De dag dat Arjen zich aanstelde....

Bloody hell.
Het is godverdomme of de duvel ermee speelt.
Ten eerste; Arjen is single en dus slaap ik chronisch kut.
Geen idee wat dat voor mechanisme is, maar als er niemand naast me ligt, doe ik geen oog dicht, en als ik al slaap is het van een ondraaglijke lichtheid, zoals het bestaan zelve.
Ten tweede; Ik heb morgen dus een date met een prinses, en wat is zich met volle overgave aan het ontwikkelen en waar? Jawel: de moeder van alle puisten, vol op mijn godverdomde neus. Het is toch godgeklaagd. Mijn hele puberteit ben ik pukkel- en puistloos doorgekomen, maar op mijn vijfendertigste heb ik de dag voor mijn eerste ontmoeting met deze mevrouw een potentiele knoert van een knop op mijn gok.

God, als je bestaat....als je er echt bent he....fuck dan even het Midden-Oosten, laat alle hongerige negerkindjes even voor wat het is, stop even met jezelf kapotgeneren voor wat je hebt gedaan in de afgelopen eeuwigheid, en zorg dat mijn neus toonbaar is morgenavond, gore klootzak dat je bent.
Wat heb ik misdaan dan? Ik ben toch altijd lief geweest? Help me dan! Mijn toekomst hangt aan een zijden draadje, en wee je stokoude gebeente als ik me kapot moet schamen voor mijn neus, hoor je me. Ik heb van mezelf al genoeg om voor onder mijn bed te willen kruipen en er nooit meer onder vandaan te komen, dus doe me dit niet aan. Alsjeblieft? Als je me helpt, dan beloof ik dat ik vanaf nu een beter mens zal zijn. Nee, echt, ik meen het. Lul.

Maar wat nou als ze me evengoed een afzichtelijk en afgrijselijk monster vindt? Als ik te klein, te dik, te onzeker, te grappig, te arrogant, te saai, te druk, te fout gekleed, te netjes, te slordig, te wit, te grijs, te jong, te oud of teveel mezelf ben? Dan moet ik verdomme nog de hele avond voelen hoezeer ze weg wil, weg bij die ongelooflijke weirdo. Want reken maar dat ik aan een halve blik voldoende heb. Ik voel iemands aura op tien meter afstand, ik kan zowat gedachten lezen en qua interpretatie van lichaamstaal ben ik onnavolgbaar. Is er in een kamer van honderd mensen 1 iemand ongelukkig, dan voel ik dat bij binnenkomst. Is er een stel wat ruzie heeft, dan zie ik dat in een split-second. Is er een vrouw die wanhopig de liefde met me wil bedrijven, dan moet ze dat hardop in mijn smoel schreeuwen (He! Jij daar! Neuk me godverdomme hersendood, hoor je me!!!!) en misschien dat ik me dan afvraag: "zou ze wat van me willen, dat wijf?". Ik bedoel maar.

De vraag is: ben ik zenuwachtig?
Het antwoord is: Ik heb disdag mijn rij-examen. Ik heb morgen een date.
Voor dinsdag maak ik me totaal geen zorgen: ik rijd af en ik schat in dat ik meteen slaag en dat zou godverdomme volkomen terecht zijn. Autorijden zit me al heel mijn leven in het bloed, ik heb het altijd al geweten. Ik doe even mijn kunstje en ik ben in bezit van het begeerde roze vlies. Zeg dat ik het gezegd heb.
Voor morgenavond echter, gieren de zenuwen door mijn keel. Ik heb buikpijn als ik aan alle vreselijke scenario's denk die kunnen plaatsvinden. Ik weet zeker dat ik vannacht geen oog zal dichtdoen, en alleen al daardoor morgen een volslagen debiel van mezelf maak (eh...dat is een Anglisisme, ik weet even niet hoe het anders te verwoorden), puur van vermoeidheid.

Gelukkig heb ik een backup-plan.
Niet alleen zal collega en kale, gepiercete, getatoeerde en boomlange vriend Jason mij een sms sturen (what's up, dude?), waardoor ik altijd een werkgerelateerd noodgeval kan veinzen (sorry, mooie prinses, ik moet werken, reken jij even af, ik spreek je nog wel, nee maak je geen zorgen, ik laat mezelf wel uit en ik kom je ooit nog wel tegen en hier heb je een gratis nooduitgang zodat je bij me wegkunt zonder genante vertoningen. Ga maar gauw, ga en zoek de ware en als je hem vindt geef hem een schouderklop en vraag of hij een lekkere zus heeft met dikke tieten), maar ook zal het ex-gabbermeisje wat op een eiland woont even controleren hoe het verloopt. Stel nou dat het helemaal niks is, kan ik altijd nog kijken of ik het eilandmeisje en haar vier centimeter langer-dan-ik-ben-en-kennelijk-bloedmooie-vriendin opzoeken, en daar alsnog een paniekaanval opdoen. Ik bedoel: als je van plan bent je te gedragen als een volslagen idioot, zorg dan tenminste dat je zeker weet dat je daarin slaagt en spreid je kansen.

Kortom: Leve het leven van een wanhopige klootzak.
Help me.
Help me alsjeblieft, lieve oma vanuit de hemel.
Wees bij me en houd mijn hand vast en zorg dat je kleinzoon goed terechtkomt.

