Vrijdag 12 nov jl, werd de eerste landelijke slaapplaatstelling gehouden om een goed beeld te krijgen van het werkelijke aantal Halsbandparkieten dat in Nederland voorkomt. Op hetzelfde moment werden op de belangrijkste slaapplaatsen in Amsterdam, Den Haag en Rotterdam, Haarlem en Leiden alle (zich voor de nacht) verzamelende Halsbandparkieten geteld. De telling verliep ondanks het slechte weer succesvol en leverde een recordaantal van ruim 5400 exemplaren op.
In verschillende parken in Amsterdam werden in totaal 1800 halsbandparkieten geteld. Dit aantal is vergelijkbaar met een schatting eerder dit jaar. De belangrijkste slaapplaats in Voorburg bij Den Haag leverde een ongekend hoog aantal van zo’n 3200 exemplaren op. In Rotterdam trof men op de enige (bekende) slaapplaats 300 Halsbandparkieten aan. Enkele kleinere slaapplaatsen in Haarlem en Leiden leverde resp. 65 en 60-80 Halsbandparkieten op. Op basis van de beschikbare resultaten lijkt het totaal aantal op ruim 5400 Halsbandparkieten voor heel Nederland uit te komen. Tijdens eerdere onvolledige landelijke schattingen in 2000 zouden er in Nederland zo’n 1000 ‘halsbandjes’ voorkomen. We kunnen dus nu voor het eerst beschikken over behoorlijk betrouwbare gegevens en blijkt dat er aanzienlijk meer Halsbandparkieten in ons land verblijven dan we tot nu toe dachten.
(bron: Stichting Vogelonderzoek Nederland)
Eehhhh..ja, dat had ik ze zelf ook wel kunnen vertellen.
Een paar jaar geleden zag ik voor het eerst een knalgroen tropisch beest op mijn balkon zitten, en ik pakte snel mijn camera om het voor het nageslacht vast te leggen: een grote groene vogel die het midden hield tussen een kleine papegaai en een grote parkiet. Dit was bijzonder, dat kon niet missen! Zomaar, pardoes op mijn balkon! Even later zaten er twee, en dezelfde middag zaten er maarliefst vier naast elkaar op de balustraden, en na een vluchtige blik in de populieren voor mijn huis, zag ik dat er nog veel meer voorradig bleken: tientallen groene fladderaars zaten daar te piepen en te krijsen. Leuk!
Nu zijn we een paar jaar verder, en ik kan je vertellen: Halsbandparkieten zijn kutbeesten. Eventjes is het leuk. Spannend, exotisch, apart. Mensen kijken je verwonderd aan als je ze vertelt dat je halsbandparkieten rond je huis hebt fladderen. Een soort valse trots maakt zich van je meester als je de foto's laat zien: "kijk zelf maar! In Amsterdam-West!". Maar na twee jaar is de nieuwigheid er definitief van af. Je irriteert je aan hun gekrijs en je irriteert je aan hun gefladder.
Jongens, moeten jullie in de zomer nou echt al om half vijf in de ochtend met dozijnen tegelijk laten horen hoe hard je kan schreeuwen? Het is nog donker, godbetert. Laat me met rust, kom strakjes maar terug. Dan ben ik aan het werk en mogen jullie je uitleven tot je er doodmoe van wordt.
Ze trekken er zich niets van aan. Gelijk hebben ze. Het is tenslotte zomer. Maar wat een kutbeesten zijn het toch......grrrrrr...rust wil ik, rust horen jullie me????
Inmiddels is het half november en zit er amper meer groen aan de bomen.
Het is koud en de eerste nachtvorst is voor vrijdag voorspeld, hoorde ik op de radio.
Ik kijk naar buiten en ik zie ze niet meer.
Jongens, kom nou terug....alsjeblieft...ik meende het niet zo.....!!!
Tot de volgende blog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten