt met stomheid geslagen. Ik heb veel meegemaakt met dit soort tenten, heel soms hoor ik zelfs dit soort verhalen over mijn eigen tent en schaam ik me plaatsvervangend, maar nu overkomt het mij godverdomme.

Aan de andere kant is dat misschien wel goed.
Laat iedereen die bij een groot bedrijf met honderdduizenden klanten werkt heel af en toe maar eens ervaren hoe het is om met zulke mongolen te maken te hebben. Des te zorgvuldiger ga je met je eigen werk om.

Daarom ook dat ik gistermiddag met een hoge pief van onze eigen toko gezellig gebak heb zitten eten. Ik kan me verplaatsen in anderen.
Alleen niet in volslagen mongolen.
Dood aan NUON.
En de Rabobank
En de mussenkiller
En de firma Swier uit IJmuiden

Viva la revolucion!!!!!!