Andermans coniferen

Wederom: wat een dag.

Heel apart: ik had een kutnacht, kun je het geloven? Jawel: om het uur wakker en ondanks mijn vrije dag vandaag toch om acht uur al ogen als schoteltjes, terwijl mijn lichaam aanvoelde of er een Leopard-tank doorheen was gereden.
Dus langzaam aan wakker worden, even mijn peperdure Ralph Lauren-brilletje op tot ik gedouched heb, en op naar fokking Amstelveen voor een helletrip.
Zoals jullie misschien weten, ben ik nogal gevoelig voor grote mensenmassa's en dan speciaal in afgesloten ruimten zoals winkelcentra. Yep. Amstelveen dus. Het ultieme overdekte mensenmassa-ding. Vrijdagmiddag. Dus markt. Dus megadruk. Maar ik ben een flinke vent, dus gewoon doorzetten en gaan met die spreekwoordelijke banaan. Juist.
In elke winkel die ik bezocht, moest ik ongeveer een kwartier in de rij staan tussen opgewonden Amstelveen-kutten met teveel parfum op en te strakke truitjes voor hun middelbare leeftijd. Bij elke winkel werd mijn rug natter, mijn hoofd kleiner en mijn visie meer tunnelachtig. Rustig ademhalen, kijk goed om je heen en pas alle truukjes toe die je hebt geleerd van je psycholoog tien jaar geleden. Kijk, dat gaat al iets beter. Zal ik dan ook nog even de boekenwinkel pakken en kijken of ze daar de voorlaatste Brusselmans hebben? Welja. En welnee, tuurlijk hebben ze die niet. Ok, dan alleen op zoek naar het Kruitvat voor een laatste tas vol met niks en dan op naar de parkeergarage waar mijn chauffeur van de dag op me wacht (jaja nog even, papa, dan heb ik zelf mijn rijbewijs en hoef je nooit meer mee naar Amstelveen) en zoef naar huis.
Hee, wat is dit, een winkel in babyspulletjes. Toch maar even naar binnen gegaan, want iemand die ik binnenkort ga zien is in verwachting van....een kindje...echt waar, van wat anders zou je denken, en ik kan niet met lege handen komen. Goed. Arjen in de Prenatal. Paniek. Verkoopsters met verstand van baby's in een twee verdiepingen tellende winkel met babyspullen en Arjen met net zoveel verstand van baby's als van het onderhouden van relaties, dus ik voelde me als een schoenmaker op het verkeerde feest. Als een vis op het droge. Als een ballerina in een boksring, als Paris Hilton op een bijeenkomst van geheelonthoudende weightwatchers. Kortom: zoals ik me overal voel, onder mijn eigen bed na.
De vriendelijkste van de drie dames kwam vertederd op me af (kijk, dat is een toekomstige papa) en vroeg of ik iets speciaals zocht. Het enige wat ik piepend kon uitstamelen was een benepen "help me alsjeblieft..." Dat deed ze nadat ik haar kort de situatie had uitgelegd (Help me dan godverdomme, vorte trut! Ik ontmoet binnenkort een heel mooi zwanger meisje en ik weet niet wat ik moet doen, wat ik moet zeggen, waar ik moet kijken, hoe ik me moet gedragen, hoe ik mezelf moet blijven, of ik dat sowieso wel moet doen, kortom: help me dan toch! Help me of ik bel de politie! Sta daar niet zo stom te staan, steek je handen uit je mouwen en help me met een perfecte keus en godverdomme niet te truttig want dat ben ik niet en dat is zij ook niet en dat zal haar toekomstige kindje alleszins ook niet gaan zijn en nee ik ben NIET de vader en bemoei je verder alleen met mijn creditcard en blijf lachen zoals je nu doet, ja zo ja, goed zo, jij komt er wel durf ik te gokken, en ik zal er persoonlijk voor zorgen dat je opslag krijgt als je me deze winkel laat verlaten met iets waarmee ik mezelf kan vertonen aan deze schone jonkvrouw. Maar als het achteraf een verkeerd cadeau blijkt te zijn, dan weet ik je te vinden en zoek ik je persoonlijk op en zal ik je leven tot een hel maken, hoor je me, lief meisje met je stralende ogen en je blozende wangen en je verende tietjes, nee wees niet bang, ik zal je niets doen, maar als je me nu godverdomme niet gaat helpen dan zwaait er wat!) Ik bedankte haar vriendelijk en haar collega gaf me expres de allergrootste Prenatal-tas ter wereld en zei lachend "zo, dan kan iedereen zien dat je babyspulletjes hebt gekocht"

Blozend verliet ik de winkel, mezelf vervloekend voor mijn belachelijke gedrag zoëven. Godverdomme Ar, je bent een volwassen vent, gedraag je dan ook eens een keer als zodanig. Toch was ik ook wel weer trots, omdat ik zelf een keuze had gemaakt en ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weet dat het in goede aarde zal vallen, zoniet bij de moeder dan toch zeker wel bij de dochter, want het zal haar favoriete kleding worden, waar ze liever dan op welk textiel dan ook haar melk overheen zal uitkotsen, denkend aan oom Arjen. Of zou het andersom zijn, dat ze eerst denkt aan oom Arjen, en pas dan begint over te geven? Dat lijkt me waarschijnlijker, want dat is wat vrouwen meestal doen, of ze nou vijftig, zesentwintig of verdomme twee maanden oud zijn. En gelijk hebben ze, ikzelf bijvoorbeeld kan ook nog maar sinds vorig jaar mijn kokhalzen controleren als ik mezelf bekijk in de spiegel, en dat is voornamelijk doordat ik alleen nog maar indirect in spiegels kijk, zo half vanuit mijn ooghoeken.

Ergens halverwege de Prenatal en de auto betrapte ik me erop dat ik vrolijk was. Liep ik daar godverdomme met een glimlach op mijn smoel? In de etalageruit van de Levi's store bekeek ik mezelf. Shit, ik vergat in mijn enthousiasme vanuit mijn ooghoeken te kijken en begon meteen te braken. Maar onder het kokhalzen zag ik toch wel degelijk iets wat op een lach leek, ja ik meen het serieus, ik lieg hier toch zeker niet tegen jullie, wat denken jullie wel!
Ineens realiseerde ik me wat er aan de hand was.
Terwijl ik het braaksel van mijn pilotenjas stond te schrapen met een HEMA-servetje wat ik van de grond had opgeraapt en mensen met een grote boog om me heenliepen, realiseerde ik me dat ik de Prenatal-tas stiekem naar de buitenkant van al mijn tassen had gemanouvreerd, zodat iedereen het kon zien.

Ik voelde me of ik met de Golden-retrieverpuppy van iemand anders over straat liep. Je weet wel, dat iedereen vertederd kijkt naar het hondje en automatisch denkt "dat is een lieve jongen, want hij loopt met een Golden-retrieverpuppy", niet wetende dat dat de Golden-retrieverpuppy van iemand anders is.
Zo merkte ik dat ik stiekem hoopte dat de meisjes zouden denken "Ach wat lief, dat mannetje daar, met zijn Nudie-spijkerbroek, zijn Timberlands en zijn pilotenjas van Pall Mall, wordt binnenkort papa!".

Ik liet mijn vader wachten en liep nog drie extra rondjes door het winkelcentrum.

Phil Lynott was een held

Er zijn van die nummers die je een boost van energie geven.
Nummers die werken als een zonnebank en een thermosfles koffie tesamen, en je hormonen doen opzwepen en je doen voelen of je, al is het maar voor heel eventjes, de hele wereld aankan.
Niet speciaal om hun teksten of die ene speciale herinnering of zo, nee, gewoon door de melodie, de "feel" die erbij hoort.
Ikzelf heb dat bijvoorbeeld met I need a lover van John "Cougar" Mellencamp.
Of met het eerste stuk van Bruce Springsteens Jungleland of het middelste stuk van Driving the last spike van het album We can't dance van Genesis.

Een ander nummer wat dat in zich heeft, is Rosalie van Thin Lizzy, een bloedstollende cover van een matig en stokoud nummer van Bob Seger.
Thin Lizzy. Legendarisch.
Phil fucking Lynott, mensen. Rock en Roll op zijn Iers. Veel te vroeg van ons heengegaan, deze rockheld. Thin Lizzy is en was nooit erg bekend in Nederland, maar iedereen moet The boys are back in town en Whisky in the Jar herkennen als ze het horen, al was het maar van respectievelijk de themesong van Toy Story en van de cover door Metallica.
Goed, Phil Lynott dus, gestorven aan drank en drugs, maar man man man, wat had die kerel een stem en een uitstraling en wat spijt het me dat ik ze nooit heb gekend en gewaardeerd toen Phil nog leefde. Luister eens naar het album Live and dangerous, tot op de dag van vandaag een klassieker in mijn muziekwereld, misschien nog wel meer dan Cheap Trick's Live at the Budokan dat is.

Iedereen met Kazaa of Bittorent of wat dan ook: download Rosalie, Jailbreak of The Cowboy Song en durf te zeggen dat ik ongelijk heb. Ik daag jullie allemaal uit!

Phil, ik heb je nooit gekend, maar ik mis je en ik herken je in de spiegel, vriend.

Het ga je goed, daarboven.


Roll me over and turn me around
Let me keep spinning till I hit the ground
Roll me over and let me go
Running free with the buffalo
Here I go

Oud nieuws

Weet je op welke momenten je je realiseert dat je ouder aan het worden bent en geen twintig meer bent?

Als gewoon blijkt dat je met je ex waarmee je ooit hebt samengewoond voor twaalf jaar, na twee jaar uitelkaar zijn gewoon normaal kan praten over je eigen en haar relationele sores. Dat heet volwassenheid, maar hoort bij ouder worden.
Als je 's ochtens een grijze haar uit je oor ziet komen
Als je net leest dat je inmiddels 34.000 euro aan pensioen hebt opgebouwd.
Als je Cor van der Laak nadoet op je werk en niemand weet waar je het over hebt, behalve je collega van zevenendertig.
Als je 's ochtends een grijze haar uit je kin ziet komen
Als je echt vindt dat alles vroeger beter was
Als je alles anders zou doen als je toen wist wat je nu weet
Als je nog steeds denkt dat Disintegration van The Cure een wereldplaat is
Als op de plek van je lagere school een appartementencomplex is gebouwd
Als een jong, kittig meisje in een winkel "U" tegen je zegt
Als je donzige haartjes voelt op je schouderblad
Als je een hekel hebt aan scholieren en gasten op scooters
Als....als je je realiseert dat je leven bijna half voorbij is en je eigenlijk nog geen flikker hebt bereikt, je nog steeds in dezelfde kutbuurt woont als toen je een kleuter was, nog geen nageslacht hebt neergezet en daar op korte termijn ook weinig kans toe hebt en je eigenlijk achterloopt op de planning die je in je hoofd had toen je begon met volwassen worden.
Als......je je realiseert dat je een oude mopperkont aan het worden bent

Toet! Toet!

Wat een dag, wat een dag.
Vannacht pas hoorde ik hoe laat ik mijn tussentijdse toets had (namelijk kwart voor elf, dus half tien afspreken om nog even te oefenen) dus toen alsnog de wekker gezet op acht uur. Uiteraard een nacht als elke andere; om het uur wakker worden en de slaap niet kunnen vatten en op zijn allermoeist zijn als de wekker uiteindelijk onverbiddelijk haar hatelijke geschreeuw in mijn rechteroor (als ik op mijn rug lig, wat meestal eigenlijk niet het geval is) tettert.

Het uurtje oefenen was niet erg hoopvol, juist vanwege die pokkenacht en de daarbij horende vermoeidheid en mijn chronische ochtendhumeur. Kortom: te weinig koffie, te weinig nicotine en te weing slaap. Zie dan maar eens een BMW 3-serie netjes in te parkeren. Twee van de vijf keer oefenen was ok, de rest gewoon kut en ik was er met mijn kop niet al te veel bij. Om kwart voor elf bleek mijn examinator een homo van het middelruige soort te zijn. Goed zo! Ik ben -ik heb het al eens gezegd- een gay-magnet, dus ik stond al met een-nul voor.

Ik kan in alle bescheidenheid zeggen dat ik nog nooit zo netjes, strak en vloeiend heb ge-file-parkeerd als deze keer. Sterker; ik vraag me af of ik niet en passant het wereldrecord "netjes parkeren" officieus heb gebroken. Die had ik alvast in mijn zak. Met straatje keren ben ik gematst, ongetwijfeld omdat ik gewoon een toffe peer was (nonchalant lullen over mijn werk, de lente en vrouwen terwijl ik stiekem heel goed oplet, daar scoor je punten mee.)

De enige, en ongelooflijk grote mega-fuckup was het invoegen op de A-10. Duizend keer gedaan, duizend keer smooth as a baby's bottom, maar alles zat tegen. De invoegstrook bleek tevens gelijk meteen de uitvoegstrook voor Bos en Lommer te zijn, dus ik zat, oh tegenvaller, een baan teveel naar rechts. Had ik deze situatie beter gekend, dan had ik de linker strook bij het stoplicht gepakt en was ik op de juiste baan gestart. Tweede teleurstelling: Wat is die strook KORT godverdomme! Nu handelen, nu naar links anders ga ik alsnog gelijk de A-10 weer af in plaats van op. Godver. Zit er net zo'n lul links van me die me kost wat kost niet voor wil laten. Nog maar vijftig meter. Wat doe ik, gassen en ervoor proppen of gas los en gokken dat de volgende klootzak me er tussen laat? Andere opties zijn vrij beperkt: of de snelweg af, of de vangrail testen op zijn houdbaarheid. Een seconde twijfel en ik ben de lul: mijn examinator moet gas bijgeven en zegt nors: naar links, naar links! Kut. Wat een fuckup. Vervolgens zat ik door het snelle invoegen (80 waar je 80 mag), gelijk vrij dicht achter een vrachtwagen. Hmmm...licht remmen doet degene achter me misschien schrikken (het is namelijk mega-super-druk hierzo en iedereen voegt in- en uit tegelijk, het is een van de kloterigste stukken snelweg rond heel Amsterdam), dus ik laat mijn gas los. Kut, ik stond al in zijn vijf, dus dat schiet niet erg op; tergend traag wordt de afstand tussen mijn neus en de kont van de vrachtwagen groter. Na wat een uur leek te duren, zit er er eindelijk twee seconden achter. Kut. We rijden maar vijfenzeventig. Slome slak! Maarja, je mag maar tachtig hier, dus wat zal ik doen? Mijn gevoel zegt: gassen en inhalen. Hmmm, vindt die homo dat dan niet te agressief? En trouwens, ik ken de route en ik weet dat hij me de volgende afslag, afslag Westpoort, er toch af laat gaan. Ik besluit even achter de vrachtwagen te hangen (op de bekende twee seconden afstand) en inderdaad, bij Westpoort eraf en de rest ging weer cool.

Jammer; de homo vond -terecht!- het invoegen "helemaal prut" en dat ben ik volledig met hem eens en ik schaam me kapot. Wat een kut-actie. Alleen vond hij de vrachtwagen-actie ook slecht, ondanks mijn uitleg (remmen vond ik tricky en inhalen ook omdat ik wist dat ik er toch gelijk weer af moest). Helaas: hij vatte het op als besluiteloos en ik weet zeker dat ik -als dit een echt examen geweest zou zijn- erop gezakt zou zijn.

Voordeel is wel, dat ik even heb mogen proeven hoe een echt examen is, en dat ik de komende paar lessen volledig kan focussen op deze verbeterpunten. Kritiek is nooit leuk, maar terechte kritiek is goed en opbouwend. Bijschaven, puntjes op de I en ik haal dat examen volgende maand gewoon. Vanwege het perfecte inparkeren het het kuche redelijke straatje-keren, heb ik vrijstelling gekregen voor mijn bijzondere verrichtiingen op mijn examen. Jeej! Arjen blij. Maar Arjen ook niet tevreden, alleen door die klote-actie op de invoegstrook. Had ik het linkerstoplicht gepakt, was er niets aan de hand geweest en was het perfect gegaan. Leer ervan! Leer ervan! Godverdomde perfectionist dat je bent! Leer nou, verdomme!

Gezeik van een idioot

Allereerst: Wat is Jimmy Paige toch een geile gitarist. Ik word niet snel, zeg maar nooit, opgewonden van mannen, maar Jimmy fucking Paige doet me toch bij tijd en wijlen dicht in de buurt geraken van sexuele opwinding. Met zijn paars-met-gouden Les Paul, dat doettie toch maar even.

Allertweedst: Louis Figo kan nog steeds voetballen als een jonge god. Jawel, dat kan hij verdomme wel, zijn voorzetten liegen er nog steeds niet om, zo kon je vorige week zien op televisie en wat je op televisie ziet is waar!

Allervierst, want iets derdst kan ik niet bedenken, ehh waar was ik verdomme gebleven, ik ben tien minuten later want mijn telefoon ging. Ja, allervierst, waarom smst mijn instructeur niet terug hoe laat ik morgen een tussentijdse toets heb? (Ar kijkt even op zijn display of hij niet toevallig ge-smst heeft terwijl ik aan de telefoon zat, waarbij ik overigens voor de zoveelste keer een bakkebaard-stoppel uit mijn eh...hoe heet dat, wang, heb getrokken met het scharniergedeelte. Echt, wat een kuttelefoon is die Samsung, dat ik iedere keer een bakkebaard uit mijn bak trek. Dat deel van je wang moet haast wel je bak heten, bedacht ik zojuist, vandaar de naam bakkebaard. Je hebt ook okselbaard en schaambaard, en sommige mensen hebben schouderbaarden of buikbaarden. Zelf heb ik tegenwoordig wel eens haar uit mijn oren groeien, zo merkte ik laatst. Mijn god, haar uit mijn oren, ik word verdomme oud, kun je het geloven? Kortom: niet vergeten elke week de binnenkant van je oren goed te scheren, en als je toch bezig bent, zet dan gelijk je trommelvlies even in de was. Oh shit ik moet nog een haakje sluiten, welnu en alras; vooruit met de geit zei de boer en neukte het varken, daar komt hij aan die haakje-sluiten: )

Allerzoveelst, even kijken, welja, laat ik alsnog allerderdst doen, ehhh oh ja (hmmm lekker zeg, die koffie) ehhh ja juist. Wat zei je daar? Nog een sigaret opsteken? Natuurlijk, Viva Portugal en leve de koningin en zo, hallelujah en van je falderie faldera wat is het leven toch eigenlijk een pracht en praal, vooropgesteld dat je pracht gelijkstelt aan stront en praal aan ellende. He, is die Arjen soms dronken of zo? Ja, soms wel, soms alleszins wel maar nu zeker niet want ik drink geen druppel alcohol. Sterker: ik drink meerdere druppels water op dit moment, gevangen in een doorzichtig omhulsel, beter bekend onder de eenvoudige naam: glas. Een glas water aldus en zodoende, alleen: waar is die verdomme gebleven en waarom typ ik zo snel? Ah daar ben je, kleine rakker met het plaatje van Eric Cartman erop ge-flexi-drukt. Sommige mensen vragen zich af: is het glas halfvol of half leeg? Ik vraag me af waarom ik zo'n dorst heb, maar ineens realiseer ik het me; dat is omdat ik een boterham met zout heb gegeten en die heb weggespoeld met een glas zeewater. Ik ben tegenwoordig op een nieuw soort dieet: de hele dag zout eten. Zout voor mijn ontbijt, zout voor de lunch en zout als avondeten. Tussendoor af en toe een paar peperkorrels, en voor het slapen gaan een paar emmers water. Het dieet helpt perfect; ik weeg momenteel honderdveertig liter. Eh, kilo.

Godverdomme, vorte Turk, sms dan hoe laat ik mijn wekker moet zetten! Of wil je soms dat ik de politie op je afstuur? Ik wil naar bed, maar ik word wakker gehouden door een Turkse rijschoolhouder, kun je het godverdomme geloven? Liever word ik wakker gehouden door een.....maar nee, dat kan ik niet hardop zeggen hier. Alleszins een smakelijk idee, laat ik jullie dat zeggen, kijkbuiskinderen. Maar daarover wellicht nooit meer een woord, een man mag alleszins zijn dromen en gedachten voor zich houden.

Toch is het wonderlijk hoe sommige mensen op mijn blog terechtkomen.
In mijn stats kan ik natuurlijk zien hoe er gegooooooooogled wordt, bijvoorbeeld.
Hier....kijk dan....een of andere idioot zoekt in Google op arrrrjen blogspot. Nee, die is briljant. Of deze dan, deze viespeuk zoekt op zou u gaarne neuken met mijne grote paal en dan ben ik ook nog de tweede van alle honderddertien hits. Dat is grappig. Verontrustender is het, dat als je zoekt op zaadlozing in de mond van een dik wijf , je ook op mijn site komt. Huh, ik heb het daarover nooit gehad. Of zoekt Google ook stiekem in je dromen hahahahhahahahha jaja dat is lachen zeg, zo, ik heb gewoon buikpijn. Ik neem nog even een boterham met dubbel zout erop. En dan naar bed. Oh kut nee, die Turk moet me nog contacteren alvorens ik de wekker kan zetten.
Viva Turkije, ik zei het geloof ik al eerder of nee, dat was viva Portugal natuurlijk en ook over Lous Figo en over Jimmy Paige en over okselbaard heb ik het gehad, kunnen jullie je dat nog herinneren?

Morgen iets minder koffie.

Ramble on....

Leaves are falling all around
It's time I was on my way
Thanks to you, I'm much obliged
For such a pleasant stay
But now it's time for me to go
The autumn moon lights my way
For now I smell the rain,
And with it pain,
And it's headed my way
Ah, sometimes I grow so tired,
But I know I've got one thing I got to do

Ramble On,
And now's the time, the time is now
To sing my song
I'm goin' 'round the world
I got to find my girl, on my way
I've been this way ten years to the day, Ramble On
Gotta find the queen of all my dreams

Got no time to for spreadin' roots
The time has come to be gone
And to our health we drank a thousand times
It's time to Ramble On.

Gonna ramble on, sing my song
Gotta keep-a-searchin' for my baby
Gonna work my way, round the world
I can't stop this feelin' in my heart
Gotta keep searchin' for my baby
I can't find my bluebird
I'd listen to my bluebird sing but I can't find my blue bird
A-keep-a ramblin' baby...

Nostalgie is niet meer wat het is geweest.....

Mark Knopfler is een van de saaiste muzikanten die er zijn, en hij kan echt al jaren niet meer. Dire Straits zijn fout sinds 1985, en het valt me op dat Mark Knopfler en Mart Smeets steeds meer op elkaar zijn gaan lijken. Mart Smeets is helemaal een lul, zeker als hij in de VARA-gids over muziek gaat zitten mekkeren,dus dat maakt luisteren naar Dire Straits er niet populairder op.
Toch hebben deze Londense yuppen, nog lang voordat het yuppen waren, minstens één heel goed album afgeleverd: Communiqué.
Eerlijk waar, nog steeds krijg ik kippenvel van Portobelle Belle en nog steeds is Once upon a time in the west van een coolheid die er niet om liegt. Misschien wel de ultieme meefluit-plaat.
Ga in je luie stoel zitten, schenk een glas Schotse malt in, steek een peuk op en luister in stilte naar News en durf te beweren dat deze gasten niet ooit heel cool zijn geweest.
Ik heb ze nog zien spelen in de Jaap Edenhal in Amsterdam-Oost, for God's sake. Mijn allereerste concert, ik was een jaar of vijftien. Daarna is het nooit meer wat met ze geworden.

Well I don't need no priest
But I love all of the people
Yes I share the feast
So I drink up my wine
Yes and the song in my bones
I know the way
I can see by the moonlight
Clear as the day
Now come on woman, come follow me home

Zo. En nu ga ik kakken want dat moet ook zo nu en dan gebeuren.

Ho, pas op, kijk uit!

Is het leven kut?
Ik denk, nog steeds, dat dat reuze meevalt.
Iemand die een misse daad pleegt, zeg een keer iets steelt of heelt, is niet gelijk een misdadiger. Als het in Portugal een keer goed onweert gedurende een week, is het klimaat in Portugal niet gelijk om van over te geven.
Voel je je een keer een tijd goed klote, dan is ook het leven niet meteen helemaal klote. Hoe kut je je ook soms voelt, altijd is er het besef dat het beter zal gaan, en dat er ooit, vroeger of later, een moment is dat je bij jezelf denkt: "Jezus, weet je nog, toen? Wat was dat klote he. Thank fuck dat dat nu anders is."

Maakt dat alles het gelijk maar draaglijk dan?
Nee, ook dat denk ik niet. Stel, zelfde vergelijking als een blog geleden, je breekt je been tijdens het voetballen. Tuurlijk weet je donders goed dat je been weer zal genezen en dat je -als alles meezit- ook gewoon weer net zo goed (of beter want je hebt misschien iets geleerd) kunt voetballen. Maar daar denk je echt niet aan, als je liggend op een brancard van het veld word gedragen en elke stap die de verzorgers zetten door merg en been gaat. Je hebt dan gewoon pijn, het is kut en alles is onzeker. Dat je ooit weer zal lopen en rennen en voetballen.....zal allemaal best, maar nu is het gewoon kut en doet het pijn. Relativeren komt straks wel.

Het is in die fase dat ik nu verkeer, denk ik. Zo ergens achter in de ambulance, onderweg naar het ziekenhuis. Niet om mijn been te laten zetten, maar om mijn hart in denkbeeldig gips te laten gieten. De diagnose moet nog gesteld worden, evenals een revalidatieplan; wat precies de schade is zal me nog duidelijk moeten worden. Ik lig nu achterin, de sirenes loeien en door de halfmatte zijruit zie ik in de weerspiegeling op de natte straten het blauwe zwaailicht reflecteren. Ik zie mezelf. Ik zoef met honderdentwintig kilometer per uur aan mezelf voorbij, gillende sirenes en iedereen gaat braaf opzij voor me, want ze zien: het gaat niet helemaal lekker met die gozer. Blij dat ik het niet ben. Wat zou-die hebben, denk je? Kweetniet, maar het ziet er niet fris uit. Elke hobbel op de weg, elke kruising en elke rem-actie van de chauffeur voel ik in mijn botten.

Schiet op, verdomme, rijd nou toch eens door. Daar, op de eerste hulp, midden in deze godvergeten natte, donkere nacht, wacht ze op me. Ze staat te wachten in haar smetteloos witte verpleegstersuniform. Ze weet dat ik eraankom; ze hoort de sirenes in de verte dichterbij komen, met als je goed luistert wat gevloek en gekerm van mij erdoorheen. Ze staat klaar voor me, met haar gips en haar verband naast zich. Haar zwarte haar is opgestoken en haar lippen zijn felrood, haar ogen donkerbruin en ze draagt hoerige naaldhakken. Ze wacht op mij en alleen op mij en op niemand anders en als ze me ziet, dan omhelst ze me en ze zal me liefhebben zoals ze nog nooit iemand heeft liefgehad en alles zal goed zijn en de pijn zal verdwijnen en ik zal zweven en vliegen en ik zal voor altijd bij haar blijven en ik zal huilen in haar armen en ze zal me troosten. Ze zal zeggen "Lieve Arjen, ik hou van je en jij hoort bij mij zoals ik bij jou hoor en alles wat is geweest is geweest, maar nu is het leven voor jou en voor mij" en ze zal, terwijl ze dit zegt, en ik in haar armen lig te huilen, een enkele traan wegpinken.

De gevoelige snaren vervangen

De vraag die ik mezelf al een paar dagen stel is deze: moet ik nou wel of niet op mijn blog gaan vertellen over hoe ik me voel na de break-up van afgelopen week?
Aan een kant gaat het niemand wat aan, aan de andere kant: ik blog altijd alles wat door mijn kop speelt, dus waarom niet ook als je je kut voelt?
Vanmiddag de knoop maar eens doorgeknaagd, en vooruit maar dan. Een keertje dan, niet te lang, niet te depri, maar wel vanuit mijn gevoel. Zoals dat nou eenmaal hoort.

Goed. Terzake aldus en we beginnen maar gelijk met vraag 1: Hoe voel ik me?
Niet al te slecht, dat sowieso. Ik draai gewoon Bryan Adams met Room Service, heb net snaren gekocht bij dinges, hoe heten ze, en ben Sientje en Blackie, mijn Gibson en mijn Fender dus, eens aan het oppoetsen alvorens ze van nieuw ijzerdraad te voorzien. Met name Blackie zat onder het stof, en haar tremolo hing op half elf, en ik denk dat haar frets een dezer maanden maar eens vervangen moeten worden door een vakman. Kortom: life goes on.
Dat wil overigens natuurlijk niet zeggen dat ik me niet gewoon kut voel, laat dat duidelijk zijn. Ik heb ook gevoel en emoties, en die worden in dit soort perioden flink op de proef gesteld. Huilen hoort erbij, en ook vanochtend kon ik de tranen nog maar met moeite binnenhouden. Gisteren lukte dat niet en stond ik op de gang op mijn werk met biggelende diamanten over mijn wangen mijn Samsung aan mijn oor te houden, luisterend naar haar stem die me probeerde te overtuigen van al het goede van ons besluit. Ratio en gevoel botsen met elkaar, wat logisch is als ze beiden alle kanten van het spectrum uitknallen. Wat een belachelijke zin.
Dus hoe voel ik me? Kut maar ik kom er wel uit. Dat is zeker, life goes on, moeder van alle cliche's, wat haat ik je toch maar wat ben je waar, ook dit keer.

De eerste keer dat ik me zo voelde, is in mijn herinnering de ergste keer. Ik was een jaar of zeventien en ze zette me aan de kant voor een ander, iemand met een mooiere brommer of zo. Of misschien was ik wel gewoon een lul, dan kan ook. Maar dan evengoed een lul met een hart, dus pijn had ik ook toen al en ik haatte haar voor wat ze me aandeed. God, wat stelde ik me toen aan. De latere keren deden soms netzoveel pijn, maar de verwijten achteraf en het dood-analyseren van het hoe en waarom kunnen me tegenwoordig redelijk gestolen worden. Het ging niet meer, de klik was er om een of andere reden niet meer. Is het belangrijk precies de vinger te kunnen leggen op de exacte momenten en de exacte woorden waarmee de gaten in de fundering werden geslagen? Ik denk van niet. Het verleden kun je eenmaal niet meer terugdraaien en een voetballer met een gebroken scheenbeen heeft nou eenmaal pijn en zal een tijdje niet meer op het veld kunnen staan. Welke nop precies op welke seconde welk deel van zijn bot raakte zal ook hem een zorg wezen. Het doet gewoon pijn en hij wil gewoon weer kunnen spelen.
Verwijten achteraf zijn ook totaal zinloos en je kwetst elkaar er altijd meer mee dan je bedoelde, dus ook dat vind ik niet zo nodig. Verwijten zijn er om op het moment zelf te maken, smeed het ijzer wanneer het nog minstens lauw is, anders heeft het geen zin en zit je het verleden na te jagen terwijl het heden aan je voorbij gaat zonder dat je er erg in hebt.

Dan de vraag die je je kunt stellen: wat heb je er van geleerd? Ik heb geen idee. Moet je er dan iets van leren? Waarom? Ik heb geleerd wat ik allang wist; soms zit het mee en soms zit het tegen. De tegenslagen wegen zwaarder dan de meevallers want die neem je aan als vanzelfsprekend. Zo werkt het leven nou eenmaal. Wie van jullie heeft ooit eens een brief aan een bedrijf gestuurd dat ze goed werk leveren? Pas als je wat te mekkeren hebt, trek je je bek toch open? Zo gaat het ook vaak in relaties, hoe je je ook voorneemt het dit keer anders te doen. Bovendien; wat zijn woorden nou helemaal? Gaat het niet om wat je voelt, en slechts in mindere mate om wat je zegt? Helaas: het gaat wel degelijk om wat je zegt, dat heb ik geloof ik wel geleerd. Hoewel het ook niet altijd werkt dat je zegt wat je voelt, maar dat heb ik al lang geleden geleerd.

Wat zit ik eigenlijk slap te lullen, bedenk ik me nu. Zit ik toch weer te analyseren en rationaliseren en dat soort shit. Zie je nou wel, daar schiet je niets mee op. Ik zei het geloof ik zonet al. Ik ga maar weer eens verder met Sientje en Blackie; hun lichaampjes en halsjes hebben de was en olie onderdehand wel tot zich kunnen nemen dus het is tijd voor het serieuzere poetswerk, en dan: de snaren erop en stemmen en afstellen en meer stemmen en meer afstellen en zoveel stemmen heb je nooit gehoord en van afstel komt uitstel. Ofzoiets.

Over en uit.
Maar dat was het al.

De woorden die er nu niet meer toe doen

Voor ik er eigenlijk zelf erg in had, had ik het gezegd.
Tuurlijk, ik liep al een paar dagen rond met mijn ziel onder mijn arm, het is het einde van de winter, de laatste loodjes en zo, en het is na een tijdje nou eenmaal niet zo mooi meer als het in het begin was. Alle lieve en leuke dingen neem je onopgemerkt aan en wat blijft hangen zijn de kleine dingetjes die je irriteren. Gemorste limonade bovenop de koelkast, kruimels op de net gezogen bank en steeds maar weer die ups en downs, die dingen lijken om de een of andere reden naarmate de tijd verstrijkt steeds zwaarder te wegen dan die ontelbare, veel mooiere dingen. Die zijn er toch altijd wel. Fout.
Voordat mijn hersens in de tweede versnelling stonden hingen ze in de lucht, die woorden.
Wat ik ermee wilde zeggen, of vragen, of forceren, ik weet het nog steeds niet. Ik zei het gewoon. Zoals ik wel vaker dingen gewoon zeg en mensen om me heen totop het bot kwets zonder dat het ooit mijn bedoeling is geweest, ik wilde alleen maar eerlijk en open zijn en ik verwachtte alleen maar dat die ander dat net zo zou willen.
De woorden die ik net had uitgesproken, alsof ze uit de mond van iemand anders kwamen, bereikten alsnog via mijn oren mijn hersens: Zie jij ons wel samen oud worden?
Mijn god, wat een ongelooflijk stomme vraag op een totaal verkeerd moment.

Vanmiddag heeft ze haar spullen gepakt en is ze vertrokken.
Ik ben bang dat het dit keer definitief is.
Eigenlijk heeft ze nog groot gelijk ook: het was ook anders dan in het begin. IK was anders dan in het begin.
Haar lucht hangt nog in mijn kamer, er ligt nog een doosje met pijnstillers met haar naam erop. Op de wc ligt een Viva met haar voornaam bij stom toeval in grote witte letters op de kaft. Zelfs als ik tussen het huilen door op de wc zit, zie ik haar naam voor me.
Waarom gebeuren dit soort dingen toch altijd? En waarom wordt het na de zoveelste keer niet eens een keertje iets makkelijker?
Ik dacht altijd dat het na je puberteit over zou gaan, dat je dan sterker geworden zou zijn, dat je na verloop van tijd en ervaring wel weet hoe je ermee om moet gaan.

Niet dus.
Ik voel me zo'n ongelooflijke lul op dit moment.

Ik heb nooit iemand liefgehad
Zoals het van mij werd verwacht
Ik had geen reden om te gaan
De grap van mijn bestaan
Wat ik lief heb moet kapot
Geen tussenweg waar niemand wijzer van wordt