Zeeolifantjes zijn zieliger dan mensen

Zoals sommigen van jullie bekend is, kan ik me mateloos ergeren aan domme mensen.
Kijk bijvoorbeeld eens naar het stel idioten wat vanavond staat te demonstreren bij het cellenblok op Schiphol.

Toegegeven: het is schandalig dat dit is gebeurd.
Dit kan en mag nooit of te nimmer gebeuren, de Nederlandse staat heeft de wettelijke verantwoordelijkheid over gedetineerden en is dus medeschuldig aan de dood van deze elf personen. Fair enough.
Maar de kneuzen die staan te demonstreren, gebruiken dit drama als argument tegen het uitzettingsbeleid van minister Verdonk.
Huh?
Wat heeft het een in godsnaam met het ander te maken?
Tuurlijk; de getroffen gedetineerden waren illegaal in Nederland, en dankzij het beleid van Verdonk zaten ze -terecht- in hechtenis, in afwachting van hun uitzetting.
Maar dat heeft in geen enkel opzicht te maken met de oorzaak van deze brand!

Wanneer een "normale" verdachte , zeg iemand die met een promillage van 1.8 over de snelweg raasde, in de cel zit en daar bij een brand of op een andere manier sterft, roept toch ook niemand dat de Wegenverkeerswet niet deugt?

Ik snap de logica van deze figuren werkelijk niet. Ik heb echt mijn best gedaan, maar ik ben er denk ik gewoon te slim voor.
(Dat daarentegen kloothommel Donner eindelijk eens mag opflikkeren, is iets anders. Dit is de grootste megablunder van zijn onophoudelijke lijst van fuckups. Justitie is verantwoordelijk voor alle penitentiare inrichtingen en huizen van bewaring, en ook voor dit cellencomplex op Schiphol. Hondelul Donner is de eindverantwoordelijke voor het -naar het zich laat aanzien- gebrekkige aanname- en veiligheidsbeleid bij deze uitzettoko. Geen Bedrijfshulpverlening aanwezig, ongeschoolde bewakers, ik vind dat nogal wat. Oprotten, Donner. Nu. Maar Rita heeft hier geen moer mee te maken!)

Verder moet ik eerlijk bekennen dat de dood van deze figuren me persoonlijk geen klote interesseert. Niet omdat het illegale vreemdelingen zijn, maar omdat ik ze niet ken, ze nooit gezien heb en mijn leven vandaag niet anders is dan gisteren doordat zij er niet meer zijn.
Zelfde geldt voor de tienduizenden doden in Kashmir, zelfde geldt voor de tienduizenden tsunamislachtoffers.
Sorry, het doet me niets.
Dat komt -daar ben ik van overtuigd- doordat ik van de generatie ben die van kinds af aan onder het eten werd geconfronteerd met Socutera-filmpjes van negers met dikke oedeembuikjes en vieze vliegjes in hun ogen.
Als je dat soort shit maar vaak genoeg ziet, raak je er aan gewend. Conditioneren, noemt men dat. Zoek zelf maar op in Psychologie voor idioten.
Ook het feit dat ik een ongevoelige klootzak ben zal hieraan bijgedragen hebben, dat geef ik toe.

Trouwens, wat zit ik godverdomme te zeiken, ik ben helemaal niet ongevoelig!
Vorige week nog, heb ik een half uur lang zitten huilen als een klein kind.
Tranen met tuiten, ik was ontroostbaar en ik voelde me ellendiger dan jullie je kunnen voorstellen. Ik zat er helemaal doorheen en mijn hele avond was naar de kloten.
Waarom?
Ik zag -mijn hart breekt verdomme met terugwerkende kracht wederom- een baby-zeeolifantje wat (lach niet!) werd doodgedrukt door zijn ouders, die bovenop hem lagen te krikken!!!
Zesduizend kilo aan zeeolifantenvet lag er bovenop dat afzichtelijke, maar o zo lieve beestje te klotsen. Mamazeeolifant had het door en wilde weg, maar papazeeolifant, de gore klootzak, dacht maar aan een ding: zijn godverdomde zeeolifantenzaad in die berg vet spuiten.
Dat arme, arme jonkie zat eronder, en probeerde uit alle macht weg te kruipen maar zijn achterlijfje zat muurvast onder mama en papa.
Hij keek godverdomme in de camera en huilde naar de cameraploeg "help me dan...alsjeblieft, help me...het doet zo'n pijn..." en die National Geographic-klootzakken bleven doorfilmen.
Het jonkie, ik zal hem nooit vergeten, stierf een gruwelijke dood.
Zijn lijfje werd kapotgedrukt door zijn eigen papa en mama, en het laatste shot wat je zag was dat hij zijn laatste adem uitblies op het strand, papa en mama waren in geen velden of wegen meer te bekennen. Zijn schedeltje was gebarsten alsof het een ingedrukte eierschaal was en overal sijpelde bloed uit. Hij knipperde nog een paar keer met zijn donkerbruine zeeolifantenoogjes, recht in die klotecamera, en stierf onder de ogen van de documentairemakers. En onder mijn ogen. Ik wilde dat ik het nooit gezien had, en de enige reden dat ik niet na twee seconden al verder zapte, was omdat ik er van overtuigd was dat hij het wel zou redden.
Niet dus.
Mijn god, wat heb ik gehuild. Eerlijk waar, dit was misschien wel het verschrikkelijkste wat ik in mijn hele leven heb gezien op de televisie.

Sommige domme mensen roepen nu "tsja, dat is natuur he. Moet je nooit in gaan ingrijpen. Zo gaan die dingen nu eenmaal."
Tegen die mensen zou ik willen zeggen: flikker op. Val dood.
Is iemand met kanker dan niet net zo goed natuur? Gaan we dat filmen zonder in te grijpen?
Of een tsunami met honderdduizenden slachtoffers? Tsja, da's natuur he. Mooi man. Natuur. Schitterend. Moet je nou toch eens kijken. Jaaaaa, ik ben een echte natuurliefhebber.

Die brand vannacht op Schiphol, was dat ook natuur?
Zaten de bewakers niet gewoon naar hun monitors te staren, bak chips erbij en dachten ze dat ze naar een documentaire op National Geographic Channel keken....?
Dat zou een hoop verklaren